Trektocht Cape Wrath Trail 2024: van doorwaadbare plaats in de Allt a Choire Reidh via Shiel Bridge naar Morvich campsite

  Dinsdag 28 mei 2024, wandeldag 7

van een doorwaadbare plaats in het riviertje Allt a Choire Reidh
via gehucht Shiel Bridge naar Morvich campsite
9 uur inclusief pauzes, ± 17 km + 6 km,
± 560 m klimmen en ± 750 m dalen
temperatuur: van 10 graden s' morgens tot 14 graden 's middags
vrijwel hele dag droog, één licht buitje

Zicht van bealach (col) Coire Mhalagain in noordoostelijke richting

Zwaarste dag

Geluk

De wereld hangt van geluk aan elkaar. Meestal, vaak, soms, in ieder geval vandaag.
Geluk 1. Bij het vier bij tien meter grote Kintail Crafts winkeltje tussen Shiel Bridge en Morvich verkopen ze naast Schotse kleding ook levensmiddelen en 'on top' een plank met Adventure Food en Firepot gedroogde maaltijden.

Gedroogd eten bij Kintail Crafts. Wat was ik er blij mee.

Met drie extra maaltijden kan ik de rest van de trektocht zonder voedselzorgen voortzetten. Ontbijten in deze vorm had de oude man niet. Daarom maar overgaan op Quaker havermoutzakjes. Verder trakteer ik mijzelf op drie Snickers. Eentje haalt de uitgang niet.

Geluk 2. Ik sta op een echte camping en heb mij na een week gedoucht. Heerlijk heet en heerlijk lang. Een week niet douchen doet mij denken aan de vijftiger jaren van de vorige eeuw toen dat bij ons thuis en bij alle buren nog heel gewoon was. Sterker, we hadden geen echte douchecabine, maar een lavet, een soort granieten kuip. Eigenlijk zijn mijn kleren wel vuil, maar mijn lichaam niet echt. Alleen mijn benen zijn niet echt schoon en zitten onder de jeukende midgesbulten. Dat komt door de derde dag toen ik in korte broek liep.

Met de gematigde temperaturen hier zweet je nauwelijks. Ook de regen zorgt dat je gezicht en handen regelmatig 'opschonen'. Een nadeel van dit klimaat is wel dat je niet aan kleding wassen toekomt. Je krijgt het niet meer voor de volgende dag droog. Voor mijn sneldrogende, grotendeels polyester onderbroek is het sowieso te laat. Na jaren trektochtdiensten zit er na deze week een gat in. Die gaat samen met het afval van vier dagen Adventure Food zijn Waterloo in Morvich vinden. Hij rust en stinkt in vrede.

Pitstop at Kintail

Geluk 3. Al voor de tocht had ik voor de voedingsplanning de avond in Shiel Bridge/Morvich ingeroosterd als een restaurantmaaltijd. Toen ik vanmiddag Kintail Lodge Restaurant en het wegrestaurantje Pitstop at Kintail passeerde, zag ik dat dit een goed besluit was. Dus 's avonds begin ik om kwart over zeven in mijn schoonste shirt het twee kilometer terugwandelen naar de Pitstop. Even vanmiddag niet voldoende uitgezocht, de Pitstop is al sinds vijf uur vanmiddag dicht. Shit.

Het Kintail Lodge Hotel-Restaurant

Dan toch nog maar een kilometer verder naar Kintail Lodge Restaurant. Om de stemming te verhogen informeren terugkerende restaurantbezoekers mij dat je alleen binnenkomt met een reservering. Maar misschien dat ik, nu het wat later is geworden, een kans heb. Dat zijn opbeurende berichten om acht uur 's avonds met een rammelende maag. Het restaurant is in ieder geval open dus toch maar doorlopen. Bij aankomst worden excuses gemaakt, ze hebben nog slechts één klein eenpersoonstafeltje vrij. Nou geen probleem, excuses meteen geaccepteerd. Als ik dit geluk weer niet had zou ik zes kilometer voor niets extra hebben gelopen en als nog een poedermaaltijd moeten maken.

Nu gaan ze voor mij in de keuken aan het werk voor een heerlijke uiensoep en daarna een Puff Pastry Pie of the week with mixed vegetables. Maar eerst een flinke bier. Meteen weer praatjes nu ik binnen zit aan mijn vijftig bij vijftig centimeter tafeltje. Mooi tijd om deze aantekeningen te maken en mijn geluk te beschrijven. Heerlijk, laat maar komen die soep.

Buren

Er is vandaag ook nog gewandeld in de glens tussen de heuvel- en berghellingen. Toen ik gisteren aan het eind van de middag mijn tent opzette bij de doorwaadbare plaats in het riviertje Allt a Choire Reidh verwachtte ik weer een solitaire overnachting. Wat schetst mijn verbazing als ik om halfzeven een vrouwenstem hoor die het geruis van het riviertje overbrugt. Ik rits mijn tent open en zie aan de andere kant van de doorwaadbare plaats een jonge man en vrouw een tent opzetten.

de volgende ochtend om halfzeven eerst maar een foto

Na een eerste begroeting volgt al snel de vraag "Where are you from?". "We are from the Netherlands". "Oh, je bedoelt uit Nederland". Een korte stilte, gelach en de vraag "Waar kom jij vandaan"? "Vandaag vanuit Barisdale". "Nee, in Nederland". "Vlakbij Amersfoort". Dat reken ik voor deze gelegenheid goed. "Wij uit Deventer". Na deze plaatsbepaling en de verbazing dat je in the middle of nowhere naast Nederlanders slaapt, blijft ieder aan zijn kant van de rivier, waarna ik nog wat aanvullende verkenningen doe naar alternatieve oversteekplaatsen. Als de rivier morgenochtend niet lager staat wordt dit de eerste echte doorwading.

Doorwading

Om halfacht trek ik mijn speciaal hiervoor meegenomen sandalen aan, rol mijn pijpen op tot kniehoogte, hang mijn met de veters aan elkaar geknoopte schoenen om mijn nek en loop met steun van de stokken naar de overkant. Wel de heupriem van de rugzak los voor het geval je valt. Allemaal geleerd boven de poolcirkel in Noord-Zweden op de Kungsleden in 2015 en herhaald in IJsland op de Laugavegur in 2019. Veel voorbereiding om binnen een halve minuut aan de overkant te staan. 

klaar voor de doorwading, maar mijn fototoestel vindt het te eng

Na de doorwading zijn de buren ook op en hoor ik dat gisteren hun eerste wandeldag was. Ik begrijp dat ze na de landing van het vliegtuig in Inverness aansluitend met de bus doorgereisd zijn naar Shiel Bridge en meteen zijn begonnen met wandelen. Of dat echt in de tijd mogelijk is weet ik niet, maar het lijkt mij een flinke overgang in één dag. De vrouw vraagt waarom mijn echtgenote niet meeloopt. Ze zou het best willen, maar trekt de inspanning niet. Waarschijnlijk zou Judith dit gebagger sowieso niet boven aan haar lijst zetten. Dan liever een quiltreis naar Zuid-Engeland over twee weken. Ook mooi.

terugblik richting de doorwaadbare plaats

rustig omhoog op de zuid flank van de Sgurr na Sgine berg

Glen van Allt Coire Mhalagain

De eerste kilometer om de vallei Coire Reidh uit te komen gaat het op de zuid flank van de berg Sgurr na Sgine rustig omhoog. Het pad volgt de contouren van de berg en zo rondt je de uitloper van de Sgurr na Sgine en kom je langzaam maar zeker in de vallei ten noorden van deze berg, de vallei van het beekje Allt a Coire Mhalagain.

route van de doorwaadbare plaats in de Allt a Coire Reidh naar
Bealach Coire Mhalagain. Van bovenaf ziet het er gemakkelijk uit

Volgens de adviezen in de gids zou ik rechts (oost) van de beek op hoogte moeten blijven. Ik volg echter het meest belopen spoor en dat steekt de beek over. Na wat rondturen besluit ik dit pad te blijven volgen. Helaas glij ik bij het stappen over de stenen uit en loopt mijn rechter schoen vol. Ondanks de waterproof sokken voelt dat koud aan. Langzaam stijgt het over de 'boggy', drassige, ondergrond naar het eind van de vallei waar het pad steeds onduidelijker wordt. De echte laatste klim naar de col komt nu uitdagend dichtbij.

Zoekhelling

De helling waar ik tegen aan kijk moet ik op een of andere manier overwinnen. Boven is de Bealach (col) Coire Mhagalain, maar daar kan ik hier vandaan nog niets van zien. Hoe ik daar kom is niet duidelijk. Hoe hoger ik kom hoe vager het pad wordt. En hoe hoger ik kom hoe meer helling er te voorschijn komt.

Voorgangers hebben net als ik naar een oplossing gezocht. Blijkbaar zijn er meerdere oplossingen en is het ieder voor zich. Ik ploeter mij met veel stops naar boven. Stops om het vervolg te bepalen en gewoon om uit te rusten. Na ruim een uur sta ik boven op de col. Nog even langs een paar oude afrasteringijzers verder omhoog en ik vind het begin van de afdaling. Eerst een echte rust en het nieuwe landschap in mij opnemen.

Bealach Coire Mhalagain met op de achtergrond Forcan Ridge

Tijdens mijn rust kan ik een compliment geven aan een jonge Française. Toen ik al op driekwart van de helling stond zag ik beneden haar oranje shirt. Net als ik boven zit uit te blazen staat ze naast me. Ik spreek mijn bewondering uit. Uren later spreek ik haar al keurig gedoucht op de camping in Morvich. Zij heeft slechts vijf dagen nodig gehad om hier te komen tegenover mijn zeven. Ze gaat voor de hele Cape Wrath Trail. Ik geef haar een goede kans en blijf bij mijn bescheiden aanpak.

Afdaling

De afdaling naar Shiel Bridge is achtenhalve kilometer lang, maar valt qua karakter in vier stukken uiteen. Ook al worden de zevenhonderd daalmeters naar zeeniveau geleidelijk afgebouwd toch is het tot aan Gleann Undalain (Undalain Vallei) weer moeizaam lopen. De eerste kilometer gaat benenbrekend tussen en over rotsblokken in een soort keienstort in de schaduw van de berggraat Forcan Ridge. Voor het houvast loopt het pad ongeveer langs iets dat op een muurtje lijkt. Hoog boven mij hoor ik bergbeklimmers met elkaar praten.  Letterlijk baas boven baas.

Daarna een aangename voortzetting naar de bovenkant van de berg Mellean Odhar en het passeren van een tweede mooie open col. Om het niet te verleren mag ik aansluitend afdalen over drassige grond in Coire Caol.

de tweede col van de dag: Bealach na Craoibhe

Even koekeloeren is het bij de oversteekplaats van het riviertje Allt Undalain. Maar na wat puzzelen weet ik op het breedste punt toch een aansluitende stapstenenrij te vinden om droog naar de overkant te komen. Hè, hè, eindelijk een beetje normaal track.

Bewoonde wereld

Om in de bewoonde wereld te komen maakt het pad bij Shiel Bridge nog een korte scherpe afdaling met zicht op Glenshiel Campsite. Deze camping ziet er van ver niet echt aantrekkelijk uit. Bovendien wil ik sowieso naar de vier kilometer verder gelegen Morvich campsite. Daarmee wordt de afstand morgen aantrekkelijker. En uit voorafgaande studie op internet lijkt mij die campsite ook luxer.

Shiel Bridge met recht vooruit de campsite en links Glenshiel Lodge

Shiel Bridge draait letterlijk om de brug over de Shiel. Het is in onze ogen geen dorp maar een paar huizen die verspreid langs de drukke A87 staan. Na Glenshiel Lodge trek ik verder langs de boorden van Loch Duich richting het veel geprezen Kintail Lodge. Of dit hotel-restaurant ook nog bij Shiel Bridge hoort heb ik mij niet meer afgevraagd. Mijn aandacht gaat uit naar een kleine kudde geiten die voor aardige files en gevaarlijke situaties zorgt.

langs Loch naar Kintail Lodge midden op de foto

Mijn laatste kilometers naar de campsite worden vreugdevol onderbroken door de Firepot-aankopen bij Kintail Crafts. Mijn dag kan niet meer stuk. Door naar Morvich. Dat is een smallere straat met meer huizen. Misschien wel meer dan twintig. Maar ze hebben wel een eigen postbus.

Het aanmelden op de campsite is nog niet zo eenvoudig. Er is een heel strikt echtpaar dat de receptie beheert. Als mijn mobiel de QR-code niet kan verwerken is er kleine ontsteltenis. Wat nu? Het wordt nog uitdagender als ik begin met betalen. Dat is natuurlijk wel een goed teken. Ten slotte mag ik in HOOFDLETTERS mijn naam, straat, huisnummer, woonplaats en telefoonnummer opschrijven die daarna verdwijnen in 'het systeem'. Naar een ID wordt helemaal niet gevraagd. Ik word eigenaar van een plattegrond en een code om de deur naar het sanitair te openen. Daarna mag ik precies tussen de paaltjes mijn tent opzetten. Later heb ik ze mijn complimenten gemaakt over die heerlijke douche. Aardige man, die Ebbelaar.

receptie van de goed uitgeruste Morvich campsite

netjes tussen de gele paaltjes

Halfway

In Morvich heb ik mijn keerpunt voor deze trektocht bereikt. En nog volgens plan ook. Dat wist ik zeven dagen geleden zonder echte kennis van dit terrein nog niet zo zeker. De dagen hebben zich aaneengeregen. Meegevallen is het zeker niet, maar voorlopig zit dit in de pocket. Morgen begint de terugweg naar Fort William door de alternatieve startroute van de CWT in tegengestelde richting te lopen. Ogenschijnlijk gaat het over een minder zware route, maar ik hou toch maar twee slagen om de  arm. Het ontzag voor deze omgeving is alleen maar gestegen.

Cheers

Het is nu bij het schrijven van deze aantekeningen tijdens het diner in Kintail Lodge Restaurant halfnegen. Judith is al eerder gebeld en alle voortgang is in Nederland bekend. Pas over drieënhalve dag zal er in Invergarry naar mijn inschatting weer contact mogelijk zijn. Betalen maar, want ik mag nog drie kilometer terug sloffen naar mijn tentje. Wat zal ik slapen.

Morvich campsite in het noorden van dit kaartje
is de overnachtingsplek aan het eind van deze wandeldag 7

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW