Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

dinsdag 26 mei 2020

Oldenallerpad en Huinerpad: klompenpaden in het Puttense buitengebied

Klompennatuur

Woensdag 20 mei 2020
ongeveer 21 kilometer
Het andere perspectief 
Het voordeel van het schrijven van blogs is dat je je eigen wandelcapriolen regelmatig kunt teruglezen en kunt controleren of je eerder in een gebied hebt gewandeld. Als je er in Nederland maar vaak genoeg op uittrekt komt het steeds vaker voor dat je een vorige etappe kruist of stukken herhaalt. Wat nu als je zeker weet dat we al eerder op een plek moeten zijn geweest, maar de omgeving niet herkent?
Het overkomt Frank en mij regelmatig. Vaak is het dat ik zeker weet dat we hier al zijn geweest en voor Frank is alles nieuw. Met een toenemend aantal jaren kunnen daar vervelende conclusies aan worden gekoppeld. De kunst wordt dan om die al lopend te ontkennen. Daar slagen wij kilometers lang in. Zoals: de vorige keer liepen we in tegenovergestelde richting en dat verandert het perspectief. Of: vroeger onthield ik ook nooit waar ik al was geweest. En deze die je op je klompen kan aanvoelen: een slecht geheugen heeft ook voordelen. Je vergeet de vervelende stukken en geniet nu opnieuw. Bewegen schijnt goed te zijn tegen lichamelijke achteruitgang, maar teveel wandelen in Nederland kan confronterend worden.
Ik had makkelijk kletsen, omdat ik twee weken geleden al het Oldenallerpad samen met Judith onder een strak blauwe hemel had gelopen. We hadden er van genoten. Die mooie wandeling was de aanleiding om Frank uit te nodigen. Om er meteen wat meer wandeltraining van te maken werd vanaf de de computer zonder echte kennis van het gebied een overstap naar het Huinerpad ingepland. Het bleek een verrassend mooie combinatie.
kasteel Oldenaller
Direct bij de start liepen we weg van de parkeerplaats bij de ingang van de oprijlaan naar kasteel Oldenaller. Maar waar naar toe? Na een paar honderd meter werd de A1 al zichtbaar. Vreemd, die was er twee weken geleden nog niet. Direct fout is ook een prestatie. Frank kon ik hier niet op aankijken. Hij vertrouwt mij met het kaartlezen net zolang tot alles onweerlegbaar op het tegendeel wijst. Terug naar het beginpunt voor een tweede poging. 
Het kasteel, de omringende gracht en het bos met de bloeiende rododendrons brachten de stemming weer terug. Voor Frank was alles prettig nieuw. De herinnering aan de wandeling over het Zuiderzeepad van Nijkerk naar Harderwijk in 2018 was volledig gewist en vormde geen enkele belemmering om nogmaals voor honderd procent van deze omgeving te genieten. Heerlijk. Je zult hier namens Natuurmonument mogen werken en wonen. Dan ben je bevoorrecht.

De route slingert via wat paden op het landgoed terug naar de provinciale weg en vervolgt over landwegen naar de spoorwegovergang. Een fietspad langs de rulle onverharde Tintelersteeg brengt je naar het mooiste deel van het Oldenallerpad. Langs akkers, door bomenschermen en over weilanden gaat het twee kilometer door het stroomgebied van de Veldbeek. Na de droogte van de afgelopen weken is de beek toe aan een katheterisatie, maar de schoonheid van het kronkelpad vergoedt alles. Twee weken terug hebben Judith en ik hier nog uitgebreid in een net gemaaide wei op onze rug naar het oneindig firmament gekeken terwijl vijf meter verder zondagse coronawandelaars zonder ons te zien hun oerwoudontsnappingsexpeditie beleefden.
Verlangen naar een rust is in deze epidemische tijd geen reden om door te jakkeren naar een horecapunt. Het kan nu overal zonder dat je het gevoel krijgt dat je wat mist. Toch bleven Frank en ik hangen bij de luxe van de verlaten tafels bij de schaapskooi van Natuurmonumenten. 
Dit is was voor ons de overstaplocatie. Over de Hogesteeg ging het in zuidelijke richting naar het Huinerpad. Van het gedownloade kaartje had ik het gevoel gekregen dat we nu voornamelijk over een weilandenroute verder zouden trekken. Gevormd door de weilandenomgeving in het westen van het land paste mijn verwachting niet bij de werkelijkheid. Ja er zijn hier links en dan weer rechts weilanden, maar totaal anders dan de groene vlaktes en kaarsrechte sloten in de polders. 
Het pad wisselt voortdurend van ondergrond en uitzicht. Zo gaat het over smalle fietspaden verborgen in smalle bosschermen en even later weer langs de boorden van weilanden en akkers die alle vormen hebben zolang het maar niet vierkant is. De enkele grasoprapende loonwerkers die we op hun gigantische trekkers aan het werk zien verdwijnen zonder het weiland te verlaten regelmatig uit beeld achter boompartijen die de landerijen omzomen en doorkruisen. Het is mooi en variërend als een kameleon in een caleidoscoop.
Liggend op het gras in de zon net voor de Zuiderkerk van Huinen komen we bij van de beweging en indrukken, indrukken van stegen, schermen en stallen. Die stallen zijn hier in alle maten en vooral grote maten. Enorm. Wat het centrum van Huinen is werd niet duidelijk. Wellicht de viersprong met de hoogste stallendichtheid. De route vervolgt door een gebied met verspreid staande boerderijen en stallen in elke richting die je kan bedenken. 
Hier en daar zagen we ook koeien in de wei en enkele verdwaalde hobbypaarden. De meeste koeien hielden deze warme middag een liggende siësta hoewel een enkeling geen keuze kon maken en er bij ging zitten. Hopelijk heeft deze koe geen last van een burn-out want daar doen ze in deze contreien niet aan.
Op de terugweg richting kasteel Oldenaller vraagt de lange rechte Terpweg om een versnelling, waardoor wij een omleiding langs een georganiseerde rustplek over het hoofd zagen en van de verkeerde kant benaderden. Vermoeidheid kan parten hebben gespeeld. Nog een laatste heitje met wat geklim over losse trappetjes, een laatste dubbele beukenlaan en deze klompenpaden worden gewaardeerd met een dikke 8. 

dinsdag 5 mei 2020

De Gooise Beukenroute: wandelen tussen Huizen en Bussum

Op herhaling

Zondag 26 april en 3 mei 2020
17 kilometer met verlenging en normaal 12 kilometer
Rationalisatie in de buitenlucht
"Gaan we weer terug naar de auto?"
"Hoe zo?"
"Nou, twintig minuten geleden liepen we aan de andere kant van dit weiland".

Verrast kijk ik om mij heen, want in mijn beleving waren we stevig op weg naar Bikbergen. Maar de schapen in deze wei komen me opeens bekend voor. Judith heeft gelijk. Dat op zichzelf is al vervelend. Nog maar eens goed op de kaart kijken nu ik weet waar we in werkelijkheid zijn. Het moet gekomen zijn door een nieuwe cluster villa's vlak na het verlaten van Landgoed De Beek, waar ze plompverloren de bestaande route hebben afgesloten ter afbakening van het eigen bos, gazon, tuin en oprit. Gelukkig, een goede reden om deze misser te verklaren. Bovendien is het moeilijk met deze kleine kaart om de details in het landschap te herkennen. Met deze bevredigende verklaring klopt alles weer.

"Je zat mooi fout hè?"
Ik kijk op. We gaan nou toch niet bijdehand doen nu ik net de reconstructie klaar heb. 
"Nee, de kaart klopt niet meer. Het komt door dat afgesloten bospad."
"Ja, ja". 
"Wil jij de kaart lezen?".
"Nee, we keren gewoon om. Ach, wat is nou een kilometer meer of minder? Wilma en ik zaten vorige maand op de 6-Bergenroute ook steeds fout".
Ze lachte er wel bij. Dat had voor mij niet gehoeven. Of lachtte ze omdat ze Google maps op zak had?
De stemming leed er verder niet onder. Daar waren de omgeving en het weer veel te mooi voor.
dit mooie weiland hebben we al in het begin van de wandeling van alle kanten bekeken
Landgoed De Beek
Deze optionele verlenging van de wandeling was tijdens de eerste wandeling over De Gooise Beukenroute. De eerste keer op zondag 26 april met Judith was prima bevallen. Daarom nog een tweede keer een week later op herhaling met Frank om de wandelconditie in deze prachtige omgeving op peil te houden. Beide keren begonnen we niet bij het in de beschrijving aangegeven startpunt aan de rand van Huizen, maar bij een carpoolparkeerplaats direct langs de A1 op de rand van Naarden en Bussum. Ruimte genoeg op zondag en slechts tweehonderd meter van de route verwijderd. Zo sta je langs een autoweg en een paar minuten later loop je tot je prettige verwondering langs een mooi door bos omgeven weiland. Het verkeersgeluid verstomt snel door de natuurlijke wallen.
Vanuit ons startpunt treedt je al na vijf minuten een groen woud binnen met de naamgevers van dit pad. Overal beuken om je heen. In Landgoed de Beek staan ze van hoge leeftijd en sommige zijn er zelfs bij gaan liggen. Het pad gaat over smalle paden naar een kwekerij midden in een del in het bos. Toen ik er met Frank langs kwam stonden de azalea's prachtig in bloei.
Langs een stinkend stilstaand water gaat het mooi verder over smalle paden. Aan de rand van De Beek weet ik tijdens de tweede wandeling dat de oorspronkelijke route tijdelijk verlaten moet worden om de vreemd aan elkaar geknutselde villagroep te omtrekken. Maar die villa's staan hier niet zonder reden. Ze kijken vanuit hun bomenrijke tuin uit over een mooie lichtgroene akker.
Via een onverharde weg bereiken we Landgoed Oud-Bussem. Het tweede bos waar ik nog nooit was geweest. Ook hier de beuken, de naamgevers van deze tocht, die volop de aandacht trekken. Verschillende vinden hier ook een goede rustplaats om weer over te gaan tot stof en zo de kringloop rond te maken.
Het oude Landhuis Oud-Bussem ziet er van de achterkant wat vreemd uit. Dat het na de oorspronkelijke bewoners veel andere bestemming heeft gekend lees ik op Wikipedia. Sinds de tweede wereldoorlog achtereenvolgens: opvang voor vluchtelingen, een buitenkliniek voor kinderen,    hemofiliekliniek,    appartementencomplex en tegenwoordig    softwarebedrijf SAS. 
Dat zo'n landhuis daar moe van wordt snap ik. Door het lover zien we vlak voordat we het landgoed verlaten nog de mooi gerestaureerde stallen van de  voormalige modelboerderij die hier begin vorige eeuw werd opgericht. Nu zit er al jaren een mediabedrijf.
Vliegheide
Het wandelen door de kleine villawijk Bikbergen is geen straf. De rietgedekte huizen in afwijkende ontwerpen zijn een vertraging van de pas zeker waard. Mooi wonen hier. Ook omdat je vanuit je wijk zo de Huizense Vliegheide op wandelt. De heideplanten laten zich nog niet echt zien maar de bloeiende brem zorgt nu voor een gele bloemenzee zover je kunt kijken.
Bos, akkers, tenniskuil
Al kerend wurmt de route na de Vliegheide over onverharde paden langs het fietspad met de intrigerende naam IJzeren Veldweg. Ook hier weer prachtige bosakkers. Een enkele zijn we eerder tegengekomen op de 6-Bergenroute in mijn laatste blog. De huizen die je passeert zijn zeker niet van oud ijzer. Funda laat astronomische bedragen voorbij trekken.
Huizen
Huizen komt dichterbij. Daarmee komen sportcomplexen in zicht. Dit keer komen we niet direct langs het het mooie zwembad Sijsjesberg, maar wel langs de De Kuil, het prachtig gelegen tenniscomplex. Menige tennisclub zal jaloers zijn op deze locatie omgeven door bos. Het zoeken van de route door dit bos valt niet mee. Beide zondagen kwamen we niet op het gehoopte punt uit en moesten we ons met behulp van de rand van de Tafelbergheide en een fietspad heroriënteren.
Op weg naar het officieuze startpunt loop je door de kenmerkende oud-Gooise afwisseling van akkers, kleine bossen en weilanden. De eerste keer hebben Judith en ik de wandeling verlengd met een bezoek aan vrienden in het dorp. Met Frank maken we van het startpunt een keerpunt en keren over een parallelle route terug richting de Tafelbergheide. Onderweg genieten we van de rododendrons die hier al in bloei staan. De rest van deze maand zal dat nog op veel meer plekken langs deze wandeling het geval zijn.
Tafelbergheide
Terug bij de hei zien we aan onze linker hand tussen de bomen op de achtergrond de kale hoop zand die we herkennen als de Tafelberg. Vroeger toen er minder bos en meer hei was kon je volgens de verhalen vanaf die molshoop zelfs de Zuiderzee en de dom van Utrecht zien. Wij geloven alles, maar met het huidige beeld voor ogen klinkt het wat sterk. 
Tafelbergheide met op de achtergrond tussen de bomen de gelijknamige 'berg'
Er zijn plekken genoeg voor een rust. Als je lang genoeg doorloopt heb je zelfs kans op een bank. Want je bent hier niet de enige die zichzelf uitlaat. Niet zonder reden. Deze hei deint op en neer. Zowel door de warme temperatuur als de glooiingen. Een genot om hier te lopen en ver om je heen te kijken.

Crailose Bos
Voor ons was het Crailose Bos het laatste deel van de route. Ook hier weer de afwisseling van bospaden, akkers, statige beukenlanen en de niet te versmaden bosvilla's. De mensen die hier wonen mogen zich gelukkig prijzen. Voorlopig waren wij al gelukkig met het bewegen door deze weelde.