Walk and See: Trektocht Alpe Adria Trail 2023: van Banne bij Opicina via het Sloveense Lipica naar Draga (Triëst/Trieste)

Vrijdag 11 augustus 2023, wandeldag 4

van Banne bij Opicina via het Sloveense Lipica
naar Draga 5 km ten oosten van Triëst
12 uur inclusief pauzes
± 26+3 km, ± 500 m klimmen en ± 510 m dalen
temperatuur 's middags 28 graden

Puzzeltocht

Als niet paardenliefhebber raak ik niet in vervoering bij het zien van al die schimmels bij stoeterij Lipica, de al eeuwen bestaande bakermat van het lipizzaner paardenras. Waarom een route naar de Adria vlak voor het eindpunt Muggia deze extra omweg van rond de vijftien kilometer moet maken is mij dan ook niet duidelijk. Het is dat ik van wandelen in de natuur hou anders zou het een straf zijn. Of de routeplanners, en zeker de routeverzorgers, ook niet echt enthousiast zijn weet ik niet, maar de markering wordt allengs minder opvallend. Dat klinkt leuker dan allengs slechter. Minstens vier keer was ik vandaag van het pad af en dat kwam niet omdat ik geestelijk de weg kwijt ben. Naast de zesentwintig kilometer op de route heb ik er minstens drie naast gelopen. Maar het vult de dag goed als je tot acht uur 's avonds doorloopt.

vanuit Banne eerst weer in westelijke richting omhoog naar de route

een laatste blik over Trieste

Van dorp naar dorp

Om halfacht zit ik weer aan mijn isolatietafeltje alleen in de eetzaal. Dat klinkt erger dan het is, want de mensen in hotel Alla Valle di Banne zijn uiterst vriendelijk. Mijn complimenten.

Na mijn vertrek ga ik buiten het dorp Banne terug omhoog om weer op de route te komen. Met een laatste blik over Trieste neem ik voor vandaag afscheid van de kust. Daarna gaat het met tussenafstanden van drie tot vier kilometer van dorp naar dorp. Voor het eerste dorp, Trebiciano, moet ik om te beginnen over een oude handelsroute omhoog naar de col Sella di Trebiciano op 430 meter hoogte. Ik loop rustig zodat ik zonder gehijg boven kom. Iedere keer ben ik blij als ik weer een teken op een boom zie. Dat lukt mij niet meer in Trebiciano zelf. Waar ik iets gemist heb weet ik niet, maar puzzelend met mijn kaart zie ik dat ik fout zit. Met vragen en gokken bereik ik de andere kant van het dorp en zit voorlopig weer goed.

ergens tussen Trebiciano en Gropada?

In het dorpje Gropada wordt ik verrast door menselijke geluiden. Er is in dit gehucht zowaar om halfelf een barretje open waar oudere mensen een soort verenigingsbijeenkomst lijken te hebben. Ik sluit mij zonder te storen aan en geniet in gepaste stilte van mijn jus d'orange in een heerlijk zonnige entourage.

Op weg naar het stadje Basovizza begint mijn kuit vanuit het niets op te spelen. Wat ik fout gedaan heb weet ik niet. Met aangepaste tred vervolg ik over de lange rustige asfaltweg. In Basovizza komt mijn kuit net op tijd tot voldoende leven om zonder platgereden te worden het centrum te bereiken. In de nauwe toegangsstraat zonder stoepen moet je tussen de rijdende auto's door terrein winnen om verder te komen. De cola bij de bakker was het waard.

de slingerroute over de rode lijn van Banne, naar de noordzijde van Trieste,
via Trebiciano, Gropada en Basovizza naar stoeterij Lipica

Buiten Basovizza raak ik volledig in de war door de markeringen. Met Google Maps en na veel tijdverlies weet ik de vervolgroute naar de Sloveense grens te vinden.

Lipica

De eerste gebouwen van Lipica maken indruk. Als dit een stoeterij is dan gaat het om een grote opzet. Maar ook hier is de moderne, wellicht profijtelijke aanpak zichtbaar. In wat waarschijnlijk vroeger weides zijn geweest lopen nu sportief geklede mensen met hun golfclubs rond. In het verenigingsbarretje worden bijpassende schoenen en kledingstukken verkocht. Ik beperk mij tot het vullen van mijn waterzak en vervolg mijn verkenning. Vanaf de omcirkelende weg zie ik dat het centrale gebouwencomplex nog veel groter is. Zo ook de weides na de golfbanen. Nu kom ik echt in het paardenweidegebied met de keurige houten hekken. Als paarden je hobby zijn moet dit een aanstekelijk beeld vormen. Overal schimmels met hier en daar zwarte veulens.

Terug naar Italiaanse bodem

Het is pas drie uur. Sowieso te vroeg om te stoppen. En waar zou ik moeten stoppen? Eerst maar een verlate lunch bij een wegrestaurantje waar ik de enige klant ben. Sloveens bier met tosti's. Dat komt net op tijd, want het volgende doel wordt een soort berghut boven op de berg Kokoš.

Hoewel het niet zo'n hoge heuvel is gaat het flink omhoog, 170 meter hoogteverschil in minder dan een kilometer. De hut is luxer dan ik verwacht. Er is aan de buitenzijde ook een geopend buffet. Voor de rest is het er doodstil. Ik rust wat uit en zie af van klandizie. Rond halfvijf trek ik weer verder.

Over brede bospaden gaat het in een ontspannen tempo langzaam naar beneden. Voorlopig nog kilometers door Slovenië. Verder, verder, verder, want ik heb toch niets anders te doen. Onderweg tijdens een rust boek ik via Booking twee overnachtingen in Spittal an der Drau in Oostenrijk waar ik na het weekend Judith zal ontmoeten. Morgen loop ik naar het eindpunt van de Alpe Adria Trail in Muggia. Daar heeft geen enkel hotel plek. Bovendien zijn het flinke overnachtingsprijzen die ze daar vragen.

Om de dag in stijl te vervolgen raak ik nog twee keer het pad kwijt. De eerste keer ter hoogte van het dorp Vrhpolje en de tweede keer in het gehucht Mihele. Beide nog in Slovenië. Met Google Maps vind ik de weg terug naar het pad. Vlak voor de terugkeer naar Italië passeer ik nog de St Elija kerk. Het gras is er aantrekkelijk kort maar ligt tussen de bouwvallige pastorie en het kerkhof. Een bouwval trekt in de nacht soms jeugd of zwervers aan en een kerkhof is mij weer net iets te rustig en ongepast om te overnachten. Met Google Maps vind ik na twee pogingen de juiste richting naar Italië op de voormalige spoorlijn tussen Triëst en Slovenië. Ook hier zeer sporadisch een Adria-Trail bordje.

Als ik tegen achten het dorp Draga gepasseerd ben vind ik het zo langzamerhand wel genoeg voor vandaag. Het is nog ongeveer een uur licht dus het wordt tijd om een veilige slaapplaats te vinden. Met een kleine klim vind ik die wat hogerop in een half open veld. Vanuit het paadje er naartoe is mijn bivakzak half achter een dennetje redelijk uit het zicht. Het is genoeg voor vandaag. Vanochtend eerst kilometers vanuit Italië gelopen naar Slovenië, dan daarna daar weer uren rondgebanjerd en nu weer terug in Italië. Bijna dertig kilometer. Voldoende gezien en bewogen. Eerst nog wat eten en aantekeningen maken en dan basta.