Trektocht Cape Wrath Trail 2025: van Sandwood Bay naar Cape Wrath

  Dinsdag 27 mei 2025, wandeldag 15

van Sandwood Bay naar Cape Wrath

opgestaan 06.30, vertrek  ± 7.45, aankomst ± 14.00
± 6,5 uur wandelen inclusief pauzes en foto's maken,
± 13 km,  ± 300 m klimmen en ± 200 m dalen

temperatuur: s' morgens 13 graden, tot 18 graden 's middags,
lucht: opklaringen, licht bewolkt

Voldoening

Het eindpunt, de vuurtoren op Cape Wrath

Cross Country

Dat de laatste etappe uitdagend zou worden had ik al uit de gids begrepen en aan de tekens van mijn kaart afgelezen, stipjes van no visible path, dus geen pad. Vandaag mag ik alles wat ik vorig jaar en dit jaar op de Cape Wrath Trail geleerd en beoefend heb nog een keer in de praktijk brengen; drie beekoversteken, voortdurend je weg vinden zonder pad, en dat zo efficiënt en zo energiezuinig uitvoeren. Dit verzin ik na afloop, maar ik kon vandaag alle ervaring gebruiken. Zeker de oversteek over de Keisgaig River gaf benauwde momenten.

De uitstroom van Sandwood Loch zoals ik er gisteren langs liep.
De oplossing om naar de overkant te komen is op deze foto te zien

Horde 1: uitstroom van Sandwood Loch

Nog geen twintig meter van mijn tent ligt de eerste horde; hoe kom ik met droge voeten over de uitstroom van Sandwood Loch? Doorwaden kan altijd nog. Gisteren heb ik voornamelijk gekeken naar een goede tentplek en ben daarna vooral in mijn tent gaan liggen. Eerst maar eens rondkijken. Het water stroomt te snel en is stiekem toch te diep om gewoon over de bodem te lopen.

Terugblik waarop je ziet dat ik met de lage waterstand van vandaag al zo naar de duin midden in het stroombed kan lopen

Voorgangers hebben ook gezocht en het voor mij opgelost. Ze zijn waarschijnlijk bezig geweest met een hogere waterstand. Nu kan ik zonder veel problemen al naar een duin midden in het stroombed lopen. Daarna maak ik gebruik van een lange rij flinke overstapkeien. Daar moeten voorgangers toch duchtig mee bezig zijn geweest.

terugblik op de overstap, met dank aan voorgangers

De volgende horde mag die naam niet hebben. 'Gewoon' steil omhoog om het niveau van de moors te bereiken op de omringende heuvels. Naar boven toe loopt een vaag paadje. Dat is voorlopig toch een houvast voor de eerste richting. Nadat ik mij naar boven heb gewurmd eerst even prachtig terug kijken naar Sandwood Bay met de opvallende alleenstaande rots Am Buachaille op de zuidpunt van de baai. Die zal ik vandaag bij terugblikken nog lang zien.

gisterenmiddag had ik al wel het paadje aan de overkant gezien
(links op de foto) waar voorgangers naar boven zijn geklommen

eenmaal boven een terugblik richting Sandwoord Bay
links de oversteekplaats van daarnet en op dezelfde hoogte de plek waar ik sliep

Horde 2

Boven aangekomen zijn direct daarna nog duidelijk belopen paadjes te ontwaren. Ik weet alleen nog niet of ze zullen leiden tot de route langs de oceaankust zoals op mijn Harvey-kaart ingetekend of anderhalve kilometer landinwaarts langs bothy Strathchailleach zoals afgedrukt in mijn gids. Na wat gezoek kies ik voor een vager wordend pad dat richting de heuvel Choc Gheodha Ruaidh leidt. De oceaan-variant.

Maar dan moet je eerst nog over beek nummer twee. Hij is duidelijk minder breed dan de vorige maar het kost me een minuut of vijf heen en weer lopen om een enigszins veilige oversteekplaats te vinden. Geconcentreerd en met secuur inzetten van mijn stokken kom ik over grote rotsblokken, waarvan enkele gedeeltelijk onder water, droog aan de overkant. Even geen tijd om foto's te maken.

Na de beekoversteek is het naar de top van de heuvel hemelsbreed 900 meter. Waarom de route perse over de top wil weet ik niet. Maar dit keer kies ik er voor om op een duidelijk lagere hoogte de contouren oost om de heuvel aan te houden. Dat klinkt eenvoudig, maar dwars door de hei met al die pollen is het een heel gezoek. Steun voor de oriëntatie heb ik aan twee meren die duidelijk in beeld zijn.

Ondanks de zon is het nog fris door de wind. Goed dat ik vanochtend ook meteen mijn regenbroek aan heb gedaan. De omtrekking van de heuvel lukt goed en ik vind mijn weg naar de volgende heuvel waar de route tussen de heuveltop en de klifranden langs de oceaan loopt.

Horde 3; Keisgaig River

Wanneer ik over een heideveld richting de oversteek van deze beek slalom tussen de turf- en heidekuilen en gleuven hou ik voor de richting twee witte borden in het oog. Dat moet iets te maken hebben met de grens van het militaire oefenterrein. Er zijn deze maand geen oefeningen zag ik op internet. Anders heb je een probleem met het bereiken van Cape Wrath. 

Door de witte waarschuwingsborden en vlaggenmasten laat ik mij teveel naar het oosten afleiden. Naast de borden vormt de River Keisgaig hier een natuurlijke grens met het oefenterrein. Deze Keisgaig River is echter behoorlijk ingesneden. Daar loop je niet zomaar overheen. Met de kaart in de hand zoek ik een geschikte plek meer naar de oceaankant waar de oversteek op mijn kaart is ingetekend. Er staan zelfs tekens van een track afgedrukt. Ik weet niet wat ik fout gedaan heb, maar die track heb ik nooit gevonden terwijl ik naar mijn gevoel op het laatst toch dicht bij zee zit.

Keisgaig River bij het oversteekpunt vlakbij de oceaan.
Deze foto was al na de oversteek met het begin van een paadje omhoog

Verschillende keren steek ik boven een klein zijbeekje over op zoek naar een afdaalmogelijkheid om in het ravijn te komen. Uiteindelijk kies ik voor een steil stukje rotswand met smalle richeltjes op het punt waar aan de overkant weer een vaag paadje omhoog te zien is. Uiterst geconcentreerd ga ik voetje voor voetje de canyon in. Een hele opluchting om na minuten zonder vallen beneden de beek te bereiken en redelijk eenvoudig over te stappen naar de noordkant.

hier ging ik naar beneden

Dat je daarna weer flink omhoog moet is inspannend maar wel zonder de gespannenheid van daarnet. Boven kruip ik in de luwte van een turfgeul om uit te rusten en op mijn gemak een begin te maken met de lunchpakket boterhammen van de Spar uit Kinlochverbie. Heerlijk.

Finale

Het zoeken van de route rondom de volgende heuvel gaat verder zonder problemen. Daar kom ik de enige wandelaars tegen. Twee jongens van een jaar of twintig die noord-zuid lopen en dus net vandaag zijn begonnen. "So, then you are almost there" was hun reactie met ontzag. Na de passage van de ruim honderd meter hoge kliffen Geodha Ruadh na Fola gaat de route meer landinwaarts dwars door de moerassige hei om samen te voegen met de oostelijke route.

kliffen Geodha Ruadh na Fola

De inspanning door het ruige terrein gaat doorwegen. Zeker ook omdat ik door de regenbuien en de temperatuur vanaf het vertrek slechts één keer gerust heb. Na samenkomst van beide routes volgt een herkenbaar paadje langs een smal beekje door een geul in het terrein. Dat geeft meteen rust en loopt een stuk prettiger.

Aan het eind van de geul opent het terrein zich en zie ik op 500 meter afstand wat hoger tegen de heuvels de vage contouren van het weggetje dat naar Cape Wrath moet leiden. Een laatste stuk door het terrein omhoog en de zekerheid van de juiste route en het 'comfort' van vlakke ondergrond is bereikt. Alleen al het aankomen bij dit weggetje geeft een gevoel van voltooiing. Het geploeg door het terrein en het vinden van je weg over de ongebaande vlaktes is voorbij. Nu alleen nog dit weggetje volgen.

terugblik richting Sanwood Bay
vanaf het halfverharde weggetje naar Cape Wrath

Met plezier loop ik ontspannen over de smalle weg waarvan de verharding steeds beter wordt. De hoogte neemt langzaam toe en ik kan prachtig terugkijken richting Sandwood Bay waar ik afgelopen nacht sliep. Vaag is daar zelfs nog de rotsspits Am Buachaille te zien. Toch blijft in noordelijke richting de vuurtoren nog anderhalve kilometer onzichtbaar achter een heuvelrug. Des te meer blijdschap bij het eerste zicht op de lighthouse. Nog maar 500 meter en ik ben er.

Meteen foto's maken van dit wekenlange richtpunt. Nog voordat ik de muur rond het vuurtorenterrein passeer zie ik een vrouw op de binnenplaats aan het werk. Bij aankomst is zij bereid om foto's van mij te maken als echt einde van mijn Cape Wrath Trail.

Daarna duik ik de kleine kantine 'Ozone Café' in waar ik de enige gast ben. Het loket gaat voor mij omhoog. Op zo'n uithoek waar verder niets te vinden is maakt een cola drinken en twee sandwiches eten een kostbaar genot waar je graag iets meer voor over hebt.

In de kantine hangen posters met de geschiedenis van de plek. Deze kaap markeert het punt waar de Viking schepen in het verleden hun koers verlegden op hun weg naar de westkust van Schotland. De naam Wrath stamt dan ook af van de oude Noorse naam voor kaap; Hvarf ofwel keerpunt. Voor mij voor even een eindpunt.

Voldoening

Terugkijkend op de Cape Wrath Trail beklijft het beeld van een prachtige tocht door de ruige natuur van een verlaten deel van Schotland, met bijzondere overnachtingsplekken bij schitterende meren en riviertjes. Duidelijk anders qua karakter dan eerdere tochten. Niet alleen door de natuur maar met name door de grotere zelfredzaamheid. Naast de tent vooral het meenemen van etensvoorraad voor verschillende dagen. Dagen waarin digitale ondersteuning niet gegarandeerd was en je geen problemen moest hebben met uren en nachten alleen zijn.

Voldoening en trots omschrijven dan ook het best mijn gevoelens bij het bereiken van de vuurtoren van Cape Wrath. Uitzinnige vreugde is overdreven bij zo'n zware tocht waar je vrijwillig aan begint terwijl de wereld gewoon doordraait. In het herinneringsboek in de kantine schrijf ik:

"Finally finished. Het heeft flink wat doorzettingsvermogen gekost maar trots om de CWT vandaag af te sluiten".

De momenten van trots speelden vooral als ik, zoals vandaag, cross country door dat wilde terrein met kaart en kompas mijn weg wist te vinden. Er speelt dan voortdurend een spanning mee niet verkeerd te lopen of te verdwalen in deze desolate uithoeken. Voldoening om deze zware fysieke inspanning zonder kleerscheuren of blessures te beëindigen. Bij een wandeltocht is voor mij het eindpunt niet het doel. Der Weg ist das Ziel. Maar het bereiken van dit eindpunt geeft mij een bijzondere tevredenheid.

Waar zit ik nu? 

EINDPUNT CAPE WRATH!!

Hoe ik hier van ontsnapt ben is te lezen in 

Escape from Cape Wrath

de geplande overnachtingen tussen Ullapool en Cape Wrath

Dank aan iedereen die reageerde op mijn blogs en Polarsteps. Tijdens de trektocht gaf het stimulans om door te gaan en 's avonds afleiding in rustige valleien. Thuis na terugkeer gaf het publiceren van de blogs weer een herbeleving die werd versterkt door de reacties.

 De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Vervolg Cape Wrath Trail Schotland 2025

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW