Floris V-pad; wandelen van Kockengen via Woerden naar Linschoten

Stroeve ijscondities

Vrijdag 9 december 2016

Vorige week nog min acht en vandaag weer plus elf, bijna twintig graden verschil. Daar schiet je als schaatser niet veel mee op. Zouden jongeren nog weten wat het voorstelt, ijs, schaatsen? Zouden ze de valbeweging nog herkennen? De wat? Ja daar heb je het al, geen idee dat je bij schaatsen jezelf min of meer van je ene been op het andere laat 'vallen' om goed te kunnen afzetten. In Woerden houden ze de herinnering aan schaatsen en het ijs dan maar in leven met een beeldhouwwerk van brons. Je kunt zien hoe ze net naar rechts 'vallen'. Ze zitten ook mooi 'diep'. Ze hebben er goed de gang in met hun haren strak naar achteren. Alleen vind ik het 'treintje' wel erg dicht op elkaar zitten, niet helemaal mijn smaak. Maar je moet ook iets hebben om te verbeteren.

Centimeters dik

Wij zijn maar gaan wandelen in Luilekkerland. Niet over het ijs zoals tijdens de wandeling van het Waterliniepad in 2012 tussen Jutphaas en Culemborg, twintig centimeter dik! Ook niet over de dijk langs het afwateringskanaal De Bijleveld.

Heel even klauterde Frank naar boven op de net verhoogde en versterkte waterkering. Hij groeide zienderogen. Goede klei hebben ze gebruikt om het dijkje te versterken, centimeters dik onder zijn schoenen, niet meer van los te komen. Dan maar omlopen naar de ophaalbrug om het oude deel van Kockengen te bekijken en vooral veel door het plantsoen te schaatsen om die klei kwijt te raken.

Kockengen is nog echt een oud dorp, met kleine huizen en winkeltjes. Leuk om op je gemak doorheen te lopen. Het gaat wel met de tijd mee, er staan ook winkeltjes leeg. Zouden ze hier ook online kopen? Past niet bij dit dorpsgezicht. Moeten ze niet doen. Appeltaartentijd was het helaas nog niet, anders waren we bij het kleine eetcafé De Voorstraat naar binnen gegaan. Eerst maar eens kijken hoe we op de Hollandse Kade komen via een alternatieve route.

Stichtse Groenlanden

Dat er geen gladheidsbestrijding is op de Hollandse Kade namen wij voor lief. Zonder aarzeling gingen we deze uitdaging aan en begaven ons in de onafzienbare 'Groenlanden'. Zover je kon kijken groen. Nou kon je niet zo ver kijken door het grauwe weer, maar het groen verplaatste met ons mee, vijf kilometer lang. Het meest opwindende was de vaststelling dat de sloten hier een behoorlijk breedte hebben. Waarschijnlijk ziet het er met zon en goed zicht mooier uit.

Zo ook het lange jaagpad langs de Oude Rijn. De grootste afwisseling daar was de vraag of de rustende eenden voor ons in het water zouden springen of het lef zouden hebben ons te negeren. Slechts één keer maakten we geen indruk en bleven er twee achteloos op de kade liggen. We lieten er ons niet door stoppen.

Vesting Woerden
Pas interessant werd het weer met de entree van de vesting Woerden. Als eerste haalden we de bronzen schaatsgroep bij de vestinggracht in. Daarna volgde een korte blik in het binnenste van het 'kasteel van Woerden'. Ooit begin vijftiende eeuw door Jan van Beieren gebouwd als verdedigingswerk. Jan was ook heer van Woerden.

foto van wikipedia

Hij had blijkbaar een vooruitziende multifunctionele visie; later is dit gebouw achtereenvolgens gebruikt als gevangenis, hospitaal (die combinatie zie je wel meer), opvangkamp voor Ambonezen, centraal kledingmagazijn voor Defensie en tegenwoordig appartementen en horeca. De binnenplaats ziet er aantrekkelijk uit. 

Direct naast het kasteel staat de dominerende Sint Bonaventurakerk. Een karakteristieke kerk door de verschillende spitse torentjes naast de hoofdspits. We zijn niet naar binnengegaan, want na drie uur wandelen was het nu wel appeltaartentijd. Op de gok de Voorstraat in, een drukke winkelstraat met vandaag allerlei kramen. Of het de wekelijkse markt was of een versplinterde kerstmarkt werd ons niet duidelijk. Het had ook niet onze volle aandacht, wij speurden verwoed naar een horecavlag of een menubord, zelfs een bierreclame hadden we goed gerekend. Maar het bleef een gemiddelde Nederlandse winkelstraat met ketennamen, die je overal tegenkomt. Maar zie, ginds bij de kerk, geen kribbe, geen ster van Bethlehem, maar Grand-café Plein 7. Niet verder zoeken meteen naar binnen.

 

We waren de enige mannen in dit marktdagvrouwen-bolwerk. En die maken wat mee, af te leiden aan de verhalen die links en rechts van ons werden afgestoken. In gedoogstatus aten wij onze appel-pruimentaart, die zeker zo goed smaakte als op andere dagen. Complimenten.

Stellingmolen de Windhond

We verlieten de vesting via het sfeervolle Kazerneplein en langs de stellingmolen De Windhond. De wallen waar hij in het verleden op gebouwd is zijn niet echt meer te herkennen. De vlakbij gelegen brug over de Singel was het definitieve einde van onze Woerdense Vestingwandeling.

mooie boerderijen aan de rechter hand

Daarna verloor Woerden snel zijn charme om ons vervolgens te droppen in het verkeerslawaai van de zesbaans A12. Tot vlakbij deze snelweg loop je door een ambivalente wereld met aan je ene hand oude boerderijen, stille getuigen van een tijd van noeste handarbeid. En aan je andere hand optrekkende vrachtauto's, remmende bestelbussen, gierende personenwagens, alles met haast en waarschijnlijk net als vroeger hard aan het werk. Het jammere is dat al het lawaai zich voortzet tot diep in het ooit rustige land.

verkeerslawaai aan de linker hand

Wij zetten door, passeerden de A12 onderlangs en sloegen af richting Huis te Linschoten. Slechts langzaam stierf het geluid achter ons uit, terwijl wij ons lieten opslokken in de waterige veenbossen, die ons begeleiden richting Linschoten. Dat zag er weer beter uit. De Lange Linschoten hebben we al ontmoet. Dat smalle water zal ons de volgende keer leiden naar Oudewater. Dat moet ook een mooie oude plaats zijn. Weer iets om naar uit te kijken.

De dagverslagen worden verzameld in de pagina 

Floris V-Pad; wandelen van Amsterdam naar Bergen op Zoom

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie: mijn wandelingen in Nederland