Pionierspad: wandelen van station Almere-Muziekwijk naar station Weesp

11 minuten trein, 5 uur wandelen

Zondag 4 december 2022
21 kilometer

in het mooie Kromslootpark Almere

Met chauffeur

Na jaren is het gelukt om mij vanaf het huisadres per autobus naar een wandeling in Nederland te laten rijden. Het is misschien niet helemaal een autobus, het is een bus, of beter een busje. De chauffeur is een medewerker van Petra Prins Patchwork & Quilting. Of is ze van Juud's Quilts? Eigenlijk is het gewoon Judith die ons stoer achter het stuur van een Peugeot-bus naar Weesp rijdt. Eindelijk kan ik een keer lekker om mij heen kijken. De eigen auto is kapot en als vervangend vervoer was er alleen een bus. Voor Judith geen probleem, want die rijdt al jaren met bussen vol quilts half Europa door. Dus ik kan daar nog makkelijk als een soort Jan-Quilt bij.

Onze bestemming is de parkeerplaats bij station Weesp. Van daar met de trein naar station Almere-Muziekwijk. 11 minuten met de trein om over het Pionierspad in een kleine 5 uur terug te wandelen. Het lukt niet vaak om met zo weinig minuten treinreis zoveel inspanning te mogen leveren om terug te komen.

Kromslootpark

Elke wandeling heeft zijn eigen verrassingen. In Almere waren dat de parken. In het begin nog parken met gazons, maar bij het zogenaamde Vroege Vogelbos is het woord park te bescheiden. Daar loop je echt in een bosstrook tussen Almeerse wijken. In sommige steden spreken ze al bij honderd meter gazon van een 'groene long', in Almere hebben ze niet op honderd meter gekeken en zou die term terecht zijn. Het is een echt bos met vroege vogels.

Wij duiken meteen het Kromslootpark in. Die naam vinden we pas later op de kaart. Vreemde naam voor dit prachtige bos in herfsttooi. Verhouten restanten van grote berenklauwen passeren we om de haverklap. Afgezaagde boomstronken zien er hier geen been in om nieuwe scheuten te lanceren. Mooi om hier in een grauwige ochtend bij 3 graden boven nul rond te wandelen.

Waterig wordt de westelijke helft van het Kromslootpark. Wat is het hier mooi. Tweeënhalve kilometer slinger je tussen rietkragen en langs plassen. Ganzen voelen zich veilig in hun ondiepe plas. Lijsters kijken toe vanuit half kale meidoornstruiken. Slechts enkele wandelaars kruizen ons pad. Als je niet de contouren van de woontorens van Almere-Poort zou zien waan je je in een soort mini-Naardermeer. Prachtig.

Van Gooimeer naar IJmeer

Op de Gooimeerdijk kijken we richting Naarden. Ooit heb ik hier veel gewindsurfd. Van Naarden naar het Paard van Marken en weer terug. Lekker planeren op halve wind. Een achterhaalde manier vergeleken met het kitesurfen en foil surfing van nu. Maar niet vandaag, te guur en te weinig wind.

De Hollandse Brug brengt ons naar het oude land. Je moet er op de brug je verstand en gehoor even op nul zetten voordat de weilanden bij Muiderberg zich rustig laten becommentariëren.

Over de oude zeedijk

Voordat we aan het stuk over de oude zeedijk naar Muiden beginnen lopen we eerst over het strand van Muiderberg naar het strandpaviljoen De Zeemeeuw. Na 12 kilometer lekker om even warm te zitten. Dat denken ook de plaatselijke rondjeslopers die met een gekoeld glas witte wijn hun frisse neus oppeppen. Wij houden het bij warme cappuccino's en prachtig opgebouwde sandwiches.

Kwart over een. Verder weer, anders lopen we straks in het donker. Afscheid van de vele zwanen die op het ondiepe water voor Muiderberg onderling van alles te vertellen hebben. Weg ook van de overheersende woontorens aan de overkant. Weinig Muiderbergers zullen zich deze skyline twintig jaar geleden hebben voorgesteld. Ooit een klein dorp op een hoge duin aan de Zuiderzee. Onze ruimtelijke ordening deint mee met de groeiende bevolking. Wij kijken de andere kant op en zoeken het begin van de dijk naar Muiden.

Een tankversperring in de
stelling van Amsterdam uit 1939
met op de achtergrond het Muiderslot

De dijk is normaal geen straf, maar met de oostenwind kiest Judith voor de luwte van de polderkant. Dan mis je wel de weidse blik over het IJmeer en de eerste glimpen van Pampus. Dat maakt ze weer goed als ze de dijk beklimt waar de Dijkweg zich de Noordpolder inbuigt. Net op het punt waar de informatieborden ons uitleggen wat hier in het verleden aan krijgsverrichtingen is begaan en bedacht.

Een uitleg van de moord op Floris V, dan komt het Muiderslot dichterbij. We mogen zelfs rondom de gracht lopen om het in al zijn glorie te bewonderen.

We houden niet in, steken het bruggetje over de vestinggracht over, passeren het Muizenfort, doorsteken de Naarderstraat om te eindigen bij Café Ome Ko. Ome Ko, er verandert veel in Muiden, maar dit baken is er nog steeds en is gelukkig op een koude zondagmiddag in december ook open. Dan ook maar een ouderwetse warme chocolademelk onder een mix van kerst- en oranje WK-versiering.

Exploderend Weesp

Oorspronkelijk wilden we via de rustige weg over Weesperkarspel via een omweg terug naar het station. Maar we veranderen ons plan en laten ons door de fietsbordjes verleiden tot de 3 kilometer kortere route naar Weesp langs de westoever van de Vecht. 

Via de Sluisstraat verlaten we het centrum van Muiden. Een te koop staand huis doet mij denken aan mijn jeugd in Naarden waar toen nog onbewoonbaar verklaarde huizen dichtgetimmerd stonden te wachtten op betere tijden. En die tijden zijn gekomen. Hier in Muiden ijlt de tijd na. Echter niet de vraagprijzen. Voor 975.000 euro kun je beginnen met het bewoonbaar maken. Die makelaars moeten wat meer gaan wandelen. Goed voor je verstand.

Het fietsbordje met de 3 kilometer naar Weesp moet snel aangepast worden, want al na een kilometer loop je in het nieuwe Weesp. In slechts enkele jaren is de ooit drassige Bloemendaalsepolder over grote afstand volgebouwd. Het ziet er best aantrekkelijk uit als je vergeet hoeveel groene veengrond weer is verdwenen. We willen wonen. Je moet kiezen, maar tot hoever? Kom we gaan een kerstboom kopen nu we die bus nog hebben. Judith blijft pragmatisch. Rijden met die bak.

hoog stoergehalte

Zie al mijn wandelingen in Nederland 

Romeinse Limespad: wandelen van station Arnhem-Zuid naar station Oosterbeek

18 km Arnhem met veel groen

Zaterdag 5 november 2022
16,5 + 3,5 kilometer

Zo rij je met de trein de verkeerde kant op
en zo sta je bij een wandelwijzer richting Rome,
moeilijke stad dat Arnhem

Zwart-wit treinreis

Na een 300-meter-sprint van perron 4 naar 5 op station Ede staan Frank en ik hijgend in de intercity van Ede naar Arnhem. Gelukt. Onze adviseur met zijn vouwfiets heeft het niet gered. We hebben hem leren kennen op station Oosterbeek. Daar staat de auto. Nu weer terug langs Oosterbeek naar station Arnhem.

 

Met de karige dienstregeling in het weekend heb ik bij de voorbereiding van deze wandeling even geen rekening gehouden. Station Oosterbeek is uit de bus komen rollen als een mooi eindpunt van onze wandeling over het Limespad vanaf Station Arnhem-Zuid. Alleen op zaterdag stopt in Oosterbeek maar 1 sprinter per uur. En die is net drie minuten geleden vertrokken. 

Een bewoner van een lokale zorginstelling heeft daar weinig problemen mee. Hij moet net als wij naar Arnhem, laat zich van het perron op het spoor zakken,  steekt beide sporen over en installeert zich aan de overkant in afwachting van de trein naar Ede, de andere kant op! Van een andere lokale zwartrijder volgt de uitleg dat je in Ede sneller een aansluiting hebt naar Arnhem. Tien minuten de andere kant op en dan terug is sneller dan een uur wachten. Hij rijdt altijd zwart informeert hij ons aanvullend. Met gemiddeld twee boetes per jaar is dat volgens zijn redenering goedkoper.

Niet onze benadering van het openbaar vervoer, maar op zaterdagochtend leer je veel over en van je landgenoten. Zoveel dat wij na een 'omweg' over het viaduct enkele minuten later ook aan de andere kant staan en instappen in de sprinter naar Ede, de verkeerde kant op. Wij hebben weliswaar in Oosterbeek ingecheckt, maar op onze omweg naar Arnhem kan dit aangemerkt worden als een zwart stuk. De wroeging duurt kort. We laten onze collega zwartrijder in Ede achter en tien minuten later vliegt Oosterbeek geheel volgens het aangepaste reisplan wit voorbij. In Arnhem stappen we over en slechts 15 minuten achter op het gedachte schema checken we uit in Arnhem-Zuid. De wandeling kan beginnen.

alleen maar rietdaken in een duurder deel van Schuytgraaf

Langs de randen van Arnhem-Zuid

Als we de noordelijke rand van de wijk Schuytgraaf bij een laatste uitstulping met alleen maar rietgedekte huizen bereiken ontvouwt zich het zicht op de stuwwal aan de noordzijde van de Rijn. De Rijn zelf is niet te zien. Wel de toren van de Westerbouwing waar wij bij eerdere wandelingen ver naar het zuiden konden kijken. Een volgende wandeling op dit Romeinse Limespad zal ons daar opnieuw brengen. 

We verlaten Schuytgraaf met de onderdoorgang van de spoorlijn waarover wij anderhalf uur geleden naar het zuiden rolden. Daarna sluipt het pad door bossingels tussen de wijk Elderveld en een enorm sportveldencomplex. Even stoppen we bij een pupillen hockeywedstrijd, becommentariëren de vrouwelijke scheidsrechter en beseffen dat we beter door kunnen lopen. Doorlopen naar het horecakopje op mijn kaart. Dat blijkt niet het drukbezochte verenigingsgebouw van de volkstuinen te zijn, waar we niet verder dan de voordeur komen. Wel zijn we welkom in het nog stille pannenkoekenrestaurant. Dom genoeg bestellen wij een cheesecaketaartstuk. Dat is in restaurant De Steenen Kamer bijna net zo duur als een pannenkoek.

Uiterwaardenpark Stadsblokken-Meinerswijk

Om het Limespad te benadrukken of om achtergebleven Romeinen te ondersteunen bij hun richtingskeuze, het blijft gissen waarom Rome vermeld wordt op een richtingsbord. Je moet er maar op komen.

Wij kiezen voor de kant naar Meinerswijk. Dit is geen wijk maar een uiterwaardenpark. Nog nooit van gehoord en gelukkig is het niet echt een park maar een enorm stuk natte natuur. Oude landbouwgrond die teruggegeven is aan de rivier en zelfs bij hoog water onderloopt. Niet voor niets loop je over een soort loopbrug het gebied binnen. Hoewel de fietsers naast ons twee meter lager minder moeilijk doen dan wij en gewoon het fietspad volgen.

onze entree van Meinerswijk

west van ons de spoorbrug over de Nederrijn

verruigde natuur met verschillende grote plassen

We genieten vanaf de hoogwaterbrug van de natuur en denderen daarna door over het geasfalteerde fietspad. Maar niet voor lang. Twee tankkoepels trekken onze aandacht. Het zijn Tweede Wereldoorlog Sherman tanks die in de jaren na de oorlog gingen dienen als onderdeel van de zogenaamde IJssellinie, een verdedigingslijn tegen de steeds meer gevreesde communistische dreiging van de Sovjet Unie met zijn vazalstaten in Oost-Europa. Die linie liep van Arnhem tot Kampen. Deze tankkoepels moesten een inbraak over de rivier tegengaan. Het werd een simpele Nederlandse, dus goedkope oplossing. Pak een oude tank, stort hem in beton en laat de koepel vrij om te draaien. Klaar is de bewapende bunker. Er staan er verschillende. De kanonnen werden destijds vervangen door mitrailleurs. Duidelijk bedoeld tegen aanvallen te voet. Zoals bij zoveel stationaire verdedigingswerken zijn ze nooit gebruikt en is er voornamelijk omheen gelopen.

Op een of andere manier hadden de Romeinen er ook al kijk op. Honderd meter verder zijn de fundamenten van een 'Castellum', een Romeinse legerplaats zichtbaar gemaakt. Het terrein met de rivier leidt door de eeuwen heen naar dezelfde strategische punten.

Het wandelpad slingert tussen verschillende grote waterplassen in zijn weg naar de Nelson Mandela brug. Ook wij slingeren. We meanderen tussen de grote hopen paardenpoep en koeienstront. Er moeten hier veel paarden lopen die heel veel eten en blijkbaar geconditioneerde asfaltpoepers zijn. In de richting van de brug passeren we wel een kudde Galloway koeien die zich rustig tussen de boomstronken heeft geïnstalleerd. Mooi lopen hier.

Arnhem stad

De overgang naar het verkeersgeluid is even wennen. Arnhem laat zijn Rijnkade met de schepen goed zien vanaf de hoogte op de brug. Het is geen brede Waal zoals bij Nijmegen. Net allemaal wat smaller en rustiger. Wel liggen er de bekende riviercruiseschepen. Misschien wel voor asielopvang, wie weet. Het schip van de Zonnebloem ligt er ook. Een mooi vakantieschip voor mensen met een beperking. Een gewaardeerde activiteit!

De Rijnkade bij Arnhem vanaf de Nelson Mandelabrug

De Zonnebloem

Aan de overkant zijn we wat tijd en meters kwijt om de weg terug naar de Rijnoever te vinden. Over het 'Onderlangs' trekken we nu in westelijke richting tussen artistiek publiek. Wij hebben geen neuspiercing en geen tattoo dus passeren we de ArtEZ University of the Arts en laten de Open dag of Meeloopdag aan ons voorbij gaan. Het is er druk en ik zie dat piercings en tattoo's zeker geen toelatingseis zijn. Misschien wel een gemiste kans. Het Limespad verruimt je beeld, maar een wandelaar moet door.

voormalig St Elizabethgasthuis

Met onze gang langs het St Elizabethgasthuis en door de oude arbeiderswijk Lombok trekken we even later weer door het architectonisch verleden. De verplegende Franciscaner nonnen, uit Münster lees ik op Wikipedia, zullen naar onze inschatting wel op de zolderkamertjes hebben gewoond. Nu zijn het appartementen. Waarschijnlijk erg geliefd om achter zo'n indrukwekkende façade te wonen. Lombok met al zijn prinsen- en prinsessenstraten is nog steeds een woonwijk met kleine huizen. Wel zo te zien met een actief buurtleven. We passeren het volle buurtcafé, een buurthuis en een muziekverenigingslokaal. De laatste in een soort oud badhuis, maar toch, reuring genoeg.

Mariëndaal

Al vanaf de Art University langs de oevers van de Nederrijn beklimmen wij sprongsgewijs de stuwwal. Eerst met een steile trap om bij het Elzabethgasthuis uit te komen. Beklimmen is wat zwaar aangezet, maar je voelt dat het landschap stijgt. En dat gaat verder dan we eerder vanaf de zuidoever konden waarnemen. In de wijk Lombok is goed te zien hoe de funderingen omhoog verspringen. Als we na een kleine kilometer de rand van de bebouwde kom bereiken negeren we het lege terras van restaurant Hoeve Klein Mariëndaal en gaan opnieuw door met klimmen. Niet voor niets heten de wijken in deze omgeving Hoogkamp, Sterrenberg en Groot Klimmendaal. Als we het hoogste punt bereiken en achterom kijken is Hoeve Klein Mariëndaal weggezakt in de aarde.

alleen de nok van Hoeve Klein Mariëndaal is nog te zien

We lopen nu binnen de grenzen van landgoed Mariëndaal. een prachtige afwisseling van weides, bosranden en bovenal een hele lange beukentunnel. Ik herken hem direct van onze wandeling over het Maarten van Rossumpad negen jaar geleden.

Hij lijkt nu groter en voller dan toen stel ik met mijn botanisch wonderoog vast. Zeker nog niet zo oud moppel ik nog semi wetenschappelijk. Frank vraagt zich af hoe ze die beuken zo naar elkaar toe hebben gekregen. Met touwen opper ik. Thuis op de internetwebsite van het Gelders Landschap ontstaat er toch een iets verfijnder beeld van deze tunnelvormige haag:

Bij dit landgoed hoort de Groene Bedstee, een tunnelvormige beukenhaag van ruim 300 meter lang. De haag is in 1865 aangelegd. De dames van het landgoed konden in de schaduw van het bladerdak een wandelingetje maken, zodat de zon hun huid niet zou verkleuren. Een blanke huid was in dit tijd een teken van welvaart.

Oké, hij is ouder dan negen jaar. Dat had ik goed gezien. Doorlopen maar want het is hier overal mooi. Het pad brengt ons naar de Slijpbeek, een spreng die ielig begint en na elke vijver iets vollere vormen krijgt. Voor de honden in dit uitlaatgebied zijn het ware trainingsopbjecten. Zwemmen tot je groen ziet en direct aansluitend met een sprint de hoge wal op. Wat een conditie!

Een kort oponthoud nog bij de bruggetjes over de beek direct voor het landhuis. Een aanrader deze omgeving. Wij verlaten het pad en zoeken een onderdoorgang om de andere kant van de spoorlijn te bereiken. Nog twee kilometer. Alweer omhoog. Eerst onder de trein door en nu kijken we er ruim van boven op neer. Zou dit ook goed zijn voor onze conditie? Volgens de passerende honden wel. Het wordt tijd dat we de auto bereiken. Volgende keer weer verder vanaf Mariëndaal. Daarmee is een prachtige start al verzekerd.

Zie al mijn wandelingen in Nederland 

Romeinse Limespad: wandelen van Lent ten noorden van Nijmegen naar Schuytgraaf in Arnhem-Zuid

 

Park Lingezegen

Woensdag 5 oktober 2022
18 + 2 kilometer

'Het Gezicht van Nijmegen'

Fantasiepark

Een half jaar geleden liepen we voor het laatst over het Romeinse Limespad. De tussentijd werd geblokkeerd door een achillespeesblessure, een wandeling in de grensstreek tussen Slovenië en Italië en een korte fietsvakantie. Hoog tijd dus om weer verder te trekken in Nederland in het spoor van de Romeinen. Die schijnen regelmatig vanuit Nijmegen naar de Rijn gelopen te hebben. Tegenwoordig kom je slechts een enkele ijzeren Romein tegen, geheel passend bij dit getransformeerde landschap. Getransformeerd in een park. Veel nieuwe natuur op oude landbouwgrond. Niet zomaar een parkje. Bijna twintig kilometer liepen we tot onze verbazing door het park Lingezegen. Een aaneensluiting van nieuwe natuur en heel veel nieuwe huizen in nieuwe wijken. Hieronder voornamelijk een foto-impressie.

Langs de Waal

Eerst vanuit station Arnhem-Zuid naar station Nijmegen-Lent om daar terug te keren op de route bij de wandelbrug 'De Lentloper' over de Spiegelwaal. De Spiegelwaal is ontstaan uit het plan 'Ruimte voor de Rivier' en heeft als bijkomende voordelen ruimte voor allerlei waterrecreatie, van zwemmen, zonnen tot roeien.

net ten noorden van de brug de Lentloper een miniboerderijtje op een betonblok
wellicht een aandenken aan een boerderij die letterlijk het veld moest ruimen

doorkijk midden op de Lentloper brug

Terugblik op de brug de Lentloper over de spiegelwaal met er onder een sportroeiboot

de meerdere gezichten van Nijmegen

Om ruimte te geven aan de rivier kan de Spiegelwaal bij hoogwater functioneren als een omleiding voor afvoer van het vele water. Daarvoor moet wel eerst de waterspiegel hoog genoeg zijn gestegen om over de Oudedijk, het zogenaamde inlaatpunt, te stromen. Als wij passeren ligt die waterspiegel nog zeker vier meter lager. De rivier is nog aan het bijkomen van de droogte van afgelopen zomer.

Na het passeren van de inlaat van de Spiegelplas wurmen wij ons een pad door het struikgewas langs de toevoer naar de inlaat. Bij Fort Lent beklimmen wij de echte Waaldijk, die hier Bemmelerdijk heet. Mooi zoals Fort Lent verscholen achter een ringdijk de Waal domineert. Ooit waarschijnlijk met stukken geschut, nu als Evenementenlocatie in Nijmegen en omstreken voor uw bruiloft, bedrijfsfeest, vergaderlocatie en privéfeest.

Maar niet voor ons. Om elf uur op een woensdagochtend maken wij onvoldoende indruk om de poorten te openen. Ook de mevrouw aan de binnenzijde van een geschutspoort kijkt niet van haar computer op en negeert al het leven buiten de fortmuren.

Op weg naar Beachbar Baiana proberen wij nog een varend flatgebouw aan containers bij te houden. Kansloos ook al gaat de mastodont nog wel stroomopwaarts. Snel verder kijken achter glas met koffie en gebak bij Baiana. Een prachtige locatie om languit vanuit een lounchbank over de rivier te turen.

Beachbar Baiana

Appels

Na Baiana verlaat de route de Waal en gaat echt noordwaarts door de combinatie van nieuwe natuur en oude boomgaarden. Mooi wandelen, dat wel, maar niet super spannend. Zeker niet het stuk langs de snelweg tussen Bemmel en Elst. Appels trekken zich niet veel van het verkeer aan en hangen in allerlei maten groot te worden.

In Elst laat de route ons dwalen langs een park. We moeten en zullen een plattegrond van een oude Romeinse tempel omtrekken. Als cultuurbarbaren staan wij er niet bij stil. Wel even ervoor bij het beeld van een appeleter:

Grote Kerk van Elst gebouwd op een Romeinse tempel

Nieuwbouwpark

In Elst nemen wij in het Wapen van Elst onze derde en laatste rust. Echt snel gaat het niet vandaag. Maar waarom ook. Die Romeinen deden het ook rustig aan. 

metalen Romeinen met een ossenkar kruisen ons pad

Verder maar in hun spoor naar Arnhem-Zuid. Net als de Romeinen zijn wij verrast door de vele nieuwe wijken die we tegenkomen. De hele dag al. Veel Nederlanders zullen hier blij mee zijn. Nijmegen-Lent is grotendeels nieuw, Elst doet ook flink aan uitbreiding en bij Arnhem-Zuid heeft men in de afgelopen jaar de al nieuwe wijk Schuytgraaf nog verder opgerekt. De route in de gids gaat nog door weilanden, maar wij marcheren door spiksplinternieuwe straten en komen op gevoel weer op de route bij een groot meer dat niet is volgebouwd. Niet alle gevels van de nieuwbouw kunnen onze goedkeuring oproepen. Snel de laatste doorsteek naar het station. De volgende keer gaan we Schuytgraaf nog een keer bekijken door er verder vooral langs te trekken.

Zie al mijn wandelingen in Nederland