Romeinse Limespad: wandelen van Kesteren via Lienden naar Wijk bij Duurstede

Dijkrust en Dijkstress

Zondag 19 maart 2023
25 kilometer

De kerktoren van Rhenen aan de noordkant van de Neder-Rijn
 blijft ons lang begeleiden

Dijkmars

Mooi lopen op een dijk. Je overziet in Nederland dan heel veel: de volgende drie kilometer, de volgende kerktoren, de vorige kerktoren, het bankstel van de familie De Boer op de eerste etage. De uiterwaarden aan de ene kant en de droge-voeten-polder aan de andere. Maar tussen Kesteren en Lienden is dat anders. Het wandelpad voert je daar naar een dijk die dwars door het dorp loopt. Aan beide kanten hele wijken met huizen. De dijk ertussen als verhoogde hondenuitlaatstrook. Buiten het dorp ook geen uiterwaarden te zien. De Neder-Rijn ligt enkele kilometers verder aan de voet van de kerktoren van Rhenen.

Dit is duidelijk een slaperdijk die het land in tweeën deelt. Op internet lees ik: "De stroom van de Rijn is in de loop van de eeuwen veranderd, waardoor de dijk niet zozeer meer dient als waterkering maar als slaperdijk die een herinnering vormt aan het verleden." Oké, maar het blijft een vreemd gezicht zo'n hoge dijk dwars door een dorp. Wat we een hele tijd niet in de gaten hebben is dat die sloot beneden langs de dijk het restant is van de Oude Rijn. Dat zie ik thuis na terugkeer als ik met Google maps terugkijk waar we gelopen hebben. Ik zie nu ook dat we het begin van de Linge zijn overgestoken. Volgende keer de kaart in de wandelgids onderweg wat beter bestuderen, want het staat er allemaal op.

weinig banken in het buitengebied van de gemeente Buren
dan kun je ook niet zo goed in je gids kijken

Betuwe, fruitland

Op school lang geleden erin geramd: Betuwe is fruitteelt. Dat hebben ze in de Betuwe in ere gehouden. Destijds nog in boomgaarden. Later leerde ik het verschil tussen hoogstam- en halfstamfruitbomen. Als je nu als leek daar loopt zie je militair gedrilde en afgetrainde fruitsprieten strak in het gelid gereed om op commando appels en peren te produceren. Boomgaard zal wel een achterhaalde romantische omschrijving zijn van een weide met fruitbomen. Tegenwoordig is er geen appelboompje dat er aan denkt zijn betonnen palen rij te verlaten om even bij de peren-vrienden te gaan kijken. Honderden meters palen en stokken met fruitstammetjes zien we achter de beukenhagen die de velden omgeven. Wij passeren borden met PERCEEL 8, PERCEEL 9, PERCEEL 10 tot we de tel kwijt zijn. Voor de duidelijkheid allen vergezeld met het bord VERBODEN TOEGANG. Dat wordt hier opvallend veel gebruikt.

een voorbeeld van een klein veld bij de kerk van Lienden

Lienden

Zouden ze op zondag in de Betuwe ook koffie hebben? Mag dat op zondag? Op internet zijn de twee cafés in Lienden open. We verlaten onze dijk en dalen af naar het dorp, mentaal gewapend voor gesloten deuren. Het monumentale Wapen van Lienden maakt al van verre een droevige indruk met alle gesloten gordijnen.

Het Wapen van Lienden

De doorstart laat ons de dorpsstraat zien en ter hoogte van de kerk maakt café Torenzicht ook geen wenkende bewegingen. Zou het bord welkom nog van gisteren zijn? Toch maar even kijken. De deur beweegt. En de mevrouw achter de bar ook. Vriendelijk begroet ze ons en serveert vandaag schuimgebak. Doe maar. Even later breken wij niet het brood, maar het schuimgebak. Als je voorzichtig beitelt vallen de heerlijke stukjes niet van het tafeltje. Een mooie meevaller. 

De Dorpstraat van Lienden met de Hervormde kerk

Terug naar de dijk 1

Als wij het café verlaten verlaat de gemeente de kerk. Met enig slalommen en vriendelijk groeten passeren we de kerkgemeenschap en zoeken onze weg terug naar de dijk. Via de Papestraat waar de Hervormde kerk aan ligt lukt dat. Die straatnaam is zeker nog van voor de reformatie? We lopen hier op oude grond. 

Op de dijk herpakken we ons tempo en al groetend bereiken wij de Nieuwe Waaij. Hoe nieuw hij is weten wij niet maar het is een oude dijkdoorbraak die je herkent aan een slinger in de dijk die later om de kolk is heen gelegd. Frank beredeneert dat de ondergrond teveel was weggesleten of van onstabiele kwaliteit om de dijk weer recht te trekken. Beiden hebben wij geen kaas gegeten van dijkenbouw, maar het klinkt goed. Mogelijk dat het kolkende water al draaiende een te diep gat heeft uitgesleten. Nu ligt er een mooie waterplas vol met koeten, ganzen en eenden.

Welke vogel het hier ook goed doet is de ooievaar. Of het inmiddels een status-vogel is weet ik niet, maar bij diverse aantrekkelijk verbouwde boerderijen zien we de bekende palen met de ronde nesten. Het leven op stand trekt blijkbaar aan, want vrijwel alle opvanglocaties zijn bezet.

Mooi boerderijtje om als ooievaar bij in te trekken

Twee kilometer ten noorden van Lienden wordt onze dijk een echte Rijndijk en zien we naast de hoofdstroom van de Neder-Rijn ook uiterwaarden waar ruimte voor de rivier is gemaakt.

Daarmee breekt een periode van dijkstress aan. Links van de weg lopen en ook regelmatig achterom kijken. Zien de auto's ons echt en willen tegenliggers elkaar niet net even bij die wandelaars passeren. De motorrijders van vandaag zijn van het rustige type, hoewel ze toch schuin in een bocht voorbij komen. De rust keert terug als het pad de dijk tijdelijk verlaat en ons voert langs een wilgentenenhandelaar en een aaneenschakeling van binnendijkse fruittelers. 

wilgentenen nog steeds o.a. voor dijkaanleg, tot in Italië horen wij

Naast de wat grotere dorpen als Kesteren, Lienden en Maurik tref je in dit gebied ook veel kleine woonkernen, gehuchten, korte lintbebouwingen. Alsof enkele families in de loop der tijden zijn samengeklonterd in hun eigen wooncluster. We passeren kernen als Bontemorgen, Hoog Kana, Luchtenburg. Alweer anderhalf uur gaans van Lienden, tijd voor een caféloze rust. Langs deze stille straat lijden wij geen gezichtsverlies liggend in de smalle berm naast uitgebaggerde rietrestanten van de opsluitende sloot.

Terug naar de dijk 2

Wat er mis is met het dorp Eck en Wiel krijgen wij niet te weten omdat de route er ruim om heen trekt en na de uitstap in het binnengebied weer terugklimt op de Rijnbandijk.

terug op de dijk kijken we richting Eck en Wiel

Bij het veer naar Amerongen houden wij ons goed en blijven de dijk volgen om even verder opnieuw een binnenweg met woningen en achtergelegen fruitbomenvelden op te zoeken. Voordat we definitief terugkeren naar de Rijnbandijk scoren wij onze laatste cappuccino in een fonkelnieuw café-restaurant aan een enorm lange forelvisvijver waar het verdienmodel doorgaat tot de zitjes direct aan het water. Zelfs vissen lijkt een luxe-sport geworden.

Bij Het Eiland van Maurik beginnen we aan de laatste zes kilometer aan de linkerkant van de dijkweg. Verkeer negeren, Maurik passeren en kijken naar de enorme waterplassen die hier de Neder-Rijn omgeven. Een recreatiegebied waar projectontwikkelaars ruim hebben toegeslagen met steigers, jachthavens en luxe vakantiehuisjes, die hier veelzeggend Ferienhaus heten.

Ons tempo gaat na twintig kilometer niet omhoog, maar neemt nu een stugge cadans aan. Mijn linker kuit trekt zich hier wel degelijk iets van aan en de voet van Frank vindt er allang geen bal meer aan. Nog een laatste rust langs de kant van de weg. Dit keer op een bank. De kerk die we in de verte zien is echt niet van eindpunt Wijk bij Duurstede. Nee, eerst komt nog het mooie kleine dorp Rijswijk. Mooi, drie foto's en verder.

Tjak, door naar het 't Wijkse veer. Frank heeft het wel gezien. Nog 1 kilometer stel ik hem in het verschiet. De route belooft veel cultuur aan de overkant, maar Frank zit daar zo te horen niet meer op te wachten. Zonde, want wat denk je van Kasteel Duurstede, of een citytour door de ingewanden van Wijk bij Duurstede. Als je maar lang genoeg doorkletst en foto's maakt van leuke doorsteken bereik je toch die geplande bushalte. Ik hoorde hem zacht zeggen dat het centrum van Wijk er best aardig uitziet.

silhouet van Wijk bij Duurstede vanaf het 't Wijkse veer

Zie al mijn wandelingen in Nederland 

Pionierspad: wandelen van bushalte Slingerpad in gemeente Zeewolde naar de Eemhof

Thuisblijvers hebben ongelijk

Zondag 5 maart 2023
10 kilometer

Weerhazen

Als je deze winter de Nederlandse weersberichten gehoorzaamt dan kun je beter in bed blijven liggen. Buiten is het voortdurend gevaarlijk met georakelde mist, hagel, natte sneeuw en nog net geen code geel vanwege voorziene gladheid. In werkelijkheid valt het gelukkig vaak mee. Deze zondag zien we op de voorruit tijdens de heenrit wel tien minuten de gevreesde druppeltjes. Daarna is het prima wandelweer en genieten we van de winterwolkenlucht met zelfs enkele zonnige momenten.

Senna is back again

De andere reden om er toch op uit te trekken is de tweede logeerpartij van Senna, de langharige herder. Judith en ik kozen dit keer voor een korte etappe van slechts tien kilometer op het Pionierspad. Kort maar wel mooi. Mooi voor ons om te bewegen en te genieten en lang genoeg voor Senna om voldoende energie kwijt te raken.

zelfs al bij het wachten op de bus moet er gespeeld worden

On track

Na een korte rit met de auto naar de Eemhof brengt de bus ons twee haltes verder naar bushalte Slingerpad aan de Spiekweg. Spandoeken maken ons duidelijk dat de boeren hier niet staan te wachten op de plannen van Defensie om op hun grondgebied een kazerne te bouwen. Ik ben benieuwd waar dan wel?

mooi he?

op het Erkermederpad zijn de gelederen niet gesloten

Bij het bereiken van het Nijkerkernauw moet Senna voor de veiligheid aan de lijn, maar eenmaal aan de westkant van de Nijkerkerbrug op de veilige Nijkerkerdijk kan ze weer vrij ronddraven.

Nijkerkerbrug over het Nijkerkernauw

Mooi wordt het echt op het pad langs de waterrand van het Nijkerkerkernauw, de Laakse strandjes. Met dit frisse weer en de dreigende weerswaarschuwingen is het hier heerlijk rustig. Slechts enkele dik aangeklede wielertoeristen en volhoudende vissers genieten net als wij van de omgeving.

Voor Senna betekent water een speelobject. In dit heldere water kan het ook geen kwaad. Hoogstens zullen we straks thuis wat strandrestanten moeten opzuigen. Het scheelt ook meteen weer wat energie die een gezonde uitweg vindt. Als we maar regelmatig een stok ver weg gooien krijgen we tijdens onze rust ook de tijd om thee te drinken.

Het is te snel voorbij deze strandjesstrook. Op de dijk volgt de laatste kilometer naar de Eemhof waar wij met Senna aan de riem kijken naar de drukte in het klimbos. In de bomen boven ons krioelt het van de jonge jongens en meiden met stoere helmen en hun vaak even enthousiaste vaders en enkele moeders. Wij zoeken onze weg naar de uitgang, passeren een geïsoleerde ochtendroker in de buitenrand van dit gewoel en steken door over de grote parkeerplaats. Hup, weer tien kilometer van het Pionierspad. Lekker weer mooi overleefd op zo'n gevaarlijke Nederlandse winterzondagmorgen in maart.

Zie al mijn wandelingen in Nederland