 |
| de hele Alpe Adria Trail van de Grossglockner in Oostenrijk via Slovenië en Italië naar Muggia aan de Adriatische Zee |
Vanzelfsprekendheid met vraagtekens?
Vorig jaar voelde ik voldoening na het beëindigen van mijn deel 2 van de Alpe Adria Trail. En alsof het de gewoonste zaak van de wereld is sluit ik mijn laatste blog af met 'En vast stiekem denken aan het vervolg in 2022'. Een prima afronding met tevredenheid en een stimulerend vooruitzicht. Daarna verdampt zo'n gevoel en blijft alleen op de achtergrond de vanzelfsprekendheid van een volgende trektocht over. Totdat die simpele logica even simpel wordt doorbroken. Begin april een lichte achillespeesblessure tijdens een hardloopronde. Niks aan de hand, nog drieënhalve maand te gaan. Dacht ik.
In mijn omgeving en bij de atletiekclub reageerde de kenners zuiniger. Maanden sportonthouding werden geschilderd. Zulke berichten moet je eigenwijs negeren en vlug voorzichtig weer gaan trainen. Natuurlijk met kleine afstanden en als het dan beter gaat snel meer. Alleen kreeg die eigenwijsheid deuk op deuk. Iedere keer werd de afstand weer snel minder, omdat de blessure terugkwam. Zelfs wandelen werd een uitdaging. Het enige dat afnam was de eigenwijsheid en na verloop van weken zelfs het vertrouwen in de trektocht van dit jaar.
Dan maar begin juni twee weken helemaal niks. Daarna ging het gelukkig, met soms een lichte terugval, langzaam beter. Zelfs een korte coronabesmetting tijdens de verbouwing van ons huis kon het herstel niet doorkruisen. Roep ik nu stoer, maar was daar twee weken geleden minder van overtuigd. Afgelopen weekend op lage wandelschoenen met hakverhoging een finale test van 29 kilometer op het Kromme Rijnpad. Gelukt. Pijnvrij afgelegd zonder problemen. Net op tijd want volgende week woensdag gaat mijn vliegtuig richting Ljubljana. Dat had ik in alle vanzelfsprekendheid op de dag van mijn blessure geboekt.
 |
| Mijn laatste deel van de AAT begint in Bovec naar het eindpunt Muggia net zuid van Triest |
Hoe kom ik naar de start in Bovec?
Vorig jaar gestopt in Bovec in de bergen van West-Slovenië, dus daar ga ik weer op pad. Hoe ik daar kom? Met de bus van het vliegveld Joze Pucnik ten noorden van Ljubljana naar een busstation in Kranj, daar overstappen in de bus naar het vorig jaar al bezochte Kranjska Gora in het noordenwesten van Slovenië. Tot slot een laatste overstap voor de busrit over de Virsic-pas naar Bovec. Als het zo eenvoudig loopt als deze twee bovenstaande zinnen dan ben ik er om halfzes 's middags. Er is nog een uitwijkmogelijkheid naar de laatste bus uit Kranjska Gora met aankomst in Bovec om 18.30. Ook dan ben ik nog dik tevreden.
 |
| busstation Bovec |
Maar een reisdag moet de nodige spanning kennen. Daartoe zijn er dit jaar de volgende onzekere hordes: inchecken en op tijd vertrekken om 07.50 vanaf Schiphol naar de overstap op Heathrow in Engeland. 2. goede overstap en op tijd vertrek op Heathrow waar dezelfde drukteproblemen spelen als op Schiphol 3. Joze Pucnik, Ljubljana Airport, waar mijn rugzak op de bagageband voorbij moet komen. 4. Alle bussen rijden op de tijd en vanaf de plekken die ik op internet heb gevonden. Judith moedigt mij aan om de trein te pakken, maar ik neem de gok. Anders zal ik ergens onderweg moeten improviseren.
.JPG)
Beloning
Eenmaal in Bovec kan dan eindelijk de trektocht beginnen. Dagen achtereen wandelen tussen de bergen. Dagen in Slovenië en dagen in Italië totdat na bijna 260 kilometer het eindpunt Muggia is bereikt. Hopelijk zijn ook deze bergen weer afwisselend genoeg voor mooie ontspanning ondersteund door de fysieke inspanning. In de voorstudie en het voorplezier zag ik naast bergen ook veel wijngaarden, Prosecco ga ik verkennen en wellicht ook drinken. Laat maar komen. Eind augustus, begin september wil ik weer beginnen met regelmatige verslagen van mijn avonturen. Tot dan.
Hieronder de links naar de verslag van de twee voorgaande jaren:
(van de Grossglockner naar Döbriach)
