Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

donderdag 27 juni 2013

Maarten van Rossumpad; Wandelen van Velp via de Posbank naar Eerbeek

Velp - Eerbeek
25 juni 2013

Deze richtingaanwijzer staat bij de Posbank.
Wij moesten door de Onzalige Bossen zonder voorkennis.

PAMAN ABCD 

Vroeger hadden wij voor het helpen van kameraden het ezelsbruggetje PAMAN geleerd om de organisatie van de hulp bij een ongeval niet te vergeten. Pas daarna begon je aan de noodzakelijke eerste hulp met behulp van de letters ABCD (airway, breathing, circulation, distabilty).
EHBO-les
Die laatste letters veranderden een enkele keer, maar PAMAN voldeed blijkbaar want dat bleef altijd hetzelfde. We moesten er aan denken toen we midden in de bossen van het Nationaal Park Veluwezoom getuigen waren van onbevreesde of naïeve wielrenners tijdens hun trainingsronde. De P van persoonlijke veiligheid zou in noodgeval bij ons een hoge prioriteit krijgen concludeerden wij aan het eind van onze korte analyse.

Aanloop
Maar laat ik eerst beschrijven hoe wij daar midden in de Veluwezoom op het bosfietspad langs De Lange Juffer kwamen. Voor onze eerste tweedaagse training met rugzak waren wij die ochtend van de 25e juni via de kippen-/valleilijn naar Ede-Wageningen gereden en vandaar via Arnhem naar Velp. Daar zouden wij de draad weer oppakken waar wij op 1 mei waren gestopt.
Op de aanlooproute vanaf het station naar dat punt liepen wij door het weelderige Velp. Dat ziet er heel wat mooier uit dan de Arnhemse slooppanden langs het spoor op weg naar Velp. Tussen de prachtige huizen van de schildersbuurt ontdekten wij zowaar nu al een Koning Willem-Alexanderplein(tje). 
Weliswaar een beetje zuinig grasveldje van 50 bij 100 meter, maar wel goed onderhouden en dat levert ook royaltypunten op. Maar de meeste credits zullen waarschijnlijk verdient worden door getoond eigen initiatief. In allemaal lanen met schildersnamen op eens dit bord met afwijkende benaming en belettering. Dat valt wel op. Of het gepast is, even gauw buiten de gemeente om? Maar je wilt er zo graag bij horen en dan timmer je zelf even snel mee aan de koninklijke weg.
Beekhuizense Bos
Eenmaal op de Beekhuizerweg kozen wij voor het bospad stroomopwaarts langs de Beekhuizerbeek. Een soort spreng-beekcombinatie die mooi ingesneden op de rand van Velp stroomt. De bevolking van Velp laat ook anderen delen in de welvaart want de paden zijn voorzien van gloednieuwe bruggetjes en het bosmeer krijgt nu een indrukwekkende trapvormige zitlocatie en aan de bovenzijde heeft men een watervalachtige instroom laten maken. Waarvoor onze dank.

Langzaam ging het omhoog via verschillende bergjes. Dus toch nog een klein beetje bergtraining voor Corsica, later dit jaar. Op het eind van het Beekhuizense Bos komt het pad weer samen met de Beekhuizense Weg op de Zijpenberg, 106 meter hoog. Daar opent zich een echt prachtig panorama over het Herikhuizerveld. Onnederlands mooi, met diep ingesneden slenken in de hei. Een schitterend gezicht.
Posbank
Daarna daal je af en gaat het door diezelfde slenken verder slingerend, klimmend en dalend naar het volgende hoge punt; de Posbank (90 meter). Nooit geweten dat die berg genoemd is naar een oud directeur van de ANWB, meneer Pos. In 1918 is die bank daar ter gelegenheid van het 25-jarig bestand van de vereniging gemaakt.
Afdaling naar de het Herikhuizerveld
Theepaviljoen bij de Posbank
Foto van de orientatietafel. Je kunt soms tot in Duitsland kijken.
Let ook op de lengte van de horens van de Schotse Hooglander. Die zouden we later tegen komen.
Onzalige Bossen
Bossen volgen er na de rust in het theepaviljoen. Het zijn de Onzalige Bossen. Op weg naar de Carolinahoeve stellen wij een nog grijzere groep teleur met een reële tijdschatting voor hun gang naar de Posbank. Op en neer gaat het over de Koningslaan. Dit is geen weg maar een bospad omzoomd met indrukwekkende beuken. Bij de Carolinahoeve is het nog te vroeg om op het terras alweer te rusten. We gaan door en genieten van het bloeiende vingerhoedskruid dat overal in de velden rondom de hoeve staat.
Via nog een aantal bospaden bereiken we een zeer breed bospad met fietspad; de zogenaamde Lange Juffer. Bij de Carolinahoeve hadden we aan de verse koeienpoep gezien dat hier ook runderen moesten lopen. Die hadden zich tot nu toe verstopt. Maar hier op de de Lange Juffer stond ineens een solitaire stier, een volwassen Schotse Hooglander, op het fietspad. Voor de beeldvorming heb ik thuis nog een foto gegoogeld; let even op de lengte van de hoorns en de scherpte van de punten.
Waarom zo'n ophef over een Schotse Hooglander? Wij, helden, hielden ons mooi aan de vele aanwijzingsbordjes die we onderweg waren tegengekomen en ons adviseerden 25 meter afstand te houden. We verlieten het betonnen fietspad en omtrokken over het brede zandgedeelte ernaast. Geen 25 meter, maar we deden ons best.

Net als we de stier gepasseerd zijn, verschijnt er een wielrenner. We zijn benieuwd hoe die dat gaat oplossen. Nou duidelijk anders. Hij neemt nog wel de moeite om iets vaart te minderen, gooit zijn heup iets opzij om niet tegen de stier op te botsen en vervolgt zijn training. We zijn nog vol van ongeloof als er nu een groep wielrenners aankomt met voorop een dame. Met gevoelens van bewondering, verrassing en verbijstering zien we dat allen de stier rakelings passeren, waarbij de laatste wat oudere renner zo bezig is om bij te trekken dat hij de stier slechts in een waas heeft gezien.

Wie is hier nou gek? Zijn dat de wielrenners, die het recht van overpad afdwingen op hun fietspad en hun schoenplaatjes niet willen bevuilen. Of zijn het de boswachters in hun angst voor ellende en schadeclaims? Wij neigen sterk naar de wielrenners. Die stier had zijn hoofd maar een klein stukje hoeven draaien en zijn hoorn zat diep in zo'n wielrennersbuik.
onderwijsleermiddelen van de geneeskundige troepen
Zoals ik eerder uitlegde zouden wij in dat geval veel belang hechten aan de eerste letter van PAMAN, persoonlijke veiligheid. De tweede letter, het attenderen van de anderen zal waarschijnlijk niet nodig zijn geweest. Ook de oude renner achteraan zal het dan wel gemerkt hebben. Markeren lijkt ook iets overdreven, maar alarmeren zal nog een probleem zijn, tenzij je met GPS precies kunt uitleggen waar je op die Lange Juffer zit. Noodtransport lijkt niet effectief ook al zal een ambulance enige tijd nodig hebben om hier te komen. 
Als de stier dan tenslotte meewerkt en we de medische hulp zouden kunnen starten lees ik bij abcd dat de kameraad in beginsel zelf ook mee moet helpen. Tenzij hij dat niet kan. Nou met een hoorn net in en uit je buik hoef je denk ik niet mee te helpen. We hebben het niet hoeven uitvinden maar, je zult er toevallig getuige van zijn. Dan kan je leuk aan de bak.
Laag Soeren-Eerbeek
Wij liepen door. Er wachtte nog veel meer bos. Vlak voor Laag-Soeren een laatste rust want Frank kreeg last van een knieholte. Daarna langs de spreng van de Soerense Beek richting Laag-Soeren. Daar heeft het wild breien ook toegeslagen.
Eenmaal bij het Apeldoorns-kanaal is het nog niet echt tijd voor een rust maar dorst en kniepijn doet ons verlagen onze intrek te nemen in een pannenkoekenrestaurant; De Brugkabouter. We komen op het goede moment. Het is er verrassend stil en hebben snel een heerlijk tapbier. Waren we eerder geweest dan hadden we tussen zeven schoolreisklassen gezeten, luidde de uitleg.
Anderhalve kilometer verder bereiken we de overnachtingslocatie  Het Hallse Hull. Op deze heerlijk stille camping met zijn lege veldjes installeren we ons onder toezicht van Hulle Bulle, die zich ook al wild gebreid heeft laten inpakken.
We sluiten de dag af met een uitstekend diner in het Eerbeekse Grand Café De Korenmolen. Dat was daarmee de officiële opening van het rugzakkenseizoen.


Dit is een vervolgbericht in de serie over onze wandelingen over het Maarten van Rossumpad. Het aaneengesloten verhaal staat ook in de aparte pagina, zie de rechter marge.

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie: mijn wandelingen in Nederland


donderdag 20 juni 2013

Maarten van Rossumpad; Overijssels Kanaal - Dalfsen - Ommen

Overijssels Kanaal - Ommen
23 mei 2013

Verscholen huisjes

'En toen heb jij bij al die verscholen huisjes natuurlijk wel ergens aan gedacht?'
Ik moest even nadenken en keek vragend naar Juud. 'Eh, nee niet echt'. Hoe zo?
Dat je met mij graag in zo'n verscholen huisje zou willen zijn, natuurlijk'!

Nee, dat was bij het zien van de opvallend vele verscholen boshuisjes op al die 27 kilometer niet bij me opgekomen. En als deze gedachtekronkel was opgedoken dan had ik die verdrongen. Ik weet precies hoe het gaat met dat soort huisjes. 
Maanden tevoren huur je zo'n eenzaam hutje en naarmate het moment nadert verandert langzaam maar zeker de bestemming. Ik hoor de mededelingen al; 'Ik kan ook lekker quilten in zo'n huisje.' Twee weken later komt dan de genadeklap; quilten in je eentje lijkt me niet zo leuk, ik denk dat ik LZ en LV uitnodig' (LZ en LVn zijn in het jargon een soort codes voor lotgenoten). Als dan het moment daar is mag ik nog net de dames wegbrengen en de sleutel afgeven. Nee, dat is allemaal niet bij mij opgekomen. Het thuisverslag over onze wandeldag op 19 juni was met dit plonseffect ook wat korter dan normaal.

Veranderlijk weer
Deze laatste eendaagse trainingswandeling stond niet alleen in het teken van de vele verscholen huisjes die we in de brede bosstroken ten zuiden van de Overijsselse Vecht tegenkwamen. Het weer vroeg zoals zo vaak dit jaar de volle aandacht. Het was sowieso een hoogtepunt omdat het de tweede tropisch dag zou worden na een voorjaar met voornamelijk kil weer. Maar nu zou de temperatuur misschien wel 35-plus worden. En de 24-uurs nieuws-media industrie draaide op volle toeren. Alles was gevaarlijk, de hitte, het mogelijk onweer en nog meer ellende. Uit voorzorg had ik terriër Jack maar niet meegenomen.
'Je was zeker bang dat je hem weer moest dragen' was het eerste wat vriend Frank kon verzinnen toen ik de afwezigheid van Jack bij samenkomst op het station uitlegde. Daarna verkondigde hij dat het op de plek waar wij gingen wandelen al om elf uur zou gaan regenen, vervolgens droog zou worden en om drie uur om zou slaan in zware onweersbuien. Nu heeft Frank niet altijd gelijk dus geen reden voor paniek.

Maar laat dit nu een van die zeldzame keren zijn dat hij wel goed had geluisterd en ik mijn optimistische houding tijdens de busrit tussen station Zwolle en het beginpunt bij het Overijsselskanaal onder donker samentrekkende wolken moest bijstellen. Ik mompelde nog wat van 'je hebt toch gelijk'. Op dat soort momenten krijgt hij een spontane gehoorbeschadiging en moet ik het nog een keer herhalen.
Grand Café Het oude station
Waarom zo'n lange aanloop naar het eigenlijke verslag? Het was een prachtige wandeling, dat wel. Mooi in de natuur, afwisselend, landelijke asfaltweggetjes, bospaden, akkers, weilanden. Je passeert het ene B&B na de andere camping en tussendoor nog wat horeca; B&B Verbruggen, Restaurant 'De Witte Gans', B&B 't Vossendal, Camping Starnbosch, Grand Café 'Het oude station', Camping 'De Bosvreugd', jawel, twee restaurants in Vilsteren, maar nergens hadden we een overvallen gevoel bij iets heel bijzonders. Het is een heerlijk rustig gebied, waar je heerlijk rustig wandelt, en tevreden op het einde in Ommen op de trein stapt. 

Huize Aalshorst
Boerderijen aan het Aalhorsterpad
Ach, ik overdrijf. Wat te denken van de schitterende buitenplaats Aalshorst of de voormalige Havezate Den Berg vlakbij Dalfsen. En de enorm goed onderhouden bijbehorende boerderijen.
Havezate Den Berg bij Dalfsen
In het laatste landhuis kun je trouwens leuk trouwen of in een mooie ambiance dineren. In het koetshuis wonen ook nog enkele families en zetelt een bedrijf, vertelde ons een medewerker van http://www.havezatedenberg.nl/.
Onderweg hebben we prima gerust bij het station van Dalfsen dat even van de route af ligt.
zelfportret
Mooie rivieren
Ook het dorp Vilsteren met de molen, het landhuis en prima terrassen om in de hitte een koud biertje te drinken tillen de wandeling naar een hoog niveau. Vlak daar voor heb je nog dicht bij de Vecht gewandeld met zicht op Hotel 'Mooirivier' en ging het daarna weer verder langs een fraaie oude zijarm van deze rivier.
Oude zijarm van de Vecht bij Vilsteren
Boerderij met de kleuren van het Landgoed Vilsteren
Het laatste stuk van de wandeling voerde ons door nieuwe natuur in aanleg langs de Regge. Een rivier die je helemaal verbindt met Salland, het land van deze wandeling. Waar we nu nog onze weg moesten vinden over een omgewoelde dijk zal binnenkort tot vlakbij de ijsbaan van Ommen een mooi water- en ooilandschap ontstaan. Ook daar weer tot aan Ommen de opduikende kleine huisjes die een goed onderkomen hebben weten te vinden in de Ommense bossen.


Dit is een vervolgbericht in de serie over onze wandelingen over het Maarten van Rossumpad. Het aaneengesloten verhaal staat ook in de aparte pagina, zie de rechter marge.

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie: mijn wandelingen in Nederland