Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

dinsdag 30 augustus 2016

Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016; Oslo - Skedsmo

Vrijdag 5 augustus, wandeldag 1
Gepland: van Oslo naar minimaal omgeving Hvam, ± 20 km
Daadwerkelijk: van Oslo tot net voorbij Skedsmo, ± 25 km
Kerkhof van de Ostre Aker Kirke in Oslo

Kerkhofwater

Eerste meters
Gisterenavond heb ik in de Oslose wijk Galgeberg nog de eerste honderden meters over het pad gelopen. Ik werd het na de lange reis- en site-seeingdag zat, het was inmiddels 19.30 en ik kreeg trek. Verder weet je het op zo'n Galgeberg maar nooit. De route terug naar de hostel liet een andere moderne ontwikkeling in Oslo zien. Ze voerde langs diverse moskeeën en door een wijk met een sterk Noord-Afrikaans karakter, die gaandeweg ook emplooi bood voor Aziatische immigranten. Daarom ben ik daar, op de eerste Noorse dag, maar in een Indiaas restaurant gaan eten. Na het passeren van een drietal Pakistaanse elftallen, die zich breed posteerden op het trottoir, vervolgde mijn doorsteek langs een reeks Aziatische en Oosterse winkels en uitstallingen, hier en daar gelardeerd met Oost-Europese bedelaars. Oslo is dus een moderne Europese stad waar ook Noren wonen.
Complimenten
Gevoelsmatig was de echte start natuurlijk vandaag, vrijdag 5 augustus. Via een andere route dan gisterenavond kwam ik weer terug op het pad. Al snel kreeg ik in de gaten dat dit pad niet zo maar een beetje in elkaar geknutseld is. Hartverwarmend is de aandacht die aan dit pad is besteed; een betere markering heb ik nog niet eerder meegemaakt. Nog niet op alle lantaarnpalen zit een sticker, maar het scheelt niet veel. Zelfs later in het bos en op het platteland hingen de bordjes veelvuldig aan takken of stond er steevast een paaltje op elke hoek. Petje af. Complimenten voor de organisatie achter dit pelgrimspad.
Die stimulans van goede markeringen had ik ook wel een beetje nodig. Bij de start om 08.45 bij hostel Anker liep ik al in mijn regenjas. Afwisselend aan - uit ging dat door tot 13.30 bij het bereiken van de buitenrand van Oslo.

Lopen in de stad
Verbaasd waren wij allebei zo midden tussen de wijken en bedrijventerreinen. De reebok hield mij goed in de gaten. Veel ruimte om te vluchten had hij overigens niet. Twintig meter links van hem liep de vierbaans E-6. Vijftig meter naar rechts stond die mens met die rugzak en tweehonderd meter voor hem lag de Ikea. Niet direct een plek waar je als ree naar toe wilt. Ook ik ging niet naar de Ikea, hoewel ik nog even dacht aan de mogelijkheid van een verlaat extra ontbijt. 
Zoals verwacht was het verlaten van Oslo geen pretje. Veel lopen langs verkeerswegen met druk verkeer. Hoogtepunt was de eerste rust bij de door Ria Warmerdam in de gids al aangeprezen 'Baker Hansen'. In deze konditorei met vriendelijke bediening kon de regenjas even uit en gingen er een cappucinno en kanelbolle in.
Minder briljant was dat mijn camerabatterij er bij de Ostre Aker Kirke mee stopte. De aanblik van zoveel graven was blijkbaar de doodsteek.
Ostre Aker Kirke
Dieptepunt was de tweede rust in de dug-out bij een sportveld vlak voor de wijk Furuset. Ik zat wel droog in mijn dug-out, dat wel, maar verder was er weinig te beleven op dat sportveld in de regen. Ook de landloper, die de andere dug-out had omgebouwd tot 'slaapvertrek' had niets te melden. Eerlijk gezegd bleef hij gelukkig verscholen in zijn slaapzak tussen zijn tassen met waardevolle spullen.
mijn eigen dug-out
Good bye Oslo
Eenmaal buiten de stad ging het een stuk beter. Het werd droog en zelfs de zon ging schijnen. In de wandelstand werden de stokken gesteld en daarna ging het de eindeloze natuur in. Althans dat dacht ik. 
Het bosgebied direct buiten Oslo in de richting van het dorp Hvam was prachtig. Ik leefde helemaal op. Dit herkende ik. Klimmen, dalen, over stenen en boomwortels. Hier en daar een beekje, mooie bankjes om te zitten, hardlopende mensen in het bos. Prima. Maar na vier kilometer was dit bos voorbij en stond ik bij een bedrijventerrein in aanleg; Lahaugmoen. Daarna volgden voornamelijk asfalttrajecten. Gelukkig wel door boerenland.
Olavsgaard, het aangeraden hotel in Hvam, kwam te vroeg in de middag en lag ook niet meer op de hoofdroute. Het eindpunt werd eenvoudig verlegd zonder te weten waar of wat dat zou worden. We zien wel. Met de gedachte dat er misschien bij de kerk van Skedsmo gekampeerd kan worden werd dit het nieuwe doel. 
Over akkerranden, bosranden, langs achtertuinen en na een hernieuwde passage van de snelweg E-6 bereikte ik de kerk van Skedsmo, mijn tweede kerk en tweede kerkhof van vandaag.
Het kerkje was best aardig om te zien. Belangrijker was het omringende kerkhof. Met de opmerking van Ria Warmerdam in gedachte ging ik op zoek naar de waterkraan, die volgens haar op elk Noors kerkhof te vinden is. Een waardevolle vermelding in haar gids. Met twee liter water kwam ik weer terug. Duidelijk maakte die zoektocht tevens, dat mijn idee om hier te kamperen niet aansloot bij mijn, en vermoedelijk ook niet bij de Noorse ideeën over goede normen.
Kerk en begraafplaats van Skedsmo
Na  een beeld van St. Olav in volle wapenuitrusting te hebben bewonderd, ging het om 16.30 opgetopt met water toch maar weer voort. Zevenhonderd meter verder bood een boerderij met glad gemaaid gazon rond het huis kansen voor een prachtige kampeerplek. Dat zag ik al helemaal voor me, maar de boerin niet. Wel wees ze mij een halve kilometer verder gelegen, ingerichte plek waar dat wel zou mogen. En daar zit ik nu. Subliem. Pontificaal ben ik de enige trekker, die gebruik maakt van deze super de luxe plek met picknickbank, kampvuurplaats en kampvuurhout. Oh ja, en ruimte voor ongeveer twee tentjes. Dit Olavpad zit duidelijk in de groei, ze zijn goed bezig.

Avond in Skedsmo
Sinds anderhalf uur schijnt de zon volop en ik moet nu echt stoppen met schrijven anders verbrand ik. We gaan daarom over naar het diner en dienen dit op in zakvorm. Pasta carbonare, het smaakt er ook naar en volgens de verpakking heb ik morgen weer voldoende energie. 

Hoewel het de hele dag muggenvrij is gebleven trek ik mij om half negen terug in de tent. 
Lekker nog even genieten van de e-reader. Het wordt eerst een kennismaking met het boek 'Altijd Lapland' van Gerrit Jan Zwier. Door bekende namen van vorig jaar als Jokkmokk en Kvikkjokk was het mij opgevallen. Eens lezen hoe hij dat lege land heeft ervaren. 
Als afsluiting van de avond nog een sudoku op medium niveau, dat is na vijfentwintig kilometer al moeilijk genoeg. Vlak voordat ik om half tien ga slapen zie ik, op mijn uit de krant gescheurde overzicht, dat de Olympische Spelen van Rio vandaag worden geopend. Hoe blijf ik op de hoogte van de Nederlandse verrichtingen? 
Afgeleid bij al dit rommelen en lezen wordt ik niet. Er zijn sinds vijf uur twee hardloopsters en een auto voorbij gekomen op de gravelweg. Geen wandelaars of pelgrims. Zit ik wel op het goede pad? 


De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina 
Verslag Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016 ; wandelen Pelgrimstocht Oslo - Trondheim
In 2017 heb ik het tweede deel gelopen zie het Verslag Olavspad 2017 Kvam-Trondheim
Ook te starten via de link in de rechter marge onder 'Wandelverslagen'.

zaterdag 27 augustus 2016

Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016; Heenreis


Beeld in Vigelandparken

Donderdag 4 augustus

Beginpunt verdwenen


Afscheid
Judith brengt mij op deze vierde augustus naar station Hoevelaken. Ik had gevraagd om te wachten tot er echt een trein staat. Op zo'n reisdag naar een vliegveld moet het wel kloppen. De treinverbindingen naar Schiphol zijn de laatste dagen sowieso al een puzzel. Maar we zijn veel te vroeg en ik wil haar niet onnodig laten ijsberen. Kus, 'Tot over achttien dagen!'. 'Ik bel elke dag'. Dat doe ik ook echt, om te horen hoe het in Nederland gaat en zelf uit eerste hand 'het verhaal van de dag' te vertellen. Bij terugkeer ben je dan geen vreemde met een eigen avontuur. Het is dan al een beetje gedeeld. Later tijdens de wandeling heb ik dit ook aanbevolen aan Michael uit Leipzig. Hoewel, nu ik dit opschrijf; toen ik zijn leeftijd had belde ik nooit. Ik bestond weer bij terugkeer. Voortschrijdend inzicht?
vliegtuig na vliegtuig trekt zich de lucht in
Reis
Onvoorspelbaar is het grondpersoneel van de KLM de laatste tijd. Ze mogen van de rechter niet staken, maar een stiptheidsactie is snel bedacht. In alle rust kijk ik gelukkig een uur later op de kop van de B-gate naar het opstijgende verkeer. Langzaam trekken de 'bodies' zich de lucht in. Minuut na minuut een ander model en een andere bestemming. Om 11.50 zal ook mijn body in noordelijke richting verdwijnen. Eerst nog even een Nederlandse cappuccino.

Landing, bagagehal, rugzak om, Noorse kronen (NOK) pinnen, volg de pijlen naar het treinstation, hoe kom ik aan een kaartje? Het gaat in één rits door na aankomst op Oslo Lufthavn Gardermoen.
reclame voor de Noorse olie-industrie 
bij binnenkomst op vliegveld Gardermoen
Nu zit ik vanaf station Lillestrøm in een bus. Er zijn werk-zaamheden aan het spoor tussen Gardermoen en Oslo centrum. Ook hier al. Eenmaal in Oslo bevindt hostel Anker zich gelukkig nog wel op dezelfde plek, die ik op Google satelite had bekeken. 
Beddengoed, NOK 50 extra, is verplicht in verband met de hygiëne. Als je wordt betrapt zonder krijg je NOK 250 boete.  Hoe gaan ze dat controleren? Onnodige informatie, want je krijgt geen sleutel zonder beddengoed. Even later zitten mijn rugzak en ik naast ons beddengoed op bed. 15.00 uur, rust.

Oslo
Ook weer niet teveel rust, want ik wil deze middag en avond nog wat zien van Oslo. Daarnaast wil ik al een stukje van de route lopen. Zou ik morgen op het beginpunt starten dan moet er, vanuit hostel Anker gerekend, eerst een stuk tegen de richting in worden gelopen. En lopen met een zware rugzak door een drukke stad heeft niet zo'n aantrekkingskracht. Morgen moet er toch al een eind door de stad gewandeld worden om Oslo uit te komen.
Karl Johans gate
Tevoren had ik de keuze gemaakt om via de lange Karl Johans gate naar het Koninklijk Paleis te gaan en van daaruit naar het aangeprezen beeldenpark Vigelandparken door te steken. Al deze voornemens waren thuis met snelle streken gepland. In werkelijkheid heb ik deze middag en avond tegen de twaalf kilometer gelopen. Een goede opwarmer dus. Maar het was het waard. Alle drie voldeden ze aan mijn verwachtingen. De Karl Johans gate was een drukke wandel-winkelstraat met hier en daar Parijse terras-allure. 
Imposant domineert aan het einde het Koninklijke Slot. Met de brede gravel toegangslaan maakt het een statige indruk. Oplettend waren de wachtposten, die, anders dan in Londen bij Winsor Castle, daadwerkelijk om zich heen kijken. Wel een overeenkomst is er met het heen en weer marcheren. Niet passend bij hun traditionele uniform vond ik de antenne op hun rug. Beetje koddig-pragmatische benadering van de nieuwe Europese veiligheidssituatie.
Tussen het Koningsslot en het 'Vigelandparken' resideren de beter gesitueerde Noren of bedrijven. Statige en goed onderhouden villa's, waarin, net als in Den Haag, menig ambassade zich heeft genesteld. Links en rechts trekken Porsches, Audi's en Ferrari-sportwagens met luid geronk op tot wel 50 km per uur, om daarna weer meelijwekkend sputterend snelheid terug te nemen voor een volgende legitieme ego-sprint.
Vigelandparken
Vigeland overtrof mijn verwachtingen. Prachtig hoe deze beeldhouwer mannen, vrouwen en kinderen in herkenbare poses heeft uitgebeeld. Tegelijkertijd roepen deze figuren door hun naaktheid een vreemde nabijheid op, die zijn hoogtepunt vindt in de obelisk van opgestapelde, omarmende naakten. Naakten, die in allerlei houdingen met elkaar verbonden zijn. Mooi om een paar keer omheen te lopen.







Beginpunt
Na het beeldenpark volgde een flinke voettocht langs de oevers van de Oslofjord met onder andere het fort Arkerhus en het fascinerende Operagebouw. Dat gebouw ziet eruit als een onderzeeboot of een octopus die langzaam te water gaat.
grauwe, weinig goeds voorspellende luchten boven de Oslofjord
fort Arkerhus
Operagebouw van Oslo
De Mariakerk wordt in de gids als startpunt van de pelgrimstocht genoemd. Als verduidelijking is een foto afgedrukt van een stenen zerk met erin gebeiteld het aantal kilometers naar Nidaros. Op het aangegeven punt wachtten echter verschillende metamorfoses. De kerk bleek niet meer dan een verzameling fundamenten, deze avond bevolkt door rondhangende jongens. Links en rechts waren op enige afstand van de kerkrestanten letterlijk omheinde bouwputten uitgegraven met de daarbij gepaard gaande hijskranen en graafmachines. Een start zoals in de gids afgebeeld was daardoor alvast niet mogelijk. De afgebeelde zerk met de beloofde 643 kilometer was nergens te bekennen. 
fundamenten van de Mariakerk
Na een half uur zoeken heb ik deze nieuwe waarheid maar geaccepteerd en met een omtrekking van de bouwput aansluiting gezocht met de echte route. Daar wist Oslo mij opnieuw te verrassen. Nog geen kilometer verder was nog een kerkfundament in de aanbieding. Deze restanten van de St. Hallvardskathedraal waren zonder mij te informeren tot het nieuwe - of tijdelijke - startpunt aangewezen.
Daar stond ineens ook de eerder beloofde startmarkering. Dan maar hier de voorgenomen selfie. Dat viel tegen, want mijn stick van goedkope kwaliteit, was niet bestand tegen het gewicht van mijn mobiel. Hij draaide voortdurend om en van mijn gezicht weg. Dan heb je een probleem voor een selfie.
De toenemende ergernis concentreerde zich op de zichtbare helft van mijn pelgrimsgelaat. Ten slotte maar een ouderwetse poging vanuit de losse pols. Na enkele wazige opnames van afwisselend een hoofd en een paal bleef er een goed plakken. Tezamen met een andere opname met mijn minirugzak afdoende bewijs van de opening van deze tocht.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina 
Verslag Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016 ; wandelen Pelgrimstocht Oslo - Trondheim
In 2017 heb ik het tweede deel gelopen zie het Verslag Olavspad 2017 Kvam-Trondheim
Ook te starten via de link in de rechter marge onder 'Wandelverslagen'.

dinsdag 23 augustus 2016

Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016; redelijk gezond weer terug uit Noorwegen

Alles doet het weer


Ouderwets solitair was mijn avontuur over de eerste helft van het Olavspad, de pelgrimstocht van Oslo naar Trondheim. Frank ging niet mee en daarmee was ik meer op mij zelf aangewezen. Dat gold vooral de startweek toen ik nauwelijks mede-wandelaars trof. Ze hadden nog gelijk ook, want het werd een soort regenpakkentest.
Het tweede deel van de tocht herstelde het weer en liep ik links en rechts tegen nieuwe bekenden op, die ook naar het noorden trokken. De laatste week stond in het teken van lange loopdagen door de bossen van de Gudbrandsdalen vallei. 
Terugblik in de avondzon op Moelv aan het Mjøsa meer.

Hersteld
Anders dan andere jaren waren er ook lichamelijke ongemakken. Voor het eerst in decennia ontwikkelden zich blaren. Door het vocht in de schoenen verschenen er verschillende exemplaren op de vierde dag. Doorprikken en verder. Het werkte. Geen ontstekingen en gelukkig na een paar dagen weer lopen zonder irritatie. Daarna wist ik door eigenwijzigheid bij Lillehammer mijn knie te verdraaien. Met een dag rust en Duitse 'medizinische Unterstützung' ging het twee dagen later opnieuw verder. Aanvankelijk wat traag en houterig. Vier dagen erna kon alles weer maximaal buigen en zag het lopen er weer gecoördineerd uit. Daarna kreeg ik een zwerende vinger. Van ondergeschikt belang, hij klopte niet eens en is nu alleen nog rood. Kortom weer gezond terug in Nederland.
Verslag
Stinkende spullen uit mijn rugzak vragen nu om mijn aandacht. Zodra ze schoon op zolder gaan wachten op het tweede deel van het Olavspad ga ik alle avonturen van dit jaar beschrijven. Waar ik niet al overnachtte, iedere keer weer een verrassing. Soms deprimerend, maar meestal leuk. De aardige mensen, die ik ontmoette, bijna zonder uitzondering Duits. De kerken en kerkhoven die aangedaan werden. Want pelgrimstochten voeren je tenslotte langs kerken en andere heilige plekken. Voor pelgrims inspirerend, voor een gewone wandelaar als ik erg handig. En natuurlijk over het landschap in dit deel van Noorwegen, de coulisse van deze tocht. Volgende week begin ik aan de dagverslagen. Tot dan!


De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina 
Verslag Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016 ; wandelen Pelgrimstocht Oslo - Trondheim
In 2017 heb ik het tweede deel gelopen zie het Verslag Olavspad 2017 Kvam-Trondheim
Ook te starten via de link in de rechter marge onder 'Wandelverslagen'.

woensdag 3 augustus 2016

Westerborkpad; wandelen van station Beilen naar Kamp Westerbork

Eindstation

Maandag 25 juli 2016

Voor ons was station Beilen het laatste station. Voor de gedeporteerde Joden was dat station Hooghalen. Te voet gingen ze verder naar het kamp. Een treurniswekkende stoet moet dat zijn geweest. Later werd er een spoor naar het kamp aangelegd. Dat maakte de organisatie van alle transporten makkelijker en waarschijnlijk ook minder zichtbaar. Efficiency, aan alles werd gedacht.
Voor ons een afsluitende etappe van slechts een wandelpad. Voor hen een tussenstop naar een ellendig einde.  Op het pad waarover in de oorlog tienduizenden Joden met hun laatste bagage ongewis voortgingen lopen wij naar het herinneringscentrum. Nu spelen er kinderen. De gillen komen je tegemoet uit het junglebos van het vakantiepark. De aarde draait door. Hooghalen heeft allang geen station meer.
Monument van de 102.000 stenen

Druk is het bij het herinneringscentrum. Het is volop vakantietijd en korte broeken komen groepsgewijs aan. Goed dat ook nu nog veel gezinnen hier naar dit trieste deel uit de oorlogsgeschiedenis komen kijken. Maxime blijft drie kwartier binnen en komt met het verhaal terug over een ontsnapping uit een wagon. Onder de indruk is ze van de abrupte scheidingen van gezinnen. Gezinnen waarvan slechts een enkeling na de oorlog terugkeerde en in gemis verder leefde.
Ik heb de ongelofelijke  beelden en teksten al eerder uitgebreid bekeken bij de opening van het pad en de presentatie van de wandelgids in 2012. Een project van onder andere projectleider Hans Schuhmacher en initiatiefnemer Jan Dokter. Een bezinningsroute hadden ze voor ogen. De projectgroep is erin geslaagd. Niet altijd een mooi traject, maar bij dit pad werkt dat versterkend. Naast het traject rondom de spoorlijn geeft de gids op gepaste momenten herinneringen uit een zwart verleden, dat langzaam wegglijdt in de tijd.  Een onwaarachtig verleden, maar daarmee helaas niet minder waar. 


Alle berichten van de wandelingen op dit pad staan verzameld op mijn pagina Westerborkpad

andere wandelingen in Nederland: zie mijn wandelingen in Nederland