Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

dinsdag 13 december 2016

Floris V-pad; wandelen van Kockengen via Woerden naar Linschoten

Stroeve ijscondities

Vrijdag 9 december 2016

Vorige week nog min acht en vandaag weer plus elf, bijna twintig graden verschil. Daar schiet je als schaatser niet veel mee op. Zouden jongeren nog weten wat het voorstelt, ijs, schaatsen? Zouden ze de valbeweging nog herkennen? De wat? Ja daar heb je het al, geen idee dat je bij schaatsen jezelf min of meer van je ene been op het andere laat 'vallen' om goed te kunnen afzetten. In Woerden houden ze de herinnering aan schaatsen en het ijs dan maar in leven met een beeldhouwwerk van brons. Je kunt zien hoe ze net naar rechts 'vallen'. Ze zitten ook mooi 'diep'. Ze hebben er goed de gang in met hun haren strak naar achteren. Alleen vind ik het 'treintje' wel erg dicht op elkaar zitten, niet helemaal mijn smaak. Maar je moet ook iets hebben om te verbeteren.
Centimeters dik
Wij zijn maar gaan wandelen in Luilekkerland. Niet over het ijs zoals tijdens de wandeling van het Waterliniepad in 2012 tussen Jutphaas en Culemborg, twintig centimeter dik! Ook niet over de dijk langs het afwateringskanaal De Bijleveld.
Heel even klauterde Frank naar boven op de net verhoogde en versterkte waterkering. Hij groeide zienderogen. Goede klei hebben ze gebruikt om het dijkje te versterken, centimeters dik onder zijn schoenen, niet meer van los te komen. Dan maar omlopen naar de ophaalbrug om het oude deel van Kockengen te bekijken en vooral veel door het plantsoen te schaatsen om die klei kwijt te raken.
Kockengen is nog echt een oud dorp, met kleine huizen en winkeltjes. Leuk om op je gemak doorheen te lopen. Het gaat wel met de tijd mee, er staan ook winkeltjes leeg. Zouden ze hier ook online kopen? Past niet bij dit dorpsgezicht. Moeten ze niet doen. Appeltaartentijd was het helaas nog niet, anders waren we bij het kleine eetcafé De Voorstraat naar binnen gegaan. Eerst maar eens kijken hoe we op de Hollandse Kade komen via een alternatieve route.

Stichtse Groenlanden
Dat er geen gladheidsbestrijding is op de Hollandse Kade namen wij voor lief. Zonder aarzeling gingen we deze uitdaging aan en begaven ons in de onafzienbare 'Groenlanden'. Zover je kon kijken groen. Nou kon je niet zo ver kijken door het grauwe weer, maar het groen verplaatste met ons mee, vijf kilometer lang. Het meest opwindende was de vaststelling dat de sloten hier een behoorlijk breedte hebben. Waarschijnlijk ziet het er met zon en goed zicht mooier uit.
Zo ook het lange jaagpad langs de Oude Rijn. De grootste afwisseling daar was de vraag of de rustende eenden voor ons in het water zouden springen of het lef zouden hebben ons te negeren. Slechts één keer maakten we geen indruk en bleven er twee achteloos op de kade liggen. We lieten er ons niet door stoppen.
Vesting Woerden
Pas interessant werd het weer met de entree van de vesting Woerden. Als eerste haalden we de bronzen schaatsgroep bij de vestinggracht in. Daarna volgde een korte blik in het binnenste van het 'kasteel van Woerden'. Ooit begin vijftiende eeuw door Jan van Beieren gebouwd als verdedigingswerk. Jan was ook heer van Woerden.
foto van wikipedia
Hij had blijkbaar een vooruitziende multifunctionele visie; later is dit gebouw achtereenvolgens gebruikt als gevangenis, hospitaal (die combinatie zie je wel meer), opvangkamp voor Ambonezen, centraal kledingmagazijn voor Defensie en tegenwoordig appartementen en horeca. De binnenplaats ziet er aantrekkelijk uit. 
Direct naast het kasteel staat de dominerende Sint Bonaventurakerk. Een karakteristieke kerk door de verschillende spitse torentjes naast de hoofdspits. We zijn niet naar binnengegaan, want na drie uur wandelen was het nu wel appeltaartentijd. Op de gok de Voorstraat in, een drukke winkelstraat met vandaag allerlei kramen. Of het de wekelijkse markt was of een versplinterde kerstmarkt werd ons niet duidelijk. Het had ook niet onze volle aandacht, wij speurden verwoed naar een horecavlag of een menubord, zelfs een bierreclame hadden we goed gerekend. Maar het bleef een gemiddelde Nederlandse winkelstraat met ketennamen, die je overal tegenkomt. Maar zie, ginds bij de kerk, geen kribbe, geen ster van Bethlehem, maar Grand-café Plein 7. Niet verder zoeken meteen naar binnen.
 
We waren de enige mannen in dit marktdagvrouwen-bolwerk. En die maken wat mee, af te leiden aan de verhalen die links en rechts van ons werden afgestoken. In gedoogstatus aten wij onze appel-pruimentaart, die zeker zo goed smaakte als op andere dagen. Complimenten.
Stellingmolen de Windhond
We verlieten de vesting via het sfeervolle Kazerneplein en langs de stellingmolen De Windhond. De wallen waar hij in het verleden op gebouwd is zijn niet echt meer te herkennen. De vlakbij gelegen brug over de Singel was het definitieve einde van onze Woerdense Vestingwandeling.
mooie boerderijen aan de rechter hand
Daarna verloor Woerden snel zijn charme om ons vervolgens te droppen in het verkeerslawaai van de zesbaans A12. Tot vlakbij deze snelweg loop je door een ambivalente wereld met aan je ene hand oude boerderijen, stille getuigen van een tijd van noeste handarbeid. En aan je andere hand optrekkende vrachtauto's, remmende bestelbussen, gierende personenwagens, alles met haast en waarschijnlijk net als vroeger hard aan het werk. Het jammere is dat al het lawaai zich voortzet tot diep in het ooit rustige land.
verkeerslawaai aan de linker hand
Wij zetten door, passeerden de A12 onderlangs en sloegen af richting Huis te Linschoten. Slechts langzaam stierf het geluid achter ons uit, terwijl wij ons lieten opslokken in de waterige veenbossen, die ons begeleiden richting Linschoten. Dat zag er weer beter uit. De Lange Linschoten hebben we al ontmoet. Dat smalle water zal ons de volgende keer leiden naar Oudewater. Dat moet ook een mooie oude plaats zijn. Weer iets om naar uit te kijken.

De dagverslagen worden verzameld in de pagina 


zaterdag 12 november 2016

Floris V-pad; wandelen van Hilversum-Kerkelanden via Vreeland en Loenen a/d Vecht naar Kockengen

Soppen in het veen

Woensdag 9 november 2016

Vuntus
Snelle vrienden
'Kom je net van school?'
De brugpieper knikte, staand naast zijn fiets op het schommelende fiets-voetveer over het Amsterdam-Rijnkanaal tussen Nieuwer ter Aa aan de westzijde en Breukelen/Nieuwersluis aan de oostzijde.
'En waar zit je op school'?
Wij zijn niet nieuwsgierig, maar willen wel weten hoe het sociale leven in deze groene uitgestrektheid is georganiseerd. Wandelen moet meer zijn dan alleen bewegen met je benen.
'Weukelen' meende ik te horen. Midden op het water ging het geluid een beetje verloren in het motorgeronk. Bovendien had hij een beugel, dus ik legde het uit als Breukelen. Elke dag op en neer ging hij.
Ik wilde nog meer vragen over het leven in de polder, maar we waren al naar de overkant geracet. Als echte Nederlander sloot ik de conversatie af met de vraag wat deze overtocht nou kostte. Verheugd dat hij een gunstige tijding kon brengen antwoordde hij als kenner glimlachend 'het is gratis'. Kijk, dat zijn nou echte vrienden, waar je wat aan hebt, meteen het goede antwoord. Gratis! Even later haalde hij ons in en zwaaide. 
Grijze verstilling
Dit was zo'n dag dat er geen hond op uit trekt; grijs, motregen en als je binnen zit moet de verlichting al aan. Buiten is de lucht licht grijs. Een grijs waar je het vocht aan afziet. De hele dag zagen we op de sloten en plassen aan de kringen dat het regende. Zo een dag. Eenzame wandelaars in het grijs en het vocht. Vocht onder je voeten, vocht op je jas en vocht op je pet. Zo nu en dan de capuchon op. Vage grijze silhouetten aan de andere kant van een plas of een groene vlakte. Zo een dag heeft toch weer zijn eigen stille charme. Verstilling als je de verkeersgeluiden van benauwd Nederland niet meerekent.

Drie landschappen
En toch viel de regen mee. Geen moment lekte het water van onze regenjas op onze broek. Alle tijd om rond te kijken en door de vele gaten in de begroeiing en rietkragen te turen over plassen en polders. 
Terugkijkend op de drieëntwintig kilometer krijg je het idee dat je door drie landschappen bent gegaan; het plassengebied rondom Loosdrecht, de Vecht met de dorpen Vreeland en Loenen en daarna de poldervlaktes vanaf Nieuwer Ter Aa richting Kockengen. Toch behoort dit gebied oorspronkelijk tot hetzelfde veengebied met de Vecht als belangrijkste rivier, ooit ook de belangrijkste verkeersader.
Kromme Rade
Loosdrechtse Plassen
Vanaf de Hilversumse wijk Kerkelanden waren we snel op de Kromme Rade, een lage scheidingsstrook tussen twee veengebieden. Naar mate je doorloopt hebben de bewoners van weleer steeds meer land voor turf afgegraven en worden de waterplassen steeds groter tot je tenslotte langs de grote plas de Vuntus loopt. Daarna loop je verder over de smalle Lambertszkade, tussen alleen maar plassen, kilometers lang. Links de Loosdrechtse Plassen en rechts de Wijde Blik, alles weggebaggerd voor turf en wat nog overschoot weggeslagen door storm en golven. 
Wijde Blik
Vecht
Noord-Brabant hebben we eerst bezocht voordat we verder trokken. Na twee uur wandelen was dat het omlopen van een kilometer meer dan waard. Waarom een pannenkoeken-restaurant in Vreeland aan de Vecht Noord-Brabant heet ben ik vergeten te vragen. Kreeg niet de indruk dat ze de weg kwijt waren.  
Vecht bij Vreeland
Langs de Vecht ging het richting Loenen. Dit keer niet zoals op het Waterliniepad aan de noordzijde over asfalt, maar veel leuker over braamstruiksebinnenpaden door de landjepik-tuinen van prachtige woonarken. Hele drijvende kastelen zitten erbij, met hun eigen tuintjes, schuurtjes en terrasjes, waar het in de zomer goed toeven moet zijn en wij nu in de motregen op ons gemak doorheen banjerden. Als in het paradijs passeerden we een appelboom met onnatuurlijk rode appels. Zonde om die te laten rotten op de grond. Volgens Frank zou ik last krijgen van mijn darmen. Nooit van gehoord. Dat staat ook niet in de bijbel. Wel had ik de rest van de dag een drukkend gevoel in mijn maag. Zou er toch iemand vertoornd zijn geweest?
Loenen aan de Vecht was voor mij ook nieuw. Een aangename verrassing, zelfs in de regen. Een teruggang in de tijd met oude huizen, molen, kerk, ophaalbrug en zelfs een grutterij met vergeten producten uit onze jeugd. 
Nieuwersluis was bekend terrein. We zagen de oude kazerne en het opleidingshuis van weleer nu wel vanuit een andere hoek. Ook mooi. 
Druk autoverkeer begeleidde ons richting Breukelen, op weg naar de afslag voor het voetveer bij Nieuwer Ter Aa. Ondanks de drukke weg gaven de schitterende buitenhuizen uit de zeventiende en achttiende eeuw voldoende afleiding om te genieten. Hier en daar zie je de invloed van de huidige tijd; toegangshekken die op afstand geopend kunnen worden en eveneens automatische mechanische palen, die als bij een bussluis de toegang blokkeren voor ongewenst bezoek. Niet een verrijking, maar wel begrijpelijk als je zo rijk bent. 
Verkeerscorridor
Loop je langs de Vecht in gedachte tientallen jaren of meer in het verleden, vijfhonderd meter verder bereik je een strook van iets meer dan een halve kilometer breed waar grote verkeersstromen worden samengeperst en ben je in één klap terug in het nu. Veel meer ruimte is er in het Utrechtse veengebied ook niet, omdat even verder de Vecht en de Vinkeveense plassen als een trechter werken. Zou je de toegang naar Amsterdam willen verdedigen dan liggen hier kansen op deze smalle passage.

Als eerste stuit je op het drukbevaren Amsterdam-Rijnkanaal, dat hier honderdtwintig meter breed is. Dertig meter daarna volgt de vierbaansspoorlijn tussen Utrecht en Amsterdam en als klap op de vuurpijl passeer je vierhonderd meter verder de tienbaans A2. Net als een vuurpijl maakt alles hier lawaai. Je wordt er zelf stil van. Praten wordt vermoeiend. Of je het mooi vindt of niet, Nederland - handelsland verdient hier voor onze ogen zijn geld terwijl wij lekker wandelen.
Veenpolder
Over een zevenenhalve meter dik pakket veen schijnen we te lopen, lezen we op een informatiebord bij het paviljoen De Grote Sniep. En rond het jaar 1000 was dat pakket nog veel dikker. In de twaalfde en dertiende eeuw is de Bisschop van Utrecht begonnen met het aanbesteden van kavels in het veen voor ontginning. Daarmee is het Groene Hart van Holland en Utrecht ontstaan. Namen als Heikoop en Nieuwkoop herinneren nog aan de naam van de overeenkomst, 'cope', tussen de Bisschop en de ontginners.
Veenkade
De Veenkade waarover we lopen vormde de achtergrens tussen twee van die ontginningsgebieden. Het is makkelijk te herkennen omdat de sloten aan beide zijden in een andere richting lopen. Het blijft intrigeren dat al zo kleine duizend jaar geleden kleine boeren hier de natuur naar hun hand probeerden te zetten. Een groene vlakte waar je vaak langsheen jakkert, maar die, nu je er loopt, toch veel meer geschiedenis openbaart dan je verwacht. Het heeft wel wat, al die sloten, weteringen, molens en boezems. Het zijn hier niet de panorama's als in de bergen, maar de wegvloeiende groene horizonnen, die je omringen en weten te bekoren.
Paviljoen De Grote Sniep midden in het groen
zelfbedieningsvoetveer
Vlak voor Kockengen mogen we zelf nog even aan het werk op het zelfbedieningsvoetveer. Even flink draaien en dan zijn we bijna in luilekkerland. Luilekkerland? Kockengen schijnt de verbastering te zijn van de naam het land van Cockanje/ of Pays de Cocagne. Want hoe maak je middeleeuwse boeren zo gek om een veengebied te ontginnen? Je belooft ze een luilekkerland. Dus eerst strooi je ze zand in de ogen en daarna lok je ze het veen in. Hadden die Utrechtse bisschoppen en Hollandse graven dan ook al marketingconsultants? Niet veel nieuws onder de zon.
Die ontginners zullen er een pak werk aan gehad hebben, maar postuum hebben ze eeuwen later nog steeds eer van hun werk. Wij hebben er weer van genoten.


De dagverslagen worden verzameld in de pagina 

zaterdag 22 oktober 2016

Floris V-pad; wandelen van station Weesp naar 's Gravenland

Hernieuwde kennismaking

Woensdag 5 oktober 2016


biddende aalscholver in de Ankeveense Plassen langs het Bergse Pad

Vervaagde beelden
Hadden ze nou een paar jaar geleden ook al een restaurant hier bij fort Uitermeer? Was hier in 2012 bij de wandeling over het Waterliniepad al een strandje aan de Spiegelplas? Na de wandeltocht in Noorwegen weer voor de eerste keer op pad. We liepen vandaag, 5 oktober, over het Floris de vijfde pad van Weesp richting Kortenhoef en verlieten tenslotte in 's Gravenland het pad. Het was een dag van hernieuwde kennismaking. 

Over het Trekvogelpad in 2011, het Waterliniepad 2012, het Westerborkpad in 2015 hadden we al grote delen van de route van vandaag gelopen. In Weesp komen wel vier Langeafstandspaden bijeen. Veel komt je daarom bekend voor, maar verschillende keren zagen we veranderingen. Even ben je er niet bij en dan verschuiven ze wat. Vooral ten noorden van Weesp is de horizon veranderd door de hoge nieuwe spoorbrug over de A1 ter hoogte van Muiderberg. Verder zijn er geluidschermen opgetrokken naast het verlegde tracé van de A1. Naar je gevoel komt die snelweg een stuk dichterbij en lijkt het of de Nieuwe Keverdijkse polder kleiner is geworden. Die polder is natuurlijk niet kleiner geworden, maar er is weer een stuk weilanden vanaf gekaapt.
Grachten, rivier, sloten, plassen
Heerlijk wandelen in een mooie herfstzon door dit typische Hollandse veenlandschap. In Weesp liepen we eerst langs de Oudegracht. Ontzettend helder water blonk ons tegemoet, water waarin de oude grachtenhuizen fotogeniek worden weerspiegeld.
Langs het monumentale stadhuis gaat het, over de schilderachtige Lange Vechtbrug, de dubbele ophaalbrug over de rivier, en voorbij het torenfort aan de Ossenmarkt naar buiten naar de groene vrijheid van de Nieuwe Keverdijkse polder. Alles al eerder gezien en gelopen en toch weer aangenaam om opnieuw te ondergaan.
Oudegracht Weesp
zeil op een klomp in de kraak heldere Oudegracht
de Vecht bij Weesp
hond, mens, rund op gelijk niveau in de Nieuwe Keverdijkse polder
gemaal van de Nieuwe Keverdijkse polder vlakbij fort Uitermeer
Fort Uitermeer
Toeristische bordjes wezen al in Weesp naar horeca bij het fort Uitermeer. Maar wij laten ons niet meer foppen. De ene keer lopen we in een land met Mittwoch Ruhetag, de andere keer zijn we weer te vroeg en de derde keer is het net afgebrand. Mentale weerbaarheid, daar moet je voortdurend aan werken. Des te groter is de opluchting en het genoegen als er dan wel met een kop koffie gerust kan worden. 
fort Uitermeer
Van ver zagen we al een Nederlandse driekleur. Dat kan duiden op een historische tentoonstelling, dus nog even wachten met juichen. Dichterbij zien we een tweede vlag, dit keer met een horeca uitstraling. Prima. Met nog meer interesse bekijken we wat de vrienden van het fort de laatste tijd in hun vrije tijd hebben gedaan. Een mooie draaibrug is de eerste vaststelling en een sterk verbeterd fort de tweede. En natuurlijk de gezellige houten loods, die restaurant 'Uit & Meer' herbergt. 
Het was blijkbaar vriendinnendag vandaag. Overal binnen en buiten het restaurant zaten de groepen bijeen voor hun koffie-en theekrans. Jack en wij sluiten ons bescheiden aan. Jack om veel water te drinken en daarna uit te spugen en wij voor cappuccino, koffie en gebak. Je moet ergens op lopen. 
Spiegelplas
Ankeveense Plassen

Met de Vecht en zijn woonboten aan onze rechterhand wandelen we verder en zijn blij om de schrale tegenwind te ontwijken op het fietspad met de Ankeveense Plassen aan de linker kant en de Spiegelplas rechts, aan de Nederhorst den Bergse kant. Altijd weer aantrekkelijk om bij doorkijkjes te stoppen en te turen over deze veenplassen, met hun rietkragen en waterlelies. We slaan het Bergse Pad richting Ankeveen in. Zonder dat je er erg in hebt rijg je zo al turend en rondspiedend de ene na de ander kilometer aaneen. Bij Ankeveen lopen we op het Stichtse End. Vreemde naam voor een straat in Noord-Holland. Zou die Floris V dat afgepakt hebben van Utrecht? 
Ankeveense Plassen langs het Bergse Pad

Bergse Pad naar Ankeveen
Bushalte hoppen
Kortenhoef komt in zicht en lang gaat het over de Kortenhoefse Dijk. De geplande bushalte laat een wachttijd zien, die ruimte laat om door te lopen naar de volgende halte op de dijk. Hiermee overspelen we onze hand. Die halte, ingetekend op onze kaart, blijkt bij aankomst tot een andere regio te horen en deze buslijn gaat helemaal niet naar station Hilversum. 
Maar er staat nog een halte ingetekend op de kaart op driekwart van de dijk richting het Hilversums Kanaal. We lopen daarom gewoon door en lopen trouwens nog steeds op de route. Helaas wordt dit optimisme gehalveerd als ook de volgende halte geen stopplek is voor de bus naar Hilversum. Nog vijftig procent optimisme over. Hier buigt namelijk het pad af richting 's Gravenland. Daar moet volgens mijn gids uit het jaar 2000 een bus stoppen aan het zogenaamde Zuidereind. We verleggen spontaan het eindpunt voor vandaag. 'S Gravenland; een eindpunt dat goed past bij de naam van dit pad.
Langs het Oppad
Door venige bosstroken tussen Kortenhoef en 's Gravenland gaat het opgewekt over het 'Oppad' langs brede weteringen en door weilanden. Daar zijn de koeien en een stier, met een simpel prikkeldraadje van ons zijn gescheiden. Maar de runderen liggen slim onder de wind zo laag mogelijk te rusten en te herkauwen. Even geen tijd voor twee van die wandelaars. Wij niet, wij lopen fier in de dunne wind op weg naar ons eindpunt. Denken we. 
Langs het Oppad
Ook hier is helaas sprake van een veranderende wereld. Het Zuidereind ligt nog steeds aan het einde van 's Gravenland, dat wel, maar de halte van weleer is nergens te bekennen. Een desperate hoop dat aan de doorgaande Vreelandseweg nog wat te vinden is, wordt tweehonderd meter verder ook weggeblazen. Even later lopen we parallel aan deze weg zelf maar naar Hilversum. Niet langer op de kaart in de gids en dus geen idee van de dichtstbijzijnde bushalte.
Weer anderhalve kilometer verder, bij de rand van de bebouwde kom, komen we eindelijk op het slimme idee om ook een keer op Google maps te kijken. Waarom heb je anders een smartphone. Maar een phone is net zo handig als zijn bezitter smart is. Na nog een kilometer staan we tenslotte bij een bushalte met de juiste bestemming. Ach, als je maar stug digibetisch volhoudt kom je vanzelf aan een respectabel aantal kilometers. 


De dagverslagen worden verzameld in de pagina