Cape Wrath Trail

 Pad zonder pijlen

21 mei - 5 juni 2024

Cape Wrath Lighthouse (van website Cape Wrath Minibus)

Cape Wrath Trail?

Cape Wat Trail? Nee, Cape Wrath Trail. Vier jaar geleden had ik er ook nog nooit van gehoord. Toen begon ik net aan de Alpe Adria Trail in Oostenrijk. Misschien heb ik toen gegoogeld op het woord 'trail' en kwam ik uit bij de Cape Wrath Trail. In ieder geval was mijn interesse direct gewekt, want dit is geen gewoon wandelpad. Het joeg wel enige vrees aan bij het lezen van de uitdagingen. Duidelijk anders en minder luxe dan de wandelingen in Oostenrijk met de regelmatige berghutten en een glas drank onderweg.

Eerste indrukken

Eén kwalificatie wordt in vrijwel elk blog dat ik lees gekopieerd uit de meest aangeprezen gids van Iain Harper: 'de Cape Wrath Trail is de zwaarste langeafstandswandeling van Groot-Brittannië'. In alle blogs en verhalen wordt zowel met ontzag als met bewondering over het afwisselende ruige landschap geschreven.

De trail loopt van Fort William naar de afgelegen vuurtoren van Cape Wrath. De afstand van de hele route varieert en lijkt soms afhankelijk van de verteltrant van de blogschrijvers. Harper spreekt over 230 miles (370 km) terwijl ik op een ander blog 280 miles lees. Beide zijn mogelijk, want de trail volgt geen officieel vastgestelde route en is niet bewijzerd. Je kunt hem dus net zo lang maken als je wilt. Zeker als je de weg kwijt raakt op een aantal plekken waar geen paden zijn.

Je trekt door het afgelegen noordwesten van Schotland in een bergachtig landschap met de bekende boomloze hellingen en glooiingen. De route is uitdagend omdat het veel door drassig terrein gaat. Ook moeten regelmatig beken worden doorwaad. Maar de grootste uitdaging wordt het weer genoemd. De vraag is niet of het gaat regenen, maar wanneer, hoe lang en hoe hard. Het drooghouden van schoenen wordt al bij voorbaat onbegonnen werk genoemd. Waterproof-sokken worden aanbevolen. Verder kan het ook aardig waaien. 

Om al deze eigenschappen raadt Harper de trail niet aan voor minder ervaren wandelaars. Je moet een goede conditie hebben, niet teneergeslagen raken van nattigheid en goed kunnen navigeren. Dat laatste vooral met kaart en kompas, omdat blijkbaar niet overal internetontvangst is gegarandeerd. Kortom het lijkt mij wel wat.

Achtergrondinformatie

Naar wat ik lees is David Paterson in 1996 de pionier, of een van de pioniers geweest, die deze route hebben uitgeprobeerd. Op basis van Paterson's schets hebben anderen in de jaren daarna meer bekendheid gegeven aan deze 'wandeling'. Tot op heden is er geen officieel erkende route, maar de meeste lopers gebruiken de route die afgedrukt is in Iain Harpers gids van de Cicerone Press. Maar op de Harvey-kaart zie ik dat de afgedrukte route alweer verschild van die van Harper.

De vraag hoeveel dagen je nodig hebt is sowieso al persoonsgebonden, maar bij de Cape Wrath Trail wordt een ruime marge aangehouden van minimaal 10/12 dagen tot 22/28 dagen. De tiendagen lopers zien heel veel, vooral kilometers. Ze lopen zich suf en zijn meer met een prestatietocht bezig. Ze hebben nauwelijks bagage bij zich en zijn erg afhankelijk van zogenaamde bothies, een soort onbemande primitieve berghuisjes, soms voormalige herdershutten of boerderijtjes. Ik wil daar niet van afhankelijk zijn en neem mijn tent mee. Er mag vrij gekampeerd worden.

Cape Wrath Trail kaart uit de Cicerone gids van Iain Harper

Mijn route dit jaar

Ik zal niet bij de 'runners' horen. Echter, 22 dagen is een lange periode. Daarnaast moet ik nog afwachten of de route binnen mijn fysieke vermogens valt. Daarom heb ik voor een tweejaars-aanpak gekozen. Dit jaar wil ik zeven dagen over de meest gebruikelijke startroute lopen van Fort William via Glenfinnan naar Shielbridge. Van daar zal ik in ongeveer zes dagen de alternatieve startroute in omgekeerde richting aflopen via Cluanie, Invergarry en de Great Glen terug naar Fort William. Totaal ongeveer 220 kilometer.

Dit alles eind mei-begin juni, omdat daarna de beruchte midgets, kleine agressieve steekmuggen, volop in de aanval gaan. Tijdens mijn West Highland Way in 2007 heb ik daar voldoende onder geleden om deze aanbeveling volledig ter harte te nemen. Bovendien zijn dit de maanden met verhoudingsgewijs de minste regen en het meeste daglicht. 

Nadeel kan zijn dat de enkele B&B's en hotels op de route in die periode geen kamers hebben. Nog een reden om een tent mee te nemen. Verder gaat er voor zeven dagen eten mee, in de verwachting dat ik de overige dagen ergens in een vorm van horeca kan eten en in een enkel winkeltje mijn voorraad kan aanvullen.

De all weather Harvey-kaart zal mijn houvast zijn om mijn etappeplanning te volgen. De ervaring leert dat deze planning niet altijd uitkomt. Slecht weer, een blessure, of positief, een hoger tempo dan gedacht, er gebeurt ongetwijfeld iets wat het een avontuur maakt. Het schema is slechts een richtlijn. De werkelijkheid zal anders zijn, dat is zeker. Een ingeplande reservedag en improviseren zullen dit indien nodig moeten opvangen. 

De waterproof-sokken zijn al toegevoegd aan de uitrusting. Dus na nog wat extra trainen in april en begin mei kunnen we er vanaf 21 mei tegen aan. In juni zal ik vertellen hoe de werkelijkheid er uit zag. Ik ben benieuwd!