Graafschapspad: Wandelen Rondje Laren - Almen - Laren

 Rondje Laren-Almen-Laren

Woensdag 22 oktober 2025

18 kilometer, tussen 13 en 17 graden

De Velhorsterbrug over de Berkel, een terugkerend herkenningspunt tijdens deze ronde

Herfsthaas of dakhaas

We hebben de bebouwde kom van Laren nog niet verlaten of we duiken meteen het bekende Twentse coulisselandschap in. Het afwisselende beeld van weides, beekjes, houtwallen en boerderijen. Die hagen en houtwallen schijnen goede condities te bieden als leefgebied voor planten en dieren leer ik op internet.

net op pad aan de zuidoost rand van Laren

Toch mis ik wat. "Je ziet nu in de herfst helemaal geen hazen meer" zeg ik tegen Frank. Hij bevestigt mijn waarneming. Dat is echt anders dan we op eerdere wandelingen in de lente zagen. Dan zie je ze totaal oversekst achter elkaar aan rennen en met elkaar 'boksen'; de 'rammeltijd'. Even weer op internet kijken. Ik lees dat in de herfst het gedrag van de haas verandert. Hij is dan vooral bezig met de voorbereiding op de winter. Ze leven weer rustiger en meer solitair. "Naarmate de akkers en velden kaler worden, trekken hazen zich dan terug uit open gebieden om beschutting te zoeken. Bovendien zijn hazen voornamelijk actief in de schemering en 's nachts. Overdag schuilen ze in een ondiepe kuil in de grond, hun 'hazenleger'."

haas in dekking, foto Wikipedia

Ik ben dan ook verbaasd als ik op de terugweg naar Laren in een weiland niet te ver van de weg toch een bruin hoopje zie dat zich bewust snel tegen de grond drukt als we in zijn richting kijken. Maar de internetinformatie blijkt toch te kloppen. Het blijkt een boerendakhaas te zijn, een jagende bruine kat van de boerderij die we net passeerden. Alles klopt weer. We kunnen verder.

Twee paden in één klap

Het wandelplan voor vandaag is simpel. Vanuit Laren gaan we over het Pieterpad, jawel, via het buurtschap Groot Dochteren, over het Twentekanaal naar de Berkel. Vandaar langs de Berkel naar Almen. Rust. Na de rust over het Graafschapspad met een iets andere route in Almen terug naar de Berkel die we bij de Velhorsterbrug verlaten. Daarna achter Hotel Ehzerwold langs en over de opvallende Ehzerbrug weer naar de noordzijde van het Twentekanaal. De laatste 4,5 km gaan een beetje slingerend tussen de weilanden terug naar Laren. Bijna de gehele route is terug te vinden op de kaartjes in de routegids die wordt uitgegeven door Wandelnet. (eenvoudig te bestellen via www.wandelnet.nl).

de bushaltes op de kaart in de omgeving van het Twentekanaal bestaan niet meer

Pieterpad

Parkeren midden in Laren is deze woensdag geen probleem. Het vinden van de uitgang ook niet. Met het passeren van de Protestantse Kerk met de imposante gevel is het nog 200 meter naar de oordrand.

Bij de kerk even overschakelen van de geel-rode markering van het Graafschapspad naar de wit-rode van het Pieterpad levert geen cultuurschok op. We staan buiten en beginnen met het genieten van het uitzicht en vooral van de rust.

Volgens de weerberichten hebben wij de mooiste dag van de week uitgekozen, maar de temperatuur is nu nog rond de 13 graden. De zon heeft blijkbaar de krant nog niet gelezen en blijft regelmatig achter de wolken. Toch even een dun regenjack erbij als extra laag. Verder gaat alles volgens plan. Met een korte stop bij pogingen tot artistieke knutselwerken aan het einde van de eerste landweg zigzaggen we langs rustige asfaltweggetjes naar de omgeving van Groot Dochteren. Bij die viersprong ben je blij dat je een kaart hebt om alle richtingaanwijzers te controleren.

Zonder problemen passeren we bieten- en mosterdvelden. De laatste wordt eerst door mij uitgescholden voor een veld met wortels, maar bij onze controle zit er geen wortel of peen aan het slachtoffer. Google Lens punt onze kennis bij en zegt dat het mosterdplanten zijn.

duidelijk bieten

Daarna steken we de stille spoorlijn Zutphen-Lochem over en vertragen kort bij het Twentekanaal voor een foto. Aan de horizon zien we de hoge silo's van Lochem, ons doel voor de volgende wandeling. Maar nu door naar de Berkel.

Langs de Berkel naar Almen
Met de Berkel bereiken we een inmiddels oude bekende die net als in augustus weer een prima natuurlijk oeverpad aanbiedt. Net als toen loopt het aangenaam langs de rietkragen en schiet het goed op. Gelukkig is het gras niet te hoog en te nat anders heb je hier echt hoge wandelschoenen nodig.

Bij de Velhorsterbrug kijken we wat multinationaal naar een toeristisch schoepenrad met de Nederlandse en Duitse uitleg van de omgeving. Wij concentreren ons op de foto's. In ieder geval leren we dat de Berkel in het Duitse Billerbeck, halverwege de Nederlandse grens en de stad Münster, ontspringt. 

Voor het laatste stuk naar Almen mogen we voor afwisseling naar de zuidzijde van de rivier tot aan de volgende brug, de Spitholterbrug.

Aardige bediening in Almen
Vanaf de Spitholterbrug nemen we de kortste weg langs de Dorpsstraat naar het zelfbenoemde 'Landhotel' De Hoofdige Boer. Ze zijn gelukkig open. Sterker, het zit halfvol met wandelaars. De meeste van seniore kwaliteit. Zo ook de vriendelijke mevrouw die ons bedient. Met bevestigende knikjes en gemoedelijk glimlachend haar ogen toeknijpend is ze het helemaal eens met onze keuze voor koffie met appelgebak. Een soort moeder van Almen aangepast aan de klandizie.

met mijn achteruitkijkcamera een indruk van de Hoofdige Boer

links de Hoofdige Boer net naast de kerk van Almen

Rondje Almen
We beginnen de terugtocht met een half rondje Almen. Die ronde trekt om een oude moerassige bocht van de Berkel. Al slingerend tussen de bomen en struiken staan we binnen korte tijd weer buiten Almen en kijken uit over het natuurgebied 'de Almense Mölle'. We delen het gebied tijdelijk met een zilver en een grauwe reiger. Ze lopen nog trager dan wij. 

Over de brug

Eerder dan gedacht staan we alweer bij de Spitholterbrug om nu de Berkel stroomopwaarts te bewonderen. Weinig geheimen kent de Berkel nog voor ons op weg naar de Velhorsterbrug. Hier en daar nog wat verscholen diep bruine koeien.

We keren terug over het water naar de noordzijde, negeren dit keer het informatie-schoepenrad, en volgen dan de echte loop van het Graafschapspad om de route naar Laren te herpakken. Met wat haakse bochten om weilanden heen bereiken we Landgoed Hotel Ehzerwold. In een eerder blog van de wandeling in 2020 toen ik hier met Judith liep schreef ik er al over:

Dat het een hotel is staat wel op de borden, maar alle gebouwen roepen medische gevoelens op. Op Wikipedia lees ik thuis dat die gevoelens ons niet hebben misleid. In de twintiger jaren van de vorige eeuw zijn deze gebouwen gestart als het P.W. Janssen Ziekenhuis. Wat weer de vraag oproept waarom je hier in deze verlaten omgeving een ziekenhuis neer zet. 

Er kwamen ook niet veel patiënten en als snel moest er een andere bestemming worden gevonden. Misschien spreekt men in de zorgwereld daarom wel over cliënten en omzet maken. Laten we het erop houden dat patiënten verkrijgen niet het doel van een ziekenhuis is, maar het ook niet zonder kan. 

Tegenwoordig wordt je keurig om het hotel heen geleid en bereik je de weg naar de Ehzerbrug, de karakteristieke op een baileybrug gelijkende kooi over het Twentekanaal.

Op de website van de Nederlandse Bruggenstichting lees ik dat er voor de Tweede Wereldoorlog een betonnen brug lag, maar die werd in 1945 door de Duitsers opgeblazen. Na de oorlog is niet voor een baileybrug gekozen maar voor een zogenaamde Callender-Hamilton brug, een modulair geprefabriceerde, stalen vakwerkbrug, die als een soort meccano met bouten in elkaar wordt gezet. Dat duurde wel langer maar deze constructie was veel sterker en duurzamer. Dat blijkt, want wij bereiken 80 jaar later nog steeds zonder problemen de overkant.

langs de randen van Laren gedwarsboomd door de Verlegde Molenbeek

HZB

Houdt ze bezig. In de rest van de route naar Laren hebben de routeplanners actief naar omleidingen gezocht om de wandelaars van de drukke Zutphenseweg af te leiden. Dat is natuurlijk prettig, maar voelt hier en daar gezocht uit. Dat gevoel kregen we zeker bij de Lindenbergsdijk waar we gewoon rechtdoor hadden kunnen lopen, maar trouw de geelrode pijlen volgden rond een hondentrainveld om 150 meter verder terug te keren op dezelfde weg. Doorlopen maar voor een laatste doorsteek heerlijk in de zon over een onverhard pad langs de verlegde Molenbeek. Die beek is echt verlegd. Je ziet Laren al liggen maar deze nauwelijks stromende kaarsrechte sloot wordt haaks om een buitenwijk heen geleid. En wij dus ook. Gewoon doorlopen en deze lekkere wandeling afmaken. Met voldoening zitten we daarom even later in de auto. Het was inderdaad weer een prima wandeling.

zicht op Laren vanaf de Verlegde Molenbeek

Zie al mijn wandelingen in Nederland