Trektocht Cape Wrath Trail 2024: van Barisdale campsite via Kinloch Hourn naar de doorwaadbare plaats in de Allt a Choire Reidh

 Maandag 27 mei 2024, wandeldag 6

van Barisdale campsite via Kinloch Hourn
naar een doorwaadbare plaats
in het riviertje Allt a Choire Reidh
8 uur inclusief pauzes, ± 14 km,
± 750 m klimmen en ± 450 m dalen
temperatuur: van 10 graden s' morgens tot 14 graden 's middags
enkele lichte buitjes

Vlak voor Kinloch Hourn loop ik onder een compleet met rododendrons begroeide berg

Paradijs

Geestelijke snelheid

Als mijn tent op het eindpunt voor vandaag staat en mijn luchtbedje is opgeblazen ga ik even lekker languit liggen. Ik staar naar de grijze lucht boven me. Zo waan je je ineens in Nederland. Totdat je rondkijkt en alleen maar lichtgroen ziet. Even in Nederland en weer terug in Schotland. De geest reist snel.

mijn tijdcapsule

Trots op mijzelf. Mijn tent stond nog nooit zo goed deze tocht. Toch maar weer veertien kilometer afgelegd in het langzaamste tempo van de wereld. Maar wel mijn doel voor vandaag bereikt.

Bye, Bye Barisdale

Afgelopen nacht heb ik prima geslapen. Met de aanwezigheid van andere mensen rondom is er een ander veiligheidsgevoel. Toch een ander gevoel dan wanneer je in je eentje een enorme vallei voor jezelf hebt. In die situaties is het weer goed dat je overdag zoveel inspanning hebt gepleegd dat je daar in diepe slaap geen notie hebt van het isolement. Zoals de komende nacht. Althans dat denk ik tijdens het schrijven van deze aantekeningen.

Bye, bye Barisdale

Vanochtend sta ik met hoofdnet in beschermstand mijn tent af te breken. Gegeten heb ik al eerder liggend in de tent. Er is verder om halfzeven geen beweging op Barisdale campsite. Hoeft ook niet, want die anderen halen mij straks wel in. De eerste anderhalve kilometer gaan nog soepel over een four-wheel drive track. Prachtig loop ik langs de oevers van Barrisdale Bay waar op dit vroege tijdstip de bewolking nog laag rond de omringende heuvels en de baai hangt. Een windstille schoonheid.

Naar Kinloch Hourn

Gelukkig heb ik bij de afslag naar een stijgend smal pad de gids nog even gelezen, anders zou ik dit aangename wegdek niet hebben verlaten voor het vermoeiende pad naar Kinloch Hourn.

hier heb ik het aangename wegdek langs de kust verlaten en ben al flink
gestegen op het wandelpad en kijk nog een laatste keer over Barisdale Bay

De 4x4-track loopt vierhonderd meter verder dood bij een aanlegsteiger voor de eigenaar en gasten van de Barisdale estate, een totaal geïsoleerd landhuis op zeshonderd meter afstand van de campsite. Hoe kom je op het idee om hier zoiets te bouwen?

Loch Hourn met beneden de aanlegsteiger van Barisdale

Het pad loopt op de kaart parallel aan Loch Hourn. Het ene moment loop je bijna op zeeniveau en vervolgens mag je weer honderd meter omhoog en weer afdalen om een berguitloper te passeren. En dat achtenhalve kilometer lang. In de gids zegt schrijver Harper: "The path is clear, but there are lots of short, steep climbs and descents as you follow it east to Kinloch Hourn, taking most walkers 3-4 hours". Dan weet ik dat het voor mij waarschijnlijk vijf uur wordt. Maar het blijft mooi lopen.

En inderdaad onderweg wordt ik ingehaald door twee bekende gezichten van de campsite. Ter hoogte van het eenzame en zo te zien verlaten huisje of boerderijtje Runival neem ik een rust en inspecteer mijn broek. Ik ben niet zoals de twee andere wandelaars zo slim geweest om mijn regenbroek aan te trekken. Na de regen van vannacht had ik kunnen weten dat alle hei en varens druipnat zouden zijn. Gelukkig droogt mijn broek snel.

je zult daar maar zo eenzaam gewoond hebben

Naast de inspanning, zere schouders en rug, levert het anderhalve kilometer voor Kinloch Hourn wel de toegang op tot een waar paradijs. Al bij het maken van de bocht naar dat deel langs het Loch passeer ik de eerste rododendronstruiken in volle bloei.

Achter de bocht krijg ik zicht op een totaal met rododendrons begroeide helling met aan de voet tunnels door de prachtig bloeiende gigantische struiken. Wat een geluk dat ze nu in bloei staan. Een waar eldorado om doorheen te struinen. Hier ontmoet ik ook verscheidene tegenliggers op weg naar Barisdale die mijn enthousiasme delen.

"By the time you reach Kinloch Hourn you'll feel like you've done a good day's walk already". Het is goed om dat in de gids te lezen. Dan weet je tenminste dat je niet de enige bent die dit stuk een aardige inspanning vindt. Bij een moeilijk te passeren schuin rotsblok heb ik net het geluk dat er twee scouts in tegenovergestelde richting op pad zijn. Een trekt mij aan mijn stokken over de anderhalve meter heen. Geluk dwing je af denk ik nu hautain bij het schrijven van deze dagaantekeningen. Maar het zou wel een geknoei zijn geweest om het alleen te doen met die zak op je rug. Het wordt tijd voor de tearoom die in mijn gids is beloofd.

En weer heb ik geluk. Ze gaan om twaalf uur open en blijven dat tot vier uur 's middags. Ik heb langzaam genoeg gelopen om meteen klant te worden. Apart om hier aan het eind van de wereld een tearoom binnen te stappen. Apart ook om na dagen in de natuur in een schoon gebouw te verblijven. Op de binnenplaats van Kinloch Hourn Farm krijg ik al het briljante idee om niet zo met mijn rugzak om en vuile schoenen aan naar binnen te stappen. Als ik wil afhangen wordt ik naar binnen gewenkt en naar de droogkamer geleid. Daar mag ik mijn rugzak neerzetten en mijn schoenen verwisselen voor crocs.

Even later zit ik aan twee sandwiches bacon, eieren, kaas. Een heerlijke afwisseling met de roggebroodplakken en energierepen. En ook nog zittend op echte stoelen. Je kunt hier ook de wifi gebruiken, als je vijf pond betaalt. Om mij heen is bijna iedereen weer in zijn eigen internetbubbel. Laat maar. Ik eet lekker verder.

Ook dit genot kent een eind, na een half uur breek ik op. Een wandelaar wil door. Ik betaal contant. Het had ook met bankkaart gekund. Na alle moeite om zes dagen geleden in Fort William extra contant geld te pinnen is dit pas mijn derde contante betaling. 

terugblik op Kinlich Hourn Farm

Electricity Pylons

"Pass the stalkers cottage on your right and just before you reach the next building, bear right and climb through the pine woods to meet a larger track that climbs northwest beneath large electricity pylons". Ik moet dus door een bos naar elektriciteitsmasten. En ik zie twee keer het woord klimmen. Oké. Eerst maar eens vanuit Kinloch Hourn Farm op zoek naar de brug waar ik links af moet om rond de 'kin' van Loch Hourn te komen. Voorbij de brug zie ik in de verte het bedoelde bos en de eerste elektriciteitsmasten. Ik zie ook herten naast me die afwegen of ze voor die lopende rugzak nog wel moeten opstaan. Mooi.

de elektriciteitsmasten worden zichtbaar boven het naaldbos

de kin van Loch Hourn

Op de herten maak ik geen bedreigende indruk

De 'building' waar ik rechts moet is niet zo maar een gebouw, het is Kinloch Hourn Estate, een landgoed dat toestaat dat je over hun terrein loopt en de estate bijna kan aanraken. Daarna begint het 'climb through the pine woods'. Met kleine stappen kom ik traag omhoog en kijk smachtend naar het punt waar het vlakker wordt.

Kinloch Hourn Estate

climb through the pine woods

terugblik richting Kinloch Hourn Farm beneden

Op het tweede klimgedeelte na het bos hoef ik niet lang te wachten. Een kleine kilometer stijg ik flink over een four-wheel drive pad en steeds komt er een nieuwe, hogere pylon. Na anderhalf uur zwoegen is daar de hoogste pylon. Net voor de col neem ik uit de wind een rust om ook weer iets te eten. Hier kan wel een proteïnereep tegenaan.

Doorwaadbare plaats

De reden dat ik doorgelopen ben na Kinloch Hourn is mijn plan om de 31,5 kilometer tussen Barisdale en Morvich wat beter te verdelen. Bovendien staan er morgen de meeste aaneengesloten klimmeters te wachten. De doorwaadbare plaats in de Allt a Choire Reidh ligt ongeveer halverwege en in de gids lees ik dat daar goede tentplekken zijn. Ben benieuwd. Eerst maar weer omhangen, de col passeren en de nieuwe vlakte verkennen. Vanaf deze hoogte kan ik zelfs prachtig over Loch Hourn terugkijken in de richting van Barisdale waar ik vanochtend startte.

terugblik op Loch Hourn richting Barisdale

De laatste anderhalve kilometer volgt het pad de contouren van de heuvels waardoor de stijging nauwelijks opvalt. 

Een uur later sta ik bij de doorwaadbare plaats. Deze omschrijving klopt dit keer. Hier staat het water door de regen van afgelopen nacht en de enkele lichte buitjes van vandaag net iets te hoog om droog over stenen naar de overkant te stappen. Als het morgen niet lager staat dan begint het met een doorwading, de eerste.

Ook nieuw is dat na zes dagen wandelen de waterdichtheid van mijn schoenen de uiterste datum heeft bereikt. Sinds elf uur vanochtend loop ik met vochtige voeten. Morgen voor het eerst mijn waterproof sokken proberen. Dan heb ik ze toch niet voor niets meegenomen. Het is fris hier. Eerst maar al mijn truien aantrekken en de tent opzetten. Daarna eten en deze aantekeningen maken.

Morgen weer Judith bellen. In deze verlaten vallei is er natuurlijk weer geen telefoonnetwerk. Zo'n stille vallei is wel een geschikte plek om te beseffen hoe goed je het thuis hebt. Maar zo heel alleen zou ik dit keer niet blijven.

De doorwaadbare plek in de Allt a Choire Reidh
tussen Kinloch Hourn en Shiel Bridge
is de overnachtingsplek aan het eind van deze wandeldag 6

De dagberichten worden aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024