Trektocht Alpe Adria Trail 2021: van Lärchenhütte via Falkertsee en Rodresnock naar Zirkitzen Bad Kleinkirchheim

 Zaterdag 24 juli, wandeldag 3
van de Lärchenhütte (1670m) via Falkertpas (± 2100m),
Falkertsee (± 1850m), Rodresnock (2310m) en
Schwartzkofel (2168m) naar Zirkitzen in Bad Kleinkirchheim (± 1080m)
10,5 uur inclusief pauzes, ± 16 km, ± 1160m klimmen en ± 1800m dalen

Alm tussen Rodresnock en Schwartzkofel

Ich Liebe Dich

Fotoreportage

"Können Sie mir ein Bild machen?" vroeg ik aan de man toen ik net na hem en zijn vriendin het topkruis van de 2310 meter hoge Rodresnock bereikte. Dat wilde hij wel, als ik daarna ook een foto van hun wilde maken. Ik ging voor mijn foto in eerste instantie simpel aan de voorzijde van het kruis staan. Zo niet zijn vriendin. Die zocht hoe zij het beste op de foto zou komen. Ik ben snel in aanpassen en als dienstdoend fotograaf stelde ik nu de achterkant van het kruis voor, omdat daar het zonlicht op viel.

Twee foto's leken mij als Nederlander wel genoeg. Maar niet in Oostenrijk. Bij de tweede foto knielde hij ineens en haalde een doosje uit zijn jaszak, een ringdoosje. Niet mijn specialiteit als fotograaf, maar ik herkende deze 'mise-en-scène' direct. Dus doorgaan met foto's maken en geen vragen stellen. Foto's knielend, foto's van ring uit doosje, foto's van ring om vinger, foto's van verliefde kussen. En maar scoren, vijftien foto's totaal. De dame was het meest blij met haar ring en liet hem trots zien. Als naïeveling dacht ik dat het om de betoonde liefde gaat, maar er zijn momenten dat je dit soort zuinige overdenkingen voor je moet houden en ze veel geluk moet wensen. 

En zo liep ik weer verder over de alm, keek nog een keer achterom waar de twee nog steeds verliefd bij het topkruis stonden. Halverwege op de mooie alm tussen de Rodresnock en de Schwartzkofel vertelde ik mijn belevenis aan een rustend Oostenrijks echtpaar. Net toen ik uitverteld was kwamen de twee geliefden voorbij. "Ich habe alles erzählt" riep ik ze toe. Ze moesten lachen en de dame die ik het net in geuren en kleuren had beschreven applaudisseerde enthousiast voor het tweetal en hun 'Verlobung'.

Een huwelijk heb ik nog nooit voltrokken, maar van een Oostenrijkse Verlobung of een aanzoek weet ik nu wat meer. Ik hoop dat ze tevreden zijn over het creatieve niveau van mijn ad hoc fotoreportage.

Lärchenhütte vanochtend even voor zeven uur

Route

Na het ontbijt in de Lärchenhütte wens ik de vier Israëli succes met hun terugreis en betaal voor mijn verblijf geen kosten voor de hooizolder, alleen 25 euro voor de avondmaaltijd en het ontbijt. Dat is een goed begin van de dag. Via een doorgang in de omheining verlaat ik rond half negen het terrein en zit meteen op de route, want die loopt dwars over het terras van de  Lärchenhütte. Slim.

In het begin gaat het door het bos in de schaduw nog aangenaam omhoog. Ook het eerste stuk over de weides is in de ochtendzon een weldaad. Eenmaal aan de voet van de helling naar de Hundsfeldscharte (de overgang naar de volgende vallei) moet de gaskraan vol open en ploeter ik mij tegen een van de lastigere hellingen van dit jaar omhoog. 

Bij een van de korte rustmomenten om het zweet uit mijn ogen te wissen en nog wat van de omgeving te zien, mooi excuus, staart een vogel mij van een paar meter rustig aan vanaf een steen midden op het pad. Hij schat goed in dat met mijn snelheid die paar meter voorlopig nog wel even een veilige tussenafstand vormt en blijft stoïcijns zitten. Als ik goed kijk zie ik zelfs een vraagteken in zijn ogen. Intelligent beest.

Verder over deze verticale weide. Je ziet er weinig koeien en daar heb ik beeld bij. Boven kijk ik vanaf de Hundsfeldscharte terug en zie waar ik weer tegenaan geklommen ben. In de verte zie ik de Ostwaldeck waar ik gisterenmiddag afdaalde.

In een hoek van deze overgang naar de nieuwe vallei ligt zelfs nu nog sneeuw. Terwijl andere wandelaars vanuit Falkertsee mij met enige regelmaat passeren op hun weg naar de top van de Falkertberg ga ik eerst maar even echt rusten.

terugblik vanaf de Hundsfeldscharte

Via Falkertsee naar Rodresnock

Met gelijkmatige tred daal ik af naar het wintersportdorp Falkert bij de Falkertsee. Auto's kunnen tot hier komen dus is het hier een stuk drukker met gezinnen en andere sportieve buitenmensen. De terrassen zitten op deze warme zonnige zaterdag goed vol en ik heb geluk met mijn zitplaats. Of ik ruimte moet maken weet ik niet maar de cola heeft hier wel een heel waterige smaak.

Falkertsee

Door maar weer en omhoog langs de Falkertwand naar de Rodresnock. Hoe hoger ik kom hoe rustiger het wordt. Een man op blote voeten trotseert een kilometer lang alle kleine steentjes. Of het een hardingsproces is voor alpinisten weet ik niet. Als ik hem weer inhaal is hij bezig klimschoenen aan te trekken en begint aan de beklimming van deze wand. Veel hoger zie ik nu ook andere klimmers. Dat is toch duidelijk een andere sport dan het bergwandelen van mij. Je moet er geen hoogtevrees voor hebben.

terugblik richting Falkertsee met links de Falkertwand

zwaar ingezoomd zijn bovenin enkele klimmers te ontwaren

Als op 2180 meter hoogte de Falkerscharte is bereikt neemt de steilheid af en gaat het met een lange aanloop gemakkelijk naar het topkruis van de Rodresnock waar ik op de foto wordt gezet.

op de Rodresnock met op de achtergrond de top van de Falkert

Van Rodresnock naar Bad Kleinkirchheim

Van het topkruis van de Rodresnock op 2310 m hoogte gaat het eerst geleidelijk naar de Schwartzkofel op 2168 m en daarna in een lange afdaling naar het dal van Bad Kleinkirchheim op ongeveer 1080 meter. Mijn Engelstalige gids spreekt van een 'major descent'. Nou dat bleek te kloppen.

naar de Schwartzkofel

Ontspannen lopen is het nog op de prachtige alm tussen Rodresnock en Schwartzkofel. Daarna gaat het voor het eerste stuk van de echte afdaling over weides flink naar beneden. Mijn rugzak trekt mij halverwege een keer uit balans en ik maak een rollende val zonder erge beschadiging, slechts een klein stukje ontvelde onderarm. Goed moment voor een rust als je toch ligt.

Eenmaal onder de boomgrens gaat de daling gestaag door, maar gelukkig minder steil dan daarvoor. Alleen is dat bos heel lang. Drie uur wordt vier uur en vier uur wordt vijf uur. De rusten volgen elkaar steeds vaker op. De vermoeidheid van de twee voorgaande dagen begint mee te wegen.

Tegen zessen bereik ik eindelijk een asfaltweggetje met zicht op het dal. Vandaar is het nog kilometers naar Bad Kleinkirchheim. Als ik toevallig een bewoner van een van de berghuizen zie en vraag naar de dichtstbijzijnde pensions moet ik nog minstens 2 km verder en twee straten zakken. Dat laatste blijkt een eufemisme voor lange slingers naar beneden.

Zirkitzen - Bad Kleinkirchheim

Het brandende gevoel onder mijn voetzolen krijgt het karakter van een blaar. Het zal toch niet waar zijn. Daar heb ik in geen jaren last van gehad. Ook mijn knieën doen na de lange afdaling al niet meer enthousiast mee. Eigenlijk heeft mijn lichaam het wel gezien, maar midden op straat stoppen geeft zo'n rommel. Ik spreek een tweede bewoner aan: nog meer naar beneden en bij de Gabel, de vork, rechts aanhouden. Dus doorsloffen maar. Serpentine na serpentine daal ik af, neem tussendoor nog een verkeerde afslag, ga weer terug omhoog en bereik ten slotte de voorspelde kruising waar ik geen pension zie. 

ergens moet hier die vork zijn geweest

Redelijk doof is de oude oma die ik aanspreek. Dat helpt lekker. Ze is bezig in haar tuin. Tegen de tijd dat ze mij begrijpt staat ze bijna op straat. Maar ik ben te snel met mijn oordeel. Ze wijst op het huis tien meter achter mij. Als ik vergeefs op de deurbel blijf drukken gebaart ze uitbundig dat ik achterom moet lopen. Oké. 

Daar zit en staat een heel gezelschap rond een verjaardag-BBQ. Ik spreek lukraak wat verbaasde mensen aan en uit het gezelschap wordt de eigenaar gevonden. Op mijn vraag of hij nog een Zimmer frei heeft komt het verlossende "Ja, freilich". Daarna mag zijn vrouw het afhandelen en zit ik eindelijk om kwart voor zeven op een stoel. Gelukkig wel met een koud bier, want ik ben uitgedroogd. Zelfs boven op de almen woei er vandaag een warme wind. Altijd beter dan regen, maar redelijk uitputtend. 

Voor het diner ben ik te laat. Ik mag wel het keukentje op mijn etage gebruiken om zelf iets te bereiden. Het wordt gulaschsuppe uit een pakje met een houdbaarheidsdatum uit 2017, ooit gekocht tijdens mijn wandeling over het Olavspad in Noorwegen in 2016. Ik ben vandaag wat minder kritisch en het smaakt ook nog ergens naar.

ik was erg blij met deze kamer in pension Jörghof

Een ding is zeker, ook al staan er morgen drie verliefde stellen op het eindpunt voor een fotoreportage, vanaf morgen ga ik weer net als vorig jaar de officiële etappe-indeling loslaten en kortere afstanden lopen. De Walderhütte net na de Wöllaner Nock lijkt mij ver genoeg. De rest bekijk ik morgen wel. Eerst maar eens wat kleren wassen, want het begint op deze mooie kamer al aardig anders te ruiken.

 

De dagberichten zijn aaneengeregen in totaalverslagen:

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2020 

(van de Grossglockner naar Döbriach)

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2021 

(van Döbriach naar Bovec Slovenië)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review

Trektocht Alpe Adria Trail 2021: van het Erlacherhaus via de Predigerstuhl en de Pfannocksee naar de Lärchenhütte

Vrijdag 23 juli, wandeldag 2
van Gasthaus Erlacherhaus (1638m) via de Predigerstuhl (2197),
Pfannocksee en Mallnock naar de Lärchenhütte (1670m)
 10 uur inclusief pauzes, ± 15 km, ± 1180m klimmen en ± 1170m dalen

bij het topkruis van de Predigerstuhl op 2197 meter hoogte

Freitag Ruhetag?

Mensenstemmen

"Shit, ik hoor mensenstemmen". Ik zei dit niet, maar dacht het wel hardop. "Het zal toch niet waar zijn dat er boven mensen staan." Al een minuut of dertig ben ik aan het klimmen en had juist gehoopt aan het einde van dit steile bos een horizontaal plekje te vinden om mijn tent op te zetten. Ik ben om een uur of halfzeven 's avonds na een lange vermoeiende dag bezig met een extra laatste klim tussen het Falkerthaus en de Lärchenhütte. Mijn geplande eindpunt, het Falkerthaus, had Ruhetag! Niks vol zoals de wandeldames in het Erlacherhaus gisteren te horen kregen. Ruhetag op een vrijdag? Zeg dan gewoon dat je geen zin hebt.

Ik ploeter door tot ik boven ben en zie een grote groep mannen in wielrenkleding aan twee picknicktafels zitten met ruim bier voor zich. Wat wielrenners hier boven moeten snap ik niet, misschien zijn het mountainbikers. Maar ze zijn niet de enigen. Er staan nog meer tafels met enkele mensen. Als ik doorloop en mij geliefd maak met de vraag of alles coronavrij is kom ik er achter dat ik veel eerder dan gedacht bij de Lärchenhütte ben aangekomen. 

de eetruimte van de Lärchenhütte

Oké, dan heb ik er vrede mee dat hier mensen zitten. Zeker als ik eindelijk na meer dan tien uur stevig klimmen en dalen binnen enkele minuten met een glas bier voor mijn neus zit en in gesprek raak met vier Israëli die mij eerder vanochtend inhaalden.

ik heb de bovenetage helemaal voor mij alleen

De aardige waardin moet mij teleurstellen, er zijn geen bedden meer vrij. Maar als ik het niet erg vind mag ik op een hooizolder van een bijgebouw slapen. Daar heb ik mij nu geïnstalleerd tussen de opgeslagen sleeën en de feesttafels. Voorlopig ben ik er mooi mee gered en het ligt uitstekend op deze hooimatras. Ik mag ook nog een laat diner bestellen en morgen mee-ontbijten. Allemaal een stuk beter dan in mijn tentje in een bosrand. Hoe de wereld er om een uur of zeven in tien minuten weer heel anders uitziet. Snel terug naar mijn bier en tussendoor even douchen in het hoofdgebouw.

Toeristische uitstap

Na een dag lang wandelen viel mij nog iets op. Als langeafstandswandelaar zit het in je genen om toch wel enigszins in de richting van het eindpunt te lopen. Bij de Alpe Adria Trail gaat de organisatie daar creatief mee om. De eerste drie dagen van dit jaar loop ik meer dan 45 kilometer om mijn lichaam hemelsbreed 6 km op de kaart te verschuiven: van Radenthein, waar ik gisteren was, naar Bad Klein Kirchheim, waar ik morgen hoop aan te komen. Zelfs over de weg is het niet veel meer dan 8 km. De etappes van vandaag en morgen worden op de website van de AAT ook nog als zwaar aangemerkt. Daar moeten dan wel wat bijzonders tegenover staan. Ben benieuwd.

Biosphärenpark Nockberge

Wat ze me in mijn gids en op de website van de AAT ook melden is dat ik in een biosfeerpark zal lopen; een beschermd natuurgebied dat mede door de mens is gevormd. Zelf zijn ze er in hun beschrijving erg enthousiast over: 

"Die duftende und blühende Artenvielfalt dieser Etappe durch eines der schönsten Gebiete im Biosphärenpark Nockberge ist auf das wechselnde kalkhaltige und kristalline Urgestein zurückzuführen. Drei Gipfel sind bis zum Etappenziel, dem Falkerthaus/Lärchenhütte, zu bewältigen: Der Predigerstuhl (2.170 m), der Pfannnock (2.254 m) und der Mallnock (2.226 m)."

Omgeving van de Pfannocksee met op de achtergrond de Mallnock
foto genomen vanaf de Erlacher Bock Scharte

Predigerstuhl

Dan de eigenlijke wandeling van vandaag; het eerste wandeldoel is de Predigerstuhl. Volgens mijn gids een hoog punt op een hoge wand boven het dal ten westen van het Erlacherhaus. Eerst ontbijten en dan met een schepnet door kamer 14 om al mijn spullen weer terug in de rugzak te krijgen. Vlak na achten sta ik buiten en passeer de bekende AAT-informatiepalen. Deze etappe is daarmee echt van start.

AAT-informatiepalen bij het Erlacherhaus

De eerste kilometer gaat het rustig over een brede bosweg die mij al slingerend naar het dal leidt waar de berg Grosse Rosennock over domineert. Onderbroken door enkele oprispingen van tien meter steil omhoog gaat het ook in dat dal verder rustig naar boven.

terugblik in het dal waar de vier Israëli mij achterop lopen

Aan de noordzijde van het dal waar ook ergens de Predigerstuhl bovenuit moet steken wordt de helling steeds steiler met als imposante afsluiting de rechte rotsen van de zogenaamde Zunderwand.

Zunderwand

Vier mannen van rond de zestig halen mij met hun dagrugzakjes gemakkelijk in. Bij het ontbijt meende ik enkele Hebreeuwse woorden uit hun conversatie te ontwaren. Ze lopen met grote tussenruimte in hun eigen tempo. De laatste slaagt er in mij te laten schrikken als ik in gedachten in mijn langzame cadans naar het einde van het dal voortploeg en hij vlak achter mij een goed bedoelde morgengroet uitbrengt. Een goed moment voor een rust.

Een tijdje kan ik de mannen vanaf mijn rustplek nog zien, maar daarna worden ze opgeslokt door de kronkels van het pad. Ik kijk nog een keer naar de indrukwekkende Zunderwand en langzaam dringt het tot mij door dat ik op een of andere manier daar bovenop moet zien te komen, want de Predigerstuhl, het eerste doel voor vandaag, ligt ook daar boven. Mijn gids laat zien dat ik achter de vier mannen aan moet om eerst tegen de zuidhelling te stijgen en via het uiteinde van het dal op hoogte zal oversteken naar de noordzijde. Kortom gewoon de rood-witte strepen volgen. Hopelijk staan er tussendoor ook nog bordjes van de AAT. Opstaan, omhangen en omhoog.

tussen de dwergdennen omhoog naar de Nassbodensee

Hoewel het nu veel meer klimt hijg ik stukken minder dan gisteren. Of ik loop bedachtzamer, of ik ben een beetje geacclimatiseerd of mijn lichaam heeft zich gewonnen gegeven en doet gewoon mee. Als ik de Nassbodensee bereik ben ik niet van mijn stuk door de schoonheid. Er staat zelfs een lelijke buis in, die naar ik later lees, het equivalent moet vormen van het monster van Loch Ness. Ik ken dat monster niet persoonlijk dus ik geloof alles. 

Nassbodensee

De oversteek naar de noordzijde van de vallei begint in laaghangende wolken met een zigzaggend pad over rotsblokken en gaat over in een smal pad op een steile grashelling met enkele lastig te passeren rotsblokken.

van dat pad kom ik net vandaan

de almen boven de Zunderwand

Bij het bereiken van de weides boven de Zunderwand weer even uitrusten en genieten van het uitzicht en een terugblik op het pad dat ik een uur geleden omhoog ging. Dit keer liggend op mijn opvouwbare autovoorruit-zonnefolie.

aan de overkant ligt het pad waarover ik omhoog ging naar de Nassbodensee
vandaar naar rechts en met een grote bocht hier naar toe

pad richting de Predigerstuhl

Na de rust gaat het over almweides langs steenmannen verder omhoog naar de Predigerstuhl (2170m). Er zijn al een paar vroege wandelaars die bereid zijn een foto van me te maken. Volgens hen wordt hier ook daadwerkelijk 1 keer per jaar gepreekt. Het zou zo maar kunnen in katholiek Oostenrijk. Je bent hier al een stuk dichter bij de hemel. Het uitzicht vanuit deze hemel is weids.

Van alm naar alm

De rest van de route blijft het dalen en klimmen onder een halfbewolkte hemel en bij een aangename temperatuur van rond de 24 graden. Eerst geconcentreerd naar beneden over een kruimelig pad naar het dal van de Erlacher Bockhütte, even rusten achter een rotsblok, en dan weer omhoog naar de oversteek naar de volgende vallei, de Erlacher Bock Scharte. Het uitstapje naar de top van de Pfannock laat ik aan mij voorbij gaan en daal direct af naar de Pfannocksee. Het is prachtig lopen.

omlaag naar het dal van de Erlacher Bockhütte

en weer omhoog naar de Erlacher Bock Scharte

Oswalder Bock Sattel

terugblik over twee dalen heen naar de Predigerstuhl en de 
Grosse Rosennock

Het refrein herhaald zich op een prettige manier: verder omlaag naar de Oswalder Bock Sattel en daarna in stappen weer omhoog richting de Mallnock. Ook daar laat ik de heen en weer klim naar de eigenlijke top voor wat hij is en vervolg over de prachtige alm naar de Ostwaldeck.

Op die alm komt er toch een verandering in de beleving. Inmiddels ben ik acht uur onderweg en moet er nog een flink stuk afgedaald worden om bij het Falkerthaus te komen. Op dat moment hoop ik daar nog te kunnen overnachten of, als ze echt vol zitten zoals ik gisterenavond hoorde, om misschien mee te kunnen eten. 

De neergang na de alm gaat veel langer dan ik dacht door een bos. Als ik in de buurt van het Falkerthaus kom kijk ik al uit naar eventuele plekken om mijn tent op te zetten, want in mijn beleving is de Lärchenhütte nog een flink eind verder. De rest van het verhaal is bekend. Het Falkerthaus heeft Ruhetag. Ruhetag op vrijdag, net voor het weekend. Neem dan gewoon vakantie. Ze zijn nog wel zo soepel om mij voor vier euro een flesje cola te verkopen.

Na een half uurtje rusten op het lege terras kras ik maar weer op. Even verder staan weer de AAT-informatiepalen om het einde van deze etappe aan te geven. Het is inmiddels zes uur. Voor mij zijn ze al de start van de volgende etappe. Omhoog maar weer. Hopelijk zie ik onderweg een mooi plekje om te overnachten. Totdat ik de stemmen hoor waarmee ik deze blog begon en de wereld er ineens weer luxer uitziet.

foto van de Lärchenhütte van hun eigen website

Aan het eind van deze dag ben ik door al dat geklim en gedaal wel wel behoorlijk moe, maar het was de moeite zeker waard. Prachtig om over die open almen hoog in de bergen te wandelen en ver om je heen te kijken. Schitterend. En nu naar mijn eigen hooizolder. Het is mooi geweest.

De dagberichten zijn aaneengeregen in totaalverslagen:

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2020 

(van de Grossglockner naar Döbriach)

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2021 

(van Döbriach naar Bovec Slovenië)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review