Trektocht Alpe Adria Trail 2021: van Zirkitzen via centrum Bad Kleinkirchheim en de Kaiserburg naar de Walderhütte

 Zondag 25 juli, wandeldag 4
van Zirkitzen in Bad Kleinkirchheim (± 1080m) via
de Kaiserburgbahn (2055m) naar de Walderhütte (1960m)
7 uur inclusief pauzes, ± 13 km, ± 975m klimmen en ± 90m dalen

Ingekort volgens eigen plan

Terwijl ik dit schrijf zie ik dat buiten op het terras van de Walderhütte de grote parasols op de grond worden gelegd en alle plantenbakken naar binnen worden gedragen. Zo direct eens aan de waardin vragen wat de weersverwachting is. 

Los van de Alpe-Adria-Trail-etappes heb ik vandaag geheel volgens mijn eigen planning gelopen. Weliswaar was het inspannend klimmen naar het hoogste punt van 2055 meter bij het topstation van de Kaiserburgskilift, maar met de keuze voor de Walderhütte waar ik nu zit, is de route zo ingekort dat het voor het eerst te overzien was; een wandeling van negen uur vanochtend tot bijna vier uur vanmiddag, zeven uur. Een wandeltijd met een flinke rugzak van zeven uur of tien uur, zoals gisteren en eergisteren, maakt een groot verschil. Het maakt vooral op het einde van de dag de 'beleving' een stuk aangenamer.

Opstarten

Het ontbijt bij Gasthof Jörghof was goed. Na het poedersoep-diner en de apfelstrudel-lunch van gisteren gaat het ontbijt er in als een een hoofdmaaltijd. Zes boterhammen en harde broodjes, twee kannetjes thee, niet onverdienstelijk.

Voor mijn slaap gold hetzelfde. Van de verjaardagspartij buiten heb ik nauwelijks iets gemerkt. Het was voor een dertigste verjaardag. Of je in Oostenrijk dan nog moet bewijzen dat je de hele nacht door kunt halen weet ik niet maar bij een van mijn waakmomenten waren ze om halfvijf nog steeds druk aan het overleggen. Waarover heb ik niet gevolgd want ik viel direct weer in een soort coma-slaap.

Naar centrum Bad Kleinkirchheim

Door het late ontbijt verlaat ik de Jörghof in Zirkitzen pas om negen uur. Ik lees nu op de gevel waar ik logeerde. De nachtrust heeft gewerkt. Over het asfalt van de trottoirstrook langs de B88 loop ik op mijn gemak in de ochtendzon de resterende kilometers naar het eigenlijke centrum van Bad Kleinkirchheim.

Het is echt een toeristisch skidorp compleet met een thermaal bad, een aaneenschakeling van hotels, pensions en zelfs een Landal-resort. En natuurlijk de noodzakelijke skiliften en skipistes. Onderweg nog even geld tanken bij een automaat. Bovenin de Oostenrijkse bergen gaat alles contant. Geen pottenkijkers via digitale bankbetalingen.

de blauw-zwarte lijn laat zien hoe ik van het Falkerthaus (rechtsboven)
naar de Wöllaner Nock (links) ben gelopen

Bij het Toeristeninformatiebureau staan de AAT-informatiepalen die de officiële etappe-indeling markeren. Mijn interesse gaat meer uit naar een groot bord dat een vereenvoudigd overzicht geeft waar ik de afgelopen dagen heb gelopen. Op zo'n bord ziet het er best makkelijk uit.

Naar de Wöllaner Nock

Mijn route omhoog naar de Wöllaner Nock steeg weer 'leuk' van 1080 naar 2055 meter. Vooral het stuk parallel aan de skilift was flink werken over hobbelige bospaden. Twee Nederlanders die mij tegemoet kwamen vroegen of het wel leuk was met zo'n zware rugzak. Ik moest erkennen dat er soms momenten zijn als het zweet in je ogen drupt en je hijgend de ene voet boven de andere zet dat je denkt aan makkelijkere hobby's. Iedere keer amechtig verlangen naar het einde van een steil bultig pad verliest toch wel iets van zijn charme. Tegelijkertijd blijft juist het bereiken van het eind van zo'n traject ook een overwinning, bedenk ik nu ik deze aantekening thuis rustig uitwerk.

langs de Kaiserburgskilift

Even had ik een lachende moeder op mijn  hand. In de verwachting dat er onder een wandelende rugzak geen Nederlander schuil kan gaan zei haar tienjarig dochtertje bij het passeren "Dat zal ik nou nooit gaan doen". Waarop ik er nog net hoorbaar uit kon flappen "Dat weet je nooit". Wat ook mooi blijft is een koude cola aan het eind van een lange klim. Hoewel, je moet met ingehouden verwachting stijgen, want in Oostenrijk is een Ruhetag zo bedacht.

Vanuit Bad Kleinkirchheim slingert het pad eerst door een Kurpark en langs een trits van appartementen, pensions en hotels over asfalt omhoog. Verbazend is ook weer hoe snel je uitstijgt boven de huizen en gebouwen waar je een half uur geleden liep.

Daarna bereik ik het skigebied met de verschillende afdalingen. Om ook wat in de zomer te verdienen ligt er ook een rodelbaan. Niet een ouderwetse waar je in een goot met een sleetje naar beneden gaat, maar een railsysteem waarover een soort bootjes met hoge snelheid naar beneden racen. Vaders en moeders met jonge kinderen voor zich tussen hun benen laten zich met doodsverachting naar beneden glijden. Een soort kermis in de natuur met angstkreten echoënd door het bos.

Na het bereiken van de boomgrens gaan de laatste twee honderd meter stijging naar het eindstation van de Kaiserburgskilift geleidelijk over brede gravelpaden. Omgeven door dalende wandelaars en mountainbikers loop ik tegen de stroom in omhoog. Gelukkig hebben de mountainbikers een eigen track waar ze zoevend voorbij komen.

Tot nu toe was het mooi warm weer maar net voor de Kaiserburg begint het te regenen. Nog een meter of dertig stijgen. Rennen met een rugzak omhoog zit er niet in. Dan maar versnelde pas tussen de druppels door. De betonnen bunker rondom het eindstation heeft gelukkig ook een ruim restaurant. Hier kan ik mooi schuilen, rusten en voor een vermogen aan cola drinken.

Het vervolg naar de nabij gelegen Walderhütte daalt gelijkmatig af. Om vier uur weet ik mij vandaag al verzekerd van een kamer. Een veel geruster gevoel dan gisteren om deze tijd.

terugblik op het eindstation van de Kaiserburgskilift

Walderhütte

Om Judith te informeren moet ik nog naar buiten, de internetverbinding is zwak en ik kan nog net doorgeven dat alles oké is. Daarna heerlijk douchen en straks lekker eten. Buiten neemt de wind toe en binnen dwaalt mijn geest door Rotterdam als ik een biografie lees van de vooroorlogse zwemster en olympisch kampioene Rie Mastenbroek. Deze eigen etappe-indeling bevalt stukken beter.

De dagberichten zijn aaneengeregen in totaalverslagen:

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2020 

(van de Grossglockner naar Döbriach)

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2021 

(van Döbriach naar Bovec Slovenië)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review