GR 20 - Corsica; Refuge de Prati - Refuge d'Usciolu

Dinsdag 27 augustus, wandeldag 13

Refuge de Prati - Refuge d'Usciolu (08.00 - 14.45)

(6 uur, 45 min  incl rusten, 697m klimmen, 747m dalen, ± 13,5 km)

Zonsopgang boven de wolken bij refuge de Prati

Regenjack on the run

'Heb jij vannacht nog gehoord dat ik er uit ben geweest?' 

Ik heb niks gehoord, ik slaap 's nachts. 

Frank wel. Frank is weer spannend bezig geweest. Net als bij de refuge de L'Onda, toen hij achter paarden aanzat, is hij ook nu weer actief geweest. 

'Ik hoorde krr, krr, krr of iets dat leek op een knaaggeluid. Het was bij een plastic zak in het voorcompartiment van mijn tent'. 

Daar ligt bij Frank alles keurig naar rechts uitgericht. 

'Ik dacht dat het een muis was of een egel. Maar toen ik ging kijken keek ik in de lichtgevende ogen van een vos, man'. 

'En wat heb je gedaan?' 

'Schrikken natuurlijk en meteen wegjagen'.
Deze vos was daar blijkbaar maar tijdelijk van onder de indruk geweest. Even later was er weer geluid. Dit keer zeer kort, want de vos ging er met Frank zijn dure regenjack van door. En dan heb je aan Frank een verkeerde. Want dat regenjack heeft hij deze wandeling echt nodig, en het is een hele dure, en niet onbelangrijk; zijn spullen lagen nu niet meer netjes.  

'En toen?'. 

'Ik ben er keihard achteraan gerend. En toen liet ie die plastic zak met mijn regenjack gelukkig vallen. Klote beest'. 

Zo geeft ieder zijn eigen invulling aan de nacht. Is het geen nachtsudoku dan is het wel een fox hunt. Maar het zou wel balen zijn geweest als dat regenjack verdwenen of kapotgebeten zou zijn. Dus voor toekomstige wandelaars; de waarschuwing voor vossen is nu ook uitgebreid naar refuge de Prati.

Dit hoor ik allemaal om half zeven terwijl we naar een prachtige zonsopgang kijken. Boven het dal waar we gisterenavond nog de lichten van de dorpen zagen en de glinstering van de Middellandse Zee, hangt nu een dikke wolkenlaag, die tot vlakbij onze hoogte reikt. 

Uit het niets duiken verschillende fotografen op die dit vanuit allerlei standen willen fotograferen. Wij klikken ook wat mee met onze mini-apparaten. Daarna beginnen we aan onze laatste meuslipap. Voor de lunch en de rest van de dagen moeten we nog wat verzinnen. Bij de volgende refuge moet ik ook wassen, want mijn kleren beginnen te stinken. Misschien had ik daarom geen last van die vos.

Toen net lagen we daar nog. Terugblik op refuge de Prati.

In eigen tempo van col naar col
Als we rond acht uur vertrekken zijn Paul en Rachel nog bezig. Het gaat eerst kort over een weide en daarna toont de GR20 weer haar werkelijke gezicht. Na twee bosetappes gaat het vandaag weer over rotsen waar regelmatig geklauterd mag worden. Het gaat nu een stuk sneller, omdat we beter de randjes en rotsblokken gebruiken.

Maar blijkbaar zijn we dan nog niet zo vlug, want Paul en Rachel staan na een uur alweer naast ons en zijn niet zo lang daarna weer uit het zicht. Ieder zijn eigen tempo maar weer.

op weg naar de Bocca de Laparo

Er volgde een klim naar de Punta di a Cappella (2041m) waarna we lang over een bergkam afdalen tot op een col, de Bocca de Laparo (1525m). Daar staat een zendmast. En inderdaad konden wij daar ook weer een keer Nederland bereiken. Alles gaat thuis goed, maar onze afwezigheid wordt gevoeld. Op zich is dat maar goed ook. Maar de gevoelens van gemis komen nu ook van onze kant. Dat wordt nog versterkt doordat we nu mentaal in de fase zijn beland van het uitlopen van de tocht.

Lopen in een mooi landschap, dat natuurlijk wel, maar zonder speciale onvergetelijke hoogtepunten of attracties. Hoge punten zijn er in fysieke zin nog voldoende. Aan de hoogtelijnen op de kaart te zien de komende kilometers weer met de nodige inspanning. Daarom nemen we eerst de tijd voor een lunch met de halve kilo Corsicaans brood die we op de valreep bij de Prati hebben gekocht, tezamen met fromage brebis et paté de fois. Het gewicht verplaatst zich daarmee van je rug naar je maag.

Ik kwam mij op die hoogtelijnen kort daarna goed tegen. Ik keek naar boven en dacht even in één keer twee cols te nemen, de Punta Mozza (1800m) en de Punta Bianca (1954m). Frank had al een rust voorgesteld. 'Nee, laten we maar doorlopen'. 

Als die Frans zo nodig door wil dan zal hij het weten ook, moet hij gedacht hebben. Hij zat al tien minuten boven, toen ik eindelijk arriveerde. Er moet iets in dat Corsicaanse brood zitten denk ik. Gisteren had ik ook al last van die overmoed.

eerste blikken op refuge d'Usciolu

Refuge d'Usciolu

Tegen drieën dalen we af naar de refuge d'Usciolu. Deze refuge onderscheidt zich niet van de andere Spartaanse refuges. Er is de laatste dagen wel een trend dat je steeds verder moet lopen en klimmen naar het toilet en de douche.

Voor de tenten is het hier behelpen op rotsige plekken. We denken dat we een mooie plek hebben gevonden tussen de rotsen, op gelijke hoogte van de refuge. We kunnen de haringen natuurlijk niet in de grond slaan. Daarom maken we de scheerlijnen rond grote keien vast. Dat werkte al eerder goed. We hebben ook geen zin om twintig meter lager de tent op te zetten. Al dat heen en weer gesjouw.  Bijvoorbeeld naar het winkeltje. Een soort container, op de grond en tegen de wanden volgepropt met heerlijk eten en drinken en er tussenin bewegend de verkoper/refugebeheerder. Nee, wij hebben mooi een eigen plekkie, daar tussen die rotsen.

bagagevervoer te paard passeert de bijbehorende wandelaars

Er staan veel blauwe huurtentjes rondom deze refuge. Die zijn ook nodig als even later een hele karavaan wandelaars binnenkomt die voorafgegaan wordt door het bagagevervoer te paard.
Deze wandelaars hebben bij gebrek aan gewicht enorme camera's bij zich en gaan na aankomst geestdriftig alle uitzichten fotograferen. Ze zijn echt enthousiast zoals mensen kunnen zijn die nog maar net in de bergen rondlopen. Ze moeten zo te zien nog wel even wennen aan het aantal toiletten en douches, van elk 1. Regelmatig staat er een rij.

Wij gaan dit keer voor een van onze laatste poedermaaltijden. Dat ruimt mooi op. We kletsen 's avonds nog wat met Rachel en Paul. Dit keer vormen de cultuurverschillen tussen de diverse West-Europese landen een dankbaar onderwerp. Daarna nemen we afscheid van ze, want zij lopen morgen via een oude route in één run naar refuge d'Asinau. Wij hebben daar via de nieuwe route twee dagen voor gepland en blijven bij ons plan. Na mijn overmoed van vandaag en gisteren lijkt dat ook een correcte beslissing.

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 

aparte pagina Verslag GR 20 - CORSICA 2013

voor tips en ervaringen ga naar mijn Review