Pionierspad: wandelen van het Almeerse Cirkelbos naar de Eemhof

Windmolens in de mist

Dinsdag 21 februari 2023
16 kilometer

Vlak

"En hoe nu verder?" vraagt Judith na de rust.

"Eerst vijfhonderd meter tot die boerderij. Daar rechtsaf en dan anderhalve kilometer naar die boerderij er achter. Dan weer linksaf en een kilometer naar de volgende boerderij in de verte. Zie je ze?"

Het is dat het mistig is anders had ik er in de Flevopolder nog een paar kilometer bij kunnen beschrijven. Nu doemde er na twee kilometer bij de derde boerderij windmolens op. Voorlopig zagen we er zes. Na vijf kilometer kon de twaalfde molen worden afgetikt. Alles op een rechte lijn. Het pad liep gelukkig in de luwte langs een begroeid dijkje en in de mist, anders wandel je een uur lang naar die twaalfde toe die maar mondjesmaat dichterbij komt. Vandaag echt een vlakke etappe met lange 'verbindingstukken'.

van molen naar molen, vijf kilometer zonder op de kaart te kijken

Cirkelbos

De start lag op de Vogelweg waar we vlakbij het Cirkelbos van het Almeerderhout uit de bus stapten. Het mooiste van het Cirkelbos is het Labyrintbos. Dat is een cirkelvormig bos aan de rand van het Cirkelbos waar je, als je het labyrint volgt, volgens de beschrijving een half uur nodig hebt om bij de binnenste cirkel te komen. Die kern kun je dan ook nog de hele tijd zien. Wij zien die cirkel vanaf de ingang en zien er vanaf. Nog genoeg kilometers wachten ons om terug te keren naar de auto op de parkeerplaats van de Eemhof.

Labyrintbos

De andere cirkels van het Cirkelbos zijn niet storend. Het is dat we het weten door de bordjes en van onze kaart anders zouden we de cirkels niet hebben herkend. Er welt wel een kort enthousiasme op door de kromme paden waarover we door het bos slingeren.

Subbossen

Om accuraat te blijven moet je bedenken dat we in het Cirkelbos lopen dat onderdeel uit maakt van het kilometerslange bossencomplex Almeerderhout. Maar in dat Cirkelbossen zijn weer kleinere kunstzinnige bospercelen met een speciale naam zoals het Labyrintbos. Niet dat je hier als eenvoudige wandelaar zo maar een beetje tussen de bomen denkt te lopen. Wel even opletten. Kijk daar heb je Almere Boven, een berg in dit landschap. Je moet er zeker vanaf de top de Gooise bergen aan de andere kant van het randmeer kunnen zien schat ik in. Ook gauw twintig meter hoog. Wij kennen die bergen al en lopen door.

Bij het Tempobos denken we bij een reclamepark voor greenwashing te zijn aangekomen, maar worden gecorrigeerd door de uitleg. Hier wordt sinds 1984 elk jaar een lindeboom geplant. Het bos loopt daardoor ook echt schuin af. De ondersteunende firma's mogen bij hun boom een klein bordje plaatsen. Oke. 

Ze vertellen ons ook niks. Net als ik gewoon wat beduusd ben van enkele doorgeschoten bomen, die ik niet bij naam ken, doemt er een kunstwerk op dat voor kinderen onweerstaanbaar moet zijn. Zelf was mijn eerste indruk een mini-munitiebunker. Het heet In Eenzaamheid en staat volgens Google Maps in het Museumbos. Voor ouders lijkt me het niet prettig als het deurtje aan de binnenkant op slot wordt gedaan.

In eenzaamheid
Je loopt er naartoe over een pad dat steeds
smaller wordt. Aan het eind is een deurtje
dat je aan de binnenkant kunt afsluiten
dan is het bos van jou alleen

Grote halen

We bereiken het boseinde en trekken het hek achter ons dicht. Mooi om nog eens naartoe te fietsen. Aan de andere kant opent zich het Gooimeer met zelfs een vissersboot. Van het banjeren in het bos gaan we nu over op flink doorstappen. Maar van grote halen snel thuis is geen sprake. Vergezichten blijven lang vergezichten. 

Als we de Stichtse Brug gepasseerd zijn wordt het tijd voor een rust. Maar hier hoor je blijkbaar niet te rusten. Dan maar tegen een slagboom op een kussentje in het gras. Zo koud is nu ook weer niet. Hoewel Judith dat anders waardeert. Uit hun winterslaap zijn blijkbaar ook de kleine brandnetels ontwaakt en hebben dat tijdens het eten doorgegeven aan mijn handen. Krabbend voorwaarts.

ja, lach er maar om

In het open veld beginnen we op de Nekkeveldweg aan het eenvoudige deel van de wandeling, vooral grote halen rechtuit. Van boerderij naar boerderij en van windmolen naar windmolen. Lekker simpel. Hier en daar halen we enkele zwanen in die het tegen ons moeten afleggen.

Een laatste rust op een boomstronk en weer verder richting het Hulkesteijnsebos. Hier en daar neemt een buizerd kennis van ons en laat ons achteloos achter. Het enige menselijke leven wordt gevormd door monteurs bij een windmolen die de container bovenop een onderhoudsbeurt geven. Als ze een testrondje draaien zijn wij weer drie molens verder. Een en al exitement en spanning. 

Langzaam komt het bos uit de heiige achtergrond te voorschijn. Judith loopt al een tijdje te appen en mist toch niet zoveel van de omgeving. Ik wacht bij de ingang van het bos. Nog een kilometer naar de auto. Geen probleem. Voorlopig wel weer zestien kilometer in de buitenlucht. Heel veel buitenlucht.

Zie al mijn wandelingen in Nederland 

Pionierspad: wandelen in Almere van het Vroege Vogelbos naar het Cirkelbos

  Almere, van bos naar nog meer bos

Woensdag 12 februari 2023
11,5 kilometer

Bosstad

In december tijdens onze eerste wandeling op het Pionierspad waren we al verrast door de ruime bosstroken en zelfs hele waterplassen tussen de wijken van Almere. Vandaag lopen we opnieuw blij verbluft door de manier waarop het pad zich via allerlei bospaden door Almere kronkelt. Van het Vroege Vogelbos via het Vliegerpark naar de stadsbossen van Almere, het Almeerderhout. Dat Almeerderhout op zich is een verzameling van bossen, zoals het Waterlandsebos en stadslandgoed De Kemphaan, het Kathedralenbos en het Cirkelbos. Als je volhoudt zie je alles. Wij hebben niet alles gezien.

Vroege Vogelbos

Al tijdens de heenreis met bus 326 vanaf de Blaricumer carpool keken we naar de restanten van de Floriade in de vorm van mooi beschilderde flats en met groen begroeide appartementen in de buurt van het enorme meer midden in de stad, het Weerwater. Uitgestapt bij busstation 't Oor doken we het Vroege Vogelbos in en weg waren de woontorens van het centrum. In plaats daarvan de ruigte van dit bos waar de natuur haar gang gaat en afgestorven bomen en struiken een onderdeel van het bos zijn. 

een boom met een vreemde dikke lage tak waar weer takken uit groeien

In de winter zijn goed de mossen te zien op de stammen van de bomen, veelal aan de zuidwest kant. Hutten en zelfgemaakte schommels tonen de aantrekkingskracht van deze spannende wereld.

Vaag zien we de rand van wat Almere Haven moet zijn, maar de tussenliggende wetering en Theehuis het Eksternest in de vorm van een stolpboerderij laten je even geloven dat je in een Noord-Hollands boerendorp loopt.

Verbindingstuk

Dat plattelandsgevoel wordt een paar honderd meter verder weggevaagd als de skyline van het centrum weer opdoemt met enkele woontorens tussen de 70 en 100 meter hoog. Het World Trade Centrum van Almere is zelfs 120 meter hoog. Bij die achtergrond past ook een kort verbindingsstuk door een bedrijventerrein met onder andere een kunstzinnig recyclebedrijf.

inderdaad een Giga Gieter

Almeerderhout

Bij een volkstuinencomplex wordt het alweer groener en langs de buitengrens van Almere Haven lopen we weer in het groen van het Vliegerpark richting het Almeerderhout.

We beginnen aan het lange Waterlandsepad met de opvallende stroken met afgestorven berenklauw. Ze staan zo keurig in vakken dat het lijkt of ze zijn aangeplant. Ik dacht altijd dat het gevaarlijke planten waren die bij contact blaren en zwellingen veroorzaken. Wat heb ik niet goed begrepen? Of zijn deze winterexemplaren geen berenklauwen?

even vastleggen en thuis uitzoeken

niks thuis uitzoeken, meteen even googlen

De Kemphaan

Stadslandgoed de Kemphaan en omgeving is een groot groen avonturenpark. Dat stichting AAP hier zetelt verbaasd ons na vijfhonderd meter niet meer. Dan zijn we namelijk net ontsnapt aan het dierenpark Almere Jungle, een stadsboerderij, een kinderdagverblijf en een camping. We bereiken zonder kleerscheuren ons belangrijkste doel, familie & pannenkoekenrestaurant de Kemphaan.

Fun Forest

Na de pauze storten we ons in het klimbos Fun Forest. Voor klimmers en acrobaten is dit een Walhalla. Niet zo'n lullig vakantieklimparcours zoals we ooit in Frankrijk deden. Nee hier kun je honderden meters lang op hoogte klauteren, catcrawls beoefenen, afglijden langs staalkabels en nog veel meer. Ongelofelijk wat een variatie. 

zomerfoto van de website

Judith en ik negeren de aandrang om in de koude bomen te klimmen en wandelen stug een kilometer door totdat we met een grote boog over het kronkelende bospad, slechts driehonderd meter verwijderd  van de ingang van Fun Forest, weer op de route naar de Hoge Vaart komen. Wat een fun.

Hoge Vaart

De IVN-bomentuin hebben we op deze manier gemist, maar dat wordt goed gemaakt bij de Hoge Vaart. Bij vaart denk ik als Hollander aan een recht stuk water, een smal kanaal. Ook hier is men in Almere met meer fantasie te werk gegaan en is deze vaart na de inpoldering tot een prachtige natuurgebied omgetoverd. 

De rechte kanten van weleer zijn op verschillende punten doorbroken en als het ware van kleine eilandjes voorzien. Daar tussendoor slalomt het fiets- en wandelpad heen en weer en zorgen bruggetjes voor niveauverschillen. Overal groeit het riet. In de zijsloten wemelt het van de eenden en andere watervogels. Tijd voor een lunchpauze en rustig om je heen kijken.

wat is dit nu weer?
(van Jantine weet ik nu dat het Wilde Clematis is; zie haar reactie)

Lange afronding

Na de vaart is het nog een paar honderd meter naar ons eindpunt. He, zou dat onze bus zijn? Hij rijdt wel hard, vooral hard voorbij. Maar waarom zou hij ook stoppen, er staat niemand bij de halte. Honderd meter komen we tekort. Alle tijd om op ons gemak bij de verkeerslichten de drukke Waterlandseweg over te steken. Even slikken dat de volgende pas over een uur komt. Eerst maar onze foto's terugkijken van deze onverwacht mooie wandeling. Daarna maar ieder op zijn eigen mobiel de tijd doden. Volgende keer wat scherper de bustijden bewaken. De volgende keer wordt weer mooi, dan gaan door het Cirkelbos. Ben benieuwd.

Zie al mijn wandelingen in Nederland 

 

Romeinse Limespad: wandelen van de Wageningse Berg naar Kesteren

Nu al lente?

Zaterdag 12 februari 2023
16 + 3 kilometer

Blikvangers

Het mooie van wandelen in andere regio's zijn de onverwachte blikvangers. Dingen die je thuis, zeker als je binnen blijft zitten, niet zult tegenkomen en waar je nu bij stilstaat. Vandaag 12 februari stonden we stil bij een ooievaarspaar op een nest boven in een eikenboom, bij groepen fazantenhanen in de uiterwaarden van Wageningen, bij een verdwaalde Romein en bij een 'mij-maak-je-de-plas-niet-lauw' mevrouw. 

onder dekking van herfstbladeren kruipen deze kroki de lente tegemoet

Aanloop

Om op het punt te komen waar we de vorige keer het Romeinse Limespad verlieten parkeren we de auto op het eindpunt in Kesteren, springen in de bus naar Wageningen en zetten het op een lopen naar het Fletcher Hotel op de stuwwal ter hoogte van de Wageningse Berg. De eerste twee aanloopkilometers te voet zijn na deze lange zin achter de rug.

Arboretum (bomentuin) De Dreijen

Wageningen ziet er in het oostelijk deel aantrekkelijk uit met een aaneenschakeling van jaren dertig en nog oudere villa's. Op een arboretum meer of minder wordt in deze universiteitsgemeente niet gekeken. Prachtig om langs vreemd gevormde en bebaste bomen te lopen, zelf een fantasienaam te gokken en daarna met een Latijnse naam op het bijgaande bordje om de oren geslagen te worden. Mijn zelf bedachte treurbeuk heet ineens hooghartig Fagus Silvatica.

Oosterse beuk (Fagus Orientalis),
een explosie van takken

vergeten

Op Pad

Vanaf het Fletcher hotel zitten we weer op het Limespad en lopen aan de zuidzijde van de bomentuin over de rand van de stuwwal in westelijke richting. Meteen zijn we weer aan de beurt om verschillende trappen op en af te kreunen.

zicht vanaf de stuwwal vlakbij het Fletcher hotel
over de Nederrijn in westelijke richting

Verderop waar er huizen op de stuwwal staan heeft een ooievaarspaar in een van de tuinen bezit genomen van een nest. Hier niet op een paal maar in de kruin van een hoge eik op twee afgezaagde takken. Een fantastisch uitzicht moeten ze van daaruit hebben over de uiterwaarden.

Bovenpolder

Als fazanten niet meer voor je opvliegen dan moeten ze of veel honger hebben of erg zelfverzekerd zijn. In de Bovenpolder pikt een fazant op tien meter afstand zonder zijn snavel af te vegen ongegeneerd door in een hoop koeienmest. 

Verderop zien we twee groepen van drie fazantenhanen. Fazantenhennen zijn nergens te bekennen. Ze houden zich gedekt of zijn al gedekt. De enorme velden met bramenstruiken geven waarschijnlijk een ideale beschutting.

We lopen verder en genieten van de verruigde natuur in deze polder. Na het passeren van de oude steenfabriek en de scoutingloodsen lopen we een stuk pal langs de Rijnoever waar het water laag tussen de kribben staat. Helaas niet voor lang want het pad dringt over een lage kade weer tussen de bramenbossages het achterland in. Hier en daar is met maaimachines met grof geweld de aanval op deze bramenkluwen ingezet. Bruin is nu het maaiveld met de restanten. Schots en scheef hangen dode takken van wild uitgegroeide wilgen langs het pad. Mooi deze ruigte.

Wageningse Geul

Koffie

Via de Wageningse haven verlaten we het buitengebied. Na een kort fotomoment bij een 'dijkvilla' proberen we de weg te vinden naar het horeca-teken op mijn kaart. Zo'n kop-koffie-teken is breder dan drie er onder getekende straten. We kiezen voor een straat waar het in de verte drukker lijkt. Ons zintuig is goed. Onderweg zie ik een hoekige stadsgracht, niet echt breed, maar voldoende om mijn vestinggevoel tot leven te wekken. Nooit geweten dat Wageningen een vestingstad is. Er blijkt veel dat wij niet weten van Wageningen. Al verschillende keren omheen en door gelopen, maar blijkbaar nooit echt door het centrum. Het wordt op deze zondag steeds drukker, er doemt een kerk op en een markt met heel veel cafés.

Dit ziet er onverwacht goed uit. Bij Bagels & Beans is leven te bekennen. Naar binnen en opeens zitten we midden in een drukke studentenpopulatie. Natuurlijk, Wageningen is een studentenstad! En die studenten zitten hier ruim te ontbijten, te netwerken, en misschien wel hun eigen verwarming te sparen. Het lijkt wel een mensa. Maakt niet uit. Frank vindt in een keer het laatst overgebleven tafeltje en binnen no time passen wij ons met cappuccino en appelgebak aan. Vanuit de bramenstruiken binnen een kwartier onvervaard midden tussen de studenten. Je moet er een kilometer extra voor lopen, maar onze kennis is weer verbreed en het lichaam uitgerust.

een dijkvilla tegen de Grebbedijk in Wageningen

Blauwe Kamer

Via een andere route zwalken we Wageningen uit, passeren voor de tweede keer de villa die tegen de dijk opgebouwd is en lopen boven op de dijk de stad uit. Gelukkig mogen we deze weg waar je voortdurend op het achteropkomend verkeer moeten letten snel verlaten en beginnen over boerenwegen aan onze opmars naar de Grebbelinie. Dat moet voor de Duitsers in WO-II een onaangename bezigheid zijn geweest, want waar staan de kanonnen die jou onder vuur nemen? Je ziet alleen maar die hoge linie in de verte bedekt met bomen omgeven door verschillende waterhindernissen waaronder het Valleikanaal.

Wij laten ons niet onder vuur nemen en maken een omtrekkende beweging naar de waterplassen van de Blauwe Kamer. Daar heerst vandaag een windstille serene rust. Statig glijdt een zwaan over het spiegelgladde water in deze verdronken uiterwaarden waar doorgeschoten wilgen amechtig proberen hun wortels droog te houden. Sommige lijken die strijd op te geven en liggen languit te worstelen.

Neder-Betuwe

Wij zakken af in zuidelijke richting naar de Nederrijnoever waar wij met het veer naar de Neder-Betuwe ontsnappen. Tijd voor de volgende pauze in 't Veerhuis aan de Opheusdense kant. Terug in de tijd met foto's aan de muur van de ijsgang in 1963 drinken we onze cola naast een kolengestookte potkachel. Of Slochteren nooit heeft bestaan.

't Veerhuis bij Opheusden

de gelagkamer van 't Veerhuis

De geschiedenis wordt hier aan de zuidzijde van de rivier met het grootste gemak gemixt. Zo sta je oog in oog met een stoere Romein in front van zijn wachttoren en zo sta je achter een vrouw die aan alle kanten uitstraalt 'mij-maak-je-de-plas-niet-lauw'. Althans dat verzin ik bij de nadering. 

Romeinse wachttoren De Spees

Als ik het standbeeld gepasseerd ben wordt mijn indruk minder uitgesproken. De uitleg stond ooit op een bord op de sokkel. Waarschijnlijk is dat bord meegesleurd met vandalistisch hoogwater. Naar internet moet ik om te lezen wat er in haar omgaat:

Het Monument De Wachter is een beeld van een robuuste boerenvrouw.

De vrouw kijkt uit over de Rijn in de richting van de Grebbelinie met haar gedachten bij de verschrikkingen van de vijf jaar Tweede Wereldoorlog.

Verder langs de oevers van de Nederrijn. Alleen in de uiterwaarden waar tot voor kort nog water stond is het gras nog geelbruin. Alle andere weides zijn alweer lentegroen. Eigenlijk zijn ze deze zachte winter voortdurend groen gebleven. Klaar voor de volgende groeispurt.

monumentale boerderij De Amste

Langs de oevers van de Nederrijn lopen we net zo lang door tot de brug naar Rhenen ons verder naar het zuiden dwingt. Begeleid door verkeersgeluid gaat het langs de rand van Kesteren. Onze gesprekken worden korter. Er valt ook minder te zien. Zelfs een lokale hangplek is deze zondagmiddag verlaten. Het is hier zondag-rustig. We naderen het Van Waldeck Pyrmontplein waar de auto in de verte zichtbaar wordt. Het was geen overdreven lange tocht, maar even lekker zitten trekt ons aan. De volgende keer zullen we met nieuwe energie de andere  kanten van Kesteren gaan ontdekken.

brug over de Nederrijn met op de achtergrond de Cunerakerk van Rhenen

Zie al mijn wandelingen in Nederland