Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

woensdag 18 december 2013

Maarten van Rossumpad; Wandelen van Ommen naar Balkbrug

Ommen - Balkbrug
16 december 2013

Ambivalente wandeling

slingeren door een jeneverbesstruikenbos in je eentje
Zes maanden geleden stonden we voor het laatst in Ommen. Toen waren we niet verder gekomen dan de ijsbaan en het station. Afgelopen maandag, 16 december, stonden we er weer. Onderweg in de trein hadden we geprobeerd beelden van de route van toen, vanaf het Overijsselkanaal naar Ommen, uit de geestelijke kelder te halen. Dat viel niet mee na een zomervakantie en na alle indrukken tijdens de trektocht over de GR20 op Corsica.

Ommen
Even omschakelen qua landschap. Maar vanuit de trein herkenden we vlak voor Ommen de Regge en zagen dat het werk aan de nieuwe natuur nu is afgerond. Een witte reiger maakte het beeld compleet. 
Buiten het station lukte het snel ons te oriënteren en even later liepen we weer langs de ijsbaan. Dit keer met het hogere winterwaterpeil en een temperatuur die al beter bij een ijsbaan past. Hoewel het maandag met een winterzon eigenlijk een mooie, 'aangename' winterdag was. 
De eerste indrukken van deze dag zijn prima. Na de ijsbaan volgt het Landgoed Het Laer dat uitkijkt over het uitgestrekte hertenkamp.

Ten behoeve van dit bericht betreed ik het landgoed  om een foto te maken van een prachtig gedecoreerd prieel in neoclassicistisch stijl, denk ik. 
Als  ik mij snel weer buiten het hek begeef zie ik dat ik het toch goed gelezen heb dat je niet naar binnen mag. Maar voor jou heb ik nu een foto van dichtbij. Volgens de websites kun je het Het Laer onder andere afhuren voor een huwelijk. In de tegenwoordige reclameprietpraat heet dat blijkbaar een trouwbelevenis. Je kunt er ook vergaderen. Het kost wat, maar beide activiteiten geschieden dan wel op stand.
Op weg naar de brug over de Vecht passeren wij een aantal villa's waarvoor je zo naar Ommen zou verhuizen. Zelfs de rijtjeshuizen zijn hier van riante kwaliteit.
  
Voordat we echt aan de etappe naar Balkbrug beginnen maken we eerst nog een rondje door de aardige kern van het oude Ommen. Dat is zeker de moeite waard. Zo leren we ook dat in 1248 Bisschop Otto samen met de Rabobank Ommen haar stadsrechten verleende.
 
Bisschop Otto
Het is nog te vroeg voor koffie dus aansluitend lopen we wat onplezierig langs de rand van Ommen parallel aan de drukke Coevorderweg (N340).
Akkers ten zuiden van Arrien
Buitengebied
Het echte genieten begint meer bij het mooie buurtschap Arriën, met de verscheidene gerestaureerde hoeves. Vroeger was Arriën een zogenaamd esdorp. Het lag op de hogere es, waar ook de akkers waren. 
Dichterbij de vecht bevonden en bevinden zich nog steeds de lagere graslanden voor het vee. Daar gaat het van Rossumpad ook doorheen. Op het terrein direct langs de Vecht lopen tegenwoordig allerlei wilde grazers die een enorm gebied met bomen, riet en zelfs stukken hei tot hun beschikking hebben. Het is prachtig wandelen in dit afwisselende panorama.
Weer iets verder slingert het pad door een soort bos van jeneverbesstruiken. Struiken die je weinig in zulke aantallen in Nederland tegenkomt. Wij nemen er even de tijd voor een warme thee. Niet bij een theehuis, maar uit een thermosfles, want er is tussen Ommen en Balkbrug geen horeca. We roepen nog wat naar passerende dames die ons blijkbaar hebben gezien bij het station. Ze vinden dat wij wel heel ver gaan. Helemaal naar Balkbrug. Jaha, dat zijn nog eens afstanden.
op de rand van bos en leegte
Ruilverkavelingsland
Toch hebben deze dames een punt. Als we de volgende twee kilometer bos achter ons hebben en de golfbaan passeren, doemt het ambivalente karakter van deze etappe op. Daarna is er niets dan uitzicht. Kilometers lang, vlak ruilverkavelingsland, waar je bijna niet kunt verdwalen omdat je steeds rechte slagen van enkele kilometers maakt door dit lege land. Hier en daar een boerderij. De afwisseling bestaat uit de beklimming van twee viaducten, over de N36 en N48. Wellicht ziet het er in de zomer mooier uit met meer vee en hoger mais.
kerkhof bij de Ommerschans
Verdedigings- en beveiligingswerken
Interessanter wordt het weer bij de Ommerschans waar je bij de begraafplaats kunt lezen over de geschiedenis van dit voormalige verdedigingswerk tegen de Spanjaarden op hun weg naar de noordelijke provincies.
Ook blikverbredend is de route door en langs het zgn. forensisch psychiatrische centrum Veldzicht. Je ziet snel dat je beter geen tbs-patiënt kunt worden. Want al woon je mooi in de natuur, de vele beveiligingshekwerken geven daar een wrange smaak aan.
Eenmaal in het bebouwde gedeelte van Balkbrug worden we verrast door de vierbaans aanpak van de dorpsstraat, die vreemd genoeg buiten het dorp weer overgaat in een tweebaansweg. Gelukkig kunnen we er ons maar twee minuten over druk maken, want dan staat de bus naar station Zwolle voor onze neus en begint de terugreis. Bij de start van de volgende etappe zullen we het conglomeraat Balkbrug wel aan een tweede onderzoek onderwerpen.

Dit is een vervolgbericht in de serie over onze wandelingen over het Maarten van Rossumpad. Het aaneengesloten verhaal staat ook in de aparte pagina
Maarten van Rossumpad 2012-2013
(zie de rechter kolom)

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie: mijn wandelingen in Nederland

donderdag 28 november 2013

ANWB wandelroute Leersum


 
Blijmoedig aan je graf denken
Het mag weer gebeuren. Na de escapades op Corsica, gevolgd door een wandelsabbatical van twee maanden, begon het weer te kriebelen. De eerste ideeën over de trektocht van volgend jaar zijn inmiddels geïnventariseerd. En de eerste kilometers zijn afgelopen maandag 25 november gewandeld. Deze keer een korte proloog van 11 kilometer ten noorden van Leersum. Of zoals de ANWB-website aangeeft ‘Met deze route loop je door de bossen bij Leersum.’

Verrassend afwisselend was deze wandeling. Vanaf restaurant Darthuizen voert hij je allereerst langs de Graftombe van Nellesteijn. Op
de website 'De Utrechtse Heuvelrug'  wordt uitgelegd dat deze graftombe van de familie van Nellesteyn een monument is op het hoogste punt van De Donderberg (36 m), met aan de voet ervan de grafkelder. Verder wordt vermeld;
De graftombe is 14 m hoog en geeft een mooi uitzicht over de omgeving. In 1818 werd de bouw voltooid. Dit gebeurde in opdracht van Cornelis Jan van Nellesteyn, de toenmalige eigenaar en bewoner van ridderhofstad Broekhuizen (het nabijgelegen landhuis Broekhuizen). In 1830 werd hij als eerste bijgezet in het mausoleum. In 1917 werd het twaalfde en laatste familielid bijgezet. Hierna werd de ingang van de tombe dichtgemetseld.
Wikipedia geeft nog meer saillante details, onder andere over de zwangere huishoudster.
Wij zijn de tombe van dichtbij gaan bekijken, want onze wandelingen moeten ook een cultureel element hebben. Daarmee ontstonden zo als vaak weer vragen; dit keer over de tekst in de gevel. 'De Utrechtse Heuvelrug' zei daar in het verleden nog het volgende over;
"Aan de voorzijde is een rondboog-toegang met sluitsteen waarin het jaartal 1818 is opgenomen. Hierboven is een steen in gemetseld met de tekst: 'Blijmoedig aan / het graf te denken / is ook een vrucht / die 't kruis ons gaf / Gez. 189 VS 2B. Behalve als mausoleum moest het monument ook fungeren als tuinsieraad. Als achtergrond van het monument liet architect Zocher 'somber' hout planten om een melancholieke sfeer op te wekken. Zo moest het monument voor passanten een verwijzing naar de dood zijn."
Dus, enerzijds moet je in een melancholieke sfeer aan de dood herinnerd worden, en anderzijds wordt je tegelijkertijd opgeroepen blijmoedig aan je graf te denken. Dat zijn uitdagingen als je onvoorbereid langs komt wandelen. Zolang je in goede gezondheid bent spreekt mij het laatste het meest aan. Het is in ieder geval iets om even bij stil te staan.
Wij dachten echter niet lang na over ons graf, maar liepen blijmoedig door naar de Uilentoren. Deze toren staat op het hoogste punt van de Lombokheuvel en behoorde vroeger tot het landgoed Lombok. Opnieuw een uitkijkpunt uit het verleden, dat nu door de hoge bomen geen uitzicht meer biedt. Dat stelden wij en terriër Jack in onderling overleg vast.
Bos en heides
Kort daarna ging we over de zogenaamde Utrechtse Baan en de Ginkelduinse Heide naar het restaurant van camping en bungalowpark 'Landgoed Ginkelduin'. Dit restaurant is tot onze verbazing alle dagen open. Het bospark ligt temidden van bos, heide en zandverstuivingen en in hun reclame zeggen ze dat je hier vlakbij het stilste plekje van Nederland verblijft. Wij werden op deze stille maandag erg vriendelijk voorzien van cappuccino met voortreffelijke appelgebak, dus daarom hebben wij even later de achtergrondgeluiden van de A12 genegeerd.
Afwisselend loop je de rest van de route door de bossen van Boswachterij Leersum en over kleine en grotere heides, zoals het Leersumse veld, de Leersumse plassen met het veen er om heen en het Breeveen. Qua uitstraling waan je je op de Veluwe. Ook niet verwonderlijk, omdat de oorsprong dezelfde is; een stuwwallengebied. Het is al met al een vrij groot begrazingsgebied voor een kudde die uit verschillende koeienrassen bestaat en je ongemoeid laat passeren.
Net voor invallen van de duisternis stonden we weer bij het beginpunt, klaar om het korte stukje naar huis te rijden. Prachtig om niet te ver van huis weer zo'n mooi gebied te verkennen. Een wandeling om nog een paar keer te lopen.

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie:
 
mijn wandelingen in Nederland

zondag 27 oktober 2013

Wandelen GR 20 - Corsica: Review - tips en ervaringen

Hoe was het?
Dat is de vraag die je kort na terugkeer vaak krijgt. Afhankelijk van mijn beschikbare tijd varieerde het antwoord van 'wel zwaar en hier en daar steil' tot een beknopte weergave van de verhalen uit mijn verslag. Die verhalen ga ik hier niet herhalen, maar een korte terugblik om de wandeling echt af te sluiten is wel op zijn plaats.

'Conclusies en aanbevelingen' leek mij een wat saaie afsluiting van dit wandelverslag. 'Samenvatting' ook. Daarom maar 'Review'. Een veel gebruikte term om campings en hotels te beschrijven en te beoordelen. Vooral voor de dames wordt daarin vaak aandacht besteed aan het sanitair. Voor de GR20 heb ik het sanitair in woord en beeld verschillende keren uitgebeeld in de voorgaande berichten; samenvattend 'basic' of 'behelpen', kies maar.
Ervaringen en Tips
Hieronder in sneltreinvaart nog enkele waarnemingen die ik eerder beschreef. 

Informatie
Veel praktische informatie staat in de diverse gidsen. Denk hierbij aan mogelijke etappe-indeling, uitrusting, voeding, overnachting.  Wij gebruikten de Franstalige gids 'A travers la Montagne Corse'. Naast de Franse gids zijn er ook goede in het Duits en het Engels. Meer recente en ontbrekende informatie heb ik gehaald van de website http://corsica.forhikers.com/gr20
Tot slot een link naar een website die promotie maakt over van alles op Corsica, inclusief de GR20. De redacteur-websitebeheerder zag in mijn verslag een aangenaam verhaal en maakte er een link naar.
http://www.allesovercorsica.com/blog-gr-20-en-uw-ervaringen.html

Wandelaars
- Leeftijd 
Meer jongeren dan op andere langeafstandwandelingen. Hoewel je er soms toch nog door zeventigjarigen wordt uitgelopen -:).

- Nationaliteit van de wandelaars tijdens onze wandeling; 
Uit de hele wereld, maar opvallend veel Duitsers en slechts vier Nederlanders. Verder ook wandelaars uit de nieuwere EU-landen zoals Polen en Kroatië. En natuurlijk veel Fransen en Italianen.

Fysieke prestatie 
Een centraal thema bij deze wandeling. Een goede conditie is vereist en je moet ook niet teveel last hebben van hoogtevrees. Zie mijn eerste bericht GR20 - Corsica, Keuzeproces, omschrijving, voorbereiding

Overnachtingsplaatsen
Kamperen: Vrij kamperen is in het natuurpark verboden. Kamperen is alleen toegestaan bij de refuges. Door deze verplichte overnachting in/bij de refuges ontstaat er een kunstmatige drukte. Onderweg hebben we gezien dat je je niet volledig hoeft te laten leiden door de refuges. Je kunt ook een aangepaste etappe-indeling maken door bij bergeries te overnachten. Daar is vaak ook de mogelijkheid te kamperen en te eten.
Refuge d'Ortu di u Piobbu met vriendelijke bediening
Refuges
Door de drukte is er niet altijd plaats in het slaapvertrek (dortoire). Overal zijn echter tentjes te huur. De refugebeheerders (gardiens) stralen niet altijd een grote betrokkenheid naar de lopers uit, maar de overige wandelaars maken dat goed. De prijzen voor eten en drinken zijn vanwege de transportkosten iets hoger dan elders. In 2013: een blik bier 6,50, cola 3,50. Diner 20 euro. Overnachting in eigen tent € 7, in de slaapzaal € 11. Per dag gemiddeld € 50. Alles in contanten meenemen omdat er onderweg geen aanvulmogelijkheden zijn.
kamperen bij Petra Piana
Vertrektijd
Veel wandelaars staan al rond 5 uur op. Wil je een wat langere afstand overbruggen dan is dat een aantal keren onoverkomelijk. Wij deden wat rustiger aan. Bij de langere etappes in het begin stonden we rond 6 uur op en vertrokken tussen 7 en 7.30. Gaandeweg werd het later.

Markering; die is zeer goed.

Cultuur
Als je bergen tot cultuur rekent zit je super goed. Verbindt je cultuur met mensen, dan is kennismaking met de Coriscaanse bevolking beperkt tot de gardiens en een toevallige voorbijganger. Een korte verlenging van de vakantie biedt dan uitkomst.
In Bonifaciu zagen we dat een vroegere inwoner ook zijn grenzen bleef verleggen

Lopen n-z of z-n? 
Starten in het zuiden geeft het voordeel van de apotheose van het uitdagendere noordelijke deel in de laatste dagen van je wandeling. Je bent dan ook al behoorlijk 'ingelopen'. Starten in het noorden geeft het voordeel dat je het zwaarste deel hebt gehad tegen de tijd dat je lichamelijk vermoeider wordt. Wat je ook kiest het heeft een voordeel.

Herinnering
Na het teleurstellende resultaat in Conca liepen we nog een heleboel souvenirwinkels af en vroegen naar herinneringen aan de GR20. Eerst in Bonifaciu en de laatste twee dagen in Calvi. Meestal werden we vragend aangekeken. De GR-wat? Nooit van gehoord. Verbazend. En wij maar denken dat dit een van de hot-items van Corsica was. Bij een tweetal winkels hadden ze wel een zwaar herinneringsboek of een placemat. 'Nee, we zoeken een sticker'. 'Die hebben we niet, is een sleutelhanger dan wat?' 
Frank heeft deze steen in de buurt van Bocca di Chiralba gevonden
met het doel er thuis een souvenir van te maken; een echte GR 20-steen!

We stoppen ermee. We gaan deze prachtige tocht zelf wel invoegen in onze herinneringen en Frank maakt zijn eigen souvenir. Een prachtig avontuur is teneinde. De vele schitterende indrukken gaan we koesteren en met gepaste trots zullen we zo nu en dan laten vallen dat de Cirque de la Solitude wel een behoorlijke uitdaging is, maar terugkijkend toch wel te doen was. 'Ja,' zullen we er stiekem, stoer aan toevoegen, 'je bent nooit te oud om je grenzen te verleggen.'
au memoire
standbeeld in Bonifaciu

  
HET AANEENGESLOTEN VERHAAL STAAT IN EEN APARTE PAGINA.
ZIE DE RECHTER KOLOM.


vrijdag 25 oktober 2013

GR 20 - Corsica; Refuge d'I Paliri - Conca

Zaterdag 31 augustus, wandeldag 17
Refuge d'I Paliri - Conca (07.30 - 13.00)
(5,5 uur, incl rusten, 160m klimmen, 963m dalen, ± 18 km)

in de omgeving van Paliri
Laatste verzet van de GR20
De laatste dag, die maar niet wilde dalen. Het zou volgens de gids 963 meter naar beneden gaan. Van 1055 naar 252 meter. Maar het duurde lang voordat het echt ging dalen. 
Het eerste stuk door het bos was heerlijk ontspannen lopen over een prima zacht, aarden pad. We gingen hard. Maar niet voor lang. De kaart met de stijgmeters werd dit keer al vroeg uitgespeeld. Afwisselend ging het over redelijk vlakke rotsplateaus met een beetje korrelachtige, zanderige tussenstukken. Best mooi en aangenaam op zo'n laatste dag. Het was ook onze warmste dag met een temperatuur van tegen de dertig graden. We zien de mensen die die ochtend vanuit Conca zijn gestart met rode hoofden omhoog zwoegen. We hebben een beetje misplaatst medelijden.
Omdat we deze laatste dag weinig echt de kaart bestuderen, worden we regelmatig verrast door tussenklimmetjes. Zoals na de lunchrust bij een prachtige koele poel van de Ruisseau de Punta Pinzuta. Even leuk weer tientallen meters omhoog. Lang ging het in bochten verder op de flanken van het San Martinu Massief. En bij iedere bocht maar hopen dat je zicht op Conca krijgt. Stom, want we moesten nog een col over, de Bocca d'Usciolu. Ook daar zagen we nog niks want het is een en al bos. 
Trompetters, fanfares, alles staat klaar
Nog een laatste keer flink naar beneden en dan bereiken we een asfaltweg met het richtingsbord naar Radicali. We proberen een tijdopname met ons beide op de foto. Het toestel van Frank werkt niet mee en het mijne heeft al enkele dagen geen geheugencapaciteit meer. Frank wordt daarom ook al  etmalen lang  niet meer gefotografeerd. 
Het is ongetwijfeld een veel gefotografeerd bord. Je beleeft er een gevoel van 'hier gaat het echt beginnen' als je vanuit Conca start of zoals wij; 'hé, het is afgelopen, we lopen op asfalt, even een foto maken'. Simpel, maar het is zo'n moment waar je dagen naar toe werkt en ineens is het daar. Dat denk je, totdat je ziet dat de markering gewoon doorgaat en beseft dat dit het einde niet is. 
Je mag gewoon nog minstens een kilometer doorlopen tot je bij een bar komt met op de zijkant van het huis het echte? eindbord. Of is het een spontane actie van de eigenaar van de bar om je met complimenten naar binnen te lokken. Bij ons is dat binnen seconden gelukt. 
Temeer omdat er een bord stond dat de mini-bus hier zou stoppen. Dat is echter pas over ruim twee uur. Het stomme is dat je na dagen lopen dan ineens niet verder meer kijkt en ter plekke gaat zitten wachten. Geen probleem want wij komen de tijd wel etend en drinkend door. Het is ondanks de felicitaties van de barkeeper een wat stil einde. Is hier dan helemaal niks om wat meer fleur te geven aan dit trompettermoment. Nee, niks.

Souvenir, ach stakker
We gingen nog even op zoek naar het bureau van het Parc Naturel Regional. Je hebt echter wandelaars, domme wandelaars en ambtenaren. Wij behoren tot de tweede categorie en ambtenaren werken niet op zaterdag.
Een souvenir scoren waarmee we konden pronken, dat is wat we nog wilden. Onderweg hadden we bij enkele refuges prachtige plastic stickers en vilten afbeeldingen van de Corsicaanse Morenkop gezien met het opschrift 'GR 20'. 
Even nog kijken bij de lokale refuge. Die had wel eigen mini-bussen, maar souvenirs, nee. Ik werd een beetje zielig aangekeken. Een soort plonseffect was het enige wat ik er aan overhield. Dan maar weer terug naar Frank op het terras en alle bevindingen rapporteren. Hij maakt nog een tweede ronde maar ook een ander café vlak bij het bureau van het park heeft geen souvenirs. De GR20 lost hier gewoon op. It just fades away.

Over naar een ander Corsica
Zoals altijd aan het einde van een trektocht wordt het opschakelen naar het tempo van de gewone wereld. Afstanden waar we tot vandaag een uur over deden worden teruggebracht tot enkele minuten. Een uur later stonden we in Porto-Vecchio bij een camping die ons niet beviel. Opnieuw lopen met onze rugzak en weer een uur later stonden we bij de bushalte voor een vervolg naar Bonufacio. En tenslotte stonden we om halfzes in deze meest zuidelijke plaats van Corsica, klaar om ons te vergapen aan de oneerlijke luxe verdeling tussen ex-wandelaars, blasé recipiërende zeilbootbemanningen en als summum een plezierjacht ter grootte van een oorlogsschip.
Even omschakelen naar een wereld waar we niet echt thuis zijn. Maar het gaat verrassend snel, dat wennen aan het verhoogde luxeniveau van warme douches, gewone toiletten en overal verleidelijke terrassen. Even afkicken. Tijd om terug te kijken en aantekeningen te maken voor een afsluitend bericht.

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
voor tips en ervaringen ga naar mijn Review

dinsdag 22 oktober 2013

GR 20 - Corsica; Matalza - Asinau - Paliri

Donderdag 29 augustus, wandeldag 15
Refuge d'A Matalza - refuge d'Asinau (08.15 - 13.15)
(5 uur, incl rusten, 650m klimmen, 545m dalen, ± 11 km)

Heerlijke wandeldag
Een heerlijke etappe vandaag. Aanvankelijk door een schitterende, parkachtige vallei met bosschages, weides, beken en dat alles met een lichte stijging. We lopen op het zogenaamde plateau Du Cuscionu. 
Daarna gaat het verder over een Engelsachtig heuvellandschap via de Bergerie I Croci (1550m) naar de Bocca di Chiralba. Bij de bergerie konden we rond 09.15 koffie drinken voor € 3,50 per kom van ongeveer een halve liter. Van daar een geleidelijke klim tussen rotsblokken en struikgewas naar het hoogste punt de Bocca Stazzunara (2025m), waar je een prachtig uitzicht hebt in twee dalen. Het oude dal met in de verte de Middellandse Zee. Het nieuwe dal met de steile afdaling naar de refuge.
Douchement
De afdaling naar Refuge d'Asinau verliep zonder veel problemen en vijf kwartier later wilden we ons melden bij de gardien. In eerste instantie moesten we eerst maar onze tent gaan opzetten. In tweede instantie had hij geen tijd, vanwege een reparatie aan de waterleiding. Of ik vijf minuten later terug wilde komen. Toen ik tien minuten later alsnog wilde aanmelden, raakte hij gepikeerd. 
Dat werd nog erger toen ik goed bedoeld 'doucement' antwoordde en hij vanonder een aanrecht 'vous, vous faites doucement' terugriep. Ik dacht te zeggen 'rustig aan, neem je tijd', maar blijkbaar betekende het in deze situatie 'doe een beetje rustig', waarvan hij niet gediend was. Hoe je elkaar kunt misverstaan. Alles is bij de derde poging weer goed gekomen.
presteren op niveau
Na de stilte van gisteren bij Maltalza, is het bij Asinau weer extreem druk. Alle plekken zijn bezet met tussenruimten van slechts enkele meters. Je moet je tussen de tenten door manoeuvreren naar de douches en de toiletten, die weer net als bij Carrozzu op een verhoging staan. We kletsen op het terras nog wat met een Australiër, die overal is geweest en deze wandeling even tussendoor doet. Voor het diner  maken we de een na laatste poedermaaltijd op, dit keer slechts in 1 trui. Voor het ontbijt en de lunch van morgen moeten we nog wat verzinnen. Hopelijk biedt het dorpje Bavella uitkomst.



Vrijdag 30 augustus, wandeldag 16
Refuge d'Asinau  - refuge d'I Paliri (08.00 - 16.15)
(8 uur 15 min, incl rusten, 429m klimmen, 910m dalen, ± 15 km)

een laatste blik op refuge d'Asinau
Bavella
Het ontbijt werd opgelost met brood en plakken worst. Met deze energie ging het naar beneden de vallei in richting Bavella. Voor het bos werden we nog opgehouden door een viertal oude Britten van rond de zeventig, die in een gelijkmatig tempo langzaam doorstapten. Bij de bosingang mochten we passeren. We lieten een uur later de  alternatieve route, de zogenaamde variante alpine, links liggen, ook al geeft de gids aan dat deze route een uur korter duurt naar de Col de Bavella. Er is in de afgelopen weken voldoende geklommen.
even slalommen
Urenlang slingert het zuid en oostwaarts door het bos op de flank van de vallei. Later gaat het bos over in dicht struikgewas. Bij dit maquis krijg je beeld bij het woord struikrover. Het is ook niet verwonderlijk dat het Franse verzet in de oorlog 'le maquis' werd genoemd, je ziet op het pad al geen hand voor ogen. Oké, iets overdreven, maximaal een paar meter.
Na een rust in de schaduw tussen koele rotsblokken vervolgen we weer omhoog over een rotsblokkenpad om tenslotte te eindigen bij de parkeerplaats van de Col de Bavella. Het is er druk. Hier loopt weer een doorgaande asfaltweg met veel verkeer. Het natuurschoon in deze omgeving schijnt erg mooi te zijn met onder andere poelen en watervalletjes.
Driegangen lunch
Wij volgen de markering, bewijzen kort onze eerbied aan de heilige maagd Maria, maar zijn eigenlijk alleen maar gefixeerd op het woord restaurant. Dat lezen we vanaf de bosrand en vanaf de parkeerplaats. Het wordt meteen het lunchdoel. We zoeken ook niet verder en even later is het op het eerste terras direct raak.
Verbazing en een kort moment van ontnuchtering overvalt ons als de vier oude Britten daar al zitten. En ze zitten er blijkbaar al wat langer want ze zijn bezig aan hun tweede bier en de maaltijd vordert ook al. Maar met het comfort van echte stoelen,  verminderde dat ons genot van een echt driegangendiner niet. 

Laatste kampeerplek
Na de lange rust ging het kort over de asfaltweg langs een barakkendorp en het eigenlijke gehucht Bavella. Een toeristische enclave met de bijhorende winkeltjes en horeca. Tijdens een spontane korte regenbui vulden wij mooi binnen onze etensvoorraden aan. Het vervolg door het bos en de stijging naar de Foce Finosa viel tegen. Dit keer werkten de copieuze maaltijd en het bier niet mee.
Voorbij deze doorgang naar de nieuwe vallei zitten we opeens weer in een bergachtige omgeving met kale, scherpe bergen om op uit te kijken. Ook zelf mogen we weer over een echt bergpad verder naar refuge d'I Paliri. Naar ons gevoel duurt het lang voordat we er zicht op krijgen. Er naar toe passeren we een bron, waar andere wandelaars hun waterzakken komen vullen. Dus dan is de refuge dichtbij. Het is echter nog zeker driehonderd meter verder. Er is ruimte genoeg. Veel rotsige bodem en veel vreemde gezichten. De tent wordt met rotsblokken vastgezet.
Het is voor ons de laatste refuge en de laatste kampeerplek op de GR20. Of het daar aan ligt weet ik niet, maar het is ook de meest inspannende. Voor de douche mag je tweehonderd meter teruglopen en dertig meter dalen. Daar sluit je bij een klein hutje aan in de rij wachtenden. Als je tenslotte aan de beurt bent knoei je wat onder een klein straaltje om je schoon te spoelen. Daarna weer omhoog om, als je je waterzak niet bent vergeten, deze weer honderd meter verder bij de bron van daarstraks te vullen.
Ach het deert niet. We hebben toch geen verdere afspraken vanavond. De laatste eigen maaltijd gaat op. We maken nog wat afsluitende foto's van een mooie zonsondergang. We kletsen nog wat met een drietal jonge Fransen die in het zuiden vanuit Conca zijn gestart en net hun eerste dag hebben afgesloten. Een van de meisjes heeft al een flinke blaar. Ze krijgt mijn enige plakker second skin die ik al jaren meesleep en gelukkig nog nooit nodig heb gehad. We gaan naar bed. Mijn NeoAir luchtmatras vertoont de laatste nachten een steeds grotere uitstulping, maar ook dat deert niet echt meer. Alles ademt de sfeer van de laatste nacht met morgen de laatste etappe. Op naar morgen. Op naar de laatste kilometers.


De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
voor tips en ervaringen ga naar mijn Review