Walk and See: Trektocht Alpe Adria Trail 2020: van Marterle naar Sagas

Zondag 26 juli, wandeldag 4
van Marterle (1849m) via Stall (848m) naar omgeving Sagas (± 1240m)
± 8 uur inclusief pauzes, ± 16 km, ± 480 m klimmen en ± 1080 m dalen)

kruip daar met je rugzak om maar eens onderdoor

Bosschade

Schneepflug?

Schneepflug, dat was de uitleg van twee lokale wandelaars in plat Oostenrijks. Al die omgevallen bomen waar we vandaag of kruipend onderdoor mochten of met enige kruisverheffing overheen. Hele stukken bos met platliggende bomen die door overvloedige sneeuwval in combinatie met een sterke wind zouden zijn afgeknapt. Ik ken het woord Schneepflug niet. Wikipedia ook niet, maar ik geloof deze lokale vraagbakens direct. Net als gisteren verstoorde dit gevallen bos een snelle voortgang en kostte op die stroken dubbel zoveel energie. De kwalificatie 'leicht' voor deze etappe op de internetsite van de Alpe Adria Trail zal wel van voor de Schneepflug zijn. Na terugkeer in Nederland lees ik op diezelfde site het begrip 'Windwurf' als reden voor de omleidingen.

Ook redelijk hinderlijk in het begin waren nauwe doorgangen in de weide-afrasteringen. Ze zijn zeker gemaakt voor kabouters of de Oostenrijkse koeien zijn zo mager. Tot twee keer toe moest de rugzak af, moeizaam over een hek tillen en weer omhangen.

Trouwens, als kabouters bestaan dan komen ze sowieso uit Oostenrijk. Hele nette kabouters in knusse houten huisjes met ook nog echt rokende schoorstenen. Alles is hier netjes onderhouden en aangeharkt. Je ziet ze overal staan. Vaak houten kabouters. Maar je weet nooit wat ze achter je rug om doen. Hout leeft. En hout wordt hier in deze valleien voor alles gebruikt. Van stapels haardhout tot bruggen, tot boerderijen, stallen en kruisbeelden.

Route

Bij het ontbijt zit ik aan tafel met de dame uit Freiburg. Haar reisbeschrijving leert dat een treinreis van het Zuid-Duitse Freiburg via München, Salzburg en Spittal naar Heiligenblut door een vertraging en een daardoor gemiste busaansluiting net zo lang duurt als de autorit vanuit Nederland. De vier Duitse mensen uit Meppen ontbijten nog wat door terwijl Frau Freiburg en ik ongeveer gelijktijdig met deze wandeldag beginnen. Daardoor hoeven we beiden dit keer geen selfies te maken als we de eerste alm direct buiten Marterle bereiken. Daarna ontmoeten we elkaar met tussenpozen.

Ondanks alle boshindernissen was ik om kwart over een als eerste van alle Adria-lopers in Stall. Met een vertrek om negen uur bijna net zo snel als de tijd in de gids. Onbegrijpelijk met mijn langzame tempo. Wat hielp was mijn juiste routekeuze. In tegenstelling tot Frau Freiburg kwam ik bij een moeilijke richtingswijziging op mijn schreden terug. De pijl stond goed, alleen het pad ontbrak. Na wat zoeken kwam er vijf meter terug achter een boom verborgen een vaag voetpad naar beneden te voorschijn. Los van de drie stukken met gevallen bomen en een steil stuk door een weide ging het geleidelijk verdeeld over de tien kilometer naar beneden. Hieronder enkele foto-impressies van afwisselend enkele moeilijke bospassages en gemakkelijk lopende almen en landbouwwegen.

Zondag in Stall

In Stall kun je op zondag nog echt van je rust genieten. Geen van de beide Gasthöfe was open. De supermarkt doet op de dag des Heeren zijn poorten niet open.

De redding kwam van het miniterras bij het overzichtelijke zwembadje midden in het dorp. Totaal verlaten. Althans het water. In dit soort dorpen zijn er meer senioren dan jonge baantjestrekkers. En die senioren weten vooral op zondag dit terras te waarderen. Je hoeft niet eens te wachten tot vier uur. Vanaf twaalf uur kan je al bijpraten wat je sinds gisteren is overkomen onder het genot van een bier. En er is ze aardig wat overkomen.

Stall

Officiële etappe-indeling verlaten

Ik hield het in Stall bij een onverwachte tosti-lunch met cola. Frau Freiburg trakteerde ik op een koffie met water. Daarna nam ik afscheid van haar met 'bis morgen'. Zij, net als de vier andere Duitse lopers, zouden overnachten in Stall waar hun kamers waren gereserveerd en hun bagage zou worden afgeleverd. Om in deze metropool nog uren te moeten rondhangen trok mij niet. Daarnaast stond er voor morgen een zwaar programma door de AAT-organisatie gepland: 18 km naar het dorp Innerfragant met een klim en afdaling van respectievelijk 1186 en 950 meter. Met de rugzak is dat voor mij teveel op een dag. Alles wat ik dus vandaag nog loop is een verlichting voor morgen. Dat idee loopt ook veel prettiger. Dat ik ze niet meer zou ontmoeten wist ik op dat moment nog niet.

Binnen honderd meter loop ik in Stall tegen het eerste omleidings-bordje aan. Een geplastificeerd A-4 met een logo, het woord Umleitung, en een richtingspijl. De UV-straling heeft de kleuren al iets verbleekt. De omleiding zal wel met omgevallen bomen te maken hebben. De omleidingsroute gaat nu langzaam omhoog over asfalt. Het kaartje in mijn gids vertelt niks over deze omleiding. Ik schat in dat ik in de richting van Obersteinwand loop, een twee kilometer verder gelegen buurtschap met zestig inwoners.

De vervolgomleidingsbordjes zijn schaars. Na anderhalf uur stijgen over asfalt stuurt een afwijkend ontwerp van de omleidingsbordjes mij letterlijk het bos in. Dwars door een strook met opspruitende jonge boompjes in een recent gekapt bos zoek ik zonder verdere aanwijzingen mijn weg. Het loopt vervelend als je niet zeker weet of je op de goede weg zit. Zeker als je ook nog inspannend klimt. Op gevoel en met aanvullend zoeken en met enig geluk kom ik op een hogere asfaltweg. Ik begrijp nu waarom ik eerder een kruisbeeld zag ondersteunt door een diep nadenkende Confucius. Waar moeten we naar toe?

Een tweede-huis-bezitter wijst in de richting van een kruising. Daar vind ik weer een herkenbare omleidingspijl, maar ook een vork in de weg. Welke richting zal ik nemen. Ik negeer een bordje naar de Bodenhütte die op mijn kaartje te ver buiten de officiële route ligt. Laten we nog maar wat in noordelijke richting, in de richting van het dorp Sagas lopen. Gelukkig vind ik weer een omleidingsbordje.

Na verloop van tijd leiden de bordjes me via langzaam stijgende halfverharde boswegen naar een weer hoger gelegen asfaltweg. Het is al vier uur geweest. Een whatsapp video-oproep naar Judith is tevergeefs. Die is op zondag natuurlijk druk met quiltvriendinnen. De lucht betrekt. De Goldberghütte ligt naar mijn inschatting nog te ver en vooral te hoog om nog even snel naar toe te lopen. Dat wordt een overnachting in het veld. Bij een vertrouwd klein waterstroompje dat rechtstreeks uit de bosaarde opwelt vul ik mijn waterzak.

Een half uur later, tegen vijven, vind ik op een van de weinige afslagen op deze asfaltweg een bospad dat naar een horizontale werkplek voor lokale houtverwerking leidt: mijn eenpersoons-camping voor vannacht. Als de tent staat wordt de lucht donker voor de einde-dag-onweersbui. Nog snel contact met Judith. Ze wandelt met Annemiek in het Hoevelakense Bos. Alles gaat aan beide zijden van de telefoon goed. Daarna begint aan de Oostenrijkse kant het onweer. Eerst maar even alles van vandaag opschrijven en wat slapen. Om zeven uur is het droog genoeg om de keuken in te richten. Vanavond Pasta Bolognese, 600 Kilocalorieën. Het smaakt prima. Nog wat lezen en dan genieten van een lange nacht. Even bijslapen lukt hier uitstekend.