Romeinse Limespad: wandelen van Harmelen naar Papekop (gemeente Woerden)

 Op naar Papekop

Zondag 15 oktober 2023
15 kilometer

Papekoppen

Buienaantrekkingsradar

Thuis klopte het al niet. Volgens Buienradar zou het in de omgeving van Harmelen droog blijven tot een uur of twee/drie 's middags. Zoiets verwachtte ik ook thuis, maar bij ons regende het al vanochtend bij het vertrek. Bij Frank thuis ook. Frank baalt van regen. Hopelijk belt hij niet af en ontmoet ik hem bij Papekop zoals we gisteren hebben afgesproken, bedenk ik mij bij het passeren van zijn woonplaats. Bij gebrek aan openbaar vervoer op zondag in Papekop rijden we bij uitzondering met twee auto's. Mijn stemming klaart op ter hoogte van het zonnige Zeist maar op de A12 grijnst een zwarte wolkenbalk de zondagsrijders toe. Om het effect te versterken schijnt er een felle zonlichtbundel op met gratis regenboog. Dat wordt lekker. Bij aankomst in Papekop is het felle van de bui eraf en stap ik in miezerregen over in de wagen van Frank en rijden we redelijk droog naar Harmelen.

tijdens een gewone regenbui bij Kromwijk ten zuiden van Woerden

De rest van de dag krijgt ons vertrouwen in Buienradar knauw op knauw. Er verschijnen nog meer zwarte wolkenbalken aan het plafond, waarbij schuilen slechts een tijdelijk oplossing blijkt. De meeste foto's maken we op momenten met zon. Dan lijkt het nog wat. Gelukkig blijft Buitenradar consequent, om kwart over twee wordt het mooi zonnig weer en kunnen de jassen open.

huizen op palen

Schuilplaatsen

Na een korte koffiestart in het Wapen van Harmelen kleven wij ons vast aan de Oude Rijn. Altijd lekker om langs een water te lopen. Ook al wekt de naam Rijn hier te hoge verwachtingen, het ziet er aantrekkelijk uit vanaf het jaagpad langs deze smalle vaart. Op dat moment lopen we nog onbevreesd in de aangename oktoberzon. Dat onbevreesd lopen in de zon duurt welgeteld vijfhonderd meter. Daarna wordt het bevreesd lopen in de zon. Tegen de tijd dat we bij de Haanwijkersluis zijn trekken wolken samen tot een zwarte hemel, ook dit keer weer mooi verlicht. Dat wel.

Op het jaagpad lopen we zolang het droog blijft van de ene potentiële schuilplaats naar de andere. Voor de Harmelense Hofbrug begint het echt te regenen, maar we zien af om bij mensen in de tuin onder een balkon te schuilen. Meer privacy en minder tuinvredebreuk vinden we honderd meter verder in een bushalte met luxueuze zitbank. Vijftienhonderd meter verder, met dan regen uit een licht grijze lucht, kiezen we voor een korte stop onder de overkapping van Sushi Restaurant Asian Fusion. Je krijgt zo wel meer binding met je omgeving.

Breeveld

Langs het jaagpad op de zuidoever van de Oude Rijn bij de lintbebouwing van Breeveld weet Frank een tragedie af te wenden door een jeugdig voorntje van een apegapendood te redden. Er sneuvelt wel een wilgentak voor en het beestje vervolgt zijn leven zonder te zwaaien. Mijn opmerking dat ik die voorntjes vroeger voor het snoeken gebruikte wordt terugverwezen naar voorbije tijden. Op de website van Sportvisserij Nederland zie ik de update bij 'Boetebedragen Sportvisserij 2023': vissen met een levende aasvis € 410,-. Inderdaad, Andere Tijden.

Als je niet te nadrukkelijk naar het wateroppervlak kijkt en de kringen negeert lijkt het bij Breeveld net droog. Het is hier mooi lopen over het jaagpad, mooie boerderijen in het groen. Naar mate je Woerden nadert neemt het groen af en krijg je meer inzicht in de hobby's van de inwoners langs de Oude Rijn. Aan onze kant worden tuinen voor dat doel steeds ondieper en aan de overkant, de noordzijde, zijn aan de waterkant van de ruime tuinen prachtige overdekte insteekhaventjes voor luxueuze sloepen te bewonderen. De kano's en motorbootjes aan onze kant moeten het doen met een dekzeil dat de vorm aanneemt van het inwendige van de scheepjes en zo fungeert als badkuipzeil.

Woerden

Dat Woerden ooit ontstaan is op de plek van een Romeins castellum weten wij alleen uit onze gids. Met enig zoeken en gokken komen we via de Kerkstraat langs het Stedehuys waar je doordeweeks Romeinse bodemvondsten kunt bewonderen. Wij lopen op deze zondag door naar het Kerkplein voor een appeltaartpauze bij Café de Pompier. Na enige aarzeling worden we vriendelijk bediend door jeugdige bijklussers. Voorlopig zitten we mooi droog.

Het Stedehuys, het oude raadhuis van Woerden

We lopen hier op enigszins bekend terrein. Al in december 2016 liepen we hier over het Floris V-pad van Kockengen via Woerden naar Linschoten. Ik zie dat ik toen mooiere foto's heb gemaakt van het aantrekkelijke Kazerneplein en vooral van molen de Windhond. Nu komt die er een beetje bekaaid af.

Groene Hart, broekland van vlieten en weteringen
We verlaten Woerden nu meer in zuidwestelijke richting via het buurtschap Kromwijk. Op het Kromwijkerpad moet het niet te lang regenen zonder steun van de gemalen. Je ziet hier een niveauverschil van zeker twee meter tussen de polder en het Gemaal Papekop Diemerbroek. Aan de zuidzijde van de A12 opent zich het landschap en begint de zon echt te schijnen. We nemen enkele foto's van een statige ooievaar. Die zie je tegenwoordig meer dan kieviten. 

Diemerbroek-Papekop

Wij nemen aan dat Diemerbroek en Papekop samen een gemeenschap vormen. De Diemerbroeksche Wetering brengt ons langs Diemerbroek op een gemakkelijke manier in Papekop. Je kunt er niet verdwalen en onder weg heb je voldoende tijd om rond te kijken naar de boerderijen en de mooie wetering. Bij een van de huizen staat ook een deel van de inwoners te bewonderen in de vorm van gebakken klei. 

Als je de wielrenners in de gaten houdt en de enkele auto de ruimte geeft kom je heelhuids aan in het echt kleine dorpje zonder winkels, maar met een restaurant. Voor ons een totaal nieuw gebied, waar wij vol verwachting de volgende keer verder gaan met verkennen.

stukje Diemerbroeksche Wetering

Koddewetering dwars op de Diemerbroeksche Wetering

Zie al mijn wandelingen in Nederland 

Pionierspad: wandelen van bushalte Kastanjelaan naar bushalte Slingerpad in gemeente Zeewolde

 Kunst in het groen

Zeewolde: van bushalte Kastanjelaan naar bushalte Slingerpad

Zondag 8 oktober 2023
13 kilometer

muurschildering door Jan van de Pavert: Diego Rivera in de Sovjet Unie

Eemhofbuslijn

"Pas op voor de wolven" roept de buschauffeur mij lachend na bij het uitchecken. We hebben in gemeente Zeewolde vanaf bushalte Slingerpad tot aan bushalte Kastanjelaan ons leven negen minuten gedeeld in de verder lege bus. Hij rijdt als gepensioneerde voor zijn plezier nog op de bus. Een leuke bezigheid en je krijgt nog betaald ook. Daarbij krijg ik ook beeld bij de bezettingsgraad van deze bus. Er zijn ook momenten met passagiers. Maar deze lijn is belangrijk voor vakantiepark de Eemhof hoor ik. Het biedt vakantiegangers een verbinding met station Almere. 

Ja, reizen met openbaar vervoer is een hele puzzel om je in de Flevopolder te verplaatsen. Zelf ben ik vanochtend maar gewoon met de fiets naar bushlate Slingerpad gekomen. Vijftien kilometer heen en vanmiddag weer vijftien terug, waarschijnlijk sneller dan met OV. Waarschijnlijk ook gezonder, maar dat weet ik na dertig kilometer fietsen en dertien kilometer wandelen niet meer zeker.

bushalte Kastanjelaan

Gelijk bij het uitstappen stel ik met enig sarcasme vast dat bushalte Kastanjelaan in een dubbele Eikenrij staat. Maar ik ben te snel met mijn oordeel, de halte is vernoemd naar de zijstraat. Niet ongewoon. En die laan doet zijn naam juist eer aan met rijen wilde kastanjebomen waaronder je voortrolt over de versgevallen kastanjes. Alles is deze zondag in oktober nog groen door het warme najaarsweer, maar de kastanjes houden zich aan hun afspraak, de herfst is begonnen.

Kunsthoek

Na de kastanjelaan kom ik met het oversteken van een wetering op het Pionierspad en begin aan de bewijzerde terugweg. Vanaf de brug maak ik enkele foto's, want dit is geen gewone dorpswetering. Het is een wetering die uitmondt in een plas omgeven door een kunstzinnig langwerpig gebouw aan de ene kant en aan de andere kant een schuin oplopend gazon met een betonnen muur. Al lopend leer ik dat het gebouw de Verbeelding heet en de Zeewoldse tempel voor kunst en cultuur is. 

Van internet leer ik ook dat het gebouw is ontworpen door René van Zuuk en dat de langgerekte vorm van het paviljoen is voortgekomen uit de lange zwarte betonnen wand van Serra aan de overkant van de plas. Oké.

Op weg naar het paviljoen sta ik kort stil bij het monument voor een gesneuvelde bemanning van een neergestort Amerikaans vliegtuig tijdens WOII.

Voorbij De Verbeelding loop ik aan de zuidwestkant van de plas tegen een vreemd gebouwtje op met een mooie muurschildering, die de gebruikelijke graffiti ver overstijgt. Misschien dat de schildering juist daarom achter tralies in het openbaar tentoongesteld wordt? Een informatietegel leert dat Jan van de Pavert de maker is en dat het 'Diego Rivera in de Sovjet Unie' heet. Nazoeken thuis breidt mijn kennis uit over Jan van de Pavert, Diego Rivera en muurschilderingen. Wikipedia weet van Diego Rivera zowel details van zijn schilderingen als van zijn wisselend huwelijksleven. Wat je allemaal wandelend tegenkomt in het groen rondom Zeewolde.

Naar de Groenewoudse Tocht

Groen is vandaag de overheersende kleur. Dat heb je vaak in een bos. De paden rijgen zich aaneen, hier en daar passeer ik medewandelaars, maar verder is het rustig op deze zondagmorgen.

Na vijf kilometer groen stuit ik op de Groenewoudse Tocht waar koeten ijverig duiken naar voedsel en twee zwanen een langzaam heenkomen zoeken van dit gespetter. Zelf neem ik de tijd om in deze rust te lunchen.

Stille Kern

Via de Flediteweg is het maar een klein stukje van de Groenwewoudse Tocht naar de parkeerplaats waar je kunt starten met een struintocht door de Stille Kern van het Horsterwold. Bij het begin stop ik voor een foto van het natuurkunststuk 'Zee van bomen'. In dit ruige bos en waterlandschap van nu loop je op de zeebodem van slechts negentig jaar geleden.

de Zee van Bomen is zelfs met een anker in de oude zeebodem vastgelegd

Van Staatsbosbeheer mag je in de Stille Kern van de gebaande paden af. Daarmee heb je volgens de beschrijving de grootste kans om reeën, vossen of ander wild tegen te komen. De Stille Kern Struintocht is niet gemarkeerd. Op de website van Staatsbosbeheer en wandel.nl vindt je een korte beschrijving van de tocht. Zelf heb ik een eerdere wandeling samen Judith beschreven in mijn blog Horsterwold voor stillere natuur. Toen met hoog water en met rebelse Konikveulens. Nu in oktober met nog steeds licht groen gras, groene boomkruinen en geslonken waterpartijen.

Vandaag gaat ook op deze oktoberzondag de zon schijnen en de paar kilometer door de bossen en langs de plassen naar de noordelijke uitgang van de Stille Kern schieten voorbij. De Konikpaarden en Schotse Hooglanders laten zich niet zien. Hun aanwezigheid is alleen te herkennen aan de enorme mesthopen.

Ik laat de plassen achter me, negeer een boombank en volg een laatste stuk tussen de bomen voordat ik over het fietspad terugkeer naar mijn verscholen fiets tussen het riet en de brandnetels vlakbij bushalte Slingerpad. Zoals verwacht staat hij er nog en zonder brandnetelsteken redt ik hem uit zijn benarde positie en begin aan de vijftien kilometer terug naar huis.  

Na anderhalve maand wandelonthouding was deze prachtige bosroute met dertien kilometer over het Pionierspad weer een mooie eerste aanzet voor het nieuwe seizoen. 

Zie al mijn wandelingen in Nederland