GR 20 - Corsica; Refuge de L'Onda - Vizzavona

Zaterdag 24 augustus, wandeldag 10

Refuge de L'Onda - Vizzavona

(7 uur,45min incl rusten, 711m klimmen, 1221m dalen, ± 12 km)

Het lopen in de bergen van Corsica is niet zonder gevaar

Rustverschil

Direct vanaf de refuge de L'Onda (1430m) ging het via een korte aanloop flink omhoog naar de heuvelkam boven de refuge. Eenmaal op de kam volgenden we deze verder omhoog in zuidelijke richting naar de top op 2141 meter, de Punta Muratello, Daar namen we een tweede rust. 

omhoog tussen de struiken naar Punta Muratello

Ons tempo lag duidelijk lager dan dat van Paul en Rachel, maar was niet veel trager dan dat van het Oostenrijkse echtpaar, dat we gisterenavond leerden kennen. Het verschil zat in de rusten. Zij rustten niet en gingen in het zelfde tempo door. Voordat we de top bereikten waren ze daardoor uit het zicht.

Zwempoelen niet voor ons

De afdaling van de Punta Muratellu wordt niet meer onderbroken en gaat in één doorgaande beweging naar beneden door de vallei van de l'Agnone. Wederom zo'n aanlokkelijke beek.

Aanvankelijk ging het over een opeenvolging van barres rocheuses, de schuine rotsplateaus die we steeds makkelijker weten te passeren.

Halverwege de vallei steekt het pad via bruggetjes, passerelles, enkele keren over de beek. Bij de passerelle de Turtettu hebben we een tijdje gekeken naar een aantal jonge Italiaanse wandelaars die zich vermaakten met springen in poelen vanaf een meter of tien hoog. Een heerlijke bezigheid bij een aangename temperatuur van 24 graden.

Weer een uur verder en lager bereikten we een aaneenschakeling van poelen en watervalletjes, de al gisteren tijdens het diner aangeprezen Cascades des Anglais. De Oostenrijker, Ohne Name, had niet overdreven. Het is een schitterend gezicht en nodigt uit om eens languit in een van die poelen te gaan liggen. 

Helaas waren er enorm veel toeristen, die alle poelen al bezet hadden en waartussen wij als rugzakwandelaars volledig uit de toon zouden vallen. De naam dankt de cascade aan de Britse rijken en edelen die zich daar al aan het eind van de negentiende eeuw vermaakten. Die hadden een goede neus om met hun geld de uithoeken in de wereld te vinden waar het goed toeven is. In Vizzavona staat nog een ruïne van een monumentaal hotel uit die tijd.

Een meevaller voor ons was het terras aan de voet van de Cascade. Gisterenavond had Ohne Name er al met enthousiasme over gesproken. Ik dacht dat hij mij een beetje gek zat te maken toen hij ook nog vertelde dat ze er een koffieautomaat hadden. De afgelopen tien dagen waren we, met uitzondering van het terras bij skistation Castel de Vergio, zoiets luxe niet tegengekomen. Tot mijn blijde verrassing was de vrolijke Oostenrijker dus toch serieus geweest, want ze hadden er echt een.

Cultuurschok
Het laatste stuk naar de kleine harde camping bij het station gaat een beetje eentonig door het bos. Het is een camping met een harde ondergrond omdat onder de dunne bosgrond het betonnen dak ligt van een oude ijsopslag uit de beginjaren van de spoorlijn. Het ijs werd tijdens de winter opgeslagen en kon dan met de nieuwe spoorlijn in de zomer naar de kust worden afgevoerd. Je slaat je haringen er in ieder geval op krom als je ze recht naar beneden slaat. Op de camping zien we Paul en Rachel, de Française die nooit iets zegt en alleen maar leest, en ook weer le professeur. Deze nacht voor het laatst want hij en zijn vrouw beëindigen hier hun vakantie.

Vizzavona is duidelijk een draai- of breekpunt in de GR20. Er sprongen vanuit alle hoeken en gaten hikers en gewone toeristen het perron op toen de trein een uur na onze aankomst bij het station verscheen. Ook wandelaars die wij de laatste dagen nog tegengekomen waren. Sommige hadden wij vandaag nog tijdens de afdaling gezien. Een tweetal was zelfs pas een kwartier geleden gearriveerd en stapte zo kort na aankomst in een luxe trein vol toeristen. 

Een vermoedelijke cultuurschok na dagen in de natuur met een koude douche als hoogste vorm van geriefelijkheid. Een abrupt einde van een cadans van inspanning. Ineens van genieten van het landschap naar de hogere alertheid van het reizen. Dat is wat anders dan het dagelijkse wandelritme, met de start weliswaar tussen vijf en zes uur 's morgens, maar verder met de stressloze focus op het volgen van markeringen tot een volgende refuge.

een reis terug vanuit Vizzavona leidt naar een zwart gat

Site seeing
Op de camping praten we voor het eerst met Paul en Rachel. Twee zeer ervaren mountaineers, die in veel landen, in het bijzonder in Azië, ervaring hebben opgedaan. Paul heeft zelfs meegedaan aan expedities in de Himalaya. Hij wordt gesponsord door een outdoormerk. Aardige mensen. Ze blijven op de camping wanneer wij Vizzavona gaan verkennen.

In Vizzavona draait alles om het station. Daar zijn in de vroegere bijgebouwen nu een restaurant en een etenswinkeltje gevestigd. Tegenover het station ligt nog een restaurant met terras.  Ook vlakbij het station ligt de refuge. Als ik mijn best doe tel ik verder rondom het station tot aan de grens van de bebouwde kom wel twintig huizen.

Het is er nog redelijk druk ook. Een soort multiculturele mengeling van  enkele toeristen, een handjevol wandelaars en wat lokale bewoners. Waar de toeristen vandaan komen is niet echt duidelijk. Het gros van de toeristen die wij vanmiddag bij de Cascade des Anglais zagen is allang weer gevlucht met de auto of de trein.

Wij starten bij het stationsrestaurant. Daar sluiten we de middag af met het Oostenrijkse echtpaar, dat ons informeert over hun afdaling van vandaag en hun bezoeken aan Nederland. Onder het genot van een bier vernemen we met bewondering dat ze vandaag helemaal niet hebben gerust en al rond het middaguur in Vizzavona bij hun hotel aanklopten. Ja, het moet wel een soort drug zijn, denk ik nog. Na onze dank voor de gezelligheid en het afscheid verplaatsen we naar het restaurant met het terras.

Binnen treffen we daar de Duitse American football player en de lachende Brit. Ze zijn in opperbeste alcoholstemming, want ze stoppen met wandelen en gaan morgen ergens naar een strand. En dat moet gevierd worden. Vooral doorgaan, zonder ons.

Na dit tafereel leek het ons leuker om buiten te eten. De bediening heeft het echter erg druk met zichzelf en de overige gasten. Ze zijn slechts met hun tweeën. Ik zou er ook stress van krijgen. Een kwartier later verplaatsen we onverrichter zaken weer terug naar de andere kant van het vermaakcentrum, het stationsrestaurant.

Le professeur

Daar zit nu ook le professeur, die, hoe kan het ook anders, in druk gesprek is met mede-lopers. Wij hebben dit keer geen andere gasten aan tafel. Terwijl de avond invalt stromen er Corsicaanse families binnen. Ze komen voor een Corsicaanse zanger, die met veel passie en dramatiek oude liederen ten gehore brengt. Het is mooi en het klinkt ook een beetje rebels. Wij genieten van de maaltijd en gaan om tien uur rebels laat naar bed.

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 

aparte pagina Verslag GR 20 - CORSICA 2013

voor tips en ervaringen ga naar mijn Review