Trektocht Alpe Adria Trail 2023: van Draga, 5 km ten oosten van Triëst/Trieste, naar Muggia ten zuiden van Triëste

Zaterdag 12 augustus 2023, wandeldag 5

van Draga 5 km ten oosten van Triëst naar Muggia ten zuiden van Triëste
8,5 uur inclusief pauzes
± 20 km, ± 460 m klimmen en ± 800 m dalen
temperatuur 's middags 29 graden

de steile witte wanden van de Val Rosandra

Finale

Wat een mooie start van deze finale dag! Na een vroege reveille loop ik al voor zeven uur weer over de tot fiets- en wandelpad veranderde oude spoorlijn. Tussen rechtopstaande wanden gaat het van de ene naar de andere tunnel. 

Lekker makkelijk lopen totdat het pad ineens na een kilometer linksaf de vallei in duikt. Hier begint de flinke afdaling naar het gehuchtje Botazzo aan de top van de prachtige Val Rosandra. Als je er doorheen kijkt zie je zelfs de Golf van Trieste aan de horizon. Eerst nog even goed concentreren op het rulle pad naar beneden.

boven in de Rosandra vallei ligt het gehuchtje Botazzo

Beneden in Batozzo opent zich de vallei nog meer met steile wanden van poreus en afbrokkelend kalkzandsteen, een echt karstlandschap compleet met een hoge waterval en wilde geiten.

wilde geiten op een richel aan de overkant

Dat er in Botazzo nog mensen wonen moet door de bereikbaarheid per auto komen. Voorgangers hebben het eerder opgegeven ondanks het stromend water naast de deur.

De ene keer loop ik op gelijke hoogte met de Rosandra-beek en een paar honderd meter verder kijk je er diep op neer. Hier wandel je glimlachend genietend van de prachtige natuur in de ochtendzon op je gemak naar beneden.

Rosandra-beek in de diepte

Al kijkend, fotograferend en genietend doe ik ruim een uur over de twee kilometer door de Rosandra vallei tussen de spoorlijn en het dorpje Bagnoli Superieure. Net voor dat dorpje zie je ingenieuze aquaductkanalen uit het verleden toen dit water ook al werd gebruikt.

Bagnoli

In Bagnoli Superieure bereik ik de toegang tot de bewoonde wereld met zelfs een pleintje omrand door geopende cafés en een alimentaria. En nog belangrijker, alles is op deze warme zaterdag om halfnegen 's morgens open. Even later ben ik met een cola en een gebaksrol zittend op een betonnen muurtje bezig met een doorstartontbijt.

straatjes bij binnenkomst van Bagnoli vanuit de Val Rosandra

San Dorligo della Valle

Bij het schrijven van dit blog zie ik op de website van de Alpe Adria Trail dat de route vanaf Bagnoli della Rosandra sinds 2021 een andere loop heeft en heel eind weer de heuvels intrekt om via Slovenië in Muggia te eindigen. Zelf heb ik de oude route gewandeld die in mijn gids wordt beschreven. Met mijn indrukken van vandaag snap ik de behoefte om de laatste vijftien kilometer aantrekkelijker te maken.

een AAT informatiepunt vlakbij Doligo della Valle 

Ook de door mijn gelopen route blijft in lijn met de eerdere ervaringen. Niet eenvoudig naar het eindpunt wandelen, maar omhoog om via de bossen op de flanken van de vallei met de nodige inspanning het volgende dorp San Dorligo della Valle te bereiken. De bevolking heeft er geen last van en jij schuift ongezien door het landschap. Dat ook anderen deze moeilijke route uit het zicht van de bevolking kiezen tonen de verschillende plekken waar kleding, schoenen en tassen zijn achtergelaten. Naar mijn inschatting van migranten op de vlucht of doortocht naar andere delen van Europa. Dat is andere koek dan zoals ik vrijwillig voor je plezier een beetje rondtrekken en een keertje buiten slapen.

De markeringen zijn hier beter dan in Slovenie. Toch slaag ik er in San Dorligo della Valle na de afdaling naar het dorp, een korte rondgang in het centrum en een aansluitende klim, weer uit te komen bij de metalen wandelaar met het AAT-informatiepunt waar ik twintig minuten geleden uit het bos kwam. Het blijft regelmatig je kaart controleren en zo nu en dan gokken waar je naar toe moet.

Nee hè

De rest van de ochtend trek ik in toenemende warmte verder over keiige bospaden op de flanken van de vallei waar dorpjes zorgvuldig worden omtrokken. Langzaam krijgt de vegetatie mediterrane trekken.

Via een bedrijventerrein bereik ik de de autoweg tussen Trieste en Slovenië en denk ik bij een groot winkelcentrum de echte bewoonde wereld gevonden te hebben. Eerst maar een lunch en rust met brood en drank uit deze moderne winkel met dito modern gedreun van noodzakelijke achtergrondmuziek en met zicht op voorbij kreunende overvolle karren die door al voldoende gevulde mensen naar hun auto worden geduwd.

Muggia toch bereikt

Maar ik ben te voorbarig met mijn gevoel spoedig in Muggia te zijn. De routeplanners van voor 2021 zagen er ook geen been in om de wandelaar nog even voor het einde omhoog te jagen. De route gaat niet rechtstreeks naar Muggia. Nee, de route gaat aan de andere kant van de autoweg ineens links af richting Slovenië om net voor de grens een heuvelrug te bedwingen. Door de slechte markeringen weet ik de ingang naar het juiste bospad omhoog niet direct te vinden en zo ververs ik net voor einde van de trektocht tussen de bramenstruiken de bebloede krassen op mijn benen en armen.

De Golf van Trieste vanuit het zuiden gezien

Bij Santa Barbara, het dorp bovenop de heuvel, nog een laatste vergezicht over de Golf van Trieste en tot slot wordt definitief de afzink naar Muggia ingezet. Ik ga in een ruk door naar het oude centrum van het stadje en sluit op het Piazza Marconi bij de Toeristeninformatie mijn Alpe Adria Trail af. Daarna eerst de finish vieren met een heerlijk biertje. Yes!

Piazza Marconi Muggia

Terugblik

Na ruim 650 kilometer rondde ik vandaag mijn Alpe Adria Trail af. Het duurde mede door bosbranden twee jaar langer dan ik in 2020 inschatte. Als ik terugkijk beklijft het beeld van een trektocht door middelhoog gebergte met een uitloop in het heuvelachtige Noordoost-Italië. De tocht had vooral een agrarisch karakter met doorkruising van veel almen, door bosstroken, langs boerderijen. Het landschap is in Oostenrijk met de almen opener dan in Slovenië. Daar zijn de dalen nauwer en de omliggende bergwanden steiler. De grensstreek Friuli in Noordoost-Italië is meer heuvelachtig en bedekt met wijngaarden. Geen etappes door echt hooggebergte met rotsen, maar vooral door een groene omgeving. In drie voorgaande jaren heb ik er iedere keer voldoende van genoten om enthousiast verder te gaan. Deze korte eindsprint in 2023 gaf de voldoening van de voltooiing. 

Mijn dank voor alle reacties die ik in de afgelopen jaren op mijn blogs ontving. Ook dit jaar weer van Annemiek, Marguerite en Sylvia. Altijd weer stimulerend bij het maken van het volgende verslag. En natuurlijk bovenal lieve dank aan Judith die mij iedere keer weer loslaat om een beetje mijn eigen avontuur bij elkaar te zwerven en bij de dagelijkse update naar mijn verhalen te luisteren.

Wat nu na vier jaar Alpe Adria?

Nadenken over volgend jaar. Misschien The Cape Wrath Trail in Noordwest Schotland. Minder warm en ze spreken er beter Engels. Bovendien hoef je voor een slaapplaats waarschijnlijk niet moeilijk te zoeken, je mag daar wildkamperen. Verder is het niet gemarkeerd. Daar heb ik tijdens het laatste deel van de Alpe Adria Trail al in kunnen oefenen. Je loopt ook nooit fout, want je bepaald je eigen route. Zo, in enkele zinnen al een paar pluspunten. Nu al wat om verder uit te zoeken. Tot de volgende trektocht.

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Hieronder de verslagen van voorgaande jaren:

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2020 

(van de Grossglockner naar Döbriach)

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2021 

(van Döbriach naar Bovec Slovenie)

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2022-2023

(van Bovec in Slovenie naar Gradisca d' Isonzo in Italie

en van

Gradisca d' Isonzo naar Muggia)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review