Trektocht Alpe Adria Trail 2021: van bergrestaurant Mihov Dom via de Vršič Pas naar Trenta

Maandag 2 augustus, wandeldag 12

van bergrestaurant Mihov Dom (1085m)
via het hoogste punt van de dag (1685m)
en de Vršič Pas (1611) naar Trenta (622m)

8 uur inclusief pauzes, ± 14 km, ± 760 m klimmen en ± 1200 m dalen

Beresterke verhalen en uitdagende beken

Afscheid van Mihov Dom

Vanochtend was ik al om zes uur wakker. Niet onverdienstelijk met een start om acht uur gisterenavond. Inpakken, ontbijten en wegwezen uit deze matig geïnteresseerde tent. De vijf plakjes brood in een keurig katoenen zakje heb ik besmeerd of besmeurd met de inhoud van de meegeserveerde kuipjes vruchtengelei en driehoekjes met originele smeerkaas. Als je al een nacht droog hebt geslapen en gered werd van de regen vergeet je blijkbaar de blijheid van gisterenmiddag en borrelt het kritisch consumentengevoel weer venijnig op. Hoe hou je zoiets in evenwicht? Ik heb er niet teveel over nagedacht en beperkt gedag gezegd om de ongeïnteresseerdheid niet te verstoren.

Op weg naar de Vršič Pas: Russische kapel

Vanaf Mihov Dom gaat het gelijk omhoog. Meer smaken zijn er niet. Omhoog, omhoog. Alles wat ik gisteren niet haalde door al het schuilen en outdoor e-book lezen ligt nu nog voor me. Bij de mooie kleine Russische Kapel stop ik om foto's te maken. Het is een houten herdenkingskapel voor Russische krijgsgevangenen uit de Eerste Wereldoorlog die tijdens hun (dwang)arbeid aan de weg over de Vršič Pas door een lawine werden bedolven.

Vlaamse beren

In het bostraject dat daarop volgt wordt ik door twee groepen jonge wandelaars ingehaald. Er worden wat groeten gemompeld op een onduidelijk Esperanto-niveau. Medewandelaars op de Alpe-Adria-Trail is al bijzonder, maar deze lopen alle zeven met rugzakken. Dan hoor je echt bij de harde kern of heb je het net als ik niet begrepen.

Ondanks mijn trage tempo haal ik ze steeds weer in. Of ze moeten op een route-app kijken of een foto maken of even rusten. Bij een van de opstoppingen op het smalle pad sprak ik ze aan met de doortastende opening "Where are you from?". Originaliteit kent geen tijd. "We are from Belgium". Dat had ik niet verwacht. Nieuwe mogelijkheden. "Are you from the Flemish part?". "Yes". "So we could speak in Dutch?". Een hoogstaande entree om gewoon in het Nederlands te vervolgen.

Ik sta met vier net afgestudeerde studenten te praten. Om het te vieren maken ze met ze zijn vieren vier dagen een wandeling over de AAT. Ze zijn gisteren met de auto in Kranjska Gora aangekomen en meteen op pad gegaan begrijp ik. Hun ervaringen tot nu toe zijn dus beperkt, maar wel heftig. Ze waren 's avonds bij het zoeken naar een slaapplaats tegen een beer opgelopen. Althans dat was hun conclusie toen ze met het licht van hun zaklamp in groen reflecterende ogen schenen. Hun etensvoorraden hadden ze wijselijk op enige afstand van de tenten neergezet of opgehangen. Ze lieten me foto's zien hoe de verpakking er de volgende ochtend kapotgescheurd uit zag.

de vier Vlamingen in overleg

Ik wilde ze later nog naar meer details vragen, maar ik heb ze na de Vršič Pas vandaag niet meer gezien. Twee dagen geleden zag ik in Oostenrijk vlakbij de Sloveense grens al een bordje met een waarschuwing dat erachter een berengebied was. Die kant ging ik gelukkig niet op. Ik heb 's nachts ook geen bezoek gekregen toen ik wildkampeerde. Misschien stond ik toen te hoog of was mijn adventure food niet lekker genoeg?

Wat ik begrijp uit informatie van internet is dat beren helemaal niet op mensen gesteld zijn. Je komt die paar in de Alpen dan ook eigenlijk nooit tegen. Ze trekken zich terug op rustige en vaak moeilijk toegankelijke gebieden. Nu hebben wandelgenoot Frank en ik in het verleden wel ervaring opgedaan met aangevreten spullen en etenswaar. Op Corsica in 2013 moest Frank midden in de nacht snel zijn slaapzak uit omdat een vos er met zijn mooie regenjas van door ging. Misschien hebben vossen ook wel groen-oplichtende ogen? En toen wij in 2015 in Lapland liepen werden de gaten in onze rugzakken gevreten. Niet door beren, maar door tien centimeter grote woelmuizen met enorm scherpe tanden op zoek naar ons eten. Maar ik vind het Vlaamse berenverhaal wel indrukwekkender dan een muizenstory. 'S avonds toen ik ging eten in restaurant Gostilna Metoja hing er wel een poster van een beer aan de muur. Dat zal niet zonder reden zijn.

's avonds toen ik ging eten bij restaurant Gostilna Metoja
hing er wel een poster van een beer aan de muur

Vršič Pas

Ik blijf in het spoor van de Vlamingen als we in lange slagen verder omhoog trekken. Steeds dichterbij komt de rotswand die we eerst van onderaf hebben bewonderd. Hier en daar ligt er nog sneeuw op schaduwrijke plekken. Het blijft mooi.

Ik zie nu pas waarom de Vlamingen daarstraks pauze hielden: voor het maken van foto's. In de rotswand is het gezicht van een meisje te onderkennen. Erg apart.

In het Engels: Pagan girl.
foto geleend van Kranjska Gora.si

Wanneer we op het hoogste punt een restaurant bereiken denk ik dat we op de pas zitten. Hier wreekt zich weer mijn ondeugdelijke kaart. Ik had toch een echte wandelkaart moeten aanschaffen. Onthouden voor volgend jaar. Het wandelpad zit in werkelijkheid al veel hoger dan de eigenlijke pas merk ik later. Dit is een soort 'wandelpas'. 

De Vlamingen hangen ook af maar gaan naar een nog hoger gelegen uitkijkpunt. Zelf ga ik naar binnen om tegen betaling van zes euro een mini-cappuccino en een walnoten cake ter grootte van een lunchpakket te ontvangen. Heerlijk. Onderwijl kijk ik naar flitsen van de Olympische spelen. Die gaan tot nu toe grotendeels aan mij voorbij. Alleen als ik 's avonds nu.nl lees begrijp ik dat Nederland na een bescheiden start op weg is naar een medaillerecord. Knap.

Voorbij het restaurant gaat het brede pad langzaam naar beneden en passeer ik bunkers voor wachtposten die blijkbaar stammen uit de Eerste Wereldoorlog toen bevoorrading van de verder gelegen frontlijn over deze pas ging. Twintig minuten later en vijfenzeventig meter lager ben ik bij het punt waar de asfaltweg van het ene dal naar het andere gaat: de Vršič Pas. Er zijn wat toeristische winkeltjes en er lopen meer mensen dan boven bij het restaurant, omdat je hier alleen je autodeur hoeft open te doen. Dat weten ook de lokale bedelschapen. Ze bestormen elke toerist die iets uit zijn zakken haalt. Ook al zijn het maar je handen.

Schapen op de Vršič Pas

Schapen zijn dieren die ik in Oostenrijk niet of nauwelijks zag. Hier zie ik daarentegen weer veel minder koeien. Ook zie ik weinig boerderijen. Niet vreemd, want de dalen zijn hier veel nauwer en met steile hellingen omzoomd. Je hebt hier ook minder panorama's zoals in Oostenrijk waar je vanaf de almen ver om je heen kunt kijken.

Uitdagende beken

Fris is het wel op de pas: 15 graden, snel mijn fleece aan. Later in het dal loopt het op naar 19 maar moet regelmatig het regenjack aan tegen lichte regen. De afdaling na de Vršič Pas is veel langer dan ik had ingeschat. Uren liep ik door bossen.

Net als gisteren moest ik zo nu en dan halsbrekende toeren uithalen om beken over te steken. Al springend met mijn rugzak hield ik wonder boven wonder droge voeten.

Van een andere orde is het riviertje de Soča. De trail volgt deze bijna vanaf de bron en je ziet hem breder en wilder worden. Het meest opvallend is de blauwe kleur die het een echte koude bergrivier maakt. Al snel is hij zo breed dat je op verschillende plekken met hangbruggen aan de overkant komt.

hangbrug over de Soča naar Trenta

Camping Triglav

Dichter bij Trenta neemt het aantal wandelaars toe en loop ik niet langer alleen in het donkere bos. Bij Trenta verlaat ik de route en ga over een hangbrug naar de overkant om met een omzwerving het kleine gehucht te bereiken. Op doortocht naar de buiten het dorp gelegen camping Triglav vul ik in de mini-supermarkt mijn mars-, cola- en saladevoorraad aan.

"Is er hier een camping in de buurt? Voor de gein vraag ik het direct in het Nederlands aan twee tegemoetkomende wandelaars, kijken hoe ze reageren. "Jazeker, net honderd meter verder na de S-bocht". Verbouwereerd kijk ik ze aan en moet lachen. Tref ik precies op het goede moment twee NL's. Ze kunnen het ook waarderen als ik ze mijn verbaasd gezicht uitleg. Twee Slovenen had ik verwacht, die mij niet begrijpend zouden aanstaren. Net als een Tsjechische familie vanmiddag. Overschakelen op Engels levert dan meestal de gewenste antwoorden. Duits kent men hier niet of misschien zijn er nog historische redenen om daar niet begrijpend op te reageren.

Op de goed geoutilleerde camping met vriendelijke bediening haal ik voor het eerst in twee dagen mijn rugzak weer leeg. Dat de tent nog nat is van eergisteren valt te accepteren, maar dat mijn slaapzak grote vochtplekken vertoont laat de stemming dalen. De plastic zak blijkt gescheurd te zijn. Snel uithangen en hopen dat hij nog wat droogt. Zon zal er met de dikke bewolking niet meer aan te pas komen.

dit is mijn huidige omgeving, links van de weg restaurant Gostilna Metoja

Eerst maar lux wat eten in het nabij gelegen restaurant Gostilna Metoja. Gemischtes Fleisch wordt het, altijd goed. Ook net als in Oostenrijk veel, want mijn lichaam heeft brandstof nodig. Nog maar een kleine bier na de eerdere grote. Verzorging is belangrijk. Is dit nu rationalisering of heb ik gewoon trek? Of is dat een dubbele rechtvaardiging? Dat bedenk ik allemaal pas bij het opschrijven. In het restaurant dacht ik nauwelijks en at alleen maar lekker. Heerlijk.

Maar wat hoor ik op het terrasdak? Nee hè, het begint weer te regenen. Mijn regenjack ligt nog in de tent. Naïeve slimbo. Gelukkig heb ik de slaapzak wel vooraf in de tent gelegd. Misschien moet je ook veel eten en bier drinken om slim te worden. 

De dagberichten zijn aaneengeregen in totaalverslagen:

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2020 

(van de Grossglockner naar Döbriach)

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2021 

(van Döbriach naar Bovec Slovenië)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review