Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

donderdag 24 september 2020

Wandelen Alpe-Adria Trail, Oostenrijk 2020+2021+2022+2023; Review - Ervaringen en Tips

Review



Enkele ervaringen en tips

Samenvatting tochtbeschrijving
De Alpe Adria Trail is een wandeltrektocht die start bij de hoogste berg van Oostenrijk, de Großglockner, loopt gedeeltelijk door Slovenië en eindigt vlakbij het Italiaanse Triëst. Afhankelijk hoe je hem loopt tussen de 650 en 750 kilometer. In 2020 wilde ik lopen van het startpunt bij de Kaiser-Franz-Josefs-Höhe bij de Gross Großglockner naar Velden am Wörthersee, niet ver van Klagenfurt. Ongeveer 330 kilometer. Dat is niet gelukt. De oorzaak lag in mijn zwaardere bepakking. Zie de opmerkingen bij etappeplanning. Ik ben in 2020 doorgegaan tot aan Döbriach en in 2021 van Döbriach naar Bovec in Slovenië. In 2022 moest ik de tocht vanwege bosbranden staken bij het Noordoost-Italiaanse Gradisca d'Isonzo. Daardoor heb ik er in 2023 nog een aparte vijf dagen aan vastgeplakt.
Etappeplanning
Bij de voorbereiding heb ik gebruik gemaakt van de website van de Alpe-Adria Trail. Hierin zat mijn 'valkuil'. Deze site stelt etappes voor van behoorlijke dagafstanden met flinke aantallen meters klimmen en dalen. De organisatoren van deze trail gaan er namelijk vanuit dat je met een klein rugzakje loopt en je bagage laat vervoeren. Daar zie je op de site veel mogelijkheden voor. (Op de site staan per etappe de afstanden, hoogtemeters, bezienswaardigheden, hutten en Gasthöfe). Deze aanpak is enerzijds aantrekkelijk omdat je minder hoeft te sjouwen, anderzijds ben je gebonden aan de vooraf gereserveerde overnachtingsadressen. Adressen die niet altijd veel afleiding bieden. 
Met mijn zware rugzak met onder andere tent, slaapzak, water en eten, had ik die beperkingen niet, maar moest ik teveel inspanning leveren om de voorgestelde etappes te volgen. Die planning heb ik na drie dagen losgelaten. Daardoor heb ik enkele keren op onverwachte plekken overnacht. Zie kamperen.
op de site staan per etappe de afstanden, hoogtemeters, bezienswaardigheden, hutten en Gasthofe
Routegids
Via internet had ik het Engelstalige boekje Alpe-Adria Trail van Rudolf Abraham gekocht. Het is een trekking-guide in de reeks van de Bradt-uitgeverij. Het geeft een goede algemene beschrijving, en praktische informatie. De etappevoorstellen zijn gelijk aan die van de Alpe-Adria organisatie, die je op de website vindt. De beschrijving van de route vond ik niet echt duidelijk. Normaal kijk ik daar ook niet naar en maak ik gebruik van de kaart. De kaartjes in de gids waren redelijk, maar een grote 1 op 50.000 kaart met kleuren lijkt mij beter. Ik kon met de kaartuitsnedes in de gids bijvoorbeeld niet goed volgen waar ik bij een omleiding was. Dan moest ik mijn mobiel gebruiken. Tevoren had ik alle etappes van de website naar mijn mobiel gedownload voor offline gebruik. Op de kaartjes in de gids staan wel de berghutten aangegeven, maar geen campings. Die moest ik er tevoren zelf in tekenen.
Kamperen/overnachten
De route gaat door natuurparken waar wildkamperen verboden is. Op verschillende plaatsen is overnachten op een camping mogelijk. Helaas is dat lang niet overal het geval en ben je aangewezen op hotels, pensions of hutten. Door het loslaten van de voorgestelde etappeplanning kwam ik niet meer uit bij de aangeraden overnachtingsadressen. Daar kwam in 2020 bij dat sommige andere tussengelegen mogelijkheden door de corona-epidemie geen overnachtingen aanboden of zeiden dat ze vol waren terwijl je een kanon kon afschieten zonder iemand te raken. Het resultaat was dat ik toch enkele keren in het wild moest kamperen. Lees mijn blogs voor details. In 2021 heb ik een keer in het bos gekampeerd om een lange etappe zonder hutten te overbruggen. 2023 bleken vrijwel alle hotels in Friuli volledig bezet. Ik had in de omgeving van de Adriatische Zee meer hotels tevoren moeten boeken. Nu lag ik enkele nachten buiten in mijn bivakzak.
De hutten in Oostenrijk zijn doorgaans van prima kwaliteit en goede service. In Slovenië (2021 en 2022) heb ik er maar van 1 gebruik gemaakt. Er waren daar tot Tolmin regelmatig campings. In 2022 moest ik bij gebrek aan campings in Italië gebruik maken van hotels. Daarmee stegen de kosten en liep ik dagen met teveel gewicht van de niet gebruikte tent, slaapzak en andere zaken.
Drinkwater
Geen probleem. Natuurlijk op de campings of bij de andere overnachtingsmogelijkheden. Verder zijn er onderweg voldoende horecagelegenheden om tijdens het wandelen aan te vullen. En ik zag ook regelmatig water uit een bergwand druppelen of stromen. Dat is voldoende gefilterd. Rechtstreeks uit beken doe ik liever niet omdat er op de almen hogerop veel vee loopt.


Voeding
In de dorpen, maar ook hoger op de almen van Oostenrijk zijn voldoende Gastwirtschaften waar je prima kunt eten en drinken. In de paar grotere dorpen zijn kleine supermarkten. Tijdens de etappes in Slovenië in de vallei van de wilde rivier de Soča was er voldoende mogelijkheid om in kleine winkeltjes de voorraad aan te vullen. In de rustige Sloveens-Italiaanse grensstreek zijn winkeltjes niet in elk dorp gegarandeerd. 
Voor onverwachte situaties had ik drie Adventure food-maaltijden en vijf muesli-ontbijten bij me. 
Het weer
Controle thuis vlak voor vertrek in 2020 op een weerwebsite liet elke dag regen in het westelijk deel van Oostenrijk zien. Van de Tiroler Höhenweg in 2018 wist ik dat het helemaal niet zo nat is als je van die verwachtingen zou denken. Wel is er laat in de middag of het begin van de avond in de zomermaanden regelmatig een onweer. Iets om bij de dagplanning rekening mee te houden. Natuurlijk kan het warm zijn in juli en augustus, maar dat hoort erbij.
In 2021 was Oostenrijk behoorlijk warm, maar eenmaal in Slovenië kreeg ik te maken met regelmatige regen. 2022 liep ik in een langdurige warmteperiode (juli) die het wandelen met een zware rugzak niet aangenaam maakte. In de beekbeddingen stroomde nauwelijks of geen water. Bij temperaturen tussen de 35 en 40 graden was het lopen zwaar. Mijn tempo lag duidelijk lager dan normaal. Water en andere dranken werden hoofdzaak. De tocht heb ik voortijdig moeten beëindigen. Vanaf Gradisca d'Isonzo bleken twee etappes afgezet vanwege bosbrandgevaar waarop ik mijn wandeling heb afgebroken.
Flora en fauna
De almen waren in 2020 en 2021 diep groen als gevolg van de regelmatige regen. De bloemen die je in het wild tegenkomt maken de almen een stuk mooier dan de eentonige graslanden in Nederland. Fauna: koeien, enkele paarden, een enkele ree. Van enkele Belgische medewandelaars in 2021 kreeg ik te horen dat ze 's avonds in de omgeving van Kranjska Gora met hun zaklantaarn in de groen-reflecterende ogen van een beer hadden geschenen. Zelf heb ik vlakbij de grens van Oostenrijk-Slovenië wel een waarschuwingsbordje gezien, maar de kans er een tegen te komen is volgens de literatuur vrijwel nihil.
Eenmaal in de Italiaanse Friuli-regio worden de bergen lager en loop je meer door een heuvelachtig gebied bedekt met wijngaarden en lage bossen. De allerlaatste etappe naar Muggia gaf in het ochtendlicht de prachtige wandeling tussen de steile wanden van de Rosandravallei. Een mooie afsluiting.
Fysieke prestatie
Met ruim 9.000 stijgmeters en ongeveer 11.000 meters dalen over 215 kilometer in 2020 en 201 km, 9.100 m klimmen en 10.350 m dalen in 2021 vind ik de Alpe-Adria Trail een pittige tocht. Zoals al bij de opmerkingen over de etappeplanning vermeld heb ik de geadviseerde indeling al na enkele dagen losgelaten.
Markering
Markering met de kleine vierkante Alpe-Adria Trail bordjes is redelijk, maar houdt niet altijd over. Soms zijn ze te spaarzaam aangebracht. (situatie 2020). Wat helaas niet toegepast wordt is de methode die bij langeafstandspaden wordt gehanteerd om met een kruis aan te geven dat je een pad of weg niet in moet. 
Op verschillende trajecten waren er in 2020 in West-Kärnten door omgewaaide bomen omleidingen. De markeringen daarvan schoot een aantal keren tekort waardoor ik soms met een vraagteken rondliep. Als je zwaar aan het klimmen bent terwijl je niet zeker weet of je wel op het goede pad loopt geeft dat een irritant gevoel. De dagkaartjes in mijn gids waren te grof om dit hiaat op te vangen. 
In Slovenië wordt bij de bewijzering regelmatig gebruikt gemaakt van stickers op andere richtingaanwijzers. De stickers en de bordjes zijn blijkbaar erg kostbaar, want er wordt veelvuldig gebruik gemaakt van de bewijzering van andere routes. Bij de overschrijding van de Karawanken heb ik ter controle voortdurend mijn kaart geraadpleegd om zeker te weten of ik goed zat. Desondanks liep ik tussen Srednji Vrh en Kranjska Gora een andere route die veel meer moeite kostte. In 2022 alleen maar complimenten over de bewijzering in zowel Slovenië als Italië. Alsof er een inhaalslag was gemaakt in positieve zin! 
De laatste 60 kilometer in Italië en Slovenië waren in 2023 niet overmatig gemarkeerd. De kaart of de gedownloade kaartjes van de route waren regelmatig nodig om op het pad te blijven of terug te keren.

Cultuur
De cultuur is zowel in Oostenrijk als Slovenië vooral een plattelands cultuur: houten chalets, houten boerderijen, veel crucifixen, kruizen op de toppen van bergen. In Noordoost-Italië zijn de oude binnensteden van Cividale del Friuli en Gradisca d'Isonzo een avondwandeling meer dan waard. Je loopt daar op de grens van Slovenië en Italië letterlijk in een wijncultuur.

Wandelaars en drukte
Enkele seniore medewandelaars op de AAT uit Duitsland ontmoette ik tijdens de eerste dagen in 2020. Verder waren er veel vakantie- en weekendwandelaars in de omgeving van de Franz-Josefs-Höhe, de Millstätter Alpe en op de toppen van de skipistes als de skiliften werken zoals bij Bad Kleinkirchheim en Gerlitzen. In 2021 zag ik zowaar medewandelaars met rugzakken, maar over het algemeen is de AAT geen drukke wandelroute. In 2022 ontmoette ik met enige regelmaat enkele wandelaars met kleine rugzakken op het stuk in Slovenië tot aan Cividale del Friuli in Italië.
Tschiernock topkruis in de Nockberge
Gross Glockner
omgeving Mallnitz
bij Cormons in Noordoost-Italië


Herinnering
Na ruim 650 kilometer waardeer ik de Alpe Adria Trail als een middelhoge trektocht met een hoog agrarisch karakter. Over veel almen, door bosstroken, langs boerderijen. Het landschap is in Oostenrijk met de almen opener dan in Slovenië. Daar zijn de dalen nauwer en de omliggende bergwanden steiler. De grensstreek Friuli in Noordoost-Italië is meer heuvelachtig en bedekt met wijngaarden. Geen etappes door echt hooggebergte met rotsen, maar vooral door een groene omgeving. In 2020 en 2021 heb ik er voldoende van genoten om enthousiast weer verder te gaan. Het voltooien van de Trail in 2022 is niet gelukt door de warmte en bosbranden. Dorstlessen was dat jaar de overheersende herinnering. Een eindsprint in 2023 gaf de voldoening van de voltooiing. 


De dagberichten zijn aaneengeregen in totaalverslagen:

(van de Grossglockner naar Döbriach)
(van Döbriach naar Bovec Slovenië)
(van Bovec in Slovenie naar Gradisca d' Isonzo in Italie
en van
Gradisca d' Isonzo naar Muggia)



dinsdag 22 september 2020

Trektocht Alpe Adria Trail 2020: Terugreis-stappenplan

Donderdag en Vrijdag, 6 en 7 augustus

van Döbriach (591m) via Spittal an der Drau en Heiligenblut (1298m), 
de Grossglockner Hochalpenstrasse (2504m)
naar Nederland (4m)

Terugreis

Stappenplan
Deze terugreis is niet echt een project. Ik wil er twee dagen over doen. Vandaag terug naar de eerste camping in Heiligenblut waar mijn auto staat. Daar overnachten. Morgen uitgerust van daaruit in een keer door naar huis. Dat betekent vandaag met een bus naar het station van Spittal an der Drau en dan of met de trein naar Lienz en daar overstappen of met de bus rechtstreeks naar Heiligenblut. 

Morgen vroeg opstaan en dan met weinig verkeer over de Grossglockner Hochalpenstrasse naar de noordzijde van de Alpen. Daarna de lange autobaanrit naar Nederland. Judith kijkt er al naar uit. Gisteren is Maxime na een geslaagde stage van bijna zes maanden teruggekeerd uit Berlijn. Zo keert de familie weer terug naar de basis. Alleen de temperaturen in Nederland klinken veel zuidelijker dan in Oostenrijk; rond de 35 graden tegenover een zuinige 20 graden midden op de dag in Döbriach.
Schematische schets van de omgeving waar ik de afgelopen dagen wandelde
met onder ander Seeboden, Millstater See en de Millstatter Alpe,
Dobriach, en Spittal an der Drau.
(de oranje route is de Alpe Adria Trail)
Een extra nacht slapen in Oostenrijk voordat ik aan de lange rit naar Nederland begin kan geen kwaad. Gisterenavond lag ik alweer niet lang na achten op mijn luchtbed. De vermoeidheid komt er nu uit. Met enkele onderbrekingen sliep ik door tot halfacht.

Bus, trein, bussen
Met de laatste muesli-repen eet ik een symbolisch ontbijt. Op is op en minder gewicht. Sowieso is de rugzak al lichter omdat de waterzak helemaal leeg is. Om tien over negen is alles afgebroken en ingepakt. Ruim op tijd sta ik bij de bushalte voor de rit van Döbriach naar Spittal. De bus is flink te laat, maar compleet met mondmasker wordt deze reis toch gestart. 

Tijdens de rit zie ik Millstatt am See voor het eerst. Een mondaine en toeristische indruk maakt het. Daar had ik 1500 meter hoger gisteren geen last van. In Seeboden zie ik plekken waar ik drie dagen geleden rondbanjerde. Spittal is nieuw voor me. Duidelijk meer stad. Bij het busstation naast het Hauptbahnhof gaat de volgende bus naar Heiligenblut pas over anderhalf uur. Dan maar eens kijken in het treinstation of het met de trein sneller gaat. 

Thuis heb ik op internet ook de variant per spoor naar Lienz uitgeplozen. Die trein gaat over tien minuten. Snel een kaartje kopen. Dan hoef ik niet eens mijn rugzak af te doen. Voor mij staat echter een oude dame al zes minuten van alles uit te leggen en niet te begrijpen. Dit gaat verkeerd. Laat ik maar een automaat proberen. Tot mijn opluchting is het programma erg intuïtief. Binnen twee minuten heb ik het kaartje en zit ik voor de tweede keer met mondkapje op in het OV. 
Wel ben ik door deze versnelling vergeten naar de WC te gaan. Met een mondkapje op geeft dat nog meer druk. En mijn lichaam weet dit te combineren met dorst. Voorlopig maar rustig van het landschap genieten ter afleiding. 
Door het Drautal gaat het geleidelijk omhoog. Bekende namen als Weissensee komen voorbij. Dat is het dorp beneden. Het bekende meer ligt boven. Ooit met Judith heerlijk op geschaatst. 

Aangekomen in Lienz staat de bus naar Winklern im Mölltal al klaar. Plas nog maar even ophouden. Een half uur later kan ik in Winklern bij een restaurant eindelijk een sanitaire stop maken en wat te eten kopen. De bus naar Heiligenblut gaat pas over vijfendertig minuten. Bij die bushalte ontmoet ik een jonge Duitse die net als ik met een rugzak en tent de Alpe Adria Trail gaat doen. De eerste die ik tegenkom.

Het laatste stuk met de bus gaat even gesmeerd. De plaatsen van de eerste drie wandeldagen schieten voorbij; Mörtschach, Sagritz, Grosskirchheim en ten slotte Heiligenblut. Boven in het dorp direct eten en drinken kopen voor vanmiddag en morgen, want ik wil vroeg vertrekken. Beneden bij de camping staat de auto er nog en hij start gelijk. 
De zon begint zelfs te schijnen. De tent voor een laatste keer opbouwen met niet teveel spullen erin. De eerste zaken, de vuile was, wandelschoenen en stokken verdwijnen al in de auto. De mentale klik dat deze wandeling is afgelopen wordt zichtbaar. Ik loop al niet meer in mijn wandelkleren. Het is even wennen, maar deze kleren die ik mij nog herinner van de heenreis van ruim twee weken geleden zitten ook prima. En ze ruiken frisser. Vanavond nog een keer lekker eten in het voortreffelijke campingrestaurant en gelijk alles afrekenen. Dann kann es morgenfr
üh los gehen. De trektocht 2020 is voorbij! 

Tschüss an Allen!

In werkelijkheid was de tocht nog niet helemaal voorbij. De afgelopen weken heb ik namelijk met veel plezier al mijn aantekeningen teruggelezen. Hier en daar wat bijgevoegd en er blogs van gemaakt. Het was stimulerend om de reacties op mijn blogs te lezen of van Judith te horen hoe er op Facebook gereageerd werd. Leuk om te merken dat die kleine avonturen met plezier worden gelezen. Iedereen bedankt!

In november ga ik weer kijken naar de voortzetting van volgend jaar. Welke etappes, welk eindpunt en hoe ik naar de start kom? Ga ik mijn voucher gebruiken of opnieuw met de auto? Misschien wel zonder tent net als op de Tiroler Höhenweg in 2018. 
Eerst nog fijn met Judith op vakantie. We willen samen de afdaling van de Franz Josef Höhe naar Heiligenblut doen. Leuk. Hopelijk is het in september niet te koud. Judith zal het laten weten op haar blog. Tot de volgende wandelverslagen.

De dagberichten zijn aaneengeregen in totaalverslagen:

(van de Grossglockner naar Döbriach)
(van Döbriach naar Bovec Slovenië)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review

zondag 20 september 2020

Trektocht Alpe Adria Trail 2020: van de Jufensteig naar Döbriach

 Woensdag 5 augustus, wandeldag 14

van de Jufensteig (± 1720m) via Matzelsdorf (± 870m) naar Döbriach (591m)

± 3,5 uur inclusief pauzes, ± 11 km, ± 20 m klimmen en ± 1210 m dalen) 



Even schrikken, wegwezen hier

Gehinnik
Gehinnik niet ver van mijn tent. Gelijk ben ik wakker. Het is al licht. Zonder lawaai te maken open ik de tent. Paarden zijn prima dieren, maar niet als ze te dicht bij mijn tent komen hier in dit sparrenbos op 1720 meter hoogte. Ik zie op het open veldje vijf meter lager de geelblonde manen van een Haflinger. Een Oostenrijks paardenras dat hier boven los rond loopt. Mijn tent heb ik ter afscherming achter een paar omgevallen bomen opgezet. Gisterenavond met de harde wind was ik minder gelukkig met die keuze toen ik eenmaal in mijn tent lag. Nu ben ik er blij mee. Even geen behoefte aan een paard in de gang om halfzeven 's morgens.
terugblik op mijn bivakplek achter de omgevallen bomen
De adrenaline was afdoende gestegen om meteen maar over te gaan tot aankleden, eten en afbreken. Na een afscheidsfoto van mijn tweede wilde slaapplaats op rij loop ik om ongeveer acht uur terug naar het pad. Een alm lager kom ik de paarden tegen die mij eerder wekten. Ze hebben het druk met zichzelf en kijken niet op.
Afdaling naar Matzelsdorf
Vanaf hier gaat het alleen nog maar naar beneden; van ongeveer 1720 meter hoogte naar 595 meter in Döbriach. Welke camping, dat weet ik nog niet. Het eerste uur gaat het nog afwisselend over mooie smalle almen- en bospaadjes.
Bij de hoogste boerderij op ongeveer 1500 meter hoogte gaan deze paadjes over in een halfverhard pad waarover ook vierwieldrives kunnen rijden. De route volgt alle lange lussen van deze weg. Kilometer na kilometer slingert het pad en daalt het gestaag. De laatste twee kilometer voor Matzelsdorf wordt het een beetje saai op een brede grijze gravelweg. Auto's en trekkers kunnen elkaar hier passeren zo breed. Eindeloze slagen maakt de weg.
Het is tussen tien en elf uur. Sinds het vertrek ben ik niemand tegengekomen. Ik loop in een rustige cadans. Allerlei gedachten komen op, die minuten later volledig zijn gewist. Het is fris met een temperatuur van rond de veertien graden. Mijn regenjack beschermt tegen de enkele spetters. Wat een verschil met de dertig graden  van vorige week. 
Matzelsdorf lijkt uitgestorven. Geen mens te zien, geen geluid te horen. Het is dat er uit een schoorsteen rook komt anders zou het een geëvacueerd dorp kunnen zijn.
Watermolen in Matzelsdorf
Eindpunt 2020: Döbriach
Van bovenaf heb ik de drie campings bij Döbriach al gezien: twee grote met de caravans in het gelid en een kleinere net bij het begin van de weg langs het meer met meer ruimte tussen de vakantiebouwsels. Dat wordt mijn doel. Een laatste steile afdaling door het buitenwijkdorpje Starfach van 20% laten me voelen dat mijn energie flink is afgenomen. Ik hoop dat er een plek is voor me op de camping, want de puf is eruit. De oprisping gisteren om de wandeltocht toch op te rekken naar de Ossiacher See verdwijnt definitief. 
Een douche en lekker uitrusten overheersen mijn gedachten. Daarmee ook al een eerste heldere ingeving: als ik morgen toch terug ga naar de auto in Heiligenblut dan hoef ik mijn vieze kleren niet meer te wassen en te drogen. De voordelen borrelen op en zijn niet meer tegen te houden. Ik ga er mee stoppen zoals ik onderweg al had besloten. Het is mooi geweest. Vanavond weer een keer lekker eten op een stoel en aan een tafel.
Er is plaats op de camping. Een mooi plekje vlakbij het sanitair aan de rustige kant van de camping krijg ik. De tent staat binnen no time. Terwijl ik deze aantekeningen maak begint het geheel in stijl te regenen. Vanavond op mijn gemak Döbriach verkennen en uitdokteren waarvandaan de bus naar Spittal an der Drau vertrekt. Eerst even slapen.
Ander toerisme
Later loop ik langs de Seefeldstrasse, een soort boulevard langs de Millstäter See. Het Parkbad is totaal verlaten. De ligweide is door de overvloedige regen van de afgelopen nachten modderig geworden.
Je kunt er in allerlei soorten restaurants eten. Van hele chique tot zeer eenvoudige. Al slenterend koop ik een broodje met beenham in een soort kruidenierswinkeltje dat in het niet valt bij de andere mogelijkheden. Nog overrompelender is de camping aan de overkant van de weg. Het is een soort eftelingcamping. Wat er hier allemaal voor kinderen is opgetuigd beneemt je de adem. Hopelijk niet bij de ouders. Ik loop er rond als Alice in Wonderland. Totale verbazing over dit vermaakgeweld. 
Als ik een poging doe iets van het dorp Döbriach te zien loop ik een kwartier lang door een buitenwijk waar naast Pensions, Hotels, Ferienhäuser en Ferienappartements ook nog gewone mensen schijnen te wonen. Volgend jaar zie ik de kern van het dorp wel. Van afstand zie ik dat ze ook een Spar-supermarkt hebben. Even noteren.

's Avonds loop ik nog een keer langs de Seefeldstrasse en zie iets waar je echt voor naar Oostenrijk moet: een Nederlandse patatcontainer compleet met kroketten, frikandellen en bitterballen. En druk. Waarschijnlijk vanwege de corona heeft de Nederlandse klantengroep iets van een rij gevormd. 
Zelf eet ik heerlijk bij Rischi's restaurant het dagmenu: een soort gehaktkarbonades met een voortreffelijke saus. Een bier als dagafsluiter. Op de terugweg kuier ik tegen achten langs 'Romantik SPA Hotel Seefischer am See'. Binnen zie ik achter grote glazen schuifpuien een geanimeerd gezelschap. Keurig in het pak met merkoverhemden, modern zonder stropdas, converseren de heren onderling gewichtig terwijl de dames in het lang de laatste nieuwtjes uitwisselen. Iedereen komt aan zijn trekken in Döbriach.
Op Camping Golser trek ik voorbij de voortenten. De meesten zijn al gesloten om de avondkou buiten te houden. Hier en daar zitten mensen nog rustig buiten te lezen. Het ziet er vredig uit. Je wordt hier ook niet met gehinnik uit je slaap gehouden. Dat lijkt alweer lang geleden. Een heel andere wereld. Ik ga naar bed. Morgen wil ik om halftien bij de bushalte staan. 

De dagberichten zijn aaneengeregen in totaalverslagen:

(van de Grossglockner naar Döbriach)
(van Döbriach naar Bovec Slovenië)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review

donderdag 17 september 2020

Trektocht Alpe Adria Trail 2020: van omgeving Hausbauerhütte via Millstätter Alpe naar de Jufensteig

 Dinsdag 4 augustus, wandeldag 13

van de alm ten noorden van de Hausbauerhütte (± 1720m) via Tschiernock (± 2088m), Hochpalfennock (2099m), Tschierwegernock (2010m), Millstätterhütte (1880), Granattor (2063), Lammersdorfer Hütte (± 1650m) naar de omgeving van de Jufensteig (± 1720m)

± 10 uur inclusief pauzes, ± 22,5 km, ± 700 m klimmen en ± 710 m dalen) 

Tschiernock topkruis



Verraderlijk weer

Overnachting
Weer een nacht op een wildcard overleeft. Ook vannacht opnieuw langdurige regen, in de avond vergezeld van onweer. Helaas sta ik onder een lariks, die nog lang nadruppelt. Tegen mijn veiligheidsgewoonte in maak ik het theewater in de gesloten voortent warm. Voortent is een groot woord voor een oppervlakte van zestig centimeter bij eenmetertwintig en een hoogte van een meter. Het zijn wel kostbare droge centimeters met ventilatie.
Kwart over acht. Het extra eiwitrijke roggebrood met 5% walnoten is weggespoeld. Hoe dat zo vult blijft mij een raadsel. De kleur van het tentdak verraadt een opkomende zon. Dat is niet zo, maar laat ik toch maar opstaan.
Huiver op de Tschiernock
Na het afbreken van de tent verlaat ik het bos en keer terug op de keienweg die zich over de almen naar boven slingert. Schrikdraadpoortgrepen geven mij schokvrij toegang tot een weide met beneden Haflinger paarden en twee etages hoger een kudde koeien. IJverige bouwvakkers zijn op een hoogte van achttienhonderd meter bezig met het optrekken van een huis of een stal. Dat is nog niet te zien. Je loopt hier toch minder alleen dan je zou verwachten.
Terugblik op de bomen die mij vannacht beschermden
Het pad wordt smaller. Langs een marmeren tafel gaat het pad zonder dat duidelijk wordt waarom deze hier staat. Het lijkt mij geen inheemse offertafel. Een gezellige plek voor een diner a deux evenmin. Een kunstzinnige oprisping misschien. Waarschijnlijk had ik een QR-code moeten scannen, maar daar heb ik geen zin in. 
Steinerner Tisch
Over die bergrug ga ik straks
Meer tijd neem ik om tweehonderd meter verder mijn vrijwel lege waterzak bij te tanken. De pogingen om dit met de zelfontspanner vast te leggen geven verschillende beelden, maar allemaal zonder het waterpunt. Dan maar een frontale opname. Nog een opname van het dal en dan kunnen we verder. 
De wind neemt toe en er valt zo nu en dan een spat regen. Ik ben blij dat ik mijn regenjas al aan heb. De laatste lus van een paar honderd meter naar de open top van de Tschiernock verandert dat dramatisch. De wind wordt krachtig en koud. Op de top maak ik nog goedgemutst foto's van het kruis.
De wind blijft gieren en ik krijg het koud. Hier maar niet te lang blijven rondhangen. Onder mijn regenjack heb ik alleen een kunststoffen T-shirt aan en ik loop nog in korte broek. Ik koel veel te snel af. Dat gaat niet goed. Er is op deze open bergrug ook nauwelijks beschutting. Zo snel mogelijk mijn fleece en regenbroek aantrekken om verdere afkoeling tegen te gaan. Rugzak af en op zoek naar die trui. Inmiddels zijn mijn vingers in die korte tijd zo verstijfd door de kou dat ik de ritssluiting van mijn trui niet meer dicht krijg. Dan maar zo. Snel weer het regenjack aan. Gelukkig krijg ik die rits met de grotere handgreep wel dicht. Ik rits hem direct zo hoog mogelijk, tot bijna aan mijn mond omhoog en trek meteen voor het eerst de capuchon over mijn pet. Dat scheelt enorm. Ook mijn oude regenbroek houdt stand en fungeert als een prima windbreaker. Toch wil ik hier weg van deze open bergrug. Overal waar ik kijk trekken donkere regenwolken samen. Weg hier.
Het tempo gaat omhoog. Jammer van dit mooie pad. Zover ik kan kijken loopt het pad recht vooruit over deze afgeronde bergrug. Een half uur later bevestigen bordjes van de Alpe Adria Trail dat ik nog steeds op het goede pad zit. Mooi. Daarna volgt voor het eerst een richtingaanwijzer naar de 
Alexanderhütte. Daarmee weet ik zeker dat ik de goede kant op ga.
Na ongeveer twee kilometer passeer ik het kruis van de tweede top op deze rug, de Hochpalfennock. Een foto laat ik achterwege. Door naar beneden, want vanaf hier daalt het langzaam af. Ik krijg nu de wind en de regen in de rug en daarmee is een deel van de kou letterlijk uit de lucht. Met het dalen neemt de wind verder af en wordt het ook iets warmer. Tot mijn verbazing gaan een vrouw en een man juist omhoog. Hij nog gewoon in korte broek. Beter getraind, meer vet op de botten? Ze zien er niet onnozel uit. Nog wat lager neem ik de tijd voor een opname met de zelfontspanner vanaf een paal van de prikkeldraadafrastering. De lens is waarschijnlijk iets beslagen geweest, maar het geeft een goed gevoel van de omstandigheden.
Het pad daalt verder, passeert de derde lagere top met een kruis, de Tschierwegernock. Eenmaal daar voorbij loop ik uit de wind. De capuchon kan af. Nog meer wandelaars komen mij tegemoet. De afdaling versnelt en ik kan kiezen uit de Alexanderhütte en de Millstätterhütte. Ik kies voor de laatste. Het resultaat is dat ik vanaf vanochtend acht uur in een keer tot halfeen doorgelopen ben en nu achter een groot bord met een boerensalade met kaas en spek zit. Hoe snel kan het veranderen. Toch even benauwd daarboven in mijn eentje.
Tot zover het eerste deel van deze dag. Dit was een avontuur op zich. Maar een uur later heb ik heerlijk gegeten en gaat de dag gewoon door.

Millstätter Alpe
Eigenlijk was de Millstätterhütte het eindpunt van de etappe vanuit Seeboden. Hiervandaan wordt er in de gids een nieuwe beschreven naar Döbriach. Dat schema heb ik allang los gelaten en Döbriach is te ver voor vanmiddag. Waar wel naar toe? We zien wel, de wereld is één groot bed. Oké, niet op een bergrug waar het waait en regent.
Terugblik richting Millstätterhütte
De Kamplnock sla ik even over
Diep beneden de Millstätter See
Nog steeds gehuld in mijn regenjas gaat het over mooie almen in een angstig zonnetje in oostelijke richting geleidelijk langzaam omhoog over de volgende bergrug. Aangenaam wandelen. De bergtop Kamplnock laat ik na de ervaringen van vanochtend even links liggen. Die tijdwinst van dertig minuten ga ik uit de wind in de zon liggen. Heerlijk na zo'n maaltijd.
Geestelijke touwen trekken een wandelaar overeind. Ontspannen loop ik drie, vier kilometer verder in zuidoostelijke richting over de Millstätter Alpe. De route is mooi. Je kunt tot ver over de Millstätter See en omgeving kijken. Niet voor niets lopen hier veel wandelaars. 


Er wordt hier van alles gedaan om toeristische wandelaars te boeien, mocht het landschap niet voldoende zijn op deze 'Weg der Liebe': tweepersoonsligstoelen en banken in het wild, het grote omheinde 
Obermillstätter Almkreuz op 2046 meter hoogte en de kunstzinnige Granattor die de aandacht vestigt op de granaatstenen die hier worden gevonden. 


Onderbroken afdaling
Na een enorme steenman omringd door vele kleintjes loopt de bergrug af en begint de afdaling. Een overwichtig echtpaar klimt mij  net onder de bergkam tegemoet. Zo'n extra inspanning roept altijd mijn bewondering op. Voorlopig doen ze het wel. Ik hoop dat het weer niet omslaat, want hij is enkel gekleed in een T-shirt en een rugzakje met extra kleding of regenjas zie ik niet. 
Een beetje op gevoel volg ik de paden en verlaat ik de hoge almen. De bewijzering is hier spaarzaam of ik heb een black-out gehad. Het lange afdalen begint. Koeien worden moeizaam op ongemakkelijk afstand gepasseerd, kudde na kudde. Ik kijk ze maar niet teveel aan, zo van 'goed volk'.
Tegen halfvijf bereik ik de Lammersdorfer Hütte. Van de nabij gelegen parkeerplaats starten veel dagwandelaars hun toer. Het is nog redelijk druk op het terras. Ze verhuren geen kamers, maar voor tien euro verkopen ze mij graag een koffie en een apfelstrudel. Het is dat ik de voeding nodig heb, maar geef mij maar Tsjechische prijzen.
Na de Lammersdorfer 
H
ütte vorder ik slechts langzaam omdat ik actief naar plekken zoek om te overnachten. Keer op keer verlaat ik het pad om een potentiële plek te inspecteren op vlakheid, onzichtbaarheid en afscherming tegen vee. Een paar honderd meter van de hut bekijk ik zo drie plekken. Afgekeurd. Te klein of te zichtbaar. Dan maar omhoog de zogenaamde Jufensteig op. Al zoekend klim ik ongemerkt naar 1800 meter hoogte. Halfzeven. Vlak onder de top scharrel ik diverse keren rond, maar ook daar onvoldoende vlakke plekken. 
Op de top met een groot kruis waai ik uit mijn hemd. Geen goede plek voor de nacht. Snel wat meer naar beneden aan de andere kant. Ook daar valt het niet mee. Op de almen staat nog steeds teveel wind die beperkingen afdwingt. Eindelijk vind ik tegen zeven een beschutte plek niet te ver van het pad. Redelijk horizontaal, toehappen maar. 
Als de tent staat kan ik met een slechte verbinding Judith doorgeven dat alles oké is. Even een snelle blik op nu.nl. Corona woekert nog steeds en in Nederland wordt aangedrongen op meer eenduidigheid van de regering. Mijn berg is coronavrij. Dat weet ik zeker. Geen virus gaat voor zijn lol op zo'n winderige berg op stap bij tien graden. Snel eten en mijn slaapzak in.


De dagberichten zijn aaneengeregen in totaalverslagen:

(van de Grossglockner naar Döbriach)
(van Döbriach naar Bovec Slovenië)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review