Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

donderdag 18 december 2014

Westerborkpad; Wandelen van Amsterdam Centraal, via het Anna Frankhuis en het Rembrandtplein naar de Hollandse Schouwburg

beeldengroep van bekende Jordanese zangers en muzikanten

Terug in de tijd

'Oh, sjonnie, zing een liedje voor mijn alleen' en dat dan op z'n Amsterdams gezongen door Tante Leen. Ik moest er aan terugdenken toen ik vandaag over het Johnny Jordaanplein liep. Mooie beelden van Johnny Jordaan, Tante Leen, Bolle Jan, Manke Nelis. Ik hoor het mijn ouders, ooms en tantes nog zingen op bruiloften en partijen. De hits uit de jaren vijftig. Ik moest er toen niet zo veel van hebben, maar betrap me erop dat ik ze tegenwoordig stiekem nog neurie. 
Het was in meer opzichten een terug in de tijd. Ruim veertig jaar geleden zwierf ik verschillende keren hele dagen door het centrum van Amsterdam. Op de brommer, met de trein of liftend ging ik er naar toe. Naar een nieuwe wereld vol andere bioscopen, theaters, musea, kerken, markten en pleinen. In de tijd dat Paradiso nog een alternatieve muziektempel was. Niet dat ik bij die alternatieve wereld hoorde, maar je vergaapte je er wel aan. 
Ik leerde zo te voet aardig mijn weg kennen in Centrum Amsterdam. Later heb ik er nog verschillende keren profijt van gehad. Een enkele keer nog te voet, maar steeds meer met de auto of het openbaar vervoer. Zwerven door de straten van Amsterdam had ik tot gisteren al decennia niet meer gedaan. Daar heb je rust en tijd voor nodig om er ouderwets van te genieten.
Vandaag 15 december vormden wandelkaarten voor de zomertrektocht een mooie aanleiding. Bij Pieà Terre, de reisboekenhandel op de Overtoom, wilde ik ze bemachtigen voor de Kungsleden wandeling in Zweden. Dit wandelpad ruim boven de poolcirkel wordt de nieuwe uitdaging voor 2015.
Ik heb het gecombineerd met het Westerborkpad. Vele etappes van het pad heb ik al gelopen, maar het beginstuk nog niet. Deze zogenaamde proloog gaat van het Centraal Station via een aantal 'historische sporen' naar het eigenlijke startpunt van het pad, de Hollandse Schouwburg. Ook in die zin ging de wandeling terug in de tijd. Het werd een aaneenschakeling van déjà vues met hier en daar verrassende veranderingen.

Reizen in Holland
'Denkend aan reizen in Holland, zie ik traag stromend verkeer door oneindig laagland gaan'. 
Knap die groeipotentie in het gedicht van Marsman. Je krijgt er dan ook alle tijd voor om een variant te bedenken.
Om nog efficiënter met mijn tijd om te gaan had ik ook bedacht op de heenweg sportwinkel Decathlon bij de station Bijlmer-Arena te bezoeken. Naast kaarten moesten nog enkele outdoor spullen worden vervangen. Voor creativiteit gaf ik mijzelf aan het eind van de dag nog steeds een ruime voldoende maar voor uitvoering zakte ik door het ijs. 

Vooraf had ik op de NS-site gekeken wat de beste verbinding was. Normaal zou ik via Hilversum rechtstreeks naar Amsterdam-Centraal zijn gereisd. Voor station Bijlmer-Arena kwam daar echter de route via Utrecht uit. Oké, daar zat wat in. Dus op naar Utrecht. 
Van Amersfoort naar Utrecht was geen probleem. Verder dan Utrecht wel. Volgens de officiële bekendmaking via de geluidsinstallatie had er 'een aanrijding met een persoon' plaats gevonden. Ik krijg altijd visioenen bij dat soort omschrijvingen. Waar werd mij niet direct duidelijk, wel dat er geen treinen richting Amsterdam gingen. Bij een volgende omroepboodschap gaf de speaker de aanwijzing over Amersfoort naar Amsterdam te reizen. 

Op zo'n moment verarmt je woordenschat tot drieletterwoorden en ontstaat er inwendige weerstand. Ik zag op het andere perron een sprinter naar Breukelen staan. In een opwelling besloot ik die te pakken onder het motto 'iedere kilometer helpt'. Hoewel ik vooraf wist dat Breukelen het eindstation zou zijn, ging ik er van uit dat er vanuit Breukelen ook wel een trein naar Amsterdam zou moeten gaan. Op zichzelf een aardige gedachte, ware het niet dat ik in Breukelen vernam dat de aanrijding bij Abcoude had plaats gevonden en de bekende stem uit de speaker mij nu een kopje koffie aanbod bij het nabij gelegen van der Valkhotel. Aardige mensen bij de spoorwegen. 

Wij zijn echter niet voor één gat te vangen en twee minuten later zat ik na een korte sprint in de bus met eindbestemming Station Bijlmer-Arena. De buschauffeur was zo aardig de al sluitende deur weer te openen. Eenmaal binnen zag ik op het digitale trajectoverzicht dat het een toeristische route werd. Na 59 minuten zou ik aankomen op het eindpunt. 
Ach, aan alles zit een voordeel. Ik kon nu verder rustig en warm zitten en achtereenvolgens onder meer Nieuwersluis, Loenen aan de Vecht, Baambrugge en Abcoude bekijken. Waar het Amsterdamse Academisch Medisch Centrum ligt weet ik nu toch ook maar mooi. Bij Decathlon heb ik de planning anderhalf uur bijgesteld en vanaf dat moment klopte alles weer. Het inkopen ging goed en het treinritje naar Centraal was te kort voor nieuwe vertragingen. Om kwart over twaalf begon ik eindelijk aan mijn wandeling.
langs de Herengracht
Blik op de Blauwburgwal
Gevels kijken
Vanaf Centraal werd het de verwachte zwerftocht. Het station uit rechts af en even later liep ik via de Singel en de Brouwersgracht naar de Herengracht. Toen de grachtenpanden gebouwd werden moet de stad rijk zijn geweest. En als ik kijk naar de prachtige staat van onderhoud, dan gaat het nu ook niet slecht. Het blijft schitterend om er langs te trekken. Gevels blijven mooi, zeker in Amsterdam. Je kunt wel blijven fotograferen. 

Via de Herenstraat volgde een doorsteek naar de Keizersgracht. Je loopt langs de Rode Hoed en even later stuit je op het uit de toon springende gebouw Astoria. Maar dit Jugendstilgebouw heeft ook zijn charme. 
Een blok verder zit je op de Westermarkt bij de Westertoren en het Anna Frank-huis. Nu was ik al niet van plan om dat huis te bezoeken, maar ook al was ik dat, dan had ik het niet gedaan. Er stond de bekende rij van wel dertig meter wachtende toeristen. Blauwbekkend van de kou, voetje voor voetje verder. Een foto van de rij vond ik de beste impressie.
 
Het was daarmee ook weer tijd voor een plensbui. In de looppas daarom snel naar een droge portiek. Het was er wel droog, maar portiek was te kleinerend, ik stond in de ingang van de Westerkerk. Kijk en daar was ik nog nooit geweest. De rondleiders maakten geen misbaar toen ik de dubbele schuifdeuren passeerde en even later stond ik al schuilend de Westerkerk van binnen te bestuderen. 
Aardig, niet super bijzonder. Duidelijk een protestantse kerk zonder veel opsmuk. Je loopt op de gangbare grafstenen van rijke stinkerds, krijgt een indruk van de kerkhiërarchie, maakt een foto van het orgel en even later als je buiten komt is het droog. Zo makkelijk kan schuilen zijn.
Van plein naar plein
Op mijn doorsteek door de Jordaan naar de Overtoom werd ik dus nog even staande gehouden door Tante Leen en Johnny Jordaan. Zij bleven staan op hun eigen pleintje, ik ging verder over de Elandsgracht richting de Lijnbaansgracht. Na het aftellen van drie Helmersstraten was het nog een paar honderd meter naar Pied à Terre. 
Echt een winkel om op je gemak rond te snuffelen in alles wat met reizen te maken heeft. En als je dan je kaarten hebt gevonden kun je direct nog in de winkel onder het genot van koffie en gebak wegdromen in je aanwinsten. Tegen tweeën ontwaakte ik weer. 

Stadsschouwburg
    
Van de Overtoom naar het Leidseplein is maar een klein stukje. Op het eerste gezicht lijkt er niet veel veranderd. De Stadsschouwburg ligt er nog en het plein is nog steeds omzoomd met cafésWat langer rondkijken laat natuurlijk wel degelijk verschillen zien. Al is het maar het veranderde winkelaanbod. 
Over de Leidsestraat en Herengracht ging het verder langs verstopte banken in statige herenhuizen naar het Thorbeckeplein. Sommige van die banken melden in kleine letters op koperen platen bij de voordeuren dat ze aan wealth management doen. Met hun eigen behuizing zijn ze al aardig op weg.
Thorbecke op zijn eigen plein
Bij de entree op het kleine Thorbeckeplein nog een laatste blik op de grachtengordel en daarna door naar voor mij iets nieuws; de wat sneue aanblik van een soort kerstmarkt in Duitse stijl op het Rembrandtplein. Dat hebben ze in de oorlog vast niet zien aankomen. 
Wat ik wel een verrijking vind is de beeldengroep van de schutters rondom het standbeeld van Rembrandt. Ze lijken zo van de Nachtwacht weggelopen. De toeristen laten er zich voortdurend door hun metgezellen vereeuwigen. De uitgestoken hand van Kapitein Banninck Cocq is zo uitnodigend, dat velen hem beetpakken. Zijn luitenant Willem van Ruytenburgh staat wat jaloers naar die glimmende koperen hand te kijken.
Kapitein Banninck Cocq nodigt tegenwoordig toeristen uit
Jodenbuurten
Langs de Amstel gaat het weer een stukje terug en via de Halvemaansbrug kom je meer in het Joods historisch deel van de wandeling. Moeilijk voor te stellen dat hier tussen 1940 en 1943 zoveel duizenden Joden vanuit heel Nederland zijn samengedreven in het gebied van de oude Jodenbuurten. 
gevel van het Doelen Hotel
Kloveniersburgwal
Zuiderkerk
Oudemanhuispoort
Met een kleine omweg via de Oudemanhuispoort gaat de route over de Raamgracht en de Zwanenburgwal naar de Stopera. Ik hang nog even rond op de Blauwbrug en fotografeer wat richting de Magere brug en het Waterlooplein. Het plein, waar ik vroeger nog weleens kwam met mijn vader, laat ik verder links liggen. 
Via de Mozes en Aaronkerk en het Joods Historisch museum loop ik weer terug naar de Amstel en pak de draad weer op langs de Nieuwe Herengracht met aan de overkant de Hermitage en andere statige huizen. Na de oversteek van de Weesperstraat sta ik nog even oog in oog met de Dokwerker met op de achtergrond de Portugese Synagoge. 


blik over de Amstel vanaf de Blauwbrug richting Magere brug
lantaarn op de Blauwbrug
Mozes en Aaronkerk
Ingang Joods Historisch Museum
De dokwerker op het Jonas Daniel Meijerplein


De luchten trekken weer samen. Met de zon in de rug vormt de Nederlandse Filmacademie onder de donkere lucht een vreemd beeld om halfvier 's middags. Snel verder over de Muiderstraat. In het voorbij gaan nog een korte verwondering over een kunstzinnige beeldengroep. 
    
De Jodenvervolging
Langs de Hortus wandel ik door over de Plantage Middenlaan tot aan de Hollandse Schouwburg. De plek die 'als verzamel- en deportatieplaats voor de joden functioneerde' zoals ik op de website lees. 
Hollandse Schouwburg
Ik ben er naar binnen gegaan en heb de kleine permanente tentoonstelling bekeken over de Jodenvervolging. Je wordt er stil als je met foto's, videobeelden en objecten een beeld krijgt hoe successievelijk de rechten en vrijheden van de joden werden ingeperkt. Met verbazing heb ik staan kijken naar de overzichtskaart hoeveel joden er in 1941 in Amsterdam leefden. Meer dan honderdduizend, waarvan er slechts weinige zijn teruggekeerd.
Eenmaal buiten duurt het weer even om om te schakelen naar het nu. Ik passeer Artis, de flamingo's achter de tralies, de Muiderpoort. Bij het Tropenmuseum sla ik links af richting de Dappermarkt. Op weg naar station Muiderpoort vormt de markt altijd weer een leuke afleiding. 
Wat opvalt is dat de markt meer multicultureel is geworden dan in 1999 toen ik een talencursus volgde in het Tropenmuseum. Nu zag ik ook weer autochtonen op de markt. Na de herinneringen in de Hollandse Schouwburg een opbeurende waarneming. Voordat ik mij weer in het kansspel van het openbaar vervoer stort laat ik mij nog kort opvrolijken door een muurmozaïek vlakbij het station. Je weet tenslotte nooit hoe lang het duurt. Maar anders dan 72 jaar geleden weet je dat je weer thuis komt.

Alle berichten van de wandelingen op dit pad staan verzameld op mijn pagina Westerborkpad 

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie: mijn wandelingen in Nederland

maandag 8 december 2014

Grote Rivierenpad; wandelen van Barendrecht via Rijsoord, Hendrik Ido Ambacht, Alblasserdam, Kinderdijk en Krimpen ad Lek naar de Krimpenerhout

Van Barendrecht naar de Krimpenerhout
5 december 2014
op internet is deze foto te vinden van de grote plezierjachten
 die er bij oceAnco worden gemaakt
Oink, oink, doenk, doenk,

Echt café
Oink, oink, doenk, doenk, dat waren de meest opwindende geluiden van de wandeling op vrijdag 5 december. Geen galop van het paard van Sinterklaas, maar de domme geluiden van een gokkast in 'Eeterij en Tapperij ’t Ambacht’. Een mooie naam voor een best aardig ingericht café-restaurant. Niet alleen heeft het deze samengestelde naam, het had ook de gelijktijdige uitstraling van een café en een restaurant.
Voor de café-uitstraling zorgde tante Thea, die ’s middags om half een al bij de toog aan het bier zat. En verder onze gokker, die even in de lunchpauze zijn ongeluk kwam beproeven.
Het restaurant deel werd weer geaccentueerd door de keurige tafeltjes en de mooie wand vol met prachtige wijnen, waaronder de ‘La Linda’. Tijdens onze koffie met de heerlijke noten-appelgebak vroegen we de gokker ‘win je nog wel eens wat?’. ‘Nou, euh,  nee, eigenlijk niet. Meestal moet er geld bij'. En hij stopte weer een briefje van twintig in de gleuf. Het apparaat zoog het verrassend snel naar binnen. Krr, Krr, doenk, doenk.
Asfalt
Voor het overige is er over deze 21 kilometer vanaf station Barendrecht naar de bushalte ten noorden van de Krimpenerhout weinig schokkends te vertellen. We startten over het honderden meters lange plantsoen bovenop de tunnelbak van de spoorlijnen richting  Heerjansdam. Daar kwamen we niet voor een tweede keer omdat het pad vlak ervoor afboog langs de Waal richting Rijsoord. We gingen daar de polder in, maar bleven op asfalt. Asfalt en klinkers dreunden gedurende bijna de hele route onder onze voeten op deze frisse dag met 1 graad boven nul. Niet echt een knaller. Ook al in de polder moesten we op het landbouwweggetje voortdurend uitwijken voor verkeer.
Zyt ook gy bereid?
In Rijsoord en later in Hendrik Ido Ambacht veranderde dat nauwelijks. Voor het genieten van architectuur of pittoreske dorpskernen hoef je hier ook niet echt te lopen. De resterende mooiere huizen zijn de oude boerderijen van begin vorige eeuw en eerder. Daarna is daar van alles aan huizen en loodsen tussen gepropt, waarbij vele eigenaars later op het idee gekomen zijn het oorspronkelijke ontwerp via foeilelijke uitbouwen nog rommeliger te maken. 
De oorspronkelijke toegangspoort tot de begraafplaats in Hendrik Ido Ambacht.
Boven de deur een natuurstenen gevelsteen met opschrift: "Zijt ook gij bereid?"
In HIA stellen ze wel indringende vragen: "Zijt ook gij bereid?". Toen wij de begraafplaats passeerden waren wij dat nog niet. Maar het leidde bij thuiskomst wel via internet naar Mattheus 24:44. Na het lezen ben ik bang dat wij nog steeds niet bereid, en zeker nog niet gereed willen zijn. Hoewel wij wel over van alles en nog wat een oordeel hadden, zagen wij in deze weliswaar sombere dag toch nog geen dag des oordeels. 
De Noord
Indrukwekkend wordt het weer even bij de Noord, de rivier die de Merwede bij Dordrecht met de Lek bij Kinderdijk verbindt. Daar ben je weer echt op ‘Het Grote Rivierenpad’. Je gaat er overheen via het fietspad van, jawel, ‘De Brug over de Noord’. Vanaf de brug kijk je naar echte rivierindustrie; werven, fabrieken, hijskranen, binnenhavens. Niet allemaal even mooi, maar er gaat wel bedrijvigheid vanuit. Ondertussen moest ik Jack strak aan de lijn houden om hem niet onder een brommer te verliezen.
Eenmaal aan de overkant, in de Alblasserwaard, hebben we een aantal kilometers langs de Noord in noordelijke richting gelopen. In de wind op de dijk werd de pet vervangen door een muts en de isolatie van het bovenlichaam verhoogt met de toevoeging van de regenjas. 
We konden met moeite de verleiding weerstaan in de waterbus te stappen en daarmee met deze snelle catamaran-rompboot naar Krimpen aan de Lek te varen. Nee, we kwamen hier te voet en gingen tegen de wind in verder. En ik maar huilen van de koude wind. 
Geruststellend zei Frank bij het aanschouwen van dit tranendal, dat het heel normaal is voor oudere mensen. Van je collega wandelaars moet je het bij deze temperaturen dus niet hebben. Oké, het zou waar kunnen zijn, maar ik verzet mij toch tegen deze uitleg.
Het 'huilen' was voor de beleving van de wandeling langs de Noord niet storend. Ook daar hield de architectuur niet echt over. Bij Alblasserdam begon het met een koude mix van hoge moderne werfloodsen van de firma OceAnco en een nieuw seniorenreservaat in een omheinde grote flat. Dat de loodsen van OceAnco zo hoog moeten zijn wordt duidelijk als je op internet ziet wat ze er maken; van die super de luxe jachten voor de iets beter gesitueerde wandelaar. Wel indrukwekkend.
Kinderdijk
We maakten het ons qua genieten ook niet makkelijk. Vaag wist ik uit de bestudering van de route, dat we langs de molens van Kinderdijk zouden lopen. Een voor de hand liggende keuze, waar wat de zien is en je zonder verkeersgeluiden ook nog in enige natuur voortbeweegt. Maar dan moet je wel de markeringen goed in gaten houden. We hebben ze uiteindelijk toch wel gezien, die molens. Vanaf de Molenstraat in Kinderdijk zelf.
Dichterbij Kinderdijk zijn er helaas ook voorbeelden van werven, die geen aansluiting hebben gevonden bij een veranderende vraag. Treurige lege hallen staan te verkommeren en geven met graffiti alleen nog aan de passanten door, dat Anja 40 jaar is geworden en dat Joris verliefd is op Caroline. Stimulerend is wel dat je direct na deze afbraak weer voor werk terecht kunt bij uitzendbureau Intro Personeel. Misschien wel voor werk bij IHC Merwede. 
Even verder lopen we namelijk langs het enorme complex van deze baggerschepenbouwer. Daar bruist het weer en zie je buiten de grote onderdelen liggen voor zuigers en baggeraars. Nederlandse expertise, die wereldwijd bekend is. Met geleende trots lopen we het laatste stukje naar het veer over de Lek.
Droefenis
Met een veer over een rivier blijft voor iemand uit het drogere midden van het land altijd weer leuk. Even een rustmoment om deel uit te maken van het scheepvaartverkeer. Deze oppepper heb je ook nodig om aan de over kant niet geestelijk ten onder te gaan. Het stuk over de Rijsdijk tot aan de zeeverkenners van Krimpen aan de Lek heb ik inmiddels al verdrongen. Wat een droefenis. Een aaneenschakeling van ‘opknappertjes’, die zich nog net vastklampen aan de dijk, anders zouden ze allang omgevallen zijn. Gelukkig is een ontwikkelaar op het idee gekomen een behoorlijk stuk plat te gooien en nieuwbouw te plegen. 
Beter wordt het als het pad de dijk afdaalt en je door straatjes voert met mooi gerestaureerde huisjes en enkele bijpassende villa’s. Je wordt verder om Krimpen aan de Lek heen geleid naar de nieuwe natuur van het Weteringbos en de Krimpenerhout. Ooit ongetwijfeld venige weides geweest, maar nu toch een verademing om door te lopen. 
Voor Jack een laatste stukje waar hij eindelijk vrij mocht rondlopen. Dat mocht niet van de bordjes, maar wel van mij. Na zoveel asfalt en klinkers wil je als hond ook wel een keer alleen op pad. Dat geknoei met die domme hondenlijn moet maar eens afgelopen zijn. Jack vond het een sleepwandeling. Hij reageerde niet eens op mijn inbreng dat je toch wel even op plekken komt waar je nog nooit bent geweest. Een wandeling, die Jack en wij dus niet snel opnieuw zullen doen.


Alle berichten van onze wandelingen op dit verder prachtige pad staan op mijn pagina Grote Rivierenpad 

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie: mijn wandelingen in Nederland