Trektocht Alpe Adria Trail 2021: Heenreis met spanning

 Woensdag 21 juli 2021

van Amsterdam Schiphol via Wenen naar Klagenfurt Airport,

met de trein van Klagenfurt naar Spittal an der Drau en vandaar 

met de bus naar Döbriach aan de Millstätter See op 591m hoogte

Heenreis 2021

Reisspanning

Stress is een te groot woord, maar reisspanning is er altijd wel op zo'n eerste dag. Ook al is het naar verwachting een eenvoudige reis dan kan je dat altijd zelf oproepen door bijvoorbeeld je naam op het ticket anders in te vullen dan je officiële naam in je paspoort. Het beste werkt het als je er pas bij het inchecken achter komt. Dit keer gelukkig ruim vierentwintig uur voor de vlucht. Vanuit Oostenrijk zegt een Engels sprekende stem namens Austrian Airlines dat 1 letter niet uitmaakt. De volgende dag kijkt er inderdaad niemand naar, weet ik nu ik ontspannen in de trein naar Spittal an der Drau zit.

Om tot die tevreden gemoedsrust in de trein naar Spittal te komen zijn de nodige uren verstreken. Al om halfzes vanochtend stond ik op. Eerst nog even op de computer kijken naar het nieuws op Nu.nl, een laatste stuiptrekking van het dagelijkse patroon. Judith brengt mij naar Schiphol. Met moeite vindt Judith een parkeerplek bij een verbodskruis. Corona is duidelijk op zijn retour, het lijkt alsof half Nederland naar Oostenrijk wil. Snel mijn rugzak achter uit de auto halen. Judith blijft echter vanwege het verbodskruis achter het stuur zitten. Daardoor krijgt het afscheid een lange afstandsuitvoering. Jammer.

Daarna mag ik vijf kwartier in een gigantisch lange wachtrij aansluiten voor slechts twee bemenste incheckloketten van de tien. Als ik eindelijk aan de beurt ben vertelt de vriendelijke dame dat er tijdens corona veel mensen zijn ontslagen. De veiligheidscontrole loopt gesmeerd. Nergens is er aandacht voor mijn verkeerd gespelde naam op ticket en boardingpas. Nog een voordeel van zo'n lange wachtrij; je hoeft niet meer zo lang bij de gate te wachten.

De vlucht naar Wenen verloopt rustig en zonder smalltalk, vooral nadat ik de twee meisjes naast mij aanmaan hun mondkapjes op te doen. Meteen de populariteitsprijs. Tegen het einde van de luchtreis geeft een peloton baby's krijsend aan dat ze er schoon genoeg van hebben. Snel landen maar.

Volgens plan verloopt de vlucht van Wenen naar Klagenfurt. Gelukkig heb ik tevoren op Google maps gezien waar het treinstation Klagenfurt Annabichl ligt, want op Klagenfurt Airport houden ze dat geheim. Met de kaartjesautomaat heb ik vorig jaar al goede ervaring opgedaan, maar weerhoudt niet dat ik achter mij mijn trein hoor vertrekken. Een half uur later rij ik toch via Klagenfurt Hauptbahnhof richting Spittal. Onderweg passeer ik Velden am Wörther See waar ik over zeven dagen weer naar toe zal wandelen. Blauw straalt het meer en met een temperatuur van 28 graden zijn alle vormen van watersport aantrekkelijk aanwezig.

Op de campingfiets

Het is nu negen uur 's avonds, eindelijk tijd om weer wat op te schrijven. De busrit van Spittal an der Drau naar Döbriach eindigde vanmiddag om halfzes bij dezelfde bushalte waar ik vorig jaar vertrok. Om het nog passender te maken staat mijn tentje op  camping Golser ook nog op dezelfde plaats als vorig jaar. Op de strip achter het toiletgebouw is nog ruimte genoeg. De rest van de camping staat vol. Maar dat heb ik net pas uitgevonden toen ik ging kijken bij het meer, de Millstätter See.

Strandje van Camping Golser in Döbriach
aan de Millstätter See om negen uur 's avonds

Nadat ik Judith had geïnformeerd over de goede aankomst en mijn tent stond mocht ik op de fiets van de camping naar de lokale Spar-winkel voor de aanschaf van de lunch voor de komende dagen. Het menu is het beproefde concept van vorig jaar: eiwitrijk roggebrood, plakken kaas en een tonijnsalade.

winkel en amusementscentrum van Camping Burgstaller

Zoals gewoonlijk als je met een vliegtuig reist was de volgende uitdaging het vinden van een gastankje voor mijn brander. Na verschillende omzwervingen door Döbriach vind ik die in de winkel van de massacamping 'Komfort-Campingpark Burgstaller'. Massa of niet, ik ben blij dat ik ten slotte een gaspatroon heb. Om dat te vieren rij ik met de fiets om halfacht meteen door naar 'Ritschi's Restaurant' voor een grillteller. Doe er ook maar een groot glas bier bij. Na een lange dag kan je daar geen buil aan vallen.

binnen was het bij Ritschi rustiger

Nog steeds rij ik op de campingfiets, die is nu bijna van mij. Aardige mensen hier op Camping Golser. Ik laat hem morgen toch maar staan. Morgen begint de wandeling. Naar het einde van het Langalmtal weet ik uit mijn gids. Het zegt me nog niks. In het schemerlicht vanaf het strandje van de camping zien de bergen er niet eens zo hoog uit. Of kijk ik naar de verkeerde bergen?

De dagberichten zijn aaneengeregen in totaalverslagen:

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2020 

(van de Grossglockner naar Döbriach)

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2021 

(van Döbriach naar Bovec Slovenie)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review