Trektocht Cape Wrath Trail 2024: Save and Sound back home

  Save and Sound

4 en 5 juni 2024

Back home

Met de omhelzing van Judith op Schiphol sloot ik gisterenavond mijn trektocht over een deel van de Cape Wrath Trail in goede gezondheid af. Dat wil ik jullie als eerste laten weten. Alleen al voor zo een thuiskomst zou je een trektocht willen maken.  

Tijd doden

Tijd doden is de centrale activiteit van mijn reservedag op dinsdag 4 en de terugreisdag op woensdag 5 juni geweest. Eigenlijk sloot ik de trektocht van dit jaar namelijk eergisteren op maandag 3 juni al af met het bereiken van de zogenaamde Neptunes Staircase, een imposante rij van acht schutsluizen in het Caledonisch Kanaal.

acht schutsluizen achter elkaar van de zgn. Neptunes Staircase.
er voor de bruggen van de spoorlijn en de autoweg.

Om in de stijl van de afgelopen twee weken te blijven werk ik eerst mijn aantekeningen van de afgelopen twee dagen uit anders ben ik die indrukken over een paar dagen kwijt. Daarna zal ik mijn aantekeningen van de andere dagen in blogs uitwerken en de komende weken publiceren.

Reservedag dinsdag 4 juni

Wie wat bewaart heeft wat. Alle wandeldagen hiervoor heb ik zonder onderbreking afgewerkt zodat de reservedag nog moet worden ingevuld. Ook op deze dag zonder programma wordt ik gewoontegetrouw rond vijf uur wakker. Buiten waait het aardig en ik hoor een lichte motregen op het tentdoek. De powerbank heeft zijn werk gedaan en daarmee is mijn mobiel weer 100% opgeladen. De motregen wordt vlagerig. Hoe kun je een reservedag zo uitkiezen. Ik maak deze aantekening en draai me weer om.

snel deze aantekening maken en dan draai ik mij op deze reservedag weer om

Als ik een uur later naar de wc ga trek ik toch snel mijn regenjack aan. Het miezert. De berghellingen gaan schuil in laaghangende regenwolken. Onderweg naar de wc verliest ook de andere sandaal zijn onderzool. Alles duidt op het eind van deze trektocht. Maar eerst binnen in mijn tentje een lekkere kant-en-klaar boterham die ik gisterenmiddag kocht bij de supermarkt in Fort William. Ik kan kiezen uit Cheese & Onion en Egg & Cress. Het wordt de laatste. Toch nog aangenaam met het regengetik op het tentdoek.

Om maar wat te doen ga ik om elf uur op pad om het laatste stuk van de Great Glen Way langs het Caledonisch Kanaal te lopen en vervolgens via een lange lus in Fort William te eindigen. Bij de Neptunes Staircase pak ik de draad weer op. 

Groot-Brittannië is een land van het verleden. Dit kanaal is gegraven en uitgehouwen tussen 1804 en 1820 met een in-/uitgang bij Inverness naar de Noordzee en bij Fort William via Loch Linnhe naar de Atlantische Oceaan. Met negenentwintig schutsluizen, voor die tijd een waar meesterwerk. Ik zie dat het tegenwoordig vooral voor de pleziervaart keurig in stand wordt gehouden. Als de bruggen bij de Neptunes Staircase van de tweebaans A830 en de spoorlijn opengedraaid worden om zeiljachten door te laten ligt het verkeer een kwartier stil.

Ik loop door tot de laatste schutsluis van het kanaal bij het dorpje Corpach waar het contact met Loch Linnhe wordt gemaakt. Met een grote boog kom ik terug in Fort William. Teruglopend maak ik een foto van Loch Linnhe en het gehucht Camusnagaul aan de overkant waar het dertien dagen geleden begon. Wow, wat is er veel gebeurd en ben ik blij gezond aan het eindpunt te staan. Totaal loop ik vandaag toch nog bijna vijftien kilometer.

de laatste schutsluis van het Caladonisch Kanaal aan de westzijde bij Corpach

Na een flauwe cappuccino bij supermarkt Morrisons stelt de Bank of Scotland in de Highstreet van Fort William mij teleur. Mijn teveel aan contante ponden kan ik niet omwisselen in euro's. Die hebben ze niet in voorraad! Ze verwijzen me naar de Post Office, ook zo'n relict uit het verleden. Het lijkt op onze huidige postloketten bij de Bruna maar dan met meer loketten achter echte glazen wanden. Ze wisselen wel geld maar ondanks de deftige loketten staan er al tien mensen in de rij voor de ene ambtenaar. Ik probeer het morgen wel op Glasgow Airport.

ponden pinnen ging twee weken geleden prima, maar omwisselen homaar

Bij een teveel aan tijd bezoek ik het West Highland Museum en bekijk onder andere hoe hier in de buurt tijdens de Tweede Wereldoorlog de grondslag werd gelegd voor de Commando's. Afgelopen zondag liep ik bij het dorpje Achnacarry al langs de plaats waar zij hun vaaropleiding deden. Nu zie ik oude films van de harde opleiding van toen. Sommige zaken komen me bekend voor van eigen herinneringen aan enkele oefeningen in Roosendaal waar het Nederlandse Korps Commandotroepen haar kazerne heeft. Dus dat hebben ze hier vandaan. Inderdaad het zijn speciale soldaten. 

Het was fris vandaag, rond de tien graden. Op de Ben Nevis top ligt een dun laagje sneeuw. Echt tijd om naar huis te gaan. Terug op de camping eet ik nog wat van de scones die ik bij supermarkt Tesco niet kon laten liggen. Traag maak ik de eerste voorbereidingen voor morgen. De wandelstokken ingekort in de rugzak, de reispapieren gereed leggen, Judith bijpraten en het vluchtnummer doorgeven. Kortom ik lummel en luier wat aan. Misschien ga ik nog douchen. Lamlendigheid heeft geen snelheid. Na het douchen neem ik een bier in het parkrestaurant. Totdat ze om acht uur gaan sluiten lees ik in 'De weg naar huis' van Katie Arnolds. 

teruglopend naar Fort William maak ik een foto van
Loch Linnhe en het gehucht Camusnagaul aan de overkant
waar het twee weken geleden begon

Terugreis

Vanochtend vroeg om halfzeven breek ik op de terugreisdag mijn tentje op het Holiday Park af. De hele nacht heb ik het regengetik op het tentdoek gehoord, maar net op tijd is het droog. Wel droog en flink fris. Op de toppen van de Ben Nevis en de omringende bergen ligt nu echt sneeuw. De terugreis begint met een uur lopen naar het busstation van Fort William. Om de tijd te doden drink ik eerst een cappuccino in het 'café' van supermarkt Morrissons naast het busstation.

besneeuwde bergtoppen in Glencoe

De rest van de reis gaat volgens plan. In de drie uur durende busrit naar Glasgow zie ik dat ook de bergtoppen in de mooie Glencoe vallei zijn bedekt met sneeuw. Glen betekent in Schotland vallei. In dit geval dus de vallei van het riviertje Coe. Op de busmonitor is de buitentemperatuur zeven graden. Daar heb ik nu dus mooi geen last meer van. Nog een snelle foto vanuit de bus van het hotel waar ik at met Jan en Herman tijdens mijn tocht over de West Highland Way in 2007.

ooit in 2007 at ik hier lekker binnen, nu snelt de bus verder

Bij de overstap in Glasgow is de temperatuur opgelopen naar vijftien graden. Op Glasgow Airport volgt vooral wachten waarbij de informatie over mijn vlucht achterblijft door een vertraging. Eindelijk om halfvijf boarden en Schotland definitief voor 2024 achter mij laten. Terug naar Judith. Back to normal.

Tot over een paar dagen voor het eerste dagverslag van deze indrukwekkende en vermoeiende trektocht in de Schotse Highlands.

De dagberichten worden aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024