Trektocht Cape Wrath Trail 2024: van een tentplek 1500 meter zuidwest van Ben Aden naar Barrisdale campsite

  Zondag 26 mei 2024, wandeldag 5

van een tentplek in het dal van de rivier Carnach,
1500 meter zuidwest van de berg Ben Aden naar Barisdale campsite
6,5 uur inclusief pauzes, ± 10 km,
± 540 m klimmen en ± 520 m dalen
temperatuur: van 10 graden s' morgens tot 15 graden 's middags
's ochtends droog, 's middags lichte regen

Bealach (col) at Mam Unndalain, het centrale punt van vandaag

Vrije middag

Contact

"How much do I owe you?". "Oh, nothing".  

Ik verwachtte ook geen betaling voor een gesprek via Whatsapp, maar had er direct voor gedokt als het gewenst was. "I am so grateful". Ze kan aan mijn gezicht zien dat ik het meen. Na drie dagen is het gelukt Judith te bereiken met de telefoon van een medewerkster van Barrisdale estate. Die medewerkster heeft vanaf deze geïsoleerde locatie wel verbinding met de wifi van de estate. De estate-eigenaar geeft die niet vrij voor de campsite- en bothygebruikers.

mijn tentje op Barrisdale campsite. 
in het voorste gebouwtje de bothy met wat slaapkamertjes

In ieder geval kan ik Judith in een kort gesprek vertellen dat ik oké ben. In Nederland is ook alles goed. De quilttentoonstelling in de Joriskerk van Amersfoort is goed verlopen. Verder laat ik doorschemeren dat ik het een zware tocht vind en dat het volgende contact pas over twee dagen in Shiel Bridge zal zijn, omdat er in het tussengelegen gebied geen telefoon- en internetverbinding is. Het gesprek blijft kort om de goedwillendheid niet te misbruiken. Het geeft in ieder geval een gerust gevoel dat thuis weer is geïnformeerd.

bothy Barrisdale

Barrisdale

Barrisdale is een combinatie van een bothy en een campsite. De campsite is een groen, glooiend veldje van honderd bij honderd meter waar verscheidene trekkerstentjes staan. De bothy is ondergebracht in een lang, laag gebouwtje dat vroeger waarschijnlijk een stal is geweest. Er achter een moderner, nieuw gebouw met dezelfde afmetingen voor het personeel en enkele mooiere kamers voor betalende gasten. 

Na het gesprek met een medewerker en zijn mislukte eerste poging om Judith te bereiken ga ik de bothy bekijken. Vergeleken met eerdere voorbeelden ziet deze er schoon uit. De luxe bestaat uit twee toiletten, twee koudwater kraantjes, de gemeenschappelijke ruimte van de bothy met één stopcontact en een wasbak. De bothy heeft enkele kamertjes met stapelbedden van hout zonder matras.

ingang van de gemeenschappelijke ruimte met wasbak en kraan

Er wordt een kleine vergoeding van vijf pond gevraagd. Die mag je in het halletje in een 'honesty box' achterlaten. Daar ga ik ook meteen maar het toilet uitproberen. Na vier dagen in het veld is dat weer iets anders. Aansluitend even echt wassen en scheren. Kan ook geen kwaad. Meer zit er niet in. Als ik mijn kleren zou wassen krijg ik ze met de regelmatige regendruppels nooit meer droog. Zo schiet de middag al aardig op. Het leven van een trekker heeft een lage versnelling. De meest eenvoudige zaken kosten veel meer tijd. Maar om van al deze luxe gebruik te kunnen maken heb ik vanochtend eerst wel even mogen wandelen.

mijn tent ter hoogte van Ben Aden waar ik de afgelopen nacht geslapen heb 

Ander ritme

Je leven krijgt in dit verlaten deel van Schotland een heel ander ritme. Er is geen tv om voor te gaan hangen, geen internet om van alles op te zoeken en te regelen, geen telefoon om nog wat te bespreken. Mijn e-reader geeft nog wat afleiding. Je gaat automatisch maar vroeg slapen. Het ritme wordt meer door het daglicht bepaald. Omdat ik ook gisterenavond door voldoende vermoeidheid en bij gebrek aan andere bezigheden in deze verlaten vallei al vroeg ben gaan slapen word ik al om vijf uur wakker. Ja, wat nu. Ach, laat ik maar opstaan dan ben ik ook wat vroeger op die beloofde campsite van Barrisdale. Zo maak ik al om halfzeven mijn eerste selfie nadat ik gegeten heb, de tent is afgebroken en de rugzak vragend mijn kant op kijkt.

'Indistinct'

De eerste twee kilometer gaat het verder over het spoor van gisteren. Afwisselend over een gras- en grindpad onderbroken door drassige stukjes. Of ik bij het naderen van een zijbeek begroeid met bomen het juiste pad ben kwijt geraakt weet ik niet, maar het hoofdspoor volgend zit ik om kwart over zeven 's morgens in een nauw ravijn waar de River Carnach zich doorheen wringt. Dat doe ik ook. Met een klauterpartij over keien en boomwortels wurm ik mij naar het eind van deze nauwte.

Na dit eerste 'gevecht met de natuur' kijk ik uit over een klein weitje waar je prima zou kunnen kamperen. Mijn aandacht gaat na dat geklauter van daarnet uit naar de te volgen route. Moet ik nu weer de rivier volgen naar een rotswand of over een heuvel heen? In mijn gids lees ik iets dat het pad 'indistinct' wordt. Eerst maar een rust.

De kwalificatie 'indistinct' in mijn Engelstalige gids roept regelmatig net zoveel onduidelijkheid op als de betekenis van het woord. "... from a ruin the path becomes indistinct, disappearing around grid ...". Lekker vaag, is er nu wel iets te zien of moet je zelf je weg vinden? Na vier dagen weet ik dat het enorm meevalt. De sporen van voorgangers zijn doorgaans goed te volgen. Maar of die sporen altijd de beste keuze zijn moet je regelmatig controleren. Dit keer neem ik de juiste beslissing om het spoor over de heuvel te kiezen.

terugblik op de beboste rivierdoorgang waarin zich de nauwe doorgang bevindt

Uit mijn gids weet ik verder dat op de plek waar het riviertje Carnach een hoekse bocht maakt ik steil omhoog mag. Tot dat punt wordt het pad inderdaad 'indistinct' om daarna volgens de tekst geheel te verdwijnen. "From this point continue to follow the river...". "Don't underestimate the arduousness of this section, this is very rough country" roept Harper in de gids. Nee, dat ga ik zeker niet doen. En zo volg ik de vage sporen van voorgangers met rechts van mij de rivier. Kan niet fout gaan. En ondanks een aantal drassige plekken gaat het ook niet fout. De haakse bocht is prima te herkennen. De steile helling ook.

Bealach Mam Unndalain

Tweehonderd meter klimmen over een afstand van driehonderd meter. Dit wordt de eerste stevige aanzet tot het bereiken van de col Mam Unndalain. Mijn volgende doel. Op mijn kaart staan tekens van een onzichtbaar pad dat recht omhoog is ingetekend. Tijdens mijn voorbereiding thuis was dit een van de vraagtekens. Hoe onzichtbaar is dat pad. Op satellietbeelden kon ik het niet zien.

hier mag ik zo direct tegen op

Eerst maar een rust en kijken of voorgangers een spoor hebben achtergelaten om deze helling te beklimmen. Dat is het geval. Ik zie goed waar anderen al een zigzagpad hebben gemaakt. Een half uur ben ik aan het hijgen en zo nu dan aan het terugkijken en foto's maken voordat ik een rustiger en iets breder pad omhoog bereik.

terugblik op de hoek in het riviertje waar ik begon aan de klim

het riviertje Carnach wordt beneden over een grotere afstand zichtbaar 

het pad blijft stijgen

Nog een kilometer en een stijging van tweehonderd meter heeft de route nodig om de col Mam Unndalain te bereiken. Daarnaar toe is de stijging 'moderate' zegt mijn gids. Toch neem ik weer een rust om tegelijkertijd mooi uit te kijken over de vallei van de Carnach. Daar beneden heb ik twee uur geleden gelopen. En om de hoek van de berguitloper stond vannacht mijn tent. Prachtige vergezichten.

terugblik in de Carnachvallei

Ik moet het maken van deze aantekeningen in mijn tent even onderbreken voor een foto van een groep herten, die de varens van de campsite erg lekker vinden.

Daarna de tent maar dicht, want het begint licht te regenen en de midges worden hinderlijk geïnteresseerd.

Vervolg Mam Unndalain en Gleann Unndalain

Net voor de col ontmoet ik rond halfelf de enige wandelaar vandaag, een van rond de vijftig. Hij heeft tweeëneenhalf uur nodig gehad om vanuit Barrisdale omhoog te komen. Mijn afdaling door Gleann Unndalain verloopt voorspoedig. Na het eerste steile gedeelte gaat het ontspannen een paar kilometer naar beneden. Hier en daar heb ik zicht op de noordelijke zeearm die Knoydart omsluit; Loch Hourn.

Vervolg Barrisdale

Na het passeren van een bruggetje gaat het vlak over een 4x4-track richting Barrisdale campsite. Herten houden mij tussen de varens in de gaten, maar maken geen aanstalten te vluchten.

De laatste kilometer loop ik in mijn regenjack en ook de tent wordt even na enen nat opgezet. Dat is allemaal inbegrepen bij de vijf pond. De luxere vertrekken achter de bothy bieden mogelijkheden vanaf honderdtwintig pond. De medewerker die ik als eerste bij 'the office' ontmoet is vriendelijk, maar heeft even geen tijd. Hij moet de eigenaresse van de estate ophalen die per boot komt naar de eigen aanlegsteiger op anderhalve kilometer afstand. Dat stukje gaat met de landrover. Andere middelen van vervoer zijn er niet. 

Later vanmiddag zal het aantal trekkerstentjes langzaam aangroeien naar een stuk of tien. Ik tel twee jonge mensen. De rest is dertig jaar of ouder. Dit trekken door deze ruige natuur is blijkbaar een ouderensport. Ik ben hier niet de oudste. Zelf ga ik na de inspectie van de bothy en mijn verlate wasbeurt op deze vrije middag eerst even lekker op mijn luchtbedje liggen. Die rust kan ik na de afgelopen vijf zware dagen goed gebruiken. Misschien maak ik straks nog wel mijn eerste kop thee van deze vakantie. Relax.

Boven mijn hoofd vliegt een helikopter. Nog niet eerder gezien in dit afgelegen gebied. De bemanning vliegt verschillende rondjes over een bergrug en is duidelijk naar iets op zoek. Misschien is het een reddingshelikopter? Hij is in ieder geval niet voor mij. Ik draai mij nog een keer om. Tot morgen.

Barrisdale is de overnachtingsplek aan het eind van deze wandeldag 5

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW