Donderdag 22 juli, wandeldag 1
van Döbriach aan de Millstätter See op 591m hoogte
via Radenthein door het Langalmtal naar Gasthaus Erlacherhaus (1638m)
8.45 uur inclusief pauzes, ± 17 km, ± 1100m klimmen en ± 58m dalen
 |
| op weg naar de Petodnighütte |
Hijgend omhoog
QR-code
In Radenthein hield ik bij kaasmakerij 'Kaslab'n Nockberge' mijn tweede rust. Ik kwam niet voor kaas maar voor een cappuccino met een of andere bio-koek uit het winkeltje. Of ik gevaccineerd was? Ik liet mijn gele internationale inentingsboekje zien. Of ik ook een QR-code had? Ik wel, dacht ik, maar toen ik mijn mobiel opstartte en de Corona Check-app opende moest er eerst een update worden gedownload en geïnstalleerd. Dat duurde zo lang dat ik toch 'gebeten wurde' een formulier in te vullen. Toen ik alles ingevuld had deed ook de app het weer en kon ik trots mijn QR-code laten zien. Dubbel gevaccineerd en dubbel bewezen houdt beter. Zes kilometer in de buitenlucht onderweg en de eerste check overleefd.
 |
| alles bio |
Rustig
Redelijk uitgerust van de vermoeiende reisdag sta ik om halfzeven op. Loom douchen en meteen onder de douche scheren. Improviseren hoort bij wandelend kamperen. Net na achten neem ik afscheid van de eigenaar van de camping die gisteren zo zijn best deed om mij van een kooktoestel te voorzien, terwijl ik alleen een kleine gaspatroon zocht. Bewust begin ik rustig. Ervaring heeft geleerd dat de eerste inloopdag altijd zwaarder is. Je lichaam moet nog 'op stoom' komen. Zeker nu de warmte al zo vroeg drukkend aanwezig is. Pas na een uur ligt Döbriach achter me en loop ik over mooie weides parallel aan de Riegerbach richting Radenthein. Nu nog zonder veel stijging.
Mijn tred is zo ingehouden dat ik na ruim een uur pas een kilometer of drie ben opgeschoten en ter hoogte van het dorp Erdmannsiedlung neerzijg voor een eerste rust in de schaduw. Snel mijn fleece aan om niet af te koelen in mijn bezweette shirt. Na zes kilometer is het winkeltje bij de kaasmakerij in Radenthein een goed excuus voor een tweede rust. Daarna moet het echte stijgen beginnen volgens mijn gids.
 |
| kaasmakerij Kaslabn Nockberge |
Hijgend voorwaarts
Het valt niet mee. Toch kan het nog niet de ijle lucht zijn, zo hoog zit ik nog lang niet. Te snel ga ik ook niet. Misschien onvoldoende conditie door het fietsongeval in april dat sporten lange tijd tegenhield? Je hebt niet veel om over na te denken dus kom je tot dit soort overdenkingen tussen de ademteugen door.
Het hijgen was al in Radenthein begonnen. Bij de doorkruising omhoog door het stadje laat ik een curiosamarkt links liggen en ook het aangeprezen Granatium-museum over lokale edelstenen trekt mij niet over de drempel. Ik wil door. Nou dat kan.
 |
| Granatium niet aan mij besteed |
Als eerste mag ik met grote slingers omhoog langs een tweebaansasfaltweg waar ik het verkeer in de gaten moet houden. Met plezier verwissel ik die voor een boerenasfaltweg richting het zogenaamde Türkhaus.
 |
| terugblik over Radenthein heen naar Döbriach in de verte |
Onderweg rust ik nog een keer onder de bescherming van een kruisbeeld en bij het Türkhaus maak ik kennis met een vieze lokale zoete cola met de kracht van een coronavaccinatie. Misschien is dat het geheim van het Türkhaus. Volgens mijn gids hebben de bewoners van deze voormalige boerderij ooit de Ottomaanse inval weerstaan.
Tot het Türkhaus op ongeveer tien kilometer, gaat het nog redelijk.
 |
| een van de watermolens langs de Mühlenwanderweg |
Daarna loopt het over de Mühlenwanderweg langs de Rossbach steeds langzamer. Er draaien daar nog zes watermolens op een toeristische wandelkilometer. Vorig jaar heb ik er ook al paar gezien. Dit keer zijn de molens alleen maar aanleiding om kort te stoppen en uit te hijgen en wazig om mij heen te kijken.
 |
| Aichholzerhütte met bier en kaasplank |
Eindelijk is daar de Aichholzerhütte, halfdrie. Naar mijn gevoel duurde de weg naar deze hut eindeloos. Ik dacht dat ik het pad was kwijtgeraakt en een autoroute volgde, maar later lees ik dat er een omleiding was. Eerst maar een rust met een halve liter bier. Het is warm en bier schijnt hier gewoon te zijn om de dorst te lessen. Dan ook maar een kaasplank. Na het muesli-ontbijt heb ik alleen een koek gegeten in Radenthein.
De bediening van de hut wijst mij het vervolg van de route en zegt dat het nog maar een uur naar het Erlacherhaus is. Dat geloof ik direct al niet. De Aichholzerhütte ligt op 1320 meter hoogte en het Erlacherhaus op 1636 meter, terwijl de afstand nog meer dan 4 kilometer is. Met mijn huidige tempo hou ik het voor mij op twee uur.
Het eerste stuk naar de Petodnighütte gaat het inderdaad sneller dan ik dacht over mooie licht stijgende bergweides. Heerlijk om te lopen. Maar na de Petodnighütte heeft iemand mijn banden leeg laten lopen. Mijn geest zit allang niet meer in de fles. Halverwege lig ik uit te puffen op mijn grondzeil. De selfies zijn zo onterend dat ik ze niet durf te tonen. Leuke hobby dat wandelen in de bergen. 
Eindstation Erlacherhaus
Nauwelijks mensen zijn er nog op het terras van het Erlacherhaus als ik tegen vijven vraag of ze nog een eenpersoonskamer vrij hebben. Na een cola sta ik tien minuten later met mijn rugzak op kamer 14, de hoogste kamer die ze hebben. Het is wat trappen lopen maar dan heb je wel een aardig uitzicht.
 |
| Het Erlacherhaus |
 |
| uitzicht vanuit mijn kamer over de Langalmtal |
Judith eerst maar even bellen dat alles goed gaat. Thuis, en in Berlijn waar Maxime zit, gaat alles goed, hoewel Judith na terugkeer van haar werk nu zelf het eten moest klaar maken. Hier hoeft dat niet. Ik kies hier Wildgulasch.
Na zo'n dag voelt het mooie sanitair weldadig aan. Heerlijk douchen, wat een luxe op zo'n berg. Tijdens de maaltijd hoor ik van twee dames dat de geplande hut van morgen vol zit. We zullen wel zien. Ik heb altijd mijn tent nog. Trouwens, dat is pas over vierentwintig uur. Dat kan altijd nog veranderen.
 |
| Zimmer 14, het hoogst haalbare |
Ik ga eerst lekker lang onder mijn dekbed liggen en het e-boek lezen van de Weense schrijfster Lida Winiewicz 'Vragen deed je niet' (Späte Gegend). Als je daarin leest over het harde leven van een Oostenrijkse boerenvrouw die opgroeit in de periode rond de eerste wereldoorlog, dan valt dat gehijg van mij wel mee. Jankerd. Eigenlijk toch wel een leuke luxe hobby dat bergwandelen. Als je maar de goede boeken van de online-bibliotheek meeneemt.
De dagberichten zijn aaneengeregen in totaalverslagen:
(van de Grossglockner naar Döbriach)
Hoi Frans. Wat een geweldige wandel tocht laat je ons weer lezen . Vindt hetzo onwijs gaaf hoe je het voor bereid zo.n reis en de foto.s zijn fantastisch niks mooier maken dan het is de natuur laten zo als het erbij ligt .prachtig.
BeantwoordenVerwijderenIk blijf je volgen deze reis ..ik geniet ervan het zijn plekken waar ik nooit zou komen nl. Fijne wandeltocht .Christine vd Ancker
Hi Christine, leuk om je reactie te lezen. Over vier dagen komen de volgende kilometers aan de beurt.
Verwijderengroet, Frans
Dag Frans,
BeantwoordenVerwijderennet terug van het wandelen zijn jullie nu waarschijnlijk onderweg naar Oostenrijk. Het was een spannende eerste etappe, haalt ie het of haaltie het niet. That is the question. Maar gelukkig het is gelukt. ben je kapot mag je ook nog alle trappen op naar de bovenste kamer. Goed dat je dat van te voren niet wist. Hoop dat je de wandelingen met Judith wat minder inspannend maakt anders kan ze geen pyramides bouwen en wij willen natuurlijk wel zien dat die quilt af is als ze terugkomt. :) Goede reis.