Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

zondag 28 juni 2015

GR 128 Vlaanderenroute; Wandelen Overhespen - Zoutleeuw

25 juni 2015
Overhespen - Zoutleeuw
Stadhuis en Lakenhalle van Zoutleeuw

Getevallei

Welkom in Sint Truiden 
'Wilt u naar Hekstraat Dorp of Hekstraat boven?' Ja, daar sta je dan in de bus van Sint Truiden naar Tienen met je Google-kennis van België. Omstanders maakten al direct uit mijn uitleg op dat het 'boven' moest zijn. Ik keek ze bewonderend aan, maar ging toch even nog de gids met de kaart er bij pakken om de buschauffeur de halte aan te wijzen. Het werd definitief bushalte 'Hekstraat boven' langs de N3.
En hij had er ook zin in, deze buschauffeur. Alsof het een formule 1 race betrof, loodste hij zijn verlengde bus, een zogenaamde gelede bus voor de kenners, door het verkeer van Sint Truiden. Daar waar hij aan beide zijden nog slechts tien centimeter over had hield hij wel in, maar eenmaal buiten de stad en vooral na het verlaten van de N3, moest er blijkbaar een tijd neergezet worden. Geparkeerde auto's in Neerhespen en Overhespen vormden geen obstakels maar slechts een chicane om zonder merkbare vertraging tussendoor te raggen. 
Woord hield hij, want binnen de tijd stopte hij bij de beloofde bushalte. Ik stak mijn duim naar hem op. Kijkend in zijn grote achteruitkijkspiegel kon ik zien dat hij tevreden was. Wij ook, toen we buiten stonden.
Stationsplein St-Truiden
Sowieso was het een opwindend begin van een verder rustige wandeling. Na de vlotte autorit uit Nederland naar Hoepertingen, waar wij de vorige tweedaagse waren gestart, en de voorspoedige busrit naar station St Truiden, gingen we in afwachting op onze tweede bus even rustig ontspannen op een terras. We zaten echter voor dat we het wisten eerste rang bij een agressieve verkeersruzie. Moeder en achttienjarige zoon dachten rustig over te steken. Weliswaar niet direct op het zebrapad maar dat zou toch ook moeten kunnen. Nou niet voor een heer op leeftijd (HoL). Ze konden hem nog net ontwijken. Verwensingen waren niet van de lucht. 

De HoL was blijkbaar niet doof, remde abrupt en gooide zijn auto luid protesterend in de achteruit. De achttienjarige raakte evenwel niet onder de indruk en ramde op de passagiersdeur. Daarna maakte HoL een tactische fout. Om zijn agressieve mening te uiten opende hij op afstand het raam van de passagiersdeur. Dom. Even dacht ik dat hij nu verloren was en door dit open raam naar buiten gesleurd zou worden. Hij had geluk, het bleef bij een scheldpartij. Beide partijen dropen uiteindelijk druk gebarend af.
En of er niets gebeurd was staarden wij weer over het stille stationsplein. Wij hadden natuurlijk geboeid gekeken, maar realiseerden ons pas daarna dat we volgens de huidige normen eigenlijk met onze mobiel opnames hadden moeten maken. Je weet uiteindelijk nooit hoe dramatisch zo'n confrontatie afloopt en dan moet dat wel zo spoedig mogelijk in de cloud. Ook een beetje HoL. Welkom in België, welkom in Sint Truiden.
kapel ter ere van Onze Lieve Vrouw Onbevlekte Ontvangenis
Onze Lieve Vrouw
1 uur 's middags, eindelijk op pad. De eerste kilometers gingen verrassend snel in een milde zon en bij een aangename 23 graden. Langs licht glooiende akkers, bosranden en populierenrijen bereikten we de eerste van een reeks 'Onze Lieve Vrouwen'-Kapellen. Deze, net buiten Wommersum, was gewijd aan de 'Onbevlekte Ontvangenis'. Mirakels blijven de namen, die aan Maria worden gekoppeld. Enkele kapellen later gaf ze 'eeuwig durende bijstand'. Mooi deze plekken voor hen die bijstand en devotie zoeken.
Hoewel, niet overal, want later op de dag, vlakbij Helen, kwam ze er wat bekaaid af, in een soort 'kraak-kapelletje', met ingegooide ruiten en enkele afgedankte beeldjes, die zo weggelopen leken van een tweede hands heiligen dump. De heiligen stonden er wat triest en fantasieloos bij.

Grote Gete
Rond half drie liepen we op de oevers van de grote versie van de naamgever van de deze vallei, de Grote Gete. Bij groot moet je denken aan een gekanaliseerde beek van zeven meter breed en een meter diep, vol met langzaam in de stroom wiegend wier. Het is moeilijk voor te stellen dat dit stroompje in de vroege Middeleeuwen zo bepalend is geweest voor de welvaart, die nu nog in de omgeving is af te lezen. Zoutleeuw en Tienen danken er hun prachtige gebouwen en kerken aan. De bekende lakenhandel dreef letterlijk op de mogelijkheid de waar over het water af te voeren. Dat moeten wel kleine ondiepe bootjes zijn geweest, maar op een of andere manier werkte het goed en was het lucratief.
Wij hebben nog een tijdje gekeken of er ook vis was te ontwaren tussen het wier, maar zowel hier als 's avond in de Kleine Gete in Zoutleeuw was er geen leven te bespeuren. 
Dan maar door naar het terras van café De Molenvrienden bij de binnenkomst van het dorpje Drieslinter, waar we de schaduw deelden met drie HoL's op de fiets. Met de trein waren ze vanochtend naar Tienen gegaan om nu door de binnenlanden naar St Truiden terug te keren. En daar hoort een pintje bij en natuurlijk een analyse van de meest recente voetbaltransfers. Tenminste dat dachten wij te begrijpen uit het dialect. Dit keer hebben we de mobiel wel aangezet, zo maar voor de fun, of uit zottigheid omdat we er goesting in hadden. Meer hebben we er niet van begrepen.
Fruitspoorlijnen
Zoekend door Drieslinter kostte het even tijd om het goede pad terug te vinden. Verbaasd waren we over de drukte bij het stationsplein zonder spoor. Alles van het spoor is weg behalve het stationsgebouw en de altijd aanwezige horeca in de vorm van café De Smid. Waarschijnlijk is het er nu een stuk drukker dan vroeger, want over het spoor van toen loopt nu een druk bevolkt fietspad. Ooit (1878-1957) werden de spoorlijnen gebruikt om fruit af te voeren naar de stroopfabrieken in de omgeving. 
Wij liepen over lijn 23 richting Zoutleeuw. Net als je denkt dat je goed opschiet volgt er een omleiding via de dorpjes Melkwezer en Helen naar een zuidelijke entree van Zoutleeuw.
op weg richting Helen
Kerkje van Helen

Vaandels en terrassen
De verkenning van het centrum werd opgehouden door een eerste terrasrust bij ijssalon Het Bolleke dat er uit ziet als de buitenspeelplaats van een kinderdagverblijf. Daarna volgden de mooie gebouwen van Zoutleeuw aan de Grote Markt: de indrukwekkende Leonarduskerk, het schitterende Stadhuis en het Vleeshuis dat tegenwoordig de Lakenhalle wordt genoemd. In alle straten van het oude centrum hangen van die typische Vlaamse vaandels aan de gevels van de huizen. 
Bij het Stadhuis en de Lakenhalle hangen er wel tien van deze kleurige met wapenschilden bedrukte vaandels. Het past goed bij de middeleeuwse sfeer. Vanaf een bierterras hebben wij dit rustig op ons in laten werken. 
'S avonds zijn we vanuit ons B&B terug gegaan. Eerst voor een prima diner op het tuinterras van de Lakenhalle waar wij als echte Ollanders gingen voor het marktmenu vanwege de korting op deze marktdag. Gepelde biefstuk of niet, het smaakte prima, in de avondlucht met merelgezang op de achtergrond.
ontvangst in Eetcafé De Lakenhalle


De verkenning van de stad hebben we afgerond met een rondgang langs de Kleine Gete en het oude Hospital - Gasthuis. Tenslotte hebben we met het passeren van de herdenkingsmonument voor de oorlogslachtoffers de tap voor deze dag toe verklaard.



Elk jaar maken we enkele wandelingen over dit mooie pad.
Alle dagverslagen verzamel ik in

dinsdag 16 juni 2015

GR 128 Vlaanderenroute; Wandelen Tongeren - Bilzen

Eigen koffie

(dit is een vervolg op het verslag van Hoepertingen naar Tongeren)


Eigen koffie zegt twee dingen: er was deze wandeling geen horeca onderweg en als dit een van de hoogtepunten was, dan was het een weinig opzienbarende wandeling. Na het ontbijt in de Begeinhof liepen we al om half negen over de markt tussen de kramen.
De naam van de twee aaneengesloten pleinen, Grote Markt, is daarbij niet overdreven. Als je van markten houdt kun je er een hele tijd doorbrengen. Ook bevolkt waren al op dit tijdstip de terrassen. Genietende klanten in de ochtendzon van een eerste koffie of een verlaat ontbijt.
Kasteel Betho
Kastelen
Eenmaal buiten Tongeren ging het door het mooie Beukenbergbos naar het statige Kasteel Betho, een combinatie van een groot woongedeelte en de erachter gelegen kasteelhoeve. Even verder volgde het Kasteel van Rooi. Ook hier de combinatie met het boerenbedrijf.
Kasteel van Rooi
Zegeningen
De kilometers die volgden slingerden over betonnen landwegen door de velden en boomgaarden. Een prettige onderbreking voor de voeten en de geest vormde het onverharde stuk door de Wijngaardbossen waar enkele meters werd geklommen over houten vlonders en trappen.


Maar net als we wilden klagen over het vele beton en de gevoelige voeten die je daarvan krijgt, zagen we grote groepen, waarschijnlijk Oost-Europese, werkers in de boomgaarden. In de warme zon bonden zij boom voor boom de takken op, de mannen op de ladders voor de kruinen en de vrouwen met de voeten in het gras voor de lagere takken. Onze lichamelijke inspanning was weliswaar voelbaar, maar toch van een veel luxueuzere en vrijwillige aard. Een moment van reflectie en tellen van je zegeningen.
In Alt Hoesselt hielden we slechts kort halt bij de zeer grote vierkanthoeve Hof ter Poorten, ooit toebehorend aan de Duitse Ridderorde van Alden Biesen. Helaas was ook deze hof, net als de eerder genoemde kastelen niet te bezichtigen.
Laatste kilometers
Onze hoop op koffie in de gemeente Werm was ijdel zodat we tegen twaalven maar ergens bij de spoorlijn van Bilzen naar Tongeren de nieuwe lichtgewicht Primus brander zijn gaan uitproberen. De brander deed het prima, de koffie kon beter. Eenmaal aangekomen op het eindpunt bij station Bilzen hebben we die koffie en deze wandeling weggespoeld met een cola en een croque monsieur op een echt terras. Daarna snel naar huis en ons voorbereiden op de volgende tweedaagse over veertien dagen.
wat een uitzicht als het gras twee paarden hoog staat

Elk jaar maken we enkele wandelingen over dit mooie pad.
Alle dagverslagen verzamel ik in
GR 128 Vlaanderenroute.

zondag 14 juni 2015

GR 128 Vlaanderenroute; Wandelen Hoepertingen - Tongeren

10 juni 2015
Hoepertingen - Tongeren
(dit is het eerste dag van de tweedaagse wandeling Hoepertingen - Tongeren - Bilzen)
koning Ambiorix

Belgische Betuwe
 

Onze vorige wandeling ging door het hart van de Nederlandse fruitstreek de Betuwe, langs de Linge naar Tiel. Een mooie tocht. Dan besluit je voor de verandering eens in België te wandelen en loop je nog steeds tussen kilometers peren. Vaag had ik wel over de streek Haspengouw gelezen dat het een vruchtbare lössstreek was met fruitteelt, maar dat de Belgen dat zo massaal aanpakken hebben we nu van dichtbij kunnen bekijken. Je kunt echter geen peren met appels vergelijken. Zo stromen er in Haspengouw geen echte rivieren waar je langs mag lopen, maar daarvoor in de plaats leveren die Belgen wel weer een Romeinse weg waar je lang over stampt. Stampen is wel het goede woord, want aan de kilometers beton, was weinig Romeins te bekennen. 
Romeinse Steenweg
Belgica
Toch zijn de Belgen met recht 'fier' op de Romeinse tijd. Hun naam is er door ontstaan. Haspengouw en omgeving was het hartland van de Noord-Romeinse provincie Gallia Belgica, dat naar het noorden doorliep tot aan 'onze' Rijn en in het zuiden tot de lijn Parijs - Straatsburg.
Waar Julius Cesar en de toenmalige bewoners van mening verschilden was wie er woonden en wie er de baas was. Julius sprak over Belgae. Maar de bewoners vonden zichzelf Eburonen, een Keltische stam. Ze hadden dan ook niet zoveel op met Julius en kwamen onder leiding van koning Ambiorix in opstand. Als je zijn standbeeld ziet op het marktplein in Tongeren, moet je direct denken aan dat bekende Gallische dorpje, dat dapper weerstand bood. Alleen de Eburonen hadden het boek niet goed gelezen. Ze werden door de Romeinen compleet uitgemoord. 
Onder het motto opgestaan, plaats vergaan vestigden zich daarna Germaanse stammen op dit kruispunt van Romeinse Heerwegen. Onder andere van de stam der Tungri. Die zijn blijven plakken en hebben hun dorp uitgebouwd tot het huidige Tongeren.

Volle bus naar Hoepertingen
Van Hoepertingen had ik nog nooit gehoord. Kaartstudie van de route en een bezoek aan de Belgische openbaarvervoerplanner van De Lijn bracht ons bij dit dorp waar de route en buslijn 23a elkaar snijden op de N79. Vandaar bleef er voor ons nog een mooie 20 kilometer te lopen naar Tongeren om daar te overnachten. De tweede dag zouden we nog een keer 20 km door lopen naar Bilzen waar we vorig jaar ook waren geweest bij onze laatste tweedaagse op de Vlaanderenroute. Voor het parkeren had ik via Google satelliet al een goede plek gevonden bij Station Bilzen.
De busrit naar Tongeren verliep naar verwachting. De rit van station Tongeren naar Hoepertingen daarentegen veranderde bij de derde halte in forensenverkeer. Geen mensen die om 12 uur al van hun werk naar huis gingen, maar scholieren, die door examenroosters eerder naar huis mochten. Verbazend dat zo'n enorme groep die bij de halte aanstalten maakt 'jouw' bus te bevolken er ook echt in past. Hier speelt iets in het voordeel van de Belgische jeugd. Ze zijn veel rustiger, beleefder misschien, gedisciplineerder wellicht, dan hun Nederlandse leeftijdsgenoten. 
Mijn vrees om de rest van de rit tussen een lawaai makende bende te overleven bleek geheel onterecht. Maar misschien loop ik wat de Nederlandse jeugd betreft ook wel achter. Tegenwoordig spreken die ook niet meer luid, maar zitten opgesloten in een virtuele wereld op hun mobiel of tablet. Slechts enkele reizigers in het Nederlandse openbaar vervoer, meestal een generatie ouder, al in de twintig, terroriseren nog hun omgeving met privé telefoongesprekken, waarbij analyse van de opgedrongen mededelingen veelal leert dat de toegesprokene gehoorgestoord en mentaal debiel moet zijn. Niets van dit alles in deze regiobus naar Hoepertingen. 
Beton
Gaande de rit naar Hoepertingen nam de regio zijn jeugd op en tegen de tijd dat we onze bushalte naderden konden wij ook weer goed naar buiten kijken. De start werd een half uur verlaat door een eerste koffie bij café De Blokhut. Een goed besluit want meer mogelijkheden zijn we tot aan Tongeren ook niet meer tegengekomen.
Beton, beton. Romeins beton met klinkers en Romeins beton met kinderkopjes, het geeft enige afwisseling. Links peren, rechts andere peren. Gelukkig zijn er nog voldoende doorkijkjes om van de glooiende akkers in de verte te genieten. 

Een eerste fotomoment was er bij de zogenaamde Kluiskapel op een plek waar ooit kluizenaars hebben gewoond. Nu een kleine kapel met een gazon waar zo te zien ook buitenmissen op een geïmproviseerd altaar kunnen worden gelezen.

Ten zuiden van Borgloon hielden we onze tweede rust op een heuvel met betonnen banken die op de achterzijde uitleg gaven over de Romeinse tijd met de goed georganiseerde wegen, landbouw en villa's. Onder de indruk van deze geschiedkundige informatie verlieten we deze plek direct in de verkeerde richting. Tegen de tijd dat we weer op de route zaten hadden we de zogenaamde Doorkijk-kerk gemist. Jammer. Daarom maar een foto van internet.
Romein liggend op zijn bank, kijkt uit over de velden

Doorkijk-kerk
Huizenvariatie
Eenmaal ten noorden van de N79 werd de route afwisselender. Over onverharde paadjes langs kleinere boomgaarden, langs enkele enorme kassencomplexen van plastic, kleine bospercelen en de dorpjes Haren en Piringen. Dorpen met veel variatie in de huizen; sommige mooi en luxueus, andere zelf geknutseld en verbouwd met voorzet muren en andere vreemde invallen.
kerk van Haren
Huis waarschijnlijk gebouwd met onvolledige Ikea-instructie
Tenslotte volgde nog een mooi stuk over een soort verhoogde dijk met een prima uitzicht. Later leerden we dat we gelopen hadden over een oud aquaduct, dat Tongeren ooit van water voorzag. Je kunt ook niet alles weten. Via het mooie natuurpark Beukenberg bereikten we de rand van het oude Tongeren.
jeugdherberg Begijnhof
Bedden genoeg
In en om Tongeren vindt je geen campings. Voor ons reden om de rugzak lichter te maken en te reserveren bij de lokale Jeugdherberg 'Begeinhof'. Het handenschudden met de gevonden dienstdoende barkeeper annex gastenopvanger leidde wel tot een ontspannen sfeer, maar niet tot enige vorm van herkenning. 

Met een aanvullende uitleg van onze aanwezigheid en het tonen van het reserveringsnummer ontstond er toenemend vertrouwen in onze komst en was er wel een kamer te vinden. Zelfs de gewenste comfortkamer met eigen sanitair was mogelijk. Na enige informatie bij een lokale bekende moest dit kamer 10 zijn.
Het valt ook niet mee om de juiste kamer te kiezen als er al 4 van de 72 bedden gebruikt worden. Wij lagen dan ook alleen in onze 12-beddenkamer. Prima douche, goed geslapen. De twee andere gasten zouden we de volgende dag bij het ontbijt ontmoeten. 

Onze Lieve Vrouwbasiliek
Stadhuis Tongeren aan de Grote Markt
Tongeren bij nacht
Na een eerste cola op het herbergterras volgde een verkenning van het centrum op zoek naar een restaurant. Stil was het op onze weg naar het centrum van het centrum. Op ons gevoel oriënteerden we door de stille straten. Zou het hier om half acht al afgelopen zijn? Is alles hier op woensdagavond gesloten? Via een omweg bereikten we de achterkant van een grote kerk, met aan de zijkant al een prachtig gehouweelde toegang. Even verder verschenen ook de eerste, nog lege terrassen. We werden warmer. Tenslotte bereikten we de voorzijde van deze basiliek gelegen aan de Grote Markt. Een prachtige kerk met een statige toren. Aan de flanken van deze markt lagen de gezochte terrassen, cafés en restaurants. Niet verpletterend druk, maar wel gezellig bezet, met vriendelijke bediening op het terras van onze keuze. 
Op weg naar de terrassen maakten we ook kennis met de indrukwekkende Ambiorix. Gek dat ze verloren hebben. Ze waren waarschijnlijk met te weinig. 
Wij hebben onze dag hier met een uitstekende maaltijd afgesloten en kwamen er in de duisternis slenterend langs de prachtig verlichte monumenten achter dat de route naar het Begeinhof een stuk korter kan als je gewoon op de toeristenbordjes kijkt.



(dit is het eerste deel van de tweedaagse wandeling Hoepertingen - Tongeren - Bilzen) 


Elk jaar maken we enkele wandelingen over dit mooie pad.
GR 128 Vlaanderenroute.