Walk and See: Trektocht Alpe Adria Trail 2021: van ergens tussen Jepza Sattel en Schwartzkogel naar Kranjska Gora (Slovenië)

Zaterdag 31 juli, wandeldag 10

van ergens op de Oostenrijks-Sloveense grens tussen
de Jepza Sattel (± 1490m) en de Schwarzkogel (1842m)
naar Kranjska Gora (Slovenië) (810m)

9 uur inclusief pauzes en omlopen, ± 15+2 km,
± 410 m klimmen en ± 1200 m dalen

Over de bergkam op weg naar het topkruis van de Schwarzkofel (1842m)

Kennismaking met Slovenië

Hij begrijpt mij niet deze Chinees. Heb ik vandaag midden in mijn eerste Sloveense bos van drie Slovenen gehoord dat Engels hier de eerste gebruikte buitenlandse taal is, loop ik tegen een Chinees aan die als eerste buitenlandse taal Sloveens heeft. Zijn Chinees zal wel oké zijn hier bij Restaurant Shanghai in Kranjska Gora.

de plastic tulpen bloeien mooi dit jaar
in restaurant Shanghai

Ach, moet je op je eerste dag in Slovenië ook maar niet in een Chinees restaurant gaan eten. Hoewel, mijn Mongolian fried meat smaakt voortreffelijk. Met het aanwijzen van dat lekkere plaatje op het menu heb ik gekozen en gecommuniceerd. Even geen Oostenrijks varkensvlees. Dat denk ik tenminste. Om toch nog iets Sloveens te ondernemen bestel ik Union Pivo. Daarmee ben ik meteen fan van dit bier, het drinkt gemakkelijk weg. Welkom in Slovenië.

Er zijn in het restaurant buiten mij slechts twee Sloveense meisje om de Chinese keuken eer aan te doen. Zij helpen mij met het vertalen van het verzoek om mijn mobiel op te laden. Alle rust dus om mijn belevenissen van vandaag op te schrijven.

Slapen in het wild

Gisterenavond heb ik op mijn bultje op de bergkam tussen de Jepza Sattel en de Schwarzkogel nog een begin gemaakt met het (e)boek 'Mijn naam is Selma'. Het oorlogsverhaal van van een joodse vrouw die tijdens de Tweede Wereldoorlog in het verzet terecht kwam, werd gearresteerd en het concentratiekamp Ravensbrück overleefde. Als je dat leest weet je zeker dat dit hijgend gewandel slechts een luxe is die alleen mogelijk is in vrijheid, veiligheid en een zekere mate van welvaart. Moeten we koesteren in Europa.

Om negen uur 's avond was er niets meer in de stilte dat mij van slapen afhield. Dat argeloze gevoel verdampt als onweergerommel mij rond halfdrie wekt. Het begint zelfs met vlagen te regenen. De wind wordt gelukkig door de bomen gebroken waardoor mijn tent fier overeind blijft. Ondanks gebroken stok toch karakter. Dat verzin ik nu, toen ik daar lag hoopte ik dat het snel over- of weg zou trekken. Dat moet gebeurt zijn, want van de rest van de nacht weet ik niks meer.

Naar de Schwarzkogel

Zes uur, opstaan, ontbijten, tent afbreken, rugzak inpakken. Voor het ontbijt maak ik een super grote mok thee en beleg mijn roggebrood met zalmsnippers, gelepeld uit een zakje dat ik al sinds Nederland meesleep. Voedzaam en het scheelt weer gewicht. Het luchtdicht verpakte plastic bakje met plakjes boerenmetworst verliest echter mijn vertrouwen. Het rode vlees ziet er wat bleekjes uit vandaag. Zonde, eten weggooien, maar dat risico ga ik niet nemen, mijn darmen moeten met de wisselende waterbronnen toch al alle zeilen bijzetten.

Om halfacht is alles afgebroken en ingepakt. Een laatste controle of ik niets achterlaat en dan voorzichtig de vijftien meter terug afdalen naar het smalle pad over deze bergkam. Daar pak ik de tred in westelijke richting naar de Schwartzkogel weer op. Aanvankelijk nog enige tijd tussen bomen met hier en daar nauwe passages. Tussen acht en negen uur heerlijk in de ochtendzon. Langzaam stijgt het pad verder en wordt het ook rotsiger. De hoogte van de bomen neemt af en het zicht naar alle kanten neemt toe.

foto niet van mij, maar van internet

Faaker See gezien vanaf een paar honderd meter oost van de Schwartzkogel
de Gerlizten Alpe zijn nog steeds te zien, vier dagen geleden was ik daar

De Sloveense bergtoppen in het zuiden

De Mittagskogel vanaf de omgeving van de Schwarzkogel

Over kruimelige losse kalkachtige ondergrond stijgt het flink in een rotsige omgeving omzoomd door dwergdennen. Nog een paar honderd meter. Het topkruis is al te zien. Omhoog, omhoog, tot je eindelijk bij het kruis staat.

Een indruk van het laatste stuk naar het topkruis van de Schwarzkogel
(foto niet van mij, maar van internet)

topkruis van de Schwarzkogel (1842m)

Weg hier

Als je zo aan het stijgen bent let je er voornamelijk op waar je je voeten neerzet. Vooral op het kruimelige pad met rulle steentjes en enkele nijdige klimmetjes in de laatste honderden meters naar de top van de Schwarzkogel. Je kijkt dus overwegend direct voor je op de grond. Wat mij bij de top nog meer opvalt dan het kruis is de lucht erachter in het westen. Die donkere wolken zijn tot nu toe grotendeels schuil gegaan achter de berg. Onweer is toch voor de namiddag bedoeld? Ze komen toch echt steeds dichterbij.

foto vanaf de top van de Schwarzkogel in westelijke richting
naar de Mallestiger Schwarzkogel

Toch maar niet stoppen bij het topkruis. Snel verder naar beneden. Na een kwartier voel ik de eerste druppels en naderen wolken die het uitzicht verminderen. Inmiddels ben ik al een flink stuk gedaald en omgeven door bomen. Snel mijn regenjack en regenbroek uit mijn rugzak vissen.

Zo trek ik geheel ingepakt langzaam Slovenië in terwijl het onweer slechts vier tot vijf tellen bij mij vandaan is. Niet leuk. Gewoon maar doorlopen en rustig afdalen over de bergweides tussen de bomen. Om de kou te bestrijden ook mijn fleece erbij aan.

Ik loop nu alweer een uur in mijn regenpak. In deze nattigheid komt van rusten niet veel meer dan even kort zitten op mijn zitmatje met een mueslireep. Toch heeft het wel wat als je daar in alle rust om een uur of tien op zo'n kleine bergweide zit in een druilerige motregen met slierten laaghangende wolken.

bij die boom heb ik gerust

Kilometers naar Kranjska Gora

Na een uur is de ellende voorbij en klaart het iets op. Doorgaan met Slovenië binnendringen.

langzaam klaart het iets op en toont Slovenië zijn bergen

De afdaling is kilometers lang. Voorzichtig komt de zon terug. Geen mens verder te zien. De ondergrond is kalkhoudend dat hier en daar zacht en verkruimeld is. Op een kort steil dalend stukje met een afgesleten losse ondergrond is het tricky met die grote zak op mijn rug. Ik kies mijn pad verkeerd en zie even geen punt om al slalommend te draaien. Achteruit op dit hellend vlak is ook geen optie. Voorzichtig trap ik met mijn onbelaste schoen een trede in de ondergrond. Honderd procent geconcentreerd en met veel geknoei kom ik uit die benarde positie. Even geen tijd om een foto te maken. Kort daarop op een mooie weide maar even rusten. Poeh.

Het lijkt wel of de bospaden in Slovenië minder zijn onderhouden dan in Oostenrijk. De tweede helft van de afdaling gaat over een lang keienpad waar het inspannend lopen is. Wat nog vervelender is dat ik vlak voor het dal van de rivier de Sava bij enkele boerderijen in het gehucht Srednji een verkeerde route kies. Hij gaat volgens de bordjes wel naar Kranjska Gora. Echter in plaats van ontspannen langs de Sava klimt deze toeristische variant omhoog en blijft lange tijd en kilometers extra meer dan tweehonderd meter boven de rivier door het bos zigzaggen met de nodige tussenklimmetjes. De stemming zit er goed in.

Srednji net voordat ik een verkeerde afslag kies

Het heeft me zeker een uur meer gekost. Met wat vragen kom ik eindelijk om halfvijf op de dan nog mistige Natura Eco Camp. Eco ziet er uit als een verzameling ongeriefelijke washokjes, wc's en douches in een soort omgebouwde tuinhuisjes. Er is ruimte voldoende op een keurige weide en een klein stukje open bos. Maar dat is het mooie van bergwandelen, je bent zo tevreden dat je er bent, dat je toch blij wordt. Eerst de tent opzetten en daarna douchen. Die, dat moet gezegd, wel lekker eco-heet is.

Daarna ga ik in Kransjka Gora naar de Mercator Supermarkt voor nieuwe mondvoorraad. Ik ben te lui om helemaal door te lopen naar het centrum en mond om zes uur uit bij Shanghai waar ik al drinkend en etend dit alles noteer.

Andere Länder, andere Sitten

Bij terugkeer van de Chinees zijn op de Natura Eco Camp drie Italianen bezig om twee tenten op te zetten op twee meter van mijn tent. Er is een zee van ruimte en toch ontbeert deze beunhazen een Europees gevoel van privacy. Op mijn gebaren naar die zee wordt verontschuldigend gemompeld. Daar heb ik wat aan. Demonstratief sleep ik mijn tent tien meter weg. Lekker zo'n natuurcamping.