Veluwe Zwerfpad: wandelen van Station Lunteren via het Wekeromse Zand naar Otterlo

 Flashbacks

Zondag 21 april 2024
 17,5 kilometer

op het zand van het Wekeromse Zand op 21 april 2024

Terugblik

Een flashback is een psychologisch verschijnsel waarbij eerdere belevenissen uit het langetermijngeheugen terugkomen in de menselijke geest.

Ongelofelijk. Ik wilde alleen maar aan het begin van deze blog vertellen dat ik op veel plekken van deze wandeling eerder ben geweest. Een aaneenschakeling van flashbacks dacht ik. Klinkt in het verengelste Nederlands toch niet echt trendy. Maar na deze uitleg van een flashback in Wikipedia behelp ik mij maar met het niet echt dekkende woord 'terugblik'.

op 1 januari 2021 aten Judith en ik oliebollen
 met uitzicht op de Lunterse Eng

In ieder geval heb ik al eerder over grote delen van deze etappe gewandeld. Vooral in de Coronatijd. Zoals op 1 januari 2021 over het Meulunterenpad met Judith. Het was toen nauwelijks kouder dan vandaag. Of tijdens de lockdown met Frank over het Valkschepad dat ons op het Wekeromse Zand buiten besmettingsgevaar hield. Vanmiddag in de buurt van Otterlo herkende ik stukken van het Eeskooterpad waarover ik in april 2021 een blog schreef met de titel 'Otterlo, Recreantenuitlaatgebied'. Ook nu was ik een van die recreanten.

uit het artikel van Bever over trainen voor een langeafstandwandeling

Trainingswandeling

Sinds ik twee weken geleden mijn wandelschoenen via Bever heb laten verzolen ontvang ik ook Bever-nieuwsbrieven. Dan krijg je korting. Dus doe maar die nieuwsbrieven. Of ze het geroken hebben weet ik niet maar meteen in de eerste brief staat een link naar het artikel 'Trainen voor een langeafstandswandeling doe je zo'. Er worden allerlei trainingstips gegeven en een zeswekenschema. Een zo'n trainingstip luidt: 'Het is ook heel belangrijk om te wennen aan het gewicht van je rugzak. Maak daarom al je wandeling met een rugzak die je wekelijks verzwaart.' Oké, maar ik ga dit keer niet met de grote rugzak lopen. Dan maar een zakje pootaarde in mijn kleine rugzak om te beginnen. 

naast de pootaarde ook maar wat fietsgereedschap,
er moet wel wat meer gewicht in

Die trainingsschema's heb ik gescand en bij de afsluitende alinea 'En nu jij' moet ik denken aan mijn laatste twee wandelingen begin deze week. Mijn vorige blog sluit ik namelijk af met de conclusie dat wat extra wandeltraining misschien geen kwaad kan. Een understatement moet je niet te lang ongemoeid laten anders wordt het een feit. Dus aan het werk. Gisteren hardgelopen en vandaag dan maar 'uitwandelen' van Station Lunteren naar Otterlo. 17,5 kilometer volgens het Zwerfpad. Alles ter voorbereiding op de Cape Wrath Trail komende maand in Noordwest Schotland.

Lekker begin in Lunteren

Bij het bereiken van het einde-bebouwde-kom-bord van Lunteren sla ik een zucht van verlichting. Nadat ik eerst met handschoenen aan en muts op per fiets van Otterlo naar Lunteren ben gereden gaat het lopen langs de rood-gele markeringen welgeteld zeshonderd meter goed. Daarna loop ik om kwart over negen als een verdachte zombie rond in een prachtige villawijk van Lunteren. De kant die ik volgens mijn kaart op moet wordt tegengesproken door een stopkruis en de andere kant loopt dood. Al dwalend zie ik steeds meer straatjes en prachtige villa's. Uiteindelijk ga ik maar op mijn gevoel naar de buitenkant van het dorp tot ik een straat bereik die ik herken van een eerdere tocht. Lekker begin in Lunteren.

eindelijk, ik zit weer goed

Middelpunt

Over de Goudsbergweg laat ik het dorp echt achter me. Op die Goudsberg is volgens de Luntenaren het Middelpunt van Nederland gelegen. Terwijl ik genietend kijk naar de Lunterse Eng laten gehelmde zondagfietsers mij schrikken. Duitse fietsers, die zich keurig excuseren.

Goudsbergweg

Lunterse Eng

Weg van dit fietspad met steeds maar achterom kijken. Dan maar heen en weer door een mountainbikebos richting de Goudsberg. Na wat klimmen herken ik het omwalde Middelpunt van Nederland met de monumentale kei met inscriptie. Kort kijk ik rond maar de bomen blinderen een mooi uitzicht. Een snelle foto en doorlopen maar.

omhoog naar de Goudsberg

het omwalde middelpunt van Nederland boven op de Goudsberg

IJzertijd

Bij het beklimmen van de Goudsberg passeer ik ook een monumentale stenen bank ter herinnering aan notaris Dinger, De Dingerbank. Met die bank wordt een man herinnerd die veel voor Lunteren heeft betekend. Onder meer voor het onderzoek naar de oudste geschiedenis van Lunteren. Hij heeft leiding gegeven aan  de opgravingen naar de Germaanse Put. Die bevindt zich in een diepe kuil in een klein bosje midden in prachtige akkers waar ik nu naar toe loop. Onderweg er naar toe zie ik aan de Klompenpadstickers op een buis dat ik hier zelfs al twee keer eerder moet zijn geweest. Zowel het Meulunterenpad als het Valksepad gaan over dit zandpad. 

Meulunterenpad en Valksepad, beide klompenpaden

Ooit in de IJzertijd diende een uitgeholde boomstam om water uit het grondwater te putten. De put zelf heb ik al verschillende malen gezien maar het slingeren rondom de velden en het wandelen over paden dwars door de glooiende akkers blijft ook deze keer een heerlijk ontspannen activiteit.

mooie glooiende akkers

de meidoorns bloeien al uitbundig in april

replica van de Germaanse Put

terugblik op het bosje met de Germaanse Put

Ook een replica is een kilometer verder de IJzertijdboerderij waarmee je op ware grootte een indruk krijgt van het leven in die tijd. Al voorbij wandelend zie ik dat het gebouw er nog steeds goed onderhouden bij staat. Mooi om te zien.

Wekeromse Zand

Ook dit keer mag ik het omheinde Wekeromse Zand via een tourniquet betreden. Anders dan afgelopen maandag zal ik nu na een aanloop over een heidegebied van west naar oost dwars over het zand doorsteken naar de Wekeromse Eng. Een vermoeiend maar schitterend stuk.

Na negen kilometer vanaf Lunteren, net voor het zand een rust op een mooie bank bij een ven. De zon is zowaar gaan schijnen. Meteen een van de twee truien uit, die kan de pootaarde warm gaan houden.

De moeite waard om hier te wandelen en rond te dwalen of met je paard te galopperen over de zandvlakte. Het paard heeft er zin in. Het kataklop galmt over de vlakte.

Eeuwig Ede

Al drie dagen loop ik nu in de gemeente Ede. Wat een uitgestrektheid. 'Verhalen uit Ede' heb ik al verschillende keren op borden gelezen. En nu mag ik weer de Wekeromse Eng op langs een slagboom die je toch nog even fijn vertelt dat dit ook weer, of nog steeds, van Ede is. Ook waar ik zal eindigen, Otterlo, ligt op Edens grondgebied. Wat een slokopgemeente is dat. Gelukkig dat deze eng nog naar Wekerom vernoemd is. 

terugkijkend is dit veel meer de Wekeromse Eng

Belevenissenbos

Na de Wekeromse Eng sturen de markeringen mij alsmaar niet naar Wekerom zoals mijn kaart wil. De laatste geel-rode sticker stuurt mij na de akker met de stuwwallen letterlijk het bos in. Meer dan een kilometer over een modderig bospad met tegemoetkomende wandelaars die blijkbaar wel weten waar ze lopen.

Tot slot loop ik tegen een bungalowpark op. He, een flashback. Hier ben ik eerder geweest en er moet hier horeca zijn. Ja, het klopt. Een pijl wijst mij het park op. Meer pijlen kan ik niet vinden en dus mag ik eenmaal binnen zelf verder dwalen. Het gevoel van geklungel houdt pas op als ik achter een kop koffie zit met appelgebak. Goeie tent Le Grand Café op bungalowpark Berkenrhode.

Na de koffie keert het geklungel weer in volle hevigheid terug. Al dwalend bereik ik een totaal andere bosuitgang van het park dan op mijn kaart. Met een bosdoorsteek op gevoel zoek ik de bosrand om mij beter te oriënteren. Bij de bosrand stuit ik op een rododendronkwekerij. Daar ben ik vanochtend langs gefietst. Toen langs de ingang. Maar waar is die ingang?

Ik vervolg mijn weg langs de bosrand zonder de kwekerij te betreden. Na een bocht zie ik pas echt de gigantische omvang van de kwekerij. De ingang kan ik nu wel ontwaren, maar de rododendrons nemen over honderden meters een gevechtsformatie aan en staan mij in gelid als Romeinse cohorten bij duizenden aan te staren. Zal ik nog een kilometer langs de bosrand omlopen of de bewakingscamera's negeren en tussen de formaties door afsteken naar de ingang? De rododendrons weten het antwoord. Dit ga ik meteen uit mijn kortetermijngeheugen verdringen.

Snel weg hier, snel door naar Otterlo. De weg daar naartoe ken ik nog van het Eeskooterpad. Dan de fiets in Lunteren ophalen en met een beetje geluk ben ik om drie uur thuis, is om vier uur alles opgeruimd en kan ik gedoucht naar het wielrennen kijken. Eens zien hoe de renners zijn omgegaan met de lage temperaturen in Luik-Bastenaken-Luik. Dat moet andere koek zijn dan wandelen met een beetje pootaarde in je rugzak.

Zie al mijn wandelingen in Nederland 

Veluwe Zwerfpad: wandelen van de Ginkelse Heide via het Mosselse Veld en het Wekeromse Zand naar Station Lunteren

  Heidag

Maandag 15 april 2024
 18,5 kilometer

Planken Wambuis Heide

Toch maar droog vooroefenen voor Schotland

"Maandagmiddag en -avond worden onweersbuien met zware windstoten verwacht. Voor het hele land geldt vanaf het middaguur code geel, laat het KNMI weten." 

"Tientallen vluchten van en naar Schiphol lopen maandag vertraging op of worden geschrapt door het weer. Zware windstoten zijn de boosdoener."

"Door de harde wind rijden op de hogesnelheidslijn tussen Amsterdam en Rotterdam Centraal helemaal geen treinen."

Zomaar enkele zinnen uit het nieuws en het weerbericht van maandag 15 april. Nu wordt ik in Nederland niet zo snel gealarmeerd door de codes, maar als de KLM en de NS ook meedoen dan sta ik vandaag toch maar wat eerder op.

Buienradar 15 april

Dat eerder opstaan was niet zo moeilijk. Gisterenavond had ik na het diner in restaurant Bloem op de stille camping nog wel een gesprek met een belangstellende mevrouw, maar daarna was de afleiding op. Lezen verlengde de avondontspanning tot acht uur. Vier uur later word ik voor een pauze de eerste keer wakker en om vijf uur vanochtend ben ik helemaal uitgeslapen. Die code geel ga ik niet meemaken.

Het is nog helemaal donker maar met mijn ledlampje kan ik in het kinderspeelhok zonder problemen mijn muesliontbijtpap opwarmen. Bij het afbreken van de tent is het al licht en om halfzeven verlaat ik de nog slapende camping. Meteen gaat het over een zandpad en na vijfhonderd meter open ik de klapdeur naar het stille bos.

direct buiten de camping meteen de natuur in, prachtig

Het wandelen in de vroege ochtend geeft altijd een speciaal gevoel. Het licht is nog anders en in het bos hangt een andere sfeer. In mijn hoofd ook. Het pad waarop ik loop is niet het pad waarop ik denk te lopen. De route die ik volg levert niet de verwachte aansluiting met het Veluwe Zwerfpad dat ik gisteren voor de overnachting had verlaten. 

dit is wel het pad waarop ik loop, maar niet het pad waarop ik denk te lopen

Gelukkig loop ik wel in de gewenste windrichting en pik ik het pad zelfs verder op dan gedacht. Niet op de Oud-Reemster Hei, maar bij de Planken Wambuis Hei zie ik de geruststellende rood-gele markering van het pad weer opduiken. Daarmee mis ik slechts twee stukken hei van de aaneenschakeling die zal volgen.

Planken Wambuis Hei

weinig last van fietsers op maandagochtend om acht uur

Bij het bereiken van de hei is het minder rustig dan in het bos. Op de anderhalve kilometer langs de Planken Wambuis Hei zie ik tot mijn verbazing rond acht uur op deze maandagochtend zeven mensen met enorme camera's in de aanslag. Wildspotten is blijkbaar een winstgevende zaak voor camerabedrijven. Naast een wandelende spotter liggen er drie tweetallen in opstelling te turen over het lege veld. Sommigen in complete camouflagekleding. Ik passeer ze achterlangs over het onverharde fietspad. Met enige fantasie heeft mijn rugzak ook een natuurlijke kleur. Maar mijn bewegen kan ik niet maskeren. Het blijft leeg in het voorterrein. Ach dat hoort bij een rustgebied.

indrukken van de Kelderbergen

Niet alles is hei dat de route biedt. Na de stuwwallen bij de Kelderbergen volgt nog een klein stukje hei en daarna opent zich een wilde grasvlakte die waarschijnlijk vroeger bij boerderij Mossel in gebruik is geweest gok ik. Een mooi moment voor een rust en een boterham uit mijn tweedagenlunchpakket. Als je maar lang genoeg loopt gaat alles op.

Na de oversteek in de zon over de mooie golvende open grasvlakte volgt aan de ander kant van het bos weer een prachtige ochtendhei rond de Valenberg. Vanaf het gelijknamige uitkijkpunt zijn deze hei en de achterliggende bossen over tientallen kilometers te zien.

Niet te lang kijken want ondanks de zon is het fris, tussen de vijf en tien graden. Doorstappen over een met hoge bomen omzoomde zandweg met aan mijn rechterzijde het grasland van het Mosselse Veld is geen straf. Het loopt prima.

Met het doorschrijden van de bossen rondom instituut 's Heerenloo en het passeren van het paardencrossterrein De Valouwe bereik ik de randen van he Wekeromse Zand. Gelukkig mag ik de eentonige lange zandwegen verlaten en gaat het pad via een tourniquet het natuurgebied in. Er staat nog net geen pinautomaat bij. De paadjes worden weer kronkelender en wisselen af met heistroken. Hoog tijd voor een derde pauze. Tien uur 's ochtends en al elfenhalve kilometer met rugzak in de benen.

Met een korte bosdoorsteek laat het Wekeromse Zand naast mooie hei ook zien waar de naam vandaan komt. Hier kom ik op dit tijdstip meer genietende wandelaars tegen.

Niet te lang staren in het waterige zonnetje, want er schijnt nog steeds een regenbui met hagel onderweg te zijn. De laatste kilometers naar het station van Lunteren worden ingezet. De rugzak begint door te wegen en mijn schouderspieren zijn duidelijk nog niet gewend aan het gewicht. Alles begint tegen te sputteren. Stijve schouders, stijve bovenbenen. Wie heeft dit bedacht. 

Wandelende leeftijdsgenoten bij hotel De Lunterse Boer vragen of de rugzak echt helemaal bepakt is. "Ja, je moet wat" weet ik uit te brengen. Een groepje fietsende jongeren met blauw geverfde haren passeer ik voor de tweede keer. Rusten wil ik niet meer. Het wordt tijd dat ik het station bereik. Slechts de monumentale uitkijktoren De Koepel ter nagedachtenis aan de stichter van dit Lunterse Buurtbosch laat mij nog kort stoppen.

De afdaling van dit bergje laat weer nieuwe spieren melden dat dit gesjouw wel genoeg is geweest. Om kwart voor twaalf piept de incheckpaal van Station Lunteren dat ik geautoriseerd mag wachten op de blauwe Reisstrein op de Kippenlijn. Helemaal niet erg twintig minuten dom om je heen staren. 

Station Lunteren

Onderweg naar huis verschijnen de eerste regendruppels op de treinramen. Gelukkig zijn het slechts de aanloopbuitjes. Geheel droog van binnen en van buiten doe ik thuis de voordeur open. Eerst een kop koffie. Dan de tent drogen in de kamer. Judith is toch in Frankrijk. Niemand heeft er last van.

een soort voorlichtende camera op het Wekeromse Zand

Het lijkt of ik dagen ben weggeweest, maar het waren maar achtentwintig uur. Hoe je met 'zwerfwandelen' in een andere tijdsbeleving loopt. Dat hoop ik over een maand ook in Schotland te doen. Dan moeten mijn spieren wel enthousiaster meewerken. Extra wandeltraining kan misschien geen kwaad. Of misschien nog rustiger beginnen en gewoon uitslapen tot het licht wordt. Over een paar dagen mijn blog met meer informatie over die onderneming over de Cape Wrath Trail.

Zie al mijn wandelingen in Nederland