Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

zondag 28 februari 2021

Wandelen Trage Tocht Hoenderloo

 Trage Tocht Hoenderloo

24 februari 2021
16 km

Zweten in februari

Warmterecords
"Ik zweet echt!". Met verbazing voelt Frank aan zijn voorhoofd. Zelf heb ik al een kleppet opgezet tegen de zon. Het blijft verbazen. 9 februari liepen we nog prachtig in de sneeuw in de omgeving van Doorwerth (zie het voorgaande blogbericht). Vorige week schaatsten honderdduizenden Nederlanders over ouderwets bevroren plassen, grachten en vaarten. Zelf genoot ik drie dagen van het mooie ijs op het Wolderwijd tussen Zeewolde en Harderwijk. Met zwaar verzuurde benen deed ik zondag 14 februari mijn schaatsen uit. En nu, 24 februari, is dit al de derde dag met zon en temperaturen rond de 18 graden. De overgangen zijn wel groot. Maar alles stukken beter dan gure, mistige dagen met grijze treurluchten.
Krokus-Corona drukte
We waren zeker niet alleen. Woensdag is geen gehaktdag meer. Overal was het vandaag woensdag-beweegdag. Alle vakantieparken zitten blijkbaar vol en dat zullen we weten ook. Op het fietspad langs de zandverstuiving bij de Braamberg was het voor wandelaars niet veilig. Op de Hoog Buurlose Heide zorgden we voor verwarring door de colonne te verlaten die met gepaste afstand over de ANWB route 'Rondje Radio Kootwijk' voort ploegde. Pas diep in de bossen van Boswachterij Ugchelen-Hoenderloo werd het echt rustig. Twee hele kilometers zonder mensen. Het werd ook stil. Bijna beangstigend, stilte in Nederland.
Route
De naam Hoenderloo is niet uit de lucht komen vallen. Hoenders hebben we niet gezien, maar loo overal. Vanaf de parkeerplaats tegenover Hotel-Restaurant de Boerenkinkel is het een klein stukje naar de Harskampweg waar je langs het fietspad nog enigszins veilig door kunt stappen. Eenmaal de N304 overgestoken ga je echt het bos in.
De route is niet bewijzerd dus je moet je kaart en je positie op de kaart goed bijhouden. Maar verdwalen lijkt ons moeilijk. Aan je linker hand hoor je dat je langs het schietterrein de Harskamp loopt. Dus raak je het pad een beetje kwijt dan ga je in de richting van het geknal en kom je tegen de omheining van het kamp. Daarmee kun je je weer oriënteren. Wij hadden er nog overvloedig de zon bij en op die manier ook globaal een goede hulp om de kaart in de juiste richting te houden. Vindt je dat allemaal te ouderwets dan trek je je smartphone te voorschijn en roep je de hulp van Google maps in.
Langs de zandvlakte bij de Braamberg hebben we zoals normaal in februari liggend in de zon geluncht. Wel heb ik een trui aangetrokken om niet te snel af te koelen. Dat doe ik altijd in de zomer. Dat wordt een klap als het volgende week weer winter is.
Jeneverbessen op de vergrasde Hoog Buurlose Heide
we liepen niet alleen over de hei
De Hoog Buurlose Heide is een schitterend gebied om te doorkruisen. Je kijkt er ver weg in de richting van Radio Kootwijk. Judith en ik hebben daar vorig jaar een verkenningstocht gedaan. Nu verlieten Frank en ik de route om terug te keren naar de bossen. Prachtige bossen dat zeker. Maar zes kilometer bomen is rijkelijk veel en mist de afwisseling die de nog mooiere wandeltochten iets extra's geven.
Een aaneenschakeling van bospaden vraagt ook om goed richtings- en afstandsgevoel. Gelukkig hebben wij dat vandaag en komen met hier en daar enige aarzeling toch weer terug aan de noordkant van Hoenderloo. We passeren daar lege gebouwen van de Hoenderloo Groep. Een mooi stuk afwisselend glooiend terrein met sportvelden en weilanden brengt ons dichter naar het dorp. Langs de Arckelaan en de Heldringsweg staan opvallende oude villa's en gebouwtjes waaronder de woning van A. den Doolaard, de bekende auteur van Balkan-avonturen van voor en na de Tweede Wereldoorlog.
opvallend houten gebouw, dat nu leeg staat
Bij het markante witte Heldringkerkje sla je rechts af en sta je ineens weer voor je auto. Wel vervelend als je dorst hebt. Die valt ook onder de lock down. Dus na een slok water naar huis. Jammer. Niks even na-evalueren op het terras van de Boerenkinkel. Moeten we nog een keer terug om dat in te halen. Ach, corona is niet altijd slecht.

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie:
mijn wandelingen in Nederland

woensdag 10 februari 2021

Wandelen Dorenweertsepad, klompenpad op de stuwwallen ten westen van Arnhem

Dorenweertsepad
9 februari 2021
10-13? km

Ouderwetse winterwandeling

Verheffing
"Kijk daar heb je een waterreservoir van de fabriek die hier vroeger in Heveadorp stond". Ik wijs naar beneden terwijl we afdalen door het bos naar de rand van het dorp. Mijn wijsneuzenkennis heb ik  vorig jaar november opgedaan toen ik het Dorenweertsepad op een mooie herfstdag voor de eerste keer verkende. Dat het niet het waterreservoir is van de voormalige Hevea-fabriek van rubberen laarzen, maar van een eerdere modelboerderij uit 1915 kan ik nog net inslikken als we het informatiebord bereiken.
waterreservoir in de Seelbeek bij Heveadorp
"Het is een cisterne" merkt Frank bemonsterend op kalme toon op. Daar heb ik even geen antwoord op. "Een cisterne? Ja, Ja." 
"Ja, een waterreservoir". Zijn toon is overtuigend. Maar dat is niet altijd een garantie. Maar zo als de waard is vertrouw je zijn kennis(sen). Dus even dimmen en thuis opzoeken. Conclusie: klompenpaden zijn best leerzaam. 
Cisterne: 1) Citerne 2) Onderaards waterbekken 3) Ondergronds waterbekken 4) Regenbak 5) Regenbak bij de Romeinen 6) Regenput 7) Regenreservoir 8) Regenton 9) Waterkelder 10) Waterput 11) Waterreservoir
Ja, nu ik het zo in de digitale encyclopedie lees herinner ik het me weer. Een cisterne, ja wie weet dat nou niet, gewoon een waterbak. Deze verheffing van het volk voltrok zich al na een half uur wandelen. Volgende keer snel doorlopen.
Naar de eerste sneeuwvelden
Om op het Dorenweertseklompenpad te komen zijn we over schoon gepekelde wegen naar de noordelijke rand van Heveadorp gereden. Daar laten we de auto achter op een parkeerplaats aan het begin van de bosweg naar Landgoed Duno. Driehonderd meter verder, tegenover Italiaans restaurant Adriano, pikken wij het pad op.
Meteen een kennismaking met de eerste stijgende meters langs een volledig besneeuwde akker. Het jeugdsentiment beperkt zich tot een matig geworpen sneeuwbal voordat het hijgend verder gaat naar de bovenkant van de witte vlakte. Een prachtige entourage dit wintersporttafreel, snel enkele sfeerfoto's. De laatste echt mooie wandelfoto's in de sneeuw dateren namelijk al weer van een tocht van Jutphaas naar Culemborg in 2012, schitterend. Of die tussen Ophemert en Zoelmond in 2013. Frank herinnert zich nog die gure op het Trekvogelpad langs het Amsterdam-Rijnkanaal met snijdende wind tegen. Je krijgt het er alsnog koud van. Snel door.
Looking over troubled water
De route vervolgt aan de andere kant van de akker met een terugkeer naar de rand van Heveadorp. Door een open bos wandelen we in de richting van de uitkijktoren van de Westerbouwing.  Die toren is daar niet voor niets ooit gebouwd. Ook vanaf het lager gelegen uitzichtpunt kijk je vanaf de stuwwal tot ver over de Nederrijn in zuidelijke richting. Tegen de horizon zie je zelfs de stuwallen van het Rijk van Nijmegen aan de andere kant van de Waal. De hele Betuwe gevangen tussen de rivieren strekt zich voor ons uit.
Maar vandaag is met meest indrukwekkend de grote watermassa direct beneden ons. Door de enorme hoeveelheden smelt- en regenwater uit Duitsland is de waterstand meters hoger dan normaal. De uiterwaarden zijn compleet gevuld. Het eigenlijke rivierbed moet je echt zoeken. Nederland, alles stroomt voor onze ogen naar nog lager. Verderop staan de Drielse stuwen helemaal omhoog en hoeven de schepen niet door de sluis.
zicht over de overstroomde Nederrijn richting Nijmegen
over de Nederrijn naar het oosten richting Oosterbeek/Arnhem
zicht richting Driel
Landgoed Duno
Nadat we Heveadorp hebben doorsneden stijgen we verder richting de imposante oprijlaan van Landgoed Duno. Met het zien van de toegangshekken herkent ook Frank deze allee als een plek waar we in 2013 over het Maarten van Rossumpad voorbij trokken. Tijdens een korte omleiding over het oude verdedigingswerk Hunneschans maakt een gaai de meeste indruk. Hij maakt geen aanstalten om op te vliegen en blijft op een tak verwoed inhakken op zijn buit. Met deze sneeuwlaag moet je elke eikel koesteren en worden wandelaars genegeerd tot ze aanmatigend dichtbij komen. Pas dan kras je op met natuurlijk die eikel in je bek. Wandelaars, wat een eikels.
We lopen de mooie oprijlaan weer op en bereiken het oude Landgoed waar tot de Tweede Wereldoorlog het landhuis stond. Tijd voor een rust anders hebben we die hete thee voor niets meegenomen. Rustig om je heen kijken, rustig kauwen op een verfomvraaide boterham met kaas en zonder dat je merkt rustig flink afkoelen. Brr, opstaan, verder. Nog even een poging tot een selfie.
wat zal die Vlaamse gaai gedacht hebben?
IJswaterkasteel
Direct na Duno slaan we de steile afdaling voor mountainbikes over en kiezen voor de geleidelijk slagen van het wandelpad om zonder brokken beneden te komen.  
We steken de Fonteinallee, die parallel aan de stuwwal loopt, over en glibberen over de parkeerplaats bij de Drielse Sluis naar de zomerdijk. Over die lage dijk wil de route ons midden tussen de volgelopen uiterwaarden naar Kasteel Doorwerth leiden. Dit is een zogenaamde waterburcht. Dit keer wel heer letterlijk.
Met de ingecalculeerde teleurstelling dat we halverwege worden geblokkeerd door het water beginnen we aan de dijk. We hebben pech en geluk tegelijk. 
Een ouder echtpaar komt ons nog voor het einde van de sluis tegemoet en meldt dat je vlak voor het kasteel niet over een ondergelopen pad kunt. Jammer, maar dat scheelt weer een kilometer heen en een kilometer terug.
Omdraaien en terug naar de hellingen van de stuwwal. Daar gaat het op en af verder in westelijke richting over prachtig besneeuwde paden.
Nu zien we het kasteel ook eens vanaf een andere kant. Ook hier staat het water tot aan de weg beneden ons, de Fonteinallee. De steenfabriek ten westen van het kasteel ligt als op een eiland aan alle kanten omgeven door water. De toegangsweg lijkt op een zwevend tapijt.
Kasteel Doorwerth omgeven door een ijsvlakte
in de verte ligt de oude steenfabriek
Van Boersberg naar eindpunt
Omhuld door bepoederde bramenstruiken gaat het weer een kort stuk in westelijke richting. Nog een laatste blik gelijkvloers met het water en dan gaat het echt omhoog. 
Met een lange aanloop beklimmen we de Boersberg. Geen alpentop, maar hoog genoeg om er een heuse uitkijktoren neer te zetten. Beuningen en Dodewaard tekenen zich fragiel met hoge schoorstenen tegen de horizon af. Maar het panorama is inmiddels bekend en er worden nog slechts enkele foto's genomen. Mentale slijtage.
de Nederrijn, een immense watervlakte 
Eenmaal afgedaald van de uitkijktoren doorkruizen we een open bos en vervolgen mooi door diepe sneeuw langs enkele akkers. Het moet natuurlijk wel een klompenpad blijven. Daarmee hebben we de meest westelijke punt van de wandeling bereikt. Het roer gaat om.
Bij manege De Snippenvlucht trotseren we de waarschuwing voor overstekende paarden en dringen weer dieper de hellingbossen binnen. De Holleweg nemen we in één doorgaande beweging. Vlak voor een diepe slenk dwingen klompenpadpijltjes ons naar de noordzijde van de bossen. 
De bewoonde wereld dringt zich in de vorm van grote flats op, de zuidrand van Doorwerth. Je moet van flatgebouwen houden. Deze staan, zo vlak bij de bossen, in ieder geval in een mooie omgeving. Over de aangevroren sneeuw van een fietspad gaat het niet eens zo vervelend. Het voordeel is dat je niet steeds achterom hoeft te kijken. Fietsers houden zich nu gedeisd. 
Waar de Oude Oosterbeekseweg overgaat in een dubbele rijbaan stijgt het loopcomfort en het aanzien van de huizen. We nemen de linker rijbaan. Daarmee zien we tijdig dat we voortdurend tegenverkeer ontmoeten dat ons dwingt naar de sneeuw in de middenberm. De rechter baan blijft vrij van verkeer. We accepteren dit lot en blijven stoïcijns de linker weghelft opzoeken. 
Onderwijl delen wij waarderingen uit aan de diverse villa's langszij. 'Niet verkeerd', 'Wel groot', 'Veel onderhoud', 'Prachtig'. He, daar staat de auto al. Ook niet verkeerd. Alweer voorbij deze mooie tocht in de sneeuw. Misschien nog een keer in het voorjaar, want ook dit klompenpad is zeker voor herhaling vatbaar.


De beschrijving en de  kaart van dit pad is te vinden op het Dorenweertsepad

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie:
mijn wandelingen in Nederland