Maandag 27 juli, wandeldag 5
van ergens boven Sagas (± 1240m) via de Goldberghütte (1769m)
en Innerfragant (1070m) naar Flattach (680m)
± 8 uur inclusief pauzes, ± 18 km, ± 640 m klimmen en ± 1150 m dalen)
Oostenrijk, prima land
CampingsNu ik de standaard stopplaatsen van de Alpe Adria Trail heb los gelaten komt het goed uit dat ik tijdens de voorbereiding ook heb gezocht naar andere campings langs de route. Daardoor heb ik vandaag halteplaats Innerfragant genegeerd en ben doorgelopen naar Flattach waar wel een camping is.
Deze aantekeningen maak ik om zes uur 's avonds in het restaurant van Alpencamping Raggaschlucht. Een restaurant met zo'n heerlijk ouderwetse Duits-Oostenrijkse aankleding: een bruine toog, donker houten lambrisering, okergele muurtegels, nep-koperen en jaren zestig houten lampenkampen, zware tafels met donker ingelegde houten bladen. Geen paard en geen toerist gaan hier iets kapot maken. De rest van het seizoen is het gewoon een buurtcafé. Aan de achterwand hangen de typische spaarkasten van de Sparkasse en aan de zijwand stralen trots de foto's van het lokale skiteam. Modern is de halve liter koud bier voor mij. Ik zit binnen. Hier is het koeler. Buiten is het nog tussen de 27 en 30 graden.
Goldberghütte
Na een prima lange nacht begon ik vanochtend om halfzeven met alle rituelen. De zon kwam al door de bomen heen gepriemd. Het vocht van de regenbuien dampte van het opgestapelde haardhout. Om acht uur staat de rugzak in starthouding. Een laatste inspectie of er geen afval is achtergebleven. Alleen een droge afdruk waar de tent heeft gestaan zal nog kortstondig aan mijn verblijf herinneren.
Mijn eerste doel is de Goldberghütte. Dat ik daarvoor nog een flink stuk moet klimmen heb ik gisterenavond al uitgerekend. Maar hoe? Eerst gaat het nog rustig over asfalt langs enkele boerderijen. Tot ik ineens bij zo'n boerderij na het erf het zijterrein in mag. Klets, meteen langs een weide omhoog. Het is een nog niet gemaaide wei. En dat na een regennacht. Als een doortocht door een groene zee ga ik voorwaarts. Anders dan bij de Rode Zee gaat dit water niet uit zichzelf uiteen. Veel gefröbel met mijn stokken houden mijn schoenen en vooral mijn sokken nog tamelijk droog. De beloofde waterkerende werking van mijn schoenen houdt stand.
De weides gepasseerd zoekt het pad de schaduw van het bos op. Dat scheelt weer iets in de zweetdruppels die kort daarna mijn hemd doorweken en mijn bril laten beslaan. Dit gaat echt omhoog. En maar stampen en stappen. Stap voor stap duwen de benen en de stokken een hijgend lichaam omhoog. Het gaat langzaam vooruit met de blik op de anderhalve meter voor me. Paddenstoelen, vogelgeluiden, veel vormt een aanleiding om even in te houden en uit te hijgen. Toch maar weer door, want dit vind je toch leuk. Oh, ja. Even vergeten.
Een onverharde bosweg geeft aanleiding voor een echte korte rust. Maar de route steekt dit weggetje alleen maar over en gaat ijzerenheinig gewoon weer door het bos verder omhoog. Na anderhalf uur laat ik het bospaadje achter me en kom op een milder stijgend halfverhard landbouwspoor. In de verte kan ik de Golgberghütte zien. Tenminste ik hoop dat dat huis met die twee auto's echt de hut is. Mijn hoop krijgt grip als ik dichterbij kom en iets zie dat op een vlag lijkt. Mijn intuïtie fluistert dat dit een horecavlag is. Met een omtrekkende beweging kom ik eindelijk bij het huis. Er staat Goldberghütte op een van de auto's en op een klein verweerd bordje op de zijgevel: 'Goldberghütte 1769 m'. Vroeger schijnt er hier naar goud gegraven te zijn. Vandaar de naam. De hut oogt net zo oud als dit verhaal. Niet interessant. Belangrijker zijn de twee terrastafels en het positieve antwoord op de vraag of ze koffie hebben. Even later ben ik blij met een kom waterige koffie en twee plakken cake. De 'Kuchen' waren op. Heerlijk, alles krijgt een andere waarde boven op een berg.
 |
Dat moet de Goldberghütte zijn
|
Half elf, tijd om verder te gaan. Direct na de Golgberghütte gaat het nog kort aardig omhoog tot het hoogste punt van de dag met 1831 meter wordt bereikt. Even een foto maken. Waar is mijn fototoestel? Hij zit niet in mijn heupgordeltas, de vaste plek. Stress. Waar heb ik hem voor het laatst gebruikt? Net voordat ik mijn rugzak af wil doen voel ik in mijn broekzak. Opluchting. Even verkeerd weggestopt. Snel een foto en verder. Vanaf hier gaat het alleen nog naar beneden. De route over een landbouwpad loopt door een weidegebied langzaam af. Ontspannen lopen. De spierpijn in mijn kuiten van drie dagen geleden is weg, mijn linker knie heeft zijn weerstand op gegeven en doet weer volledig mee.
Het afdalen wordt kort onderbroken door een dichte groep koeien met kalveren op het pad. Al verschillende keren deze tocht heb ik waarschuwingsbordjes gezien om die combinaties niet te dicht te naderen. Even geen luie held uithangen en er maar bovenom omheen klimmen. Ik ben er zo druk mee dat ik vergeet een foto te nemen. Net als ik de kleine kudde moeizaam ben omtrokken nadert een familie met jonge kinderen. De vader neemt een zoontje bij de hand en stapt doodgemoedereerd de kudde binnen. Of hij heeft ervaring met vee of het is een soort kinderboerderij-naïviteit. Halverwege de kudde die dicht opeen staat komen ze tot stilstand zie ik als ik nog een keer achterom kijk. Ik begrijp dit gedrag niet. Ik loop door.
Na anderhalve kilometer met verschillende overstappen over schrikdraad bereik ik de kruising met de afslag naar de zogenaamde Rollbahn Weg, de officiële route. Helaas zie ik een omleidingsbordje met een pijl om op mijn landbouwweg te vervolgen. In een doorgaande beweging passeer ik de kruising om mij tweehonderd meter verder af te vragen of ik die pijl nu wel goed gezien heb. Ik weiger terug te gaan en ga koppig verder nog redelijk overtuigd van mijn waarneming. Twee kilometer later is die overtuiging niet zo standvastig meer. Geen omleidingsbordje meer gezien. Erger, het pad stijgt steeds meer terwijl we naar beneden moeten. Bij een rust op een bank met de naam Grossfragant Blick trek ik zelfs mijn kompas te voorschijn om mijn grove kaart te oriënteren. Het moet goed zijn. Ik had ook Google Maps kunnen gebruiken maar mijn telefoon staat uit om de batterij te sparen. Na deze rust begint gelukkig ook mijn pad te dalen en een kilometer verder passeert het pad het punt waar de Rollbahn Weg zich samenvoegt met deze route en verschijnen er weer officiële bewijzeringsbordjes. Of die omleidingsbordjes zo moeilijk te maken zijn weet ik niet, maar het spaarzame gebruik ervan leidde vandaag en gisteren regelmatig tot irritatie. In mijn opluchting vergeet ik een foto te maken van een waarschuwingsbord voor mieren! 
Innerfragant
De route blijft keurig dalen en komt overeen met mijn kaart. Geleidelijk neemt de steilte naar beneden toe en mijn snelheid af. Meer dan twee uur dalen naar Innerfragant. Het laatste half uur over vochtige bosgrond en gladde stenen langs de Fragantbach. Oplettendheid kent geen tijd.
Eindelijk bereik ik tegen tweeën het kleine buurtschap aan de voet van een mooie waterval. Hier kennen ze de tijd wel. Het Gasthof gaat pas om vier uur open. Toch maar even rusten op het lege terras en een steentje uit mijn schoen halen. Terwijl ik geniet van de waterval verschijnt een Nederlandse auto. Ze stappen uit, lopen naar de waterval, nemen een foto, stappen in en rijden weer weg. Zo kan het ook.
Na een kwartier verschijnt er toch een vriendelijk dame. Of ik gereserveerd heb? "Nein, aber haben Sie eine Cola?" "Natürlich". Voor drie euro zit ik even later met een halve liter ontspannen onderuit op het nog steeds lege terras. Prima land hier.
Mijn Duitse medewandelaars op de Alpe Adria Trail zullen wel in Innerfragant overnachten. Die zullen ruim na vieren binnenkomen. Ik ga door naar de camping net voorbij Flattach. De route daalt in eerste instantie af langs een redelijk druk bereden tweebaansweg zonder veel uitwijkmogelijkheden in de berm. Foto's vergeet ik te nemen. Helaas is alweer door een omleiding de afslag naar een bospad uitgesloten. De volle zes kilometer gaat het over de tweebaansweg.
Na wat gevraag in Flattach weet ik de camping te vinden. Een vriendelijke eigenaar brengt mij persoonlijk naar een plek in de schaduw. Het is weer een kleine normale camping met goed sanitair. Dus er staan vooral caravans, enkele grote tenten en campers.
Snel de tent opzetten tussen de campers uit Kiel rechts en het camperbusje uit Emsland links. Gelukkig staat er een auto geparkeerd tussen Kiel en mij. Dat geeft wat privacy. Het is nu kwart voor zeven. Ik heb heerlijk gegeten; een salade met Sanderfilet. Van Flattach bedenk ik me, heb ik behalve de Alpe-Adria Trail route niet veel gezien. Ik denk dat ik daar geen gewetensnood aan overhoud. Eerst maar een dessert.
Op de achtergrondmuziek van het restaurant hoor ik een lied over das kleine Haus am Meer. Echt Oostenrijks, een huis aan zee. Ik maak de aardige mevrouw daarop attent. Het antwoord met de vraag of de muziek niet te hard staat sluit geheel aan bij de liedtekst. Dan maar beginnen aan mijn Apfelstrudel mit Eis und Sahne. Op de binnenlandse radiozender hoor ik nu de kraker Alles vom Glück. Ik heb twee bier op en het is al halfacht. Ik moet nu echt naar bed. Prima land, dat Oostenrijk.
De dagberichten zijn aaneengeregen in totaalverslagen:
(van de Grossglockner naar Döbriach)
(van Döbriach naar Bovec Slovenië)
Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review
