Walk and See: Trektocht Cape Wrath Trail 2024: Heenreis

Heenreis

21 mei 2024

Vertrekontwrichting

"Vannacht is de KLM-vlucht naar Glasgow uit voorzorg teruggekeerd naar Schiphol". Dit nieuwsbericht komt mijn hoofd binnen als ik na een toiletbezoek om kwart over twee 's nachts even mijn 'oortjes' in doe. Waarom moet ik dit nu weer net horen? Snel uit die oortjes. Hopelijk levert het geen problemen op voor mijn vlucht die om 08.00 vertrekt naar Glasgow. Of is het nu al 'zou vertrekken'?

Afscheid

Als 'calculated risk' heb ik ervan afgezien om nog vroeger te vertrekken om te voldoen aan de geadviseerde twee uur voor vertrek op Schiphol te zijn. Dan zou ik al om 04.49 uur in de trein moeten zitten. Het moet toch ook mogelijk zijn om binnen anderhalf uur mijn rugzak af te geven en de security check te passeren. Maar ook met de keuze voor een trein later sta ik om 04.15 uur op. Verder dan een kop thee kom ik niet. Judith blijft nog even liggen tot ik haar weer wakker maak. Snel nog de laatste spullen in de rugzak. Laat deze reis beginnen. Een reisdag is voor mij altijd een dag met spanning. Kloppen alle tevoren zo makkelijk bedachte stappen naar het eindpunt?

station Amersfoort, 's morgens vroeg

Amersfoort is op dit vroege uur zo verlaten dat we vijftien minuten voor vertrek al bij het station zijn. Een beetje dom wachten in de auto en daarna dom op het perron. Judith gaat gelukkig mee naar het perron en blijft wachten tot de trein echt vertrekt. 05.28 uur, nog één minuut, vier afscheidskussen, een zwaai door het raam en de trein rijdt. Horde één genomen.

Overstappen in Weesp geen probleem, inchecken rugzak conform plan, voor zeven uur door de veiligheidscontrole. Op naar de gate, tijd voor mijn lunchpakket. Rust.

Wachten

De Koreaan naast me in het vliegtuig vraagt via Google translate of ik op een 'whisky trip' ga. Daar had ik nog niet aan gedacht in mijn wandelbroek. Zo denkt ieder vanuit zijn eigen achtergrond, hij als barman uit Seoul en ik als wandelaar uit Hoevelaken.

Wachten op de bus is ook een hobby tijdens een reisdag. Nadat ik mijn rugzak terug heb op Glasgow Airport en vierhonderd Engelse ponden na twee pogingen uit de ATM, de geldautomaat, weet te ontfutselen begint mijn uur wachten op de bus die om 10.22 uur lokale tijd zou moeten verschijnen. Eerst maar even mijn horloge een uur vroeger zetten.

Mijn medewachtenden denken dat het druk is in de stad als we om 10.42 uur nog steeds verwachtingsvol naar de ingang van het busstation kijken. Vijfentwintig minuten te laat verschijnt er een super-de-lux bus van Scottish Citylink waarin ik mee mag. Bijna drie uur voor honderdzestig kilometer. Ik zit, rijden maar.

Voor de rest mag ik niet klagen. Tijdens het wachten op de bus zat ik naast een mevrouw die vanochtend met het vliegtuig uit Canada was aangekomen. Ze zat er al vanaf zeven uur te wachten op de bus naar Oban, ongeveer honderd kilometer ten noordwesten van Glasgow. Om zeven uur vanochtend zat ik nog in Nederland. Haar bus gaat even over elf. Meer dan vier uur wachten! Ze moet die bus ook niet missen, want volgens haar gaat er maar één per dag. Het vliegen vanuit Canada gaat bijna sneller dan die laatste honderd kilometer met de bus.

Loch Linnhe bij Fort William

Fort William

Genietend van het landschap laat ik mij tussen de groene heuvels naar het noorden rijden. Laat Fort William maar komen. Geheel in stijl komen we ook bijna een half uur te laat in Fort William aan bij het busstation. Dat kan ook niet anders want tijd goed maken tijdens de busrit zit er niet in. De doorgaande tweebaans A82 is hier en daar zo smal dat de bus bij een naderende vrachtauto flink af moet remmen en de berm een klein beetje platter maakt. Mij maakt het niet uit dat we te laat zijn. Ik ben nog steeds te vroeg om in te checken bij mijn one-night hotel Ossians in de Highstreet.

Ossians Hotel op de tweede en derde etage.
De ingang zit ingeklemd tussen de lichtblauwe en gele winkel

De zestigjarige receptioniste is echter soepel en laat mij al om twee uur toe. Net als andere gevels in de Highstreet zie je ook aan de voorzijde van hotel Ossians dat de tijd alles slijt. Laten we zeggen dat het waardig gedateerd is. Ondanks enkelglas ramen en de museale uitrusting van mijn kamer heeft het sfeer. Ik ben er blij mee. Rugzak uitpakken, wandelstokken eruit en inhoud herschikken.

gang naar mijn kamer

Middagopdrachten

Een aanreisdag eindigt niet zonder aanvullende aankopen voor de trektocht. Zaken die niet mee mogen in het vliegtuig. Een gastankje voor mijn brandertje is snel gevonden bij een outdoorshop die ik thuis al op Google maps heb verkend. Daarna naar supermarkt Tesco voor cheddar kaas in apart verpakte plakken waardoor ze langer goed blijven. Die kaas gaat de komende dagen als lunch op de plakken Fries roggebrood van Bolletje. Dat bakje zit al in de rugzak. Roggebrood geeft veel energie en neemt minder ruimte in dan gewoon brood.

Hier bij Tesco ga ik door met een impulsaankoop, chocolate cookies en een blik cola voor nu en een verpakt lunchpakket voor morgen. Alles binnen een halfuur geregeld. Tijd om Judith te bellen, een update te geven en te horen hoe schoon het huis is gemaakt sinds mijn vertrek. Aansluitend verken ik de route van het hotel naar de vertrekpier van de ferry naar de andere kant van Loch Linnhe bij het gehucht Camusnagaul. Daar begint het morgen.

de hele CWT-route loopt van Fort William via Glenfinnan en Morvich naar
eindpunt Cape Wrath Lighthouse
er is een alternatieve startroute vanuit Fort William via Invergarry naar Morvich

Mijn trektochtplan

Zoals al beschreven in mijn blog van 1 mei met de uitleg en karakter van de hele Cape Wrath Trail (CWT) loopt deze niet bewijzerde trail van Fort William naar de vuurtoren bij Cape Wrath over ongeveer 370 km door het afgelegen noordwesten van Schotland. Omdat ik nog geen goede inschatting heb of deze onderneming binnen mijn fysieke vermogens valt heb ik gekozen voor een bescheiden benadering: over de westelijke startroute van de Cape Wrath Trail (CWT) naar mijn keerpunt Morvich en over de alternatieve startroute van de CWT via Invergarry terug naar Fort William. Plusminus 220 kilometer.

mijn plan: over de westelijke startroute van de Cape Wrath Trail (CWT)
naar Morvich en terug over de alternatieve startroute van de CWT via Invergarry naar Fort William

Zo wil ik morgen naar het alleenstaande huisje Corrlarach, ongeveer zeventien kilometer zuidwest van Fort William. Corrlarach is een bothy, spreek uit bottie. Dat zijn onbemande huisjes met houten slaaprekken zonder matras. In de hoop dat ik de komende tijd ook kom op locaties met een telefoonnetwerk heb ik Judith een schets van de route gegeven zodat ze mijn vorderingen langs al die plaatsnamen kan volgen. Het is de schets van mijn planning. Hoe het echt zal worden zie ik wel.

het plantsoen The Parade met enkele oude gebouwen, gedenktekens en standbeelden

Hernieuwde kennismaking

Na wat diep nadenken op mijn bed besluit ik tegen vijven een rondwandeling door het centrum van Fort William te maken. Ogenschijnlijk lijkt het dorp niet veel veranderd na mijn laatste bezoek in 2007 na de beëindiging van de West Highland Way. Hoewel het net zo veel inwoners telt als mijn eigen dorp heeft Fort William een meer stadse uitstraling. In Highstreet is het druk met toeristen. Het is dan ook een van de meest populaire vakantiebestemmingen in Schotland vanwege de vele actieve mogelijkheden. Vooral is Fort William bekend door de ligging naast de Ben Nevis, de hoogste berg van Groot-Brittannië. Volgens de advertenties vind je hier veel kilometers aan wandelpaden en ook mountainbikers kunnen hier hun hart ophalen.

Saint Andrew Church aan Highstreet

Fort William heeft een uitgestrekte bebouwde kom met in het centrum veel ouderwetse gebouwen. Het heeft een eigen treinstation en biedt tientallen overnachtingsmogelijkheden, restaurants en winkels. Na een uur besluit ik een van die restaurants te proberen. Niet de overvolle in Highstreet, maar net een straat verder in de bar van het Imperial Hotel.

Met een draaiende tv vijftig centimeter boven mijn hoofd weet ik toch te genieten van mijn pizza Roma, typisch Schots. Als ik straks hier weg ga ben ik echt klaar voor morgen. Alleen nog wat lezen en twaalf uur slapen, want de ferry gaat om halfelf. Mijn tevredenheid over deze reisdag wordt boven mijn hoofd getemperd als uitputtende beelden worden getoond van een groot vliegtuig dat onderweg vanuit het Verenigd Koninkrijk boven Thailand in een enorme turbulentie is geraakt. Eén dode en vele gewonden. Wat een misère. Met zo'n scherm vijftig centimeter boven je hoofd komt het wel heel dichtbij. Tijd om af te rekenen. Terug naar mijn kamer.

Vanuit mijn kamer tuur ik nog wat over het Loch Linnhe naar de overkant waar het morgen gaat beginnen.