Veluwe Zwerfpad: wandelen van de Ginkelse Heide via het Mosselse Veld en het Wekeromse Zand naar Station Lunteren

  Heidag

Maandag 15 april 2024
 18,5 kilometer

Planken Wambuis Heide

Toch maar droog vooroefenen voor Schotland

"Maandagmiddag en -avond worden onweersbuien met zware windstoten verwacht. Voor het hele land geldt vanaf het middaguur code geel, laat het KNMI weten." 

"Tientallen vluchten van en naar Schiphol lopen maandag vertraging op of worden geschrapt door het weer. Zware windstoten zijn de boosdoener."

"Door de harde wind rijden op de hogesnelheidslijn tussen Amsterdam en Rotterdam Centraal helemaal geen treinen."

Zomaar enkele zinnen uit het nieuws en het weerbericht van maandag 15 april. Nu wordt ik in Nederland niet zo snel gealarmeerd door de codes, maar als de KLM en de NS ook meedoen dan sta ik vandaag toch maar wat eerder op.

Buienradar 15 april

Dat eerder opstaan was niet zo moeilijk. Gisterenavond had ik na het diner in restaurant Bloem op de stille camping nog wel een gesprek met een belangstellende mevrouw, maar daarna was de afleiding op. Lezen verlengde de avondontspanning tot acht uur. Vier uur later word ik voor een pauze de eerste keer wakker en om vijf uur vanochtend ben ik helemaal uitgeslapen. Die code geel ga ik niet meemaken.

Het is nog helemaal donker maar met mijn ledlampje kan ik in het kinderspeelhok zonder problemen mijn muesliontbijtpap opwarmen. Bij het afbreken van de tent is het al licht en om halfzeven verlaat ik de nog slapende camping. Meteen gaat het over een zandpad en na vijfhonderd meter open ik de klapdeur naar het stille bos.

direct buiten de camping meteen de natuur in, prachtig

Het wandelen in de vroege ochtend geeft altijd een speciaal gevoel. Het licht is nog anders en in het bos hangt een andere sfeer. In mijn hoofd ook. Het pad waarop ik loop is niet het pad waarop ik denk te lopen. De route die ik volg levert niet de verwachte aansluiting met het Veluwe Zwerfpad dat ik gisteren voor de overnachting had verlaten. 

dit is wel het pad waarop ik loop, maar niet het pad waarop ik denk te lopen

Gelukkig loop ik wel in de gewenste windrichting en pik ik het pad zelfs verder op dan gedacht. Niet op de Oud-Reemster Hei, maar bij de Planken Wambuis Hei zie ik de geruststellende rood-gele markering van het pad weer opduiken. Daarmee mis ik slechts twee stukken hei van de aaneenschakeling die zal volgen.

Planken Wambuis Hei

weinig last van fietsers op maandagochtend om acht uur

Bij het bereiken van de hei is het minder rustig dan in het bos. Op de anderhalve kilometer langs de Planken Wambuis Hei zie ik tot mijn verbazing rond acht uur op deze maandagochtend zeven mensen met enorme camera's in de aanslag. Wildspotten is blijkbaar een winstgevende zaak voor camerabedrijven. Naast een wandelende spotter liggen er drie tweetallen in opstelling te turen over het lege veld. Sommigen in complete camouflagekleding. Ik passeer ze achterlangs over het onverharde fietspad. Met enige fantasie heeft mijn rugzak ook een natuurlijke kleur. Maar mijn bewegen kan ik niet maskeren. Het blijft leeg in het voorterrein. Ach dat hoort bij een rustgebied.

indrukken van de Kelderbergen

Niet alles is hei dat de route biedt. Na de stuwwallen bij de Kelderbergen volgt nog een klein stukje hei en daarna opent zich een wilde grasvlakte die waarschijnlijk vroeger bij boerderij Mossel in gebruik is geweest gok ik. Een mooi moment voor een rust en een boterham uit mijn tweedagenlunchpakket. Als je maar lang genoeg loopt gaat alles op.

Na de oversteek in de zon over de mooie golvende open grasvlakte volgt aan de ander kant van het bos weer een prachtige ochtendhei rond de Valenberg. Vanaf het gelijknamige uitkijkpunt zijn deze hei en de achterliggende bossen over tientallen kilometers te zien.

Niet te lang kijken want ondanks de zon is het fris, tussen de vijf en tien graden. Doorstappen over een met hoge bomen omzoomde zandweg met aan mijn rechterzijde het grasland van het Mosselse Veld is geen straf. Het loopt prima.

Met het doorschrijden van de bossen rondom instituut 's Heerenloo en het passeren van het paardencrossterrein De Valouwe bereik ik de randen van he Wekeromse Zand. Gelukkig mag ik de eentonige lange zandwegen verlaten en gaat het pad via een tourniquet het natuurgebied in. Er staat nog net geen pinautomaat bij. De paadjes worden weer kronkelender en wisselen af met heistroken. Hoog tijd voor een derde pauze. Tien uur 's ochtends en al elfenhalve kilometer met rugzak in de benen.

Met een korte bosdoorsteek laat het Wekeromse Zand naast mooie hei ook zien waar de naam vandaan komt. Hier kom ik op dit tijdstip meer genietende wandelaars tegen.

Niet te lang staren in het waterige zonnetje, want er schijnt nog steeds een regenbui met hagel onderweg te zijn. De laatste kilometers naar het station van Lunteren worden ingezet. De rugzak begint door te wegen en mijn schouderspieren zijn duidelijk nog niet gewend aan het gewicht. Alles begint tegen te sputteren. Stijve schouders, stijve bovenbenen. Wie heeft dit bedacht. 

Wandelende leeftijdsgenoten bij hotel De Lunterse Boer vragen of de rugzak echt helemaal bepakt is. "Ja, je moet wat" weet ik uit te brengen. Een groepje fietsende jongeren met blauw geverfde haren passeer ik voor de tweede keer. Rusten wil ik niet meer. Het wordt tijd dat ik het station bereik. Slechts de monumentale uitkijktoren De Koepel ter nagedachtenis aan de stichter van dit Lunterse Buurtbosch laat mij nog kort stoppen.

De afdaling van dit bergje laat weer nieuwe spieren melden dat dit gesjouw wel genoeg is geweest. Om kwart voor twaalf piept de incheckpaal van Station Lunteren dat ik geautoriseerd mag wachten op de blauwe Reisstrein op de Kippenlijn. Helemaal niet erg twintig minuten dom om je heen staren. 

Station Lunteren

Onderweg naar huis verschijnen de eerste regendruppels op de treinramen. Gelukkig zijn het slechts de aanloopbuitjes. Geheel droog van binnen en van buiten doe ik thuis de voordeur open. Eerst een kop koffie. Dan de tent drogen in de kamer. Judith is toch in Frankrijk. Niemand heeft er last van.

een soort voorlichtende camera op het Wekeromse Zand

Het lijkt of ik dagen ben weggeweest, maar het waren maar achtentwintig uur. Hoe je met 'zwerfwandelen' in een andere tijdsbeleving loopt. Dat hoop ik over een maand ook in Schotland te doen. Dan moeten mijn spieren wel enthousiaster meewerken. Extra wandeltraining kan misschien geen kwaad. Of misschien nog rustiger beginnen en gewoon uitslapen tot het licht wordt. Over een paar dagen mijn blog met meer informatie over die onderneming over de Cape Wrath Trail.

Zie al mijn wandelingen in Nederland