Trektocht Alpe Adria Trail 2023: van Draga, 5 km ten oosten van Triëst/Trieste, naar Muggia ten zuiden van Triëste

Zaterdag 12 augustus 2023, wandeldag 5

van Draga 5 km ten oosten van Triëst naar Muggia ten zuiden van Triëste
8,5 uur inclusief pauzes
± 20 km, ± 460 m klimmen en ± 800 m dalen
temperatuur 's middags 29 graden

de steile witte wanden van de Val Rosandra

Finale

Wat een mooie start van deze finale dag! Na een vroege reveille loop ik al voor zeven uur weer over de tot fiets- en wandelpad veranderde oude spoorlijn. Tussen rechtopstaande wanden gaat het van de ene naar de andere tunnel. 

Lekker makkelijk lopen totdat het pad ineens na een kilometer linksaf de vallei in duikt. Hier begint de flinke afdaling naar het gehuchtje Botazzo aan de top van de prachtige Val Rosandra. Als je er doorheen kijkt zie je zelfs de Golf van Trieste aan de horizon. Eerst nog even goed concentreren op het rulle pad naar beneden.

boven in de Rosandra vallei ligt het gehuchtje Botazzo

Beneden in Batozzo opent zich de vallei nog meer met steile wanden van poreus en afbrokkelend kalkzandsteen, een echt karstlandschap compleet met een hoge waterval en wilde geiten.

wilde geiten op een richel aan de overkant

Dat er in Botazzo nog mensen wonen moet door de bereikbaarheid per auto komen. Voorgangers hebben het eerder opgegeven ondanks het stromend water naast de deur.

De ene keer loop ik op gelijke hoogte met de Rosandra-beek en een paar honderd meter verder kijk je er diep op neer. Hier wandel je glimlachend genietend van de prachtige natuur in de ochtendzon op je gemak naar beneden.

Rosandra-beek in de diepte

Al kijkend, fotograferend en genietend doe ik ruim een uur over de twee kilometer door de Rosandra vallei tussen de spoorlijn en het dorpje Bagnoli Superieure. Net voor dat dorpje zie je ingenieuze aquaductkanalen uit het verleden toen dit water ook al werd gebruikt.

Bagnoli

In Bagnoli Superieure bereik ik de toegang tot de bewoonde wereld met zelfs een pleintje omrand door geopende cafés en een alimentaria. En nog belangrijker, alles is op deze warme zaterdag om halfnegen 's morgens open. Even later ben ik met een cola en een gebaksrol zittend op een betonnen muurtje bezig met een doorstartontbijt.

straatjes bij binnenkomst van Bagnoli vanuit de Val Rosandra

San Dorligo della Valle

Bij het schrijven van dit blog zie ik op de website van de Alpe Adria Trail dat de route vanaf Bagnoli della Rosandra sinds 2021 een andere loop heeft en heel eind weer de heuvels intrekt om via Slovenië in Muggia te eindigen. Zelf heb ik de oude route gewandeld die in mijn gids wordt beschreven. Met mijn indrukken van vandaag snap ik de behoefte om de laatste vijftien kilometer aantrekkelijker te maken.

een AAT informatiepunt vlakbij Doligo della Valle 

Ook de door mijn gelopen route blijft in lijn met de eerdere ervaringen. Niet eenvoudig naar het eindpunt wandelen, maar omhoog om via de bossen op de flanken van de vallei met de nodige inspanning het volgende dorp San Dorligo della Valle te bereiken. De bevolking heeft er geen last van en jij schuift ongezien door het landschap. Dat ook anderen deze moeilijke route uit het zicht van de bevolking kiezen tonen de verschillende plekken waar kleding, schoenen en tassen zijn achtergelaten. Naar mijn inschatting van migranten op de vlucht of doortocht naar andere delen van Europa. Dat is andere koek dan zoals ik vrijwillig voor je plezier een beetje rondtrekken en een keertje buiten slapen.

De markeringen zijn hier beter dan in Slovenie. Toch slaag ik er in San Dorligo della Valle na de afdaling naar het dorp, een korte rondgang in het centrum en een aansluitende klim, weer uit te komen bij de metalen wandelaar met het AAT-informatiepunt waar ik twintig minuten geleden uit het bos kwam. Het blijft regelmatig je kaart controleren en zo nu en dan gokken waar je naar toe moet.

Nee hè

De rest van de ochtend trek ik in toenemende warmte verder over keiige bospaden op de flanken van de vallei waar dorpjes zorgvuldig worden omtrokken. Langzaam krijgt de vegetatie mediterrane trekken.

Via een bedrijventerrein bereik ik de de autoweg tussen Trieste en Slovenië en denk ik bij een groot winkelcentrum de echte bewoonde wereld gevonden te hebben. Eerst maar een lunch en rust met brood en drank uit deze moderne winkel met dito modern gedreun van noodzakelijke achtergrondmuziek en met zicht op voorbij kreunende overvolle karren die door al voldoende gevulde mensen naar hun auto worden geduwd.

Muggia toch bereikt

Maar ik ben te voorbarig met mijn gevoel spoedig in Muggia te zijn. De routeplanners van voor 2021 zagen er ook geen been in om de wandelaar nog even voor het einde omhoog te jagen. De route gaat niet rechtstreeks naar Muggia. Nee, de route gaat aan de andere kant van de autoweg ineens links af richting Slovenië om net voor de grens een heuvelrug te bedwingen. Door de slechte markeringen weet ik de ingang naar het juiste bospad omhoog niet direct te vinden en zo ververs ik net voor einde van de trektocht tussen de bramenstruiken de bebloede krassen op mijn benen en armen.

De Golf van Trieste vanuit het zuiden gezien

Bij Santa Barbara, het dorp bovenop de heuvel, nog een laatste vergezicht over de Golf van Trieste en tot slot wordt definitief de afzink naar Muggia ingezet. Ik ga in een ruk door naar het oude centrum van het stadje en sluit op het Piazza Marconi bij de Toeristeninformatie mijn Alpe Adria Trail af. Daarna eerst de finish vieren met een heerlijk biertje. Yes!

Piazza Marconi Muggia

Terugblik

Na ruim 650 kilometer rondde ik vandaag mijn Alpe Adria Trail af. Het duurde mede door bosbranden twee jaar langer dan ik in 2020 inschatte. Als ik terugkijk beklijft het beeld van een trektocht door middelhoog gebergte met een uitloop in het heuvelachtige Noordoost-Italië. De tocht had vooral een agrarisch karakter met doorkruising van veel almen, door bosstroken, langs boerderijen. Het landschap is in Oostenrijk met de almen opener dan in Slovenië. Daar zijn de dalen nauwer en de omliggende bergwanden steiler. De grensstreek Friuli in Noordoost-Italië is meer heuvelachtig en bedekt met wijngaarden. Geen etappes door echt hooggebergte met rotsen, maar vooral door een groene omgeving. In drie voorgaande jaren heb ik er iedere keer voldoende van genoten om enthousiast verder te gaan. Deze korte eindsprint in 2023 gaf de voldoening van de voltooiing. 

Mijn dank voor alle reacties die ik in de afgelopen jaren op mijn blogs ontving. Ook dit jaar weer van Annemiek, Marguerite en Sylvia. Altijd weer stimulerend bij het maken van het volgende verslag. En natuurlijk bovenal lieve dank aan Judith die mij iedere keer weer loslaat om een beetje mijn eigen avontuur bij elkaar te zwerven en bij de dagelijkse update naar mijn verhalen te luisteren.

Wat nu na vier jaar Alpe Adria?

Nadenken over volgend jaar. Misschien The Cape Wrath Trail in Noordwest Schotland. Minder warm en ze spreken er beter Engels. Bovendien hoef je voor een slaapplaats waarschijnlijk niet moeilijk te zoeken, je mag daar wildkamperen. Verder is het niet gemarkeerd. Daar heb ik tijdens het laatste deel van de Alpe Adria Trail al in kunnen oefenen. Je loopt ook nooit fout, want je bepaald je eigen route. Zo, in enkele zinnen al een paar pluspunten. Nu al wat om verder uit te zoeken. Tot de volgende trektocht.

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Hieronder de verslagen van voorgaande jaren:

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2020 

(van de Grossglockner naar Döbriach)

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2021 

(van Döbriach naar Bovec Slovenie)

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2022-2023

(van Bovec in Slovenie naar Gradisca d' Isonzo in Italie

en van

Gradisca d' Isonzo naar Muggia)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review

Trektocht Alpe Adria Trail 2023: van Banne bij Opicina via het Sloveense Lipica naar Draga (Triëst/Trieste)

 Vrijdag 11 augustus 2023, wandeldag 4

van Banne bij Opicina via het Sloveense Lipica
naar Draga 5 km ten oosten van Triëst
12 uur inclusief pauzes
± 26+3 km, ± 500 m klimmen en ± 510 m dalen
temperatuur 's middags 28 graden

Puzzeltocht

Als niet paardenliefhebber raak ik niet in vervoering bij het zien van al die schimmels bij stoeterij Lipica, de al eeuwen bestaande bakermat van het lipizzaner paardenras. Waarom een route naar de Adria vlak voor het eindpunt Muggia deze extra omweg van rond de vijftien kilometer moet maken is mij dan ook niet duidelijk. Het is dat ik van wandelen in de natuur hou anders zou het een straf zijn. Of de routeplanners, en zeker de routeverzorgers, ook niet echt enthousiast zijn weet ik niet, maar de markering wordt allengs minder opvallend. Dat klinkt leuker dan allengs slechter. Minstens vier keer was ik vandaag van het pad af en dat kwam niet omdat ik geestelijk de weg kwijt ben. Naast de zesentwintig kilometer op de route heb ik er minstens drie naast gelopen. Maar het vult de dag goed als je tot acht uur 's avonds doorloopt.

vanuit Banne eerst weer in westelijke richting omhoog naar de route

een laatste blik over Trieste

Van dorp naar dorp

Om halfacht zit ik weer aan mijn isolatietafeltje alleen in de eetzaal. Dat klinkt erger dan het is, want de mensen in hotel Alla Valle di Banne zijn uiterst vriendelijk. Mijn complimenten.

Na mijn vertrek ga ik buiten het dorp Banne terug omhoog om weer op de route te komen. Met een laatste blik over Trieste neem ik voor vandaag afscheid van de kust. Daarna gaat het met tussenafstanden van drie tot vier kilometer van dorp naar dorp. Voor het eerste dorp, Trebiciano, moet ik om te beginnen over een oude handelsroute omhoog naar de col Sella di Trebiciano op 430 meter hoogte. Ik loop rustig zodat ik zonder gehijg boven kom. Iedere keer ben ik blij als ik weer een teken op een boom zie. Dat lukt mij niet meer in Trebiciano zelf. Waar ik iets gemist heb weet ik niet, maar puzzelend met mijn kaart zie ik dat ik fout zit. Met vragen en gokken bereik ik de andere kant van het dorp en zit voorlopig weer goed.

ergens tussen Trebiciano en Gropada?

In het dorpje Gropada wordt ik verrast door menselijke geluiden. Er is in dit gehucht zowaar om halfelf een barretje open waar oudere mensen een soort verenigingsbijeenkomst lijken te hebben. Ik sluit mij zonder te storen aan en geniet in gepaste stilte van mijn jus d'orange in een heerlijk zonnige entourage.

Op weg naar het stadje Basovizza begint mijn kuit vanuit het niets op te spelen. Wat ik fout gedaan heb weet ik niet. Met aangepaste tred vervolg ik over de lange rustige asfaltweg. In Basovizza komt mijn kuit net op tijd tot voldoende leven om zonder platgereden te worden het centrum te bereiken. In de nauwe toegangsstraat zonder stoepen moet je tussen de rijdende auto's door terrein winnen om verder te komen. De cola bij de bakker was het waard.

de slingerroute over de rode lijn van Banne, naar de noordzijde van Trieste,
via Trebiciano, Gropada en Basovizza naar stoeterij Lipica

Buiten Basovizza raak ik volledig in de war door de markeringen. Met Google Maps en na veel tijdverlies weet ik de vervolgroute naar de Sloveense grens te vinden. 

Lipica

De eerste gebouwen van Lipica maken indruk. Als dit een stoeterij is dan gaat het om een grote opzet. Maar ook hier is de moderne, wellicht profijtelijke aanpak zichtbaar. In wat waarschijnlijk vroeger weides zijn geweest lopen nu sportief geklede mensen met hun golfclubs rond. In het verenigingsbarretje worden bijpassende schoenen en kledingstukken verkocht. Ik beperk mij tot het vullen van mijn waterzak en vervolg mijn verkenning. Vanaf de omcirkelende weg zie ik dat het centrale gebouwencomplex nog veel groter is. Zo ook de weides na de golfbanen. Nu kom ik echt in het paardenweidegebied met de keurige houten hekken. Als paarden je hobby zijn moet dit een aanstekelijk beeld vormen. Overal schimmels met hier en daar zwarte veulens.

Terug naar Italiaanse bodem

Het is pas drie uur. Sowieso te vroeg om te stoppen. En waar zou ik moeten stoppen? Eerst maar een verlate lunch bij een wegrestaurantje waar ik de enige klant ben. Sloveens bier met tosti's. Dat komt net op tijd, want het volgende doel wordt een soort berghut boven op de berg Kokoš.

Hoewel het niet zo'n hoge heuvel is gaat het flink omhoog, 170 meter hoogteverschil in minder dan een kilometer. De hut is luxer dan ik verwacht. Er is aan de buitenzijde ook een geopend buffet. Voor de rest is het er doodstil. Ik rust wat uit en zie af van klandizie. Rond halfvijf trek ik weer verder.

Over brede bospaden gaat het in een ontspannen tempo langzaam naar beneden. Voorlopig nog kilometers door Slovenië. Verder, verder, verder, want ik heb toch niets anders te doen. Onderweg tijdens een rust boek ik via Booking twee overnachtingen in Spittal an der Drau in Oostenrijk waar ik na het weekend Judith zal ontmoeten. Morgen loop ik naar het eindpunt van de Alpe Adria Trail in Muggia. Daar heeft geen enkel hotel plek. Bovendien zijn het flinke overnachtingsprijzen die ze daar vragen.

Om de dag in stijl te vervolgen raak ik nog twee keer het pad kwijt. De eerste keer ter hoogte van het dorp Vrhpolje en de tweede keer in het gehucht Mihele. Beide nog in Slovenië. Met Google Maps vind ik de weg terug naar het pad. Vlak voor de terugkeer naar Italië passeer ik nog de St Elija kerk. Het gras is er aantrekkelijk kort maar ligt tussen de bouwvallige pastorie en het kerkhof. Een bouwval trekt in de nacht soms jeugd of zwervers aan en een kerkhof is mij weer net iets te rustig en ongepast om te overnachten. Met Google Maps vind ik na twee pogingen de juiste richting naar Italië op de voormalige spoorlijn tussen Triëst en Slovenië. Ook hier zeer sporadisch een Adria-Trail bordje.

Als ik tegen achten het dorp Draga gepasseerd ben vind ik het zo langzamerhand wel genoeg voor vandaag. Het is nog ongeveer een uur licht dus het wordt tijd om een veilige slaapplaats te vinden. Met een kleine klim vind ik die wat hogerop in een half open veld. Vanuit het paadje er naartoe is mijn bivakzak half achter een dennetje redelijk uit het zicht. Het is genoeg voor vandaag. Vanochtend eerst kilometers vanuit Italië gelopen naar Slovenië, dan daarna daar weer uren rondgebanjerd en nu weer terug in Italië. Bijna dertig kilometer. Voldoende gezien en bewogen.  Eerst nog wat eten en aantekeningen maken en dan basta.

voor de zekerheid nog even vanaf de 'vijandzijde' gekeken
of ik redelijk uit het zicht lig

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Hieronder de verslagen van voorgaande jaren:

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2020 

(van de Grossglockner naar Döbriach)

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2021 

(van Döbriach naar Bovec Slovenie)

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2022-2023

(van Bovec in Slovenie naar Gradisca d' Isonzo in Italie

en van

Gradisca d' Isonzo naar Muggia)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review