Woensdag 21 augustus, wandeldag 7
Refuge Skistation Castel de Vergio - Refuge Manganu
(7 uur incl rusten, ±560m klimmen, ±390m dalen, ± 16 km)
Vlak na het verlaten van het skistation ging het een paar kilometer rustig over een lekker pad door een bos met hoge dennen. Bomen die in de luwte van de helling rustig een enorme hoogte kunnen bereiken.
Even later net na dit bos op de Bocca San Petru een paar bomen die zich totaal van de wind hebben afgewend en zich gedeisd houden. En tussen het meer Lac de Nino en Bergerie de Vaccaghja een open beukenbos, waar brand en droogte hebben bijgedragen aan afgestorven houten trollen. Want afsterven is hier nog getolereerd. Mooi om te zien hoe je op een traject van 16 km allerlei verschillende boomvormen passeert die zich aanpassen aan het weer en de bodem.
 |
| Beuken gevormd door de wind |
 |
| beuken geteisterd voor droogte en brand |
Windvlagen
Tot aan de beklimming van de Bocca San Petru (1452m) ging het voorspoedig voorwaarts. De beklimming zelf ging ook nog redelijk vlug. Eenmaal boven zochten we snel de luwte van een rotsblok op. Wat een wind. Alleen niet in de gebruikelijke richting te oordelen naar de vorm van enkele bomen.
 |
| naar de Bocca San Petru en Bocca a Reta bovenop de helling |
 |
| kapelletje waarin de heilige Petrus staat opgeborgen achter tralies |
Lac de Nino
Na de Bocca a Reta (1883m) gaat het geleidelijk naar beneden naar het eerste echte grote bergmeer Lac de Nino (Lavu di Ninu). Eerst loop je door en boven een prachtig smal, groen plateau waar allerlei beekjes kronkelen, die het meer voeden.
 |
| Lavu di Ninu |
Daarna volgt het meer omringd door groene weide. Voorbij het meer verbreedt de vallei zich en kronkelen er opnieuw enkele beken door het kort gegraasde gras. Een schitterende vallei, met paarden, muildieren en koeien. Een genot om er ontspannen te wandelen en op je gemak om je heen te kijken.
Er komen hier verschillende wandelpaden samen en aan alle zijden van het meer waren veel dagwandelaars actief of lagen lekker in de zon bij een temperatuur van 21 graden. Wij genoten van een picknick uit blik. Dit keer salade niçoise en als toetje plakken gedroogde worst. Lekker.
 |
| Bergerie de Vaccaghja; boerenbedrijf op traditionele wijze |
Bergerie de Vaccaghja
Als we de vallei verlaten en ook het vreemde bos met de surrealistische bomen gepasseerd zijn, bereiken we Bergerie de Vaccaghja. In een paar oude gebouwtjes wordt nog geleefd op de oude wijze zonder al te veel comfort. Op onze vraag naar de locatie van het toilet maakte de boerin een wijde armbeweging richting de vallei.
 |
| Een luxe overdekt terras |
Maar met het nieuwe, overdekte terras en een stellage met allerlei bussen en kuipen om kaas te maken, en daar omheen een aantal huurtentjes maakte het een gezellige indruk. Vriendelijke mensen, die met moderne GR20-prijzen een boterham verdienen met de verkoop van drank en kaas.
 |
| de kaasmakerij op de achtergrond |
Refuge Manganu
Terugkijkend hadden we misschien bij de bergerie moeten blijven. Maar we gingen door omdat we ons door de gids lieten leiden. Wellicht achteraf niet overal nodig of handig. Dus door naar refuge Manganu aan het einde van de nieuwe weide-vallei.
 |
| In de verte refuge Manganu |
Bij aankomst rond 3 uur vinden wij daar nog vrij snel twee plekken voor onze tenten. Om 6 uur staat het stampvol met trekkerstentjes, inbegrepen een koe die al uren van geen wijken weet. De laatkomers vinden geen plaats meer en verdwijnen in de vele huurtentjes.
Ik hang mijn zak met eten in een struik omdat ik op een weblog heb gelezen dat er hier vossen zitten die je spullen stelen. Op het afgesproken tijdstip gaan we naar de refuge voor het diner waar we ons voor hebben opgegeven. Het zou een pastamaaltijd worden wisten we al. Voor €13 in plaats van de gebruikelijke €20. Dat paste goed omdat we iets meer op onze uitgaven moeten letten om binnen het budget te blijven. Het hele budget moet je namelijk in contanten meenemen vanaf dag 0. Onderweg geld tanken is er niet bij, omdat er simpelweg nergens geldautomaten zijn. Dus je moet wel opletten dat je wat overhoudt voor de rest van de wandeling.
 |
| refuge Manganu |
Aangekomen in het eetzaaltje van de refuge waren daar verschillende mensen zelf aan het eten koken. Niets wees op een tafel die gedekt zou worden zoals bij eerdere refuges. Dan maar weer naar buiten naar de plank die de keuken afsluit. Ik hoefde mijn vraag niet meer te stellen. De penne al la carbonara werd daar op plastic borden uitgereikt. Waar je het opat mocht je blijkbaar zelf weten. Alle service naar zijn geld. Aan de picknicktafel op het terras smaakte het overigens prima. Temeer omdat we nog €5 in een fles wijn investeerden.
 |
| Terras van Manganu |
Reeds tijdens de maaltijd koelt het af. We liggen al tegen achten in onze slaapzak. Ik heb lichte hoofdpijn. Waarschijnlijk heb ik vanochtend te lang in een dun T-shirt in de koude wind gelopen. Hopelijk is het morgen over. Je moet hier natuurlijk niet ziek worden.
In dat verband zien wij elke dag meer verband. Maar dan vooral in de vorm van sporttape en pleisters. Naast Frank ligt een meisje, in haar eigen tent, dat vanmiddag hinkend binnenkwam met aardig wat tape op haar enkel en kuit. Ze is weliswaar met vrienden, maar hoe zij hier morgen weg moet komen? Het lijkt mij niet dat je hiervoor een heli gaat aanvragen. Misschien regelen ze een paard of een muildier. Of wordt het gewoon erg afzien. Ik vrees het laatste. Laat ik eerst maar eens een sudoku gaan maken.
 |
| wie was hier nou eerder? Jij of ik? |
Dit was het achtste bericht in de serie over onze wandeling
op de GR 20.
De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een
aparte pagina Verslag GR 20 - CORSICA 2013
voor tips en ervaringen ga naar mijn Review
Geen opmerkingen:
Een reactie posten