Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

zaterdag 5 november 2011

GR 10 - 2011; Naar de finale

Dit vierde jaar op de GR10 leverde zoals verwacht weer een traject op met prachtige wandelingen. Een verschil met vorig jaar vormde de toenemende rotsigheid van het landschap waarbij verschillende rotsgroepen moesten worden 'getraverseerd'. In veel gevallen is dat makkelijker dan je zou verwachten maar een enkele keer moesten de handen meehelpen. 
Omdat we dit jaar al midden augustus van start gingen verzwaarden de temperaturen van boven de 30 graden in de eerste week het klimmen en klauteren aanmerkelijk. Nog een geluk vormden daarom de vele bossen tot aan Mérens-les-Vals. Verder hebben we dit jaar geen last gehad van watertekort omdat het in de voorgaande maanden doortastend had geregend en de beken tot hoog in de bergen nog water afvoerden.
Kortere etappes
De conclusie van vorig jaar om kortere etappes te plannen werkte goed totdat we aan het vroege einde van zo'n etappe besloten door te lopen en daarmee diezelfde planning overboord gooiden. Dit leidde tot niet verwachtte bevoorrading en verrassende overnachtingsplekken. 
De langere etappes die hier weer het gevolg van waren misten hun uitwerking op de knieën niet, maar de daarmee gecreëerde extra rustdag bracht voldoende herstel. Die extra rustdag met andere activiteiten haalde echter bij mij het trekgevoel er een beetje uit. Toch bevielen de kortere etappes goed door de extra tijd om je aan het eind van de dag in te richten en te oriënteren op de omgeving. Of zoals bij ons om de verloren tijd door verkeerd lopen te compenseren.
Door naar de finale
Aan het eind van het traject dachten we al een glimp op te vangen van de Canigou, de bekendste berg van Les Pyrénées Orientales. We hebben op het station Mont Louis-La Cabanasse in ieder geval meer dan voldoende tijd gehad om alvast te genieten van wat ons volgend jaar te wachten staat. Ook de route naar de volgende gîte in Planès hebben we al in ons hoofd dus dat is geen probleem. Daarnaast werden we onderweg al door een tegemoet lopende aardige Belgische aangespoord tot het vervolg. Vol enthousiasme sprak ze over haar eerste deel. Volgend jaar dus het laatste deel met de zwembroek gereed om onze lichamen door het zoute water van de Middellandse Zee te laten masseren.
Nog meer beesten? Wat staat ons volgend jaar te wachten? 
Ik zal dit boek nog niet lezen want ik wil er weer een leuk verhaal van maken, tot dan!

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit

donderdag 3 november 2011

GR 10- 2011; Terugreis van Latour de Carol naar Nederland

Terugreis
Woensdag 31 augustus

Station Latour de Carol
Thuis heb ik op internet al uitgezocht dat voor ons de ideale verbinding met Toulouse start met een bus naar Ax-Les-Thermes die om 09.13 vertrekt. Door de ervaringen met de Train Jaune wijs geworden hebben we dit gisterenavond direct bij aankomst op het station gecontroleerd. We mogen ook deze aansluiting niet missen anders halen we de vertrektijd van het vliegtuig niet. Daarom staan we om 08.00 uur op het station, kopen meteen de kaartjes tot aan Toulouse en hangen daarna wat rond in de verdere troosteloze omgeving van het ooit glorievolle gebouw.

Het is een station waar een redelijke stad in Nederland dik tevreden mee zou zijn, maar het heeft een treinaanbod van het Friese Stavoren. De spoorwegen gebruiken een klein tussenstuk en voor het overige staat het leeg. We kijken nog wat naar het vertrek van de gele trein en de trein naar Barcelona maar daarna is alles weer uitgestorven. Tegen 09.00 worden er per auto steeds meer passagiers op het plein afgezet. De auto is hier in de periferie van Frankrijk duidelijk het snelste, het  betrouwbaarste en vaak het enige opstartvervoer om aansluiting te krijgen met het spaarzame openbaar vervoer. 
Bus, trein, vliegtuig
De bus vertrekt op tijd. Tijdens de busrit vangen we nog een glimp op van de Camping Municipal van Mérens-les-Vals waar nog meer plaats is dan een paar dagen geleden. In Ax worden we op het stationsplein afgezet en starten we de gang naar de aansluitende trein. Veel passagiers duiken het eerste het beste treinstel in. Wij lopen door naar voren en zien en passant dat het twee treinstellen zijn. Het voorste waarin wij belanden gaat inderdaad naar Toulouse. 
Het is een luxueuze stoptrein die eenmaal uit de bergen flink doorblaast. De gang van zaken in Toulouse is voor ons een herhaling en binnen de tijd staan we op Blagnac. Daar is het nog even een gezoek om naar de aangegeven gate te komen. Zonder verdere aanwijzing is de toegangscontrole van Gate A naar Gate B verplaatst en zie je verschillende passagiers voor Düsseldorf ronddwalen.
Thuisbrenger
Met een klein vliegtuig keren we terug. Binnen tien minuten hebben we onze bagage van de band en ruim voor het door ons ingeschatte tijdstip van 17.30 rijden we al op de Autobahn richting Nederland. We worden wel weer direct geconfronteerd met de vreemde trilling van de Seat. Na een paar kilometer begint het gehobbel en getril van de Seat ons toch te verontrusten. 
Omdat we in een vervelende file zitten kunnen we zonder op te vallen letterlijk langzaam blijven meehobbelen op zoek naar een parkeerplaats. Als we die na een kilometer of vijfentwintig hebben gevonden vinden we in eerste instantie niks. Alle wielen zitten goed vast. Ik inspecteer het linker achterwiel dat wij het meest verdenken nog een keer. Tot mijn ontzetting zie ik een duidelijke verdikking op het loopvlak. Dat ziet er niet goed uit. Misschien zijn we wel ontsnapt aan een klapband. 
Het verwisselen van de band geeft nog even de verrassing dat er uit de achterbak een zogenaamde thuisbrenger komt waarmee je niet harder dan 80 km per uur mag. Met regelmatige doodsverachting vervolgen wij onze weg over de Autobahn. Ik ben redelijk blij als ik in Nederland tussen wat minder hard rijdend verkeer verder kan kruipen. De rest verloopt gelukkig zonder problemen en tegen 20.00 kan ik Frank veilig weer bij Linda afzetten en spoed ik mij naar Hoevelaken voor een blijde hereniging.


De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit

dinsdag 1 november 2011

GR 10 - 2011; Lac des Bouillouses – Gare Mont Louis / La Cabannasse

Vervroegd slotdiner
Dinsdag 30 augustus
Lac des Bouillouses – Gare Mont Louis/Cabannasse,
(± 100m klimmen, ± 600m dalen, ±16 km)

Een laatste blik op het Lac des Bouillouses
Gisterenavond ook de eerste herinnering aan de terugreis gekregen. Van onze collega-wandelaars gehoord dat de Train Jaune juist sinds gisteren een andere dienstregeling heeft waarmee net de door ons gekozen trein van 16.52 is komen te vervallen. De eerst volgende komt nu 18.42 op het station Bolquère-Eyne langs. We moeten vandaag die trein wel nemen om morgenochtend op tijd vanuit Latour de Carol-Enveitg de verbinding richting Toulouse en het vliegveld zeker te stellen. Dat wordt vanavond dus een late aankomst op de camping in Enveitg. Hopelijk is hij dan nog open.
Pla de Bones Hores 
Laatste bergmeren, paarden, runderen en wandelaars
Maar eerst nog mooi een dag wandelen. We verlaten het hotel om 08.30 in onze fleece truien. De gelijkmatige afdaling naar Bolquère start met een omweg over de stuw waar we nu wel de markering ontdekken. Na een kort stuk door het bos gaat het prachtig over de flanken van een grote open vlakte waarop we ons hotel langzaam kleiner zien worden.
We passeren aan het eind van het open stuk de eerste skilift en pauzeren nog een laatste keer bij zo'n mooi bergmeer. (Étang de Pradeille). Daarna gaat het langdurig door dennenbossen naar beneden waar regelmatig paarden en koeien onverwacht vanuit het bos opduiken.
Bij een rust maken we een laatste gesprek met de bekende wandelaars van de afgelopen twee dagen. Michel heeft last van zijn bovenbenen maar hoopt toch over elf dagen aan de Middellandse Zee te staan. Als we aan het koffiezetten zijn duikt er een stier op die langzaam onze kant op stapt (afstand 6 meter). Misschien omdat hij mank loopt zoekt hij geen confrontatie. Ik sta alvast achter een paar boomstammen en daarvoor staat nog de Wit. Of dat laatste geholpen zou hebben is overigens niet duidelijk geworden.
Kerk van Bloquere 
Op het lange pad door het bos passeren we nog enkele stille skiliften en het chaletdorpje Pyrénées 2000 bestaande uit robuuste, luxe houten huizen waarvan enkele opgetrokken uit boomstammen. Daarna verlaten we de natuur definitief en lopen over een asfaltweg langs een tweede chaletdorp, Superbolquère, om voor de slotlunch te eindigen bij de Ancienne Auberge in het oude Bolquère.

Versting stad Mont Louis onder het militaire deel en bovenin, ook binnen de muren, het stadje
Citadel 'Mont Louis'
Ook al nemen we tijdens de maaltijd uitgebreid de tijd, er blijft nog veel te veel middag over. Ik stel voor om naar de citadel 'Mont Louis' te gaan en het einddoel voor vandaag te verleggen naar het station Mont Louis/Cabanasse dat daar vlak bij ligt. Tegen drieën arriveren we bij deze door de bekende zeventiende-eeuwse vestingarchitect Vauban ontworpen en gebouwde citadel. Het ziet er imposant en goed onderhouden uit.
Op het niet toegankelijke deel is een Centre National d'Entrainement voor paracommando's gehuisvest die net bezig zijn met het oefenen van de touwafdaling uit een helikopter. Fast roping down volgens Frank met zijn luchtmobiele ervaring. Wat het is en hoe het heet weet ik zelf natuurlijk ook. Mijn puriteinse vraag waarom dat down er achter moet en of je dan ook fast roping up hebt wordt niet op waarde geschat. Het is ook bedoeld als een tegenhanger voor het Odlo-merkje gezeur.
     
Via een tweetal toegangspoorten komen we in het deel van de vesting waar zich zowaar een klein stadje bevindt met onder andere mairie, kerk, school en cafe's. Er schijnen nog ongeveer 220 mensen te wonen. We kijken rond, drinken wat en een uur later hebben we het gezien en lopen het laatste stuk naar het station.

Train Jaune
Waar we gelukkig direct kaartjes kopen naar het eindstation Latour de Carol-Enveitg aan de Spaanse grens. Als we om 18.00 nog een keer in het stationsgebouw willen is alles zonder verdere aankondiging afgesloten. Op het perron wordt het kintikken slechts onderbroken door kijken naar de samenklontering van veel dagjesmensen die nog net in de twee treintjes in de richting van Villefrance/Perpignan passen. 
Eindelijk komt ons volle toeristentreintje om 18. 40 aan. We kunnen er met nog enkele andere passagiers nog net bij. Het gele treintje is een aardige toeristische belevenis waarbij je in een traag tempo over een soort smalspoor door de uitgestrekte Cerdagne vallei kronkelt. Het treinstel telt zes wagonnetjes waarvan er twee open zijn en je in de buitenlucht van het landschap kunt genieten. Het lijntje gebruikt zo nu en dan de volle breedte van de vallei om te klimmen of te dalen en slingert zich over bruggen en door tunnels langs een serie van dorpen en stadjes.
Langzamerhand verlaten alle toeristen het treinstel en als we in Latour de Carol/Enveitg stoppen stappen er om 20.30 met ons alleen nog enkele backpackers uit. Op de 800 meter verder gelegen camping moest de beheerder van boven komen om ons in te schrijven. Net voor de inval van de duisternis stonden onze tenten en bij het licht van een campingstraatlantaarn eten we onze Salade Parisienne uit blik. De super hete douches daarna vormen een weldadige afsluiting. Einde loopvakantie, over naar de reismodus.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit