Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

zondag 27 oktober 2013

Wandelen GR 20 - Corsica: Review - tips en ervaringen

Hoe was het?
Dat is de vraag die je kort na terugkeer vaak krijgt. Afhankelijk van mijn beschikbare tijd varieerde het antwoord van 'wel zwaar en hier en daar steil' tot een beknopte weergave van de verhalen uit mijn verslag. Die verhalen ga ik hier niet herhalen, maar een korte terugblik om de wandeling echt af te sluiten is wel op zijn plaats.

'Conclusies en aanbevelingen' leek mij een wat saaie afsluiting van dit wandelverslag. 'Samenvatting' ook. Daarom maar 'Review'. Een veel gebruikte term om campings en hotels te beschrijven en te beoordelen. Vooral voor de dames wordt daarin vaak aandacht besteed aan het sanitair. Voor de GR20 heb ik het sanitair in woord en beeld verschillende keren uitgebeeld in de voorgaande berichten; samenvattend 'basic' of 'behelpen', kies maar.
Ervaringen en Tips
Hieronder in sneltreinvaart nog enkele waarnemingen die ik eerder beschreef. 

Informatie
Veel praktische informatie staat in de diverse gidsen. Denk hierbij aan mogelijke etappe-indeling, uitrusting, voeding, overnachting.  Wij gebruikten de Franstalige gids 'A travers la Montagne Corse'. Naast de Franse gids zijn er ook goede in het Duits en het Engels. Meer recente en ontbrekende informatie heb ik gehaald van de website http://corsica.forhikers.com/gr20
Tot slot een link naar een website die promotie maakt over van alles op Corsica, inclusief de GR20. De redacteur-websitebeheerder zag in mijn verslag een aangenaam verhaal en maakte er een link naar.
http://www.allesovercorsica.com/blog-gr-20-en-uw-ervaringen.html

Wandelaars
- Leeftijd 
Meer jongeren dan op andere langeafstandwandelingen. Hoewel je er soms toch nog door zeventigjarigen wordt uitgelopen -:).

- Nationaliteit van de wandelaars tijdens onze wandeling; 
Uit de hele wereld, maar opvallend veel Duitsers en slechts vier Nederlanders. Verder ook wandelaars uit de nieuwere EU-landen zoals Polen en Kroatië. En natuurlijk veel Fransen en Italianen.

Fysieke prestatie 
Een centraal thema bij deze wandeling. Een goede conditie is vereist en je moet ook niet teveel last hebben van hoogtevrees. Zie mijn eerste bericht GR20 - Corsica, Keuzeproces, omschrijving, voorbereiding

Overnachtingsplaatsen
Kamperen: Vrij kamperen is in het natuurpark verboden. Kamperen is alleen toegestaan bij de refuges. Door deze verplichte overnachting in/bij de refuges ontstaat er een kunstmatige drukte. Onderweg hebben we gezien dat je je niet volledig hoeft te laten leiden door de refuges. Je kunt ook een aangepaste etappe-indeling maken door bij bergeries te overnachten. Daar is vaak ook de mogelijkheid te kamperen en te eten.
Refuge d'Ortu di u Piobbu met vriendelijke bediening
Refuges
Door de drukte is er niet altijd plaats in het slaapvertrek (dortoire). Overal zijn echter tentjes te huur. De refugebeheerders (gardiens) stralen niet altijd een grote betrokkenheid naar de lopers uit, maar de overige wandelaars maken dat goed. De prijzen voor eten en drinken zijn vanwege de transportkosten iets hoger dan elders. In 2013: een blik bier 6,50, cola 3,50. Diner 20 euro. Overnachting in eigen tent € 7, in de slaapzaal € 11. Per dag gemiddeld € 50. Alles in contanten meenemen omdat er onderweg geen aanvulmogelijkheden zijn.
kamperen bij Petra Piana
Vertrektijd
Veel wandelaars staan al rond 5 uur op. Wil je een wat langere afstand overbruggen dan is dat een aantal keren onoverkomelijk. Wij deden wat rustiger aan. Bij de langere etappes in het begin stonden we rond 6 uur op en vertrokken tussen 7 en 7.30. Gaandeweg werd het later.

Markering; die is zeer goed.

Cultuur
Als je bergen tot cultuur rekent zit je super goed. Verbindt je cultuur met mensen, dan is kennismaking met de Coriscaanse bevolking beperkt tot de gardiens en een toevallige voorbijganger. Een korte verlenging van de vakantie biedt dan uitkomst.
In Bonifaciu zagen we dat een vroegere inwoner ook zijn grenzen bleef verleggen

Lopen n-z of z-n? 
Starten in het zuiden geeft het voordeel van de apotheose van het uitdagendere noordelijke deel in de laatste dagen van je wandeling. Je bent dan ook al behoorlijk 'ingelopen'. Starten in het noorden geeft het voordeel dat je het zwaarste deel hebt gehad tegen de tijd dat je lichamelijk vermoeider wordt. Wat je ook kiest het heeft een voordeel.

Herinnering
Na het teleurstellende resultaat in Conca liepen we nog een heleboel souvenirwinkels af en vroegen naar herinneringen aan de GR20. Eerst in Bonifaciu en de laatste twee dagen in Calvi. Meestal werden we vragend aangekeken. De GR-wat? Nooit van gehoord. Verbazend. En wij maar denken dat dit een van de hot-items van Corsica was. Bij een tweetal winkels hadden ze wel een zwaar herinneringsboek of een placemat. 'Nee, we zoeken een sticker'. 'Die hebben we niet, is een sleutelhanger dan wat?' 
Frank heeft deze steen in de buurt van Bocca di Chiralba gevonden
met het doel er thuis een souvenir van te maken; een echte GR 20-steen!

We stoppen ermee. We gaan deze prachtige tocht zelf wel invoegen in onze herinneringen en Frank maakt zijn eigen souvenir. Een prachtig avontuur is teneinde. De vele schitterende indrukken gaan we koesteren en met gepaste trots zullen we zo nu en dan laten vallen dat de Cirque de la Solitude wel een behoorlijke uitdaging is, maar terugkijkend toch wel te doen was. 'Ja,' zullen we er stiekem, stoer aan toevoegen, 'je bent nooit te oud om je grenzen te verleggen.'
au memoire
standbeeld in Bonifaciu

  
HET AANEENGESLOTEN VERHAAL STAAT IN EEN APARTE PAGINA.
ZIE DE RECHTER KOLOM.


vrijdag 25 oktober 2013

GR 20 - Corsica; Refuge d'I Paliri - Conca

Zaterdag 31 augustus, wandeldag 17
Refuge d'I Paliri - Conca (07.30 - 13.00)
(5,5 uur, incl rusten, 160m klimmen, 963m dalen, ± 18 km)

in de omgeving van Paliri
Laatste verzet van de GR20
De laatste dag, die maar niet wilde dalen. Het zou volgens de gids 963 meter naar beneden gaan. Van 1055 naar 252 meter. Maar het duurde lang voordat het echt ging dalen. 
Het eerste stuk door het bos was heerlijk ontspannen lopen over een prima zacht, aarden pad. We gingen hard. Maar niet voor lang. De kaart met de stijgmeters werd dit keer al vroeg uitgespeeld. Afwisselend ging het over redelijk vlakke rotsplateaus met een beetje korrelachtige, zanderige tussenstukken. Best mooi en aangenaam op zo'n laatste dag. Het was ook onze warmste dag met een temperatuur van tegen de dertig graden. We zien de mensen die die ochtend vanuit Conca zijn gestart met rode hoofden omhoog zwoegen. We hebben een beetje misplaatst medelijden.
Omdat we deze laatste dag weinig echt de kaart bestuderen, worden we regelmatig verrast door tussenklimmetjes. Zoals na de lunchrust bij een prachtige koele poel van de Ruisseau de Punta Pinzuta. Even leuk weer tientallen meters omhoog. Lang ging het in bochten verder op de flanken van het San Martinu Massief. En bij iedere bocht maar hopen dat je zicht op Conca krijgt. Stom, want we moesten nog een col over, de Bocca d'Usciolu. Ook daar zagen we nog niks want het is een en al bos. 
Trompetters, fanfares, alles staat klaar
Nog een laatste keer flink naar beneden en dan bereiken we een asfaltweg met het richtingsbord naar Radicali. We proberen een tijdopname met ons beide op de foto. Het toestel van Frank werkt niet mee en het mijne heeft al enkele dagen geen geheugencapaciteit meer. Frank wordt daarom ook al  etmalen lang  niet meer gefotografeerd. 
Het is ongetwijfeld een veel gefotografeerd bord. Je beleeft er een gevoel van 'hier gaat het echt beginnen' als je vanuit Conca start of zoals wij; 'hé, het is afgelopen, we lopen op asfalt, even een foto maken'. Simpel, maar het is zo'n moment waar je dagen naar toe werkt en ineens is het daar. Dat denk je, totdat je ziet dat de markering gewoon doorgaat en beseft dat dit het einde niet is. 
Je mag gewoon nog minstens een kilometer doorlopen tot je bij een bar komt met op de zijkant van het huis het echte? eindbord. Of is het een spontane actie van de eigenaar van de bar om je met complimenten naar binnen te lokken. Bij ons is dat binnen seconden gelukt. 
Temeer omdat er een bord stond dat de mini-bus hier zou stoppen. Dat is echter pas over ruim twee uur. Het stomme is dat je na dagen lopen dan ineens niet verder meer kijkt en ter plekke gaat zitten wachten. Geen probleem want wij komen de tijd wel etend en drinkend door. Het is ondanks de felicitaties van de barkeeper een wat stil einde. Is hier dan helemaal niks om wat meer fleur te geven aan dit trompettermoment. Nee, niks.

Souvenir, ach stakker
We gingen nog even op zoek naar het bureau van het Parc Naturel Regional. Je hebt echter wandelaars, domme wandelaars en ambtenaren. Wij behoren tot de tweede categorie en ambtenaren werken niet op zaterdag.
Een souvenir scoren waarmee we konden pronken, dat is wat we nog wilden. Onderweg hadden we bij enkele refuges prachtige plastic stickers en vilten afbeeldingen van de Corsicaanse Morenkop gezien met het opschrift 'GR 20'. 
Even nog kijken bij de lokale refuge. Die had wel eigen mini-bussen, maar souvenirs, nee. Ik werd een beetje zielig aangekeken. Een soort plonseffect was het enige wat ik er aan overhield. Dan maar weer terug naar Frank op het terras en alle bevindingen rapporteren. Hij maakt nog een tweede ronde maar ook een ander café vlak bij het bureau van het park heeft geen souvenirs. De GR20 lost hier gewoon op. It just fades away.

Over naar een ander Corsica
Zoals altijd aan het einde van een trektocht wordt het opschakelen naar het tempo van de gewone wereld. Afstanden waar we tot vandaag een uur over deden worden teruggebracht tot enkele minuten. Een uur later stonden we in Porto-Vecchio bij een camping die ons niet beviel. Opnieuw lopen met onze rugzak en weer een uur later stonden we bij de bushalte voor een vervolg naar Bonufacio. En tenslotte stonden we om halfzes in deze meest zuidelijke plaats van Corsica, klaar om ons te vergapen aan de oneerlijke luxe verdeling tussen ex-wandelaars, blasé recipiërende zeilbootbemanningen en als summum een plezierjacht ter grootte van een oorlogsschip.
Even omschakelen naar een wereld waar we niet echt thuis zijn. Maar het gaat verrassend snel, dat wennen aan het verhoogde luxeniveau van warme douches, gewone toiletten en overal verleidelijke terrassen. Even afkicken. Tijd om terug te kijken en aantekeningen te maken voor een afsluitend bericht.

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
voor tips en ervaringen ga naar mijn Review

dinsdag 22 oktober 2013

GR 20 - Corsica; Matalza - Asinau - Paliri

Donderdag 29 augustus, wandeldag 15
Refuge d'A Matalza - refuge d'Asinau (08.15 - 13.15)
(5 uur, incl rusten, 650m klimmen, 545m dalen, ± 11 km)

Heerlijke wandeldag
Een heerlijke etappe vandaag. Aanvankelijk door een schitterende, parkachtige vallei met bosschages, weides, beken en dat alles met een lichte stijging. We lopen op het zogenaamde plateau Du Cuscionu. 
Daarna gaat het verder over een Engelsachtig heuvellandschap via de Bergerie I Croci (1550m) naar de Bocca di Chiralba. Bij de bergerie konden we rond 09.15 koffie drinken voor € 3,50 per kom van ongeveer een halve liter. Van daar een geleidelijke klim tussen rotsblokken en struikgewas naar het hoogste punt de Bocca Stazzunara (2025m), waar je een prachtig uitzicht hebt in twee dalen. Het oude dal met in de verte de Middellandse Zee. Het nieuwe dal met de steile afdaling naar de refuge.
Douchement
De afdaling naar Refuge d'Asinau verliep zonder veel problemen en vijf kwartier later wilden we ons melden bij de gardien. In eerste instantie moesten we eerst maar onze tent gaan opzetten. In tweede instantie had hij geen tijd, vanwege een reparatie aan de waterleiding. Of ik vijf minuten later terug wilde komen. Toen ik tien minuten later alsnog wilde aanmelden, raakte hij gepikeerd. 
Dat werd nog erger toen ik goed bedoeld 'doucement' antwoordde en hij vanonder een aanrecht 'vous, vous faites doucement' terugriep. Ik dacht te zeggen 'rustig aan, neem je tijd', maar blijkbaar betekende het in deze situatie 'doe een beetje rustig', waarvan hij niet gediend was. Hoe je elkaar kunt misverstaan. Alles is bij de derde poging weer goed gekomen.
presteren op niveau
Na de stilte van gisteren bij Maltalza, is het bij Asinau weer extreem druk. Alle plekken zijn bezet met tussenruimten van slechts enkele meters. Je moet je tussen de tenten door manoeuvreren naar de douches en de toiletten, die weer net als bij Carrozzu op een verhoging staan. We kletsen op het terras nog wat met een Australiër, die overal is geweest en deze wandeling even tussendoor doet. Voor het diner  maken we de een na laatste poedermaaltijd op, dit keer slechts in 1 trui. Voor het ontbijt en de lunch van morgen moeten we nog wat verzinnen. Hopelijk biedt het dorpje Bavella uitkomst.



Vrijdag 30 augustus, wandeldag 16
Refuge d'Asinau  - refuge d'I Paliri (08.00 - 16.15)
(8 uur 15 min, incl rusten, 429m klimmen, 910m dalen, ± 15 km)

een laatste blik op refuge d'Asinau
Bavella
Het ontbijt werd opgelost met brood en plakken worst. Met deze energie ging het naar beneden de vallei in richting Bavella. Voor het bos werden we nog opgehouden door een viertal oude Britten van rond de zeventig, die in een gelijkmatig tempo langzaam doorstapten. Bij de bosingang mochten we passeren. We lieten een uur later de  alternatieve route, de zogenaamde variante alpine, links liggen, ook al geeft de gids aan dat deze route een uur korter duurt naar de Col de Bavella. Er is in de afgelopen weken voldoende geklommen.
even slalommen
Urenlang slingert het zuid en oostwaarts door het bos op de flank van de vallei. Later gaat het bos over in dicht struikgewas. Bij dit maquis krijg je beeld bij het woord struikrover. Het is ook niet verwonderlijk dat het Franse verzet in de oorlog 'le maquis' werd genoemd, je ziet op het pad al geen hand voor ogen. Oké, iets overdreven, maximaal een paar meter.
Na een rust in de schaduw tussen koele rotsblokken vervolgen we weer omhoog over een rotsblokkenpad om tenslotte te eindigen bij de parkeerplaats van de Col de Bavella. Het is er druk. Hier loopt weer een doorgaande asfaltweg met veel verkeer. Het natuurschoon in deze omgeving schijnt erg mooi te zijn met onder andere poelen en watervalletjes.
Driegangen lunch
Wij volgen de markering, bewijzen kort onze eerbied aan de heilige maagd Maria, maar zijn eigenlijk alleen maar gefixeerd op het woord restaurant. Dat lezen we vanaf de bosrand en vanaf de parkeerplaats. Het wordt meteen het lunchdoel. We zoeken ook niet verder en even later is het op het eerste terras direct raak.
Verbazing en een kort moment van ontnuchtering overvalt ons als de vier oude Britten daar al zitten. En ze zitten er blijkbaar al wat langer want ze zijn bezig aan hun tweede bier en de maaltijd vordert ook al. Maar met het comfort van echte stoelen,  verminderde dat ons genot van een echt driegangendiner niet. 

Laatste kampeerplek
Na de lange rust ging het kort over de asfaltweg langs een barakkendorp en het eigenlijke gehucht Bavella. Een toeristische enclave met de bijhorende winkeltjes en horeca. Tijdens een spontane korte regenbui vulden wij mooi binnen onze etensvoorraden aan. Het vervolg door het bos en de stijging naar de Foce Finosa viel tegen. Dit keer werkten de copieuze maaltijd en het bier niet mee.
Voorbij deze doorgang naar de nieuwe vallei zitten we opeens weer in een bergachtige omgeving met kale, scherpe bergen om op uit te kijken. Ook zelf mogen we weer over een echt bergpad verder naar refuge d'I Paliri. Naar ons gevoel duurt het lang voordat we er zicht op krijgen. Er naar toe passeren we een bron, waar andere wandelaars hun waterzakken komen vullen. Dus dan is de refuge dichtbij. Het is echter nog zeker driehonderd meter verder. Er is ruimte genoeg. Veel rotsige bodem en veel vreemde gezichten. De tent wordt met rotsblokken vastgezet.
Het is voor ons de laatste refuge en de laatste kampeerplek op de GR20. Of het daar aan ligt weet ik niet, maar het is ook de meest inspannende. Voor de douche mag je tweehonderd meter teruglopen en dertig meter dalen. Daar sluit je bij een klein hutje aan in de rij wachtenden. Als je tenslotte aan de beurt bent knoei je wat onder een klein straaltje om je schoon te spoelen. Daarna weer omhoog om, als je je waterzak niet bent vergeten, deze weer honderd meter verder bij de bron van daarstraks te vullen.
Ach het deert niet. We hebben toch geen verdere afspraken vanavond. De laatste eigen maaltijd gaat op. We maken nog wat afsluitende foto's van een mooie zonsondergang. We kletsen nog wat met een drietal jonge Fransen die in het zuiden vanuit Conca zijn gestart en net hun eerste dag hebben afgesloten. Een van de meisjes heeft al een flinke blaar. Ze krijgt mijn enige plakker second skin die ik al jaren meesleep en gelukkig nog nooit nodig heb gehad. We gaan naar bed. Mijn NeoAir luchtmatras vertoont de laatste nachten een steeds grotere uitstulping, maar ook dat deert niet echt meer. Alles ademt de sfeer van de laatste nacht met morgen de laatste etappe. Op naar morgen. Op naar de laatste kilometers.


De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
voor tips en ervaringen ga naar mijn Review

zaterdag 19 oktober 2013

GR 20 - Corsica; Refuge d'Usciolu - Refuge Matalza

Woensdag 28 augustus, wandeldag 14
Refuge d'Usciolu - d'A Matalza (08.00 - 13.30)
(5,5 uur, incl rusten, 380m klimmen, 640m dalen, ± 12 km)

'Ooit met je dunne Odlo ondergoed en een lamp op je voorhoofd in een koude nachtwind bezig geweest?' 'Nee? Nou, ik nu wel.'

Wij dachten gisterenmiddag een goed plekje gevonden te hebben tussen de rotsen. Lekker windvrij dachten we nog. Dat viel even goed tegen. Vannacht rond twee uur waaide het vanuit het niets ineens met harde vlagen. De zijkant van mijn tentje kwam steeds dichterbij en de voorkant begon voortdurend te klapperen. Je wordt wakker en blijft het eerst nog een tijdje vanuit je warme slaapzak aanzien en aanhoren. Misschien gaat het vanzelf over. Totdat het zo erg wordt dat het tot je slaperige hoofd doordringt dat dit ten koste gaat van je tent. Een risico dat je niet kunt lopen. Een korte inspectie leert dat een scheerlijn van een rotsblok is losgeschoten.
dagfoto van mijn tent, lijkt net nacht met fotobewerking
Dan maar balend naar buiten in je onderbroek bij 10 graden in een harde wind. Eerst de scheerlijnen goed bevestigen en daarna in het donker op zoek naar nog meer zware rotsblokken om daarmee de resterende lijnen te zekeren en de zijkanten enigszins af te dichten. Je wordt overigens bij die temperatuur wel snel. Tien minuten later lag ik wederom in mijn slaapzak. 

Waarschijnlijk waren de weergoden tevreden over mijn doortastend optreden. Kort daarna ging de wind liggen, een hele geruststelling. De volgende ochtend bleek dat ook Frank actief was geweest. Maar die is daar inmiddels aan gewend. Paarden, vos, stormwind, het maakt niet uit, Frank vecht terug bij nacht en ontij. Helaas had hij de volgende ochtend wel lichte schade aan een tentstokbevestiging. Gelukkig niet desastreus.
blauwe huurtentjes rond refuge d'Usciolu
Koude crête
Tegen achten verlaten we Usciolu. Via een korte klim bereiken we de berggraat die we kilometers lang zullen volgen. Het is daar winderig en koud. Het meest lopen en klauteren we aan de iets warmere, luwe zuid-oost zijde en gelukkig slechts een paar maal aan de koude winderige westzijde, (10 graden). Voortdurend gaat het kort op en neer en wisselen we van bergzijde door gaten in de kam. Het lijken net een soort vensters waardoor je in de andere vallei kunt kijken. Een enkele keer lopen we in koude wolken en dan met opluchting even later weer aan de zonzijde om op te warmen.


even uit de wind en uit de wolken
Op de crête  (berggraat) bestaat het tegemoetkomend wandelpubliek uit verschillende groepen wandelaars met lichte rugzakken die aangevoerd worden door een gids. Eenmaal van de crête  af, dalen we verder heerlijk in een windvrij bos. Daar ontmoeten we nog ons tweede Nederlandse koppel tot nu toe. Dit maal een echtpaar van rond de vijftig. De vrouw vraagt mij of het eng is op de crête? 'Neuh' roep ik automatisch. Als ik er even later aan terugdenk weet ik het eigenlijk nog niet zo net. Maar ze ging lachend verder en dat is ook wat waard.
een nieuw weidegebeid Padulelli
Waar overnachten
Het bos gaat over in een mooi, licht golvend weidelandschap waar we ontspannen rusten bij de overgang over de beek Partuso. Stroomopwaarts gaat het verder langs de prachtige oevers van de beek Veraculoncu. Totdat we bij verschillende richtingsbordjes komen die alle hun best doen ons over te halen hun kant op te gaan. 
overgang over de Partuso
Blijkbaar is er een strijd gaande tussen Bergerie d'A Basseta en refuge d' A Matalza. De laatste probeert je te verleiden langs de mooie oevers van de beek te vervolgen en de bergerie rechts te laten liggen.
Wij willen de route volgens de markering volgen en duiken dus een minder belopen stuk tussen hoge varens in. Om op het goede pad te blijven moet je er voortdurend opletten en actief naar markeringen zoeken. Tenslotte bereiken we de bergerie. Het is er stil. De aanwezige andere gasten blijken de bediening te zijn.
Bergerie A Basseta
Het is aardig om er rond te lopen en de verschillende oude foto's te bekijken. Op een tweetal wordt misschien een tip opgelicht van de Corsicaanse cultuur. Pontificaal hangt de oude 'roi des bandits' Antoine Bellascoscia aan de muur, compleet met zijn bewapening. 
Rondom deze bandieten of struikrovers, want ze leefden in het dichte struikgewas in de bergen, hangt een waas van verering. Begrippen als eer en wraak speelden een belangrijke rol. Vaak schijnt strijd om vrouwen de aanleiding voor de wraak geweest te zijn. In hun verzet tegen de autoriteiten werden ze gesteund door de lokale boerenbevolking. Deze Antoine had het overigens niet van een vreemde. Zijn vader en zijn broer Jacques beoefenden dezelfde sport. Maar Antoine heeft het blijkbaar ongeveer veertig jaar vol gehouden. Denk even in, veertig jaar on the run, in deze harde bergen. Wij mogen nog drie dagen dat is beter te overzien.
dieren rond Matalza
Refuge d' A Matalza
Voort gaat het weer voor het laatste stuk naar refuge d' A Matalza. Als we er om half twee aankomen treffen we een soort mensentuin. Een omheind veldje om de dieren buiten te houden. Helemaal niet onnodig want regelmatig worden visitatiepogingen gedaan door koeien en zwarte varkens. 
Er is wel iets van comfort met een koude douche en een redelijk net toilet, terwijl je de gastoestellen in de feesttenten mag gebruiken voor het opwarmen van je maaltijd.
Er staat slechts 1 tentje. We zijn blijkbaar het contact met de wandelgemeenschap kwijt geraakt. Geen bekende gezichten meer. Die zijn vermoedelijk doorgelopen naar de bergerie d' I Croci of via de alternatieve oude route naar refuge d'Asinau. 
Wel zitten er enkele dagjesmensen en lokale bekenden op het terras. Je kunt namelijk met de auto tot bij de refuge komen. Was er geen omheining geweest dan stonden de auto's waarschijnlijk tussen onze tenten in. Al dat lopen is voor die domme wandelaars.

Ze hebben bij Matalza weinig te koop en wat ze aanbieden is overdreven duur. Een pakje mueslirepen bijvoorbeeld voor 6,50. Bij Albert Hein krijg je ze voor minder dan 2. Maar die kennen ze hier niet. Toch schrijven we ons in voor de avondmaaltijd. De eigenaresse gaat direct beginnen aan de voorbereidingen en al gauw ruikt het verrukkelijk. We verheugen ons al om in de gezellige eetruimte straks aan te schuiven.
refuge d'A Matalza
Ook hier blijkt weer onze naïeve voorstelling van de Corsicaanse gastvrijheid. Tegen half zeven wordt er gedekt op de picknicktafels op het buitenterras en daarmee worden we onderdeel van een kinderfeestje. Tussen het gegil door eten we de lekkere maaltijd terwijl we steeds meer truien aandoen. We wisselen nog een enkele gedachte met een vreemd Duits echtpaar en overbruggen tenslotte de twintig meter naar onze tenten.

Alle signalen wijzen er op dat we het om 20.30 zelf mogen bekijken. Eerst vertrekken de laatste gasten. Daarna verlaat de kokkin het pand. Direct daarna sluit de achterblijvende bewaker alle metalen luiken en sluit zichzelf vervolgens in door als laatste de metalen deur achter zich dicht te trekken. Of de bewaking er is voor noodgevallen bij ons weet ik niet. Wellicht dient het meer voor de bescherming van de refuge tegen moderne bandieten. De kogelgaten in de deur zullen er niet spontaan in zijn gekomen. Misschien van de concullega's van Bergerie de Basseta? Net voordat hij zichzelf insloot bevrijdde hij de twee honden die de hele middag zonder verzorging aan een kort touw vastzaten. Zij mogen de mensentuin beveiligen. En inderdaad, al jankend houden ze van alles op een afstand. Welterusten, tot morgen.

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
voor tips en ervaringen ga naar mijn Review

woensdag 16 oktober 2013

GR 20 - Corsica; Refuge de Prati - Refuge d'Usciolu


Dinsdag 27 augustus, wandeldag 13
Refuge de Prati - Refuge d'Usciolu (08.00 - 14.45)
(6 uur, 45 min  incl rusten, 697m klimmen, 747m dalen, ± 13,5 km)

Zonsopgang boven de wolken bij refuge de Prati
Regenjack on the run
'Heb jij vannacht nog gehoord dat ik er uit ben geweest?' 
Ik heb niks gehoord, ik slaap 's nachts. 
Frank wel. Frank is weer spannend bezig geweest. Net als bij de refuge de L'Onda, toen hij achter paarden aanzat, is hij ook nu weer actief geweest. 
'Ik hoorde krr, krr, krr of iets dat leek op een knaaggeluid. Het was bij een plastic zak in het voorcompartiment van mijn tent'. 
Daar ligt bij Frank alles keurig naar rechts uitgericht. 
'Ik dacht dat het een muis was of een egel. Maar toen ik ging kijken keek ik in de lichtgevende ogen van een vos, man'. 
'En wat heb je gedaan?' 
'Schrikken natuurlijk en meteen wegjagen'.
Deze vos was daar blijkbaar maar tijdelijk van onder de indruk geweest. Even later was er weer geluid. Dit keer zeer kort, want de vos ging er met Frank zijn dure regenjack van door. En dan heb je aan Frank een verkeerde. Want dat regenjack heeft hij deze wandeling echt nodig, en het is een hele dure, en niet onbelangrijk; zijn spullen lagen nu niet meer netjes.  
'En toen?'. 
'Ik ben er keihard achteraan gerend. En toen liet ie die plastic zak met mijn regenjack gelukkig vallen. Klote beest'. 
Zo geeft ieder zijn eigen invulling aan de nacht. Is het geen nachtsudoku dan is het wel een fox hunt. Maar het zou wel balen zijn geweest als dat regenjack verdwenen of kapotgebeten zou zijn. Dus voor toekomstige wandelaars; de waarschuwing voor vossen is nu ook uitgebreid naar refuge de Prati.
Dit hoor ik allemaal om half zeven terwijl we naar een prachtige zonsopgang kijken. Boven het dal waar we gisterenavond nog de lichten van de dorpen zagen en de glinstering van de Middellandse Zee, hangt nu een dikke wolkenlaag, die tot vlakbij onze hoogte reikt. 
Uit het niets duiken verschillende fotografen op die dit vanuit allerlei standen willen fotograferen. Wij klikken ook wat mee met onze mini-apparaten. Daarna beginnen we aan onze laatste meuslipap. Voor de lunch en de rest van de dagen moeten we nog wat verzinnen. Bij de volgende refuge moet ik ook wassen, want mijn kleren beginnen te stinken. Misschien had ik daarom geen last van die vos.
Toen net lagen we daar nog. Terugblik op refuge de Prati.
In eigen tempo van col naar col
Als we rond acht uur vertrekken zijn Paul en Rachel nog bezig. Het gaat eerst kort over een weide en daarna toont de GR20 weer haar werkelijke gezicht. Na twee bosetappes gaat het vandaag weer over rotsen waar regelmatig geklauterd mag worden. Het gaat nu een stuk sneller, omdat we beter de randjes en rotsblokken gebruiken.
Maar blijkbaar zijn we dan nog niet zo vlug, want Paul en Rachel staan na een uur alweer naast ons en zijn niet zo lang daarna weer uit het zicht. Ieder zijn eigen tempo maar weer.
op weg naar de Bocca de Laparo
Er volgde een klim naar de Punta di a Cappella (2041m) waarna we lang over een bergkam afdalen tot op een col, de Bocca de Laparo (1525m). Daar staat een zendmast. En inderdaad konden wij daar ook weer een keer Nederland bereiken. Alles gaat thuis goed, maar onze afwezigheid wordt gevoeld. Op zich is dat maar goed ook. Maar de gevoelens van gemis komen nu ook van onze kant. Dat wordt nog versterkt doordat we nu mentaal in de fase zijn beland van het uitlopen van de tocht.

Lopen in een mooi landschap, dat natuurlijk wel, maar zonder speciale onvergetelijke hoogtepunten of attracties. Hoge punten zijn er in fysieke zin nog voldoende. Aan de hoogtelijnen op de kaart te zien de komende kilometers weer met de nodige inspanning. Daarom nemen we eerst de tijd voor een lunch met de halve kilo Corsicaans brood die we op de valreep bij de Prati hebben gekocht, tezamen met fromage brebis et paté de fois. Het gewicht verplaatst zich daarmee van je rug naar je maag.

Ik kwam mij op die hoogtelijnen kort daarna goed tegen. Ik keek naar boven en dacht even in één keer twee cols te nemen, de Punta Mozza (1800m) en de Punta Bianca (1954m). Frank had al een rust voorgesteld. 'Nee, laten we maar doorlopen'
Als die Frans zo nodig door wil dan zal hij het weten ook, moet hij gedacht hebben. Hij zat al tien minuten boven, toen ik eindelijk arriveerde. Er moet iets in dat Corsicaanse brood zitten denk ik. Gisteren had ik ook al last van die overmoed.
eerste blikken op refuge d'Usciolu
Refuge d'Usciolu
Tegen drieën dalen we af naar de refuge d'Usciolu. Deze refuge onderscheidt zich niet van de andere Spartaanse refuges. Er is de laatste dagen wel een trend dat je steeds verder moet lopen en klimmen naar het toilet en de douche.
Voor de tenten is het hier behelpen op rotsige plekken. We denken dat we een mooie plek hebben gevonden tussen de rotsen, op gelijke hoogte van de refuge. We kunnen de haringen natuurlijk niet in de grond slaan. Daarom maken we de scheerlijnen rond grote keien vast. Dat werkte al eerder goed. We hebben ook geen zin om twintig meter lager de tent op te zetten. Al dat heen en weer gesjouw.  Bijvoorbeeld naar het winkeltje. Een soort container, op de grond en tegen de wanden volgepropt met heerlijk eten en drinken en er tussenin bewegend de verkoper/refugebeheerder. Nee, wij hebben mooi een eigen plekkie, daar tussen die rotsen.
bagagevervoer te paard passeert de bijbehorende wandelaars
Er staan veel blauwe huurtentjes rondom deze refuge. Die zijn ook nodig als even later een hele karavaan wandelaars binnenkomt die voorafgegaan wordt door het bagagevervoer te paard.
Deze wandelaars hebben bij gebrek aan gewicht enorme camera's bij zich en gaan na aankomst geestdriftig alle uitzichten fotograferen. Ze zijn echt enthousiast zoals mensen kunnen zijn die nog maar net in de bergen rondlopen. Ze moeten zo te zien nog wel even wennen aan het aantal toiletten en douches, van elk 1. Regelmatig staat er een rij.
Wij gaan dit keer voor een van onze laatste poedermaaltijden. Dat ruimt mooi op. We kletsen 's avonds nog wat met Rachel en Paul. Dit keer vormen de cultuurverschillen tussen de diverse West-Europese landen een dankbaar onderwerp. Daarna nemen we afscheid van ze, want zij lopen morgen via een oude route in één run naar refuge d'Asinau. Wij hebben daar via de nieuwe route twee dagen voor gepland en blijven bij ons plan. Na mijn overmoed van vandaag en gisteren lijkt dat ook een correcte beslissing.


De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
voor tips en ervaringen ga naar mijn Review