GR 20 - Corsica; Refuge d'I Paliri - Conca

Zaterdag 31 augustus, wandeldag 17

Refuge d'I Paliri - Conca (07.30 - 13.00)

(5,5 uur, incl rusten, 160m klimmen, 963m dalen, ± 18 km)

in de omgeving van Paliri

Laatste verzet van de GR20

De laatste dag, die maar niet wilde dalen. Het zou volgens de gids 963 meter naar beneden gaan. Van 1055 naar 252 meter. Maar het duurde lang voordat het echt ging dalen. 

Het eerste stuk door het bos was heerlijk ontspannen lopen over een prima zacht, aarden pad. We gingen hard. Maar niet voor lang. De kaart met de stijgmeters werd dit keer al vroeg uitgespeeld. Afwisselend ging het over redelijk vlakke rotsplateaus met een beetje korrelachtige, zanderige tussenstukken. Best mooi en aangenaam op zo'n laatste dag. Het was ook onze warmste dag met een temperatuur van tegen de dertig graden. We zien de mensen die die ochtend vanuit Conca zijn gestart met rode hoofden omhoog zwoegen. We hebben een beetje misplaatst medelijden.

Omdat we deze laatste dag weinig echt de kaart bestuderen, worden we regelmatig verrast door tussenklimmetjes. Zoals na de lunchrust bij een prachtige koele poel van de Ruisseau de Punta Pinzuta. Even leuk weer tientallen meters omhoog. Lang ging het in bochten verder op de flanken van het San Martinu Massief. En bij iedere bocht maar hopen dat je zicht op Conca krijgt. Stom, want we moesten nog een col over, de Bocca d'Usciolu. Ook daar zagen we nog niks want het is een en al bos. 

Trompetters, fanfares, alles staat klaar

Nog een laatste keer flink naar beneden en dan bereiken we een asfaltweg met het richtingsbord naar Radicali. We proberen een tijdopname met ons beide op de foto. Het toestel van Frank werkt niet mee en het mijne heeft al enkele dagen geen geheugencapaciteit meer. Frank wordt daarom ook al  etmalen lang  niet meer gefotografeerd. 

Het is ongetwijfeld een veel gefotografeerd bord. Je beleeft er een gevoel van 'hier gaat het echt beginnen' als je vanuit Conca start of zoals wij; 'hé, het is afgelopen, we lopen op asfalt, even een foto maken'. Simpel, maar het is zo'n moment waar je dagen naar toe werkt en ineens is het daar. Dat denk je, totdat je ziet dat de markering gewoon doorgaat en beseft dat dit het einde niet is. 

Je mag gewoon nog minstens een kilometer doorlopen tot je bij een bar komt met op de zijkant van het huis het echte? eindbord. Of is het een spontane actie van de eigenaar van de bar om je met complimenten naar binnen te lokken. Bij ons is dat binnen seconden gelukt. 

Temeer omdat er een bord stond dat de mini-bus hier zou stoppen. Dat is echter pas over ruim twee uur. Het stomme is dat je na dagen lopen dan ineens niet verder meer kijkt en ter plekke gaat zitten wachten. Geen probleem want wij komen de tijd wel etend en drinkend door. Het is ondanks de felicitaties van de barkeeper een wat stil einde. Is hier dan helemaal niks om wat meer fleur te geven aan dit trompettermoment. Nee, niks.

Souvenir, ach stakker

We gingen nog even op zoek naar het bureau van het Parc Naturel Regional. Je hebt echter wandelaars, domme wandelaars en ambtenaren. Wij behoren tot de tweede categorie en ambtenaren werken niet op zaterdag.

Een souvenir scoren waarmee we konden pronken, dat is wat we nog wilden. Onderweg hadden we bij enkele refuges prachtige plastic stickers en vilten afbeeldingen van de Corsicaanse Morenkop gezien met het opschrift 'GR 20'. 

Even nog kijken bij de lokale refuge. Die had wel eigen mini-bussen, maar souvenirs, nee. Ik werd een beetje zielig aangekeken. Een soort plonseffect was het enige wat ik er aan overhield. Dan maar weer terug naar Frank op het terras en alle bevindingen rapporteren. Hij maakt nog een tweede ronde maar ook een ander café vlak bij het bureau van het park heeft geen souvenirs. De GR20 lost hier gewoon op. It just fades away.

Over naar een ander Corsica

Zoals altijd aan het einde van een trektocht wordt het opschakelen naar het tempo van de gewone wereld. Afstanden waar we tot vandaag een uur over deden worden teruggebracht tot enkele minuten. Een uur later stonden we in Porto-Vecchio bij een camping die ons niet beviel. Opnieuw lopen met onze rugzak en weer een uur later stonden we bij de bushalte voor een vervolg naar Bonufacio. En tenslotte stonden we om halfzes in deze meest zuidelijke plaats van Corsica, klaar om ons te vergapen aan de oneerlijke luxe verdeling tussen ex-wandelaars, blasé recipiërende zeilbootbemanningen en als summum een plezierjacht ter grootte van een oorlogsschip.

Even omschakelen naar een wereld waar we niet echt thuis zijn. Maar het gaat verrassend snel, dat wennen aan het verhoogde luxeniveau van warme douches, gewone toiletten en overal verleidelijke terrassen. Even afkicken. Tijd om terug te kijken en aantekeningen te maken voor een afsluitend bericht.

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 

aparte pagina Verslag GR 20 - CORSICA 2013

voor tips en ervaringen ga naar mijn Review