Romeinse Limespad: wandelen van de Wageningse Berg naar Kesteren

Nu al lente?

Zaterdag 12 februari 2023
16 + 3 kilometer

Blikvangers

Het mooie van wandelen in andere regio's zijn de onverwachte blikvangers. Dingen die je thuis, zeker als je binnen blijft zitten, niet zult tegenkomen en waar je nu bij stilstaat. Vandaag 12 februari stonden we stil bij een ooievaarspaar op een nest boven in een eikenboom, bij groepen fazantenhanen in de uiterwaarden van Wageningen, bij een verdwaalde Romein en bij een 'mij-maak-je-de-plas-niet-lauw' mevrouw. 

onder dekking van herfstbladeren kruipen deze kroki de lente tegemoet

Aanloop

Om op het punt te komen waar we de vorige keer het Romeinse Limespad verlieten parkeren we de auto op het eindpunt in Kesteren, springen in de bus naar Wageningen en zetten het op een lopen naar het Fletcher Hotel op de stuwwal ter hoogte van de Wageningse Berg. De eerste twee aanloopkilometers te voet zijn na deze lange zin achter de rug.

Arboretum (bomentuin) De Dreijen

Wageningen ziet er in het oostelijk deel aantrekkelijk uit met een aaneenschakeling van jaren dertig en nog oudere villa's. Op een arboretum meer of minder wordt in deze universiteitsgemeente niet gekeken. Prachtig om langs vreemd gevormde en bebaste bomen te lopen, zelf een fantasienaam te gokken en daarna met een Latijnse naam op het bijgaande bordje om de oren geslagen te worden. Mijn zelf bedachte treurbeuk heet ineens hooghartig Fagus Silvatica.

Oosterse beuk (Fagus Orientalis),
een explosie van takken

vergeten

Op Pad

Vanaf het Fletcher hotel zitten we weer op het Limespad en lopen aan de zuidzijde van de bomentuin over de rand van de stuwwal in westelijke richting. Meteen zijn we weer aan de beurt om verschillende trappen op en af te kreunen.

zicht vanaf de stuwwal vlakbij het Fletcher hotel
over de Nederrijn in westelijke richting

Verderop waar er huizen op de stuwwal staan heeft een ooievaarspaar in een van de tuinen bezit genomen van een nest. Hier niet op een paal maar in de kruin van een hoge eik op twee afgezaagde takken. Een fantastisch uitzicht moeten ze van daaruit hebben over de uiterwaarden.

Bovenpolder

Als fazanten niet meer voor je opvliegen dan moeten ze of veel honger hebben of erg zelfverzekerd zijn. In de Bovenpolder pikt een fazant op tien meter afstand zonder zijn snavel af te vegen ongegeneerd door in een hoop koeienmest. 

Verderop zien we twee groepen van drie fazantenhanen. Fazantenhennen zijn nergens te bekennen. Ze houden zich gedekt of zijn al gedekt. De enorme velden met bramenstruiken geven waarschijnlijk een ideale beschutting.

We lopen verder en genieten van de verruigde natuur in deze polder. Na het passeren van de oude steenfabriek en de scoutingloodsen lopen we een stuk pal langs de Rijnoever waar het water laag tussen de kribben staat. Helaas niet voor lang want het pad dringt over een lage kade weer tussen de bramenbossages het achterland in. Hier en daar is met maaimachines met grof geweld de aanval op deze bramenkluwen ingezet. Bruin is nu het maaiveld met de restanten. Schots en scheef hangen dode takken van wild uitgegroeide wilgen langs het pad. Mooi deze ruigte.

Wageningse Geul

Koffie

Via de Wageningse haven verlaten we het buitengebied. Na een kort fotomoment bij een 'dijkvilla' proberen we de weg te vinden naar het horeca-teken op mijn kaart. Zo'n kop-koffie-teken is breder dan drie er onder getekende straten. We kiezen voor een straat waar het in de verte drukker lijkt. Ons zintuig is goed. Onderweg zie ik een hoekige stadsgracht, niet echt breed, maar voldoende om mijn vestinggevoel tot leven te wekken. Nooit geweten dat Wageningen een vestingstad is. Er blijkt veel dat wij niet weten van Wageningen. Al verschillende keren omheen en door gelopen, maar blijkbaar nooit echt door het centrum. Het wordt op deze zondag steeds drukker, er doemt een kerk op en een markt met heel veel cafés.

Dit ziet er onverwacht goed uit. Bij Bagels & Beans is leven te bekennen. Naar binnen en opeens zitten we midden in een drukke studentenpopulatie. Natuurlijk, Wageningen is een studentenstad! En die studenten zitten hier ruim te ontbijten, te netwerken, en misschien wel hun eigen verwarming te sparen. Het lijkt wel een mensa. Maakt niet uit. Frank vindt in een keer het laatst overgebleven tafeltje en binnen no time passen wij ons met cappuccino en appelgebak aan. Vanuit de bramenstruiken binnen een kwartier onvervaard midden tussen de studenten. Je moet er een kilometer extra voor lopen, maar onze kennis is weer verbreed en het lichaam uitgerust.

een dijkvilla tegen de Grebbedijk in Wageningen

Blauwe Kamer

Via een andere route zwalken we Wageningen uit, passeren voor de tweede keer de villa die tegen de dijk opgebouwd is en lopen boven op de dijk de stad uit. Gelukkig mogen we deze weg waar je voortdurend op het achteropkomend verkeer moeten letten snel verlaten en beginnen over boerenwegen aan onze opmars naar de Grebbelinie. Dat moet voor de Duitsers in WO-II een onaangename bezigheid zijn geweest, want waar staan de kanonnen die jou onder vuur nemen? Je ziet alleen maar die hoge linie in de verte bedekt met bomen omgeven door verschillende waterhindernissen waaronder het Valleikanaal.

Wij laten ons niet onder vuur nemen en maken een omtrekkende beweging naar de waterplassen van de Blauwe Kamer. Daar heerst vandaag een windstille serene rust. Statig glijdt een zwaan over het spiegelgladde water in deze verdronken uiterwaarden waar doorgeschoten wilgen amechtig proberen hun wortels droog te houden. Sommige lijken die strijd op te geven en liggen languit te worstelen.

Neder-Betuwe

Wij zakken af in zuidelijke richting naar de Nederrijnoever waar wij met het veer naar de Neder-Betuwe ontsnappen. Tijd voor de volgende pauze in 't Veerhuis aan de Opheusdense kant. Terug in de tijd met foto's aan de muur van de ijsgang in 1963 drinken we onze cola naast een kolengestookte potkachel. Of Slochteren nooit heeft bestaan.

't Veerhuis bij Opheusden

de gelagkamer van 't Veerhuis

De geschiedenis wordt hier aan de zuidzijde van de rivier met het grootste gemak gemixt. Zo sta je oog in oog met een stoere Romein in front van zijn wachttoren en zo sta je achter een vrouw die aan alle kanten uitstraalt 'mij-maak-je-de-plas-niet-lauw'. Althans dat verzin ik bij de nadering. 

Romeinse wachttoren De Spees

Als ik het standbeeld gepasseerd ben wordt mijn indruk minder uitgesproken. De uitleg stond ooit op een bord op de sokkel. Waarschijnlijk is dat bord meegesleurd met vandalistisch hoogwater. Naar internet moet ik om te lezen wat er in haar omgaat:

Het Monument De Wachter is een beeld van een robuuste boerenvrouw.

De vrouw kijkt uit over de Rijn in de richting van de Grebbelinie met haar gedachten bij de verschrikkingen van de vijf jaar Tweede Wereldoorlog.

Verder langs de oevers van de Nederrijn. Alleen in de uiterwaarden waar tot voor kort nog water stond is het gras nog geelbruin. Alle andere weides zijn alweer lentegroen. Eigenlijk zijn ze deze zachte winter voortdurend groen gebleven. Klaar voor de volgende groeispurt.

monumentale boerderij De Amste

Langs de oevers van de Nederrijn lopen we net zo lang door tot de brug naar Rhenen ons verder naar het zuiden dwingt. Begeleid door verkeersgeluid gaat het langs de rand van Kesteren. Onze gesprekken worden korter. Er valt ook minder te zien. Zelfs een lokale hangplek is deze zondagmiddag verlaten. Het is hier zondag-rustig. We naderen het Van Waldeck Pyrmontplein waar de auto in de verte zichtbaar wordt. Het was geen overdreven lange tocht, maar even lekker zitten trekt ons aan. De volgende keer zullen we met nieuwe energie de andere  kanten van Kesteren gaan ontdekken.

brug over de Nederrijn met op de achtergrond de Cunerakerk van Rhenen

Zie al mijn wandelingen in Nederland