Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

maandag 20 juli 2020

Trektocht Alpe Adria Trail 2020: Heenreis, Even schakelen


Even schakelen

Flexibel plan 
"Een plan moet flexibel zijn." Met deze zin begon ik twee jaar geleden ook het verslag over de Tiroler Höhenweg. Dat ik er nu weer mee begin zegt al veel. In december vorig jaar had ik een vliegreis geboekt naar Klagenfurt. Van daaruit wilde ik met de trein en de bus naar het startpunt van de trektocht van dit jaar. Dat is de Alpe Adria Trail, een wandeltocht die start bij de hoogste berg van Oostenrijk, de Großglockner, loopt gedeeltelijk door Slovenië en eindigt vlakbij het Italiaanse Triëst. Afhankelijk hoe je hem loopt tussen de 700 en 750 kilometer. Dit jaar wil ik lopen van het startpunt bij de Kaiser-Franz-Josefs-Höhe bij de Gross Großglockner naar Velden am Wörthersee, niet ver van Klagenfurt. Ongeveer 330 kilometer.
Dat wil ik allemaal nog steeds alleen gaat die vliegreis niet door. Eind vorige week heb ik op aanwijzing van Judith maar eens gekeken of mijn vlucht ook echt doorgaat in deze coronatijd. Mijn vluchtnummer was onbekend op de website van Schiphol. Een eerste veeg teken. De vliegticketsverkoper Tix.nl is telefonisch niet bereikbaar. Dan maar naar Wenen, naar Austrian Air, gebeld. "Nee, uw vlucht is gecancelled. Als het goed is heeft uw travelagent u ingelicht".

Twee maanden geleden midden in de Coronauitbraak bestond mijn vlucht in de planning nog wel. Maar daar heb je tegenwoordig niks aan. Gisteren zondagavond om halfacht kwam Tix.nl ook eindelijk op de proppen met een mail waarin onder andere stond: "Belangrijke informatie over je boeking". "Eén of meerdere vluchten in je boeking zijn geannuleerd door de luchtvaartmaatschappij". "Wij vragen je geen contact met ons op te nemen en het initiatief bij ons te laten". "Wij checken bij de luchtvaartmaatschappij of je in aanmerking komt voor een restitutie." Verder in veel kleinere lettertjes dat je een aantal zaken niet vergoed krijgt. Ben benieuwd wat ik ooit nog terugkrijg.
Even schakelen
Nog een geluk dat ik verder geen tickets voor de trein en de bus had gekocht. Alleen heb ik drie dagen geleden een kaartje voor de bus gekocht van Heiligenblut naar de Franz-Josefs-Höhe, voor aanstaande donderdag om halfelf. En die ga ik halen!

Omschakelen naar de auto. Om niet vermoeid aan te komen in twee dagen. In autorijden heb ik vorige week ruim kunnen oefenen. Eerst heen en weer naar West-Vlaanderen om daar twee dagen te wandelen en daarna heen en weer naar dochter Maxime in Berlijn om het grootste gedeelte van haar bagage op te halen. Tijdens die laatste reis heb ik al gemerkt dat de mondkapjesregels in Duitsland net iets anders zijn, dus dat hoef ik niet meer te leren tijdens mijn rit morgen richting München. Dan woensdag door naar de camping in Heiligenblut en alles klopt weer. Simpel en vermoeiend.

Wat ook hetzelfde is als twee jaar geleden is de weersverwachting: veertien dagen regen. In de praktijk viel dat gelukkig enorm mee. Deze keer heb ik op de Nederlandse buienradar gekeken. Of dat een pre is weet ik niet. De afgelopen dagen neemt de verwachte hoeveelheid neerslag wel iets af. Dat is al positief. We gaan het bekijken en ik zal er in de tweede helft van augustus over schrijven. Tot dan.

De dagberichten zijn aaneengeregen in totaalverslagen:

(van de Grossglockner naar Döbriach)
(van Döbriach naar Bovec Slovenie)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review


zondag 19 juli 2020

GR 128 Vlaanderenroute; Wandelen van Rumbeke - Roeselare naar Rijsseleinde bij Pittem

Rumbeke - Kachtem - Rijsseleinde
14 juli 2020
18 km

Belgische teksten

Wandelaars
Voor het eerst in jaren hebben we twee echte hikers ontmoet op de Vlaanderenroute. Twee dames van rond de veertig met heuse rugzakken, die bezig waren met een trektocht. Zo'n bijzonderheid wil je toch niet zomaar voorbij laten gaan. Ze waren al dagen op pad en waren zelfs een groep van vijf wandelaars tegengekomen.  Een echt nieuwtje. Net als wij konden ze de route van vandaag niet hoog waarderen. "Te veel macadam". Ze waren wel enthousiast over de natuurgebiedjes en natuurreservaten onderweg. We kregen zelfs de indruk dat ze er in overnachten. Veel andere mogelijkheden zijn er ook niet, want een camping is iets dat je in België niet veel tegen komt. Belgen houden blijkbaar niet van kamperen.

Uittocht uit Rumbeke en doortocht door Kachtem
De route van vandaag was niet echt bijzonder, een soort verbindingsstuk. Los van twee mooiere natuurgebieden die er een beetje bijgesleept zijn ging het veel over macadam, Vlaams voor asfalt. Vernoemd naar de Schot McAdam. Eigenlijk vreemd, want die McAdam heeft meer een wegdek van verschillende lagen aangewalsde steenslag uitgevonden. Pas later is men er teer bij gaan mengen. Wat het gemeen heeft met beton of klinkers is dat je voetzolen er gevoelig van worden door de eentonige beweging.
Bij gebrek aan mooie landschappen zijn we maar op andere dingen gaan letten zoals Vlaamse teksten en speciale gebouwen. We hebben daarbij overal commentaar op en verbazen ons regelmatig.  Heerlijk Nederlands zeurend en enkele keren positief verrast voorwaarts. Zoals twee mooie beelden langs een achterafvoetpadje in Rumbeke of een complete wielerpiste verborgen achter een rij huizen en slechts toegankelijk via een klein steegje. Waar vindt je zoiets in Nederland? Mogen ze fier op zijn. Of de ruime en goed uitgeruste huizen in de Rumbeke wijk 'Armoede'. Die mooiere huizen zijn zeker van latere datum? We liepen een klein stukje op de lokale route voor het fietsexamen. Professioneel geregeld, met duidelijke borden. 

In de wijk Armoede zouden wij niet graag wonen langs de verhoogde vierbaans snelweg A17. Wij konden e%&lkaar nau#$we(*&lijks ver@^*staan. Lekker als je in de tuin zit.
Met een ruime boog van zeker een kilometer werden we over de A17 geleid en konden aan de andere kant verder genieten van het lawaai. Maar dit keer wel een stukje over akkerpaden. Bij de rand van het dorp Kachtem zagen we een waarschuwingsbord met voor ons een nieuw woord: sluikstorten. Net zoiets als sluikreclame, maar dan anders. Beide zijn wel verboden. Voor een heterdaadje betaal je in Vlaanderen 250 euro.
Wat ons veel vraagtekens opleverde waren de teksten op het asfalt: "Blijven fietsen allemaal". We hadden het gisteren ook al verschillende keren gelezen. 'Verboden om af te stappen' of 'Hier niet stoppen' waren toen door ons bedacht als mogelijke verklaringen. Een positieve aansporing in plaats van een negatieve formulering. We hadden beter meteen op Google kunnen kijken. Het is een campagne die oproept om na de corona-epidemie door te gaan met fietsen naar school of werk. Het is een zogenaamde sensibiliseringcampagne. Echt waar, die bestaan hier. Overigens wel een leuke aansporing. België, en vooral Vlaanderen, is weliswaar een groot wielersportland, maar het gewone huistuin-en-keuken-fietsen zie je er minder dan bij ons.
Natuurversterking
Mooi vonden we het Rhodesgoedbos. Gedeeltelijk een ouder bos met veel nieuwe natuur. Maar het mooist vonden we de met een mengsel van bloemen en verschillende granen ingezaaide akker. Een kleurige aanblik van gele zonnebloemen, blauwe korenbloemen,  rode klaprozen, schitterend om te zien. Waarom zo'n prachtig veld? Om de bedreigde vogeltjes zoals de putter van zaden te voorzien lezen we op een informatiebord. Mooi initiatief.
Aan de rand van Kachtem werden we ook verrast door kunstzinnige natuur. Paarden van hout, die er best mooi uitzagen, maar vergezeld werden van betonnen tuinbeelden van het type gans, herderinnetje, kabouter. Snel verder over het macadamweggetje om dit te vergeten.
Of wat te denken van een afspuitplaats voor betonmixers bij een groenteverwerkingsbedrijf. Je leert van alles in het Vlaamse buitengebied. Het was inmiddels indringend gaan motregenen. 
Provinciaals domein 'T Veld en Kasteel van Ardooie
We passeerden een typisch Vlaams café. Net als in Nederland is dat op een dinsdag rond de middag gesloten. Jammer. Even uitrusten op het terras en je lunchpakket opeten, daar trappen ze hier niet in. Zeker niet in deze coronatijd. Alles achter een enorm schuifhek.
Dan maar door naar het bos van het Provinciaals domein 'T Veld en daar even bijkomen op een bank. De rest van het bos vonden wij niet zo mooi als het Rhodesgoedbos. De drie grote vijvers hadden een vieze kleur water. Zwemmen leek ons niet zo'n goed idee, ook al schijnt de lokale bevolking te spreken over 't Zeetje. 
Maar die bevolking heeft blijkbaar een wispelturige verhouding met dit domein. Vanuit de wandelgids haal ik de informatie dat de Gentse burggraaf Theodoor de Jonge het kasteel al in 1780-1781 liet optrekken. Tijdens de Eerste Wereldoorlog gebruikten de Duitsers het als veldhospitaal en bakkerij. Het interieur werd zwaar beschadigd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het kasteel geplunderd door de bevolking, waarbij een groot deel van de inboedel, schilderijen en meubilair werd vernield. Of het aan de populariteit van de bezitter lag staat er niet bij. In 1981 verkocht de laatste kasteelheer De Jonge d'Ardoye het aan een particuliere eigenaar en een groot gedeelte van het kasteelpark aan de Provincie West-Vlaanderen. Daarom mogen wij vandaag door dat deel wandelen.
De route leidt ons zeer vriendelijk over het terras van het grote 'cafetaria De Keunepupe' waar je lekker iets kunt drinken en ook leuk op speeltoestellen in de weer kunt. Alleen niet nu. Alles is coronaproof opgeruimd.
Wij ronden het kasteelpark, gluren door de tralies van het grote toegangshek en zien een glimp van een indrukwekkende kasteelgevel. Daarna zien we vooral het hek rond het kasteelpark. Duidelijk van na de Tweede Wereldoorlog.
Na het kasteel volgt nog een klein stukje over een asfaltweg terwijl moderne kastelen, honderden meters lange hoge diepvriespakhuizen, het zicht op een horizon blokkeren. We zullen tot bij de auto bij het centrale kruispunt in Rijsseleinde helemaal geen horizon meer zien. Alles daar bestaat uit bedrijvengebouwen van behoorlijke omvang. Alleen de zwaluwen trekken zich nergens wat van aan. Natuur is natuur.
De route-uitzetters doen nog een laatste poging om je vlak voor de vriespakhuizen door de akkers te loodsen, maar het buitengevoel neemt zienderogen af. Als laatste landweggetje lopen we op de Hazestraat waar een grote sculptuur van een stier verwoede pogingen doet het landelijke te symboliseren. Maar hazen worden niet door stieren gevangen, hooguit in het vijftig meter verder gelegen restaurant 't Hazeveld opgegeten. We gaan niet eens kijken of het open is. De auto is binnen handbereik. 

Elk jaar maken we enkele wandelingen over dit mooie pad. De dagberichten staan in een totaalverslag: GR 128 Vlaanderenroute

donderdag 16 juli 2020

GR 128 Vlaanderenroute; Wandelen van Zonnebeke via Moorslede naar Rumbeke - Roeselare

Zonnebeke - Moorslede - Rumbeke
13 juli 2020
18 km
Britse Militaire Gemenebest begraafplaats Tyne Cot

Eerste Wereldoorlog

Stilte en een vorm van onbegrip
Stil wordt je vanzelf wel bij de aanblik van deze zee van grafzerken. Op de militaire begraafplaats Tyne Cot staan er rij na rij. Voor je ogen liggen 11.957 militairen begraven, waarvan 8.369 niet geïdentificeerd. Voornamelijk Britten, maar ook veel Australiërs, Canadezen en Nieuw-Zeelanders. De muur aan de bovenzijde van de begraafplaats is het Tyne Cot Memorial met de namen van 33.783 vermiste Britse soldaten en in een afzonderlijk inham nog eens 1.176 vermiste Nieuw-Zeelanders. Allemaal gestorven voor het stoppen van de Duitse aanval en het moeizaam heroveren van het Belgische grondgebied tijdens de Eerste Wereldoorlog. 
Al die Britse regimentsemblemen die in de stenen zijn uitgefreesd trekken aan je voorbij als je over dit veld loopt. Veelvuldig onderbroken door de minder bewerkte zerken met slechts de tekst 'A SOLDIER OF THE GREAT WAR'. Onder het kruis op de grafzerk in kleinere letters 'KNOWN UNTO GOD'

Christusbeeld in Zonnebeke snapt het ook niet
De omvang van de oorlog was inderdaad 'great', vooral ook het aantal doden. Voor de rest was er weinig 'great' aan. Elk verloren leven in een oorlog is een hoog offer. En het is nog hoger als het verloren wordt voor en in een ander land. Mensen blijven vreemde wezens.
Spoorlijn naar de dood
Bij de aanblik van al dit leed was het ongemak van het mondkapje in het openbaar vervoer op de heenreis een nietszeggend gedrein geweest. Aangekomen in Zonnebeke bij de centrale rotonde werden we direct geconfronteerd met de Eerste Wereldoorlog. In Nederland een onderbelichte oorlog, maar hier enorm aanwezig. Al bij de kerk zien we een groot informatiedoek met de uitleg dat alles wat we nu om ons heen zien van na die oorlog is. Heel Zonnebeke was van de aardbodem weggebombardeerd door alle artilleriebeschietingen. 
Op de informatieborden een kilometer verder langs de voormalige bevoorradingsspoorlijn zien we foto's van modderige kapotgeschoten velden. Geen huis meer overeind. Uitleg van treurige vergeefse Britse aanvallen met duizenden doden in slechts enkele uren.
 
Wij lopen over deze voormalige spoorlijn, nu omgetoverd tot een fietspad. Alles is weer groen, overal staan weer bomen, bramenstruiken en op de velden mais, voederbieten en aardappelen. Het is moeilijk voor te stellen dat er hier één grote modderige vlakte was, aan beide zijden van de frontlijn doorgroefd met loopgraven en andere stellingen. Hier en daar enkele bunkers van de Duitsers. Uitmuntende doelen om te bombarderen en daarna met een aanval op dood te lopen.
Wandelend front
We wandelen naar het noordoosten en lopen zo door verschillende fases en frontlijnen van de gevechten in de richting van de Duitse verdedigingslijnen. The Battle of Broodseinde klinkt ons vreemd in de oren als je het uitspreekt, half Engels, half Nederlands. Aangekomen bij het voormalige station van Passendale besef ik mij dat ik die naam vaker heb gehoord in the battle of Passchendaele. Een enorm Brits offensief in de modder omdat de afwatering van dit moerassige gebied kapot geschoten was. De aantallen gewonden gaan niet meer om duizenden, maar om honderdduizenden. Aan het eind van bijna vier maanden vechten ongeveer 310.000 Britse en 270.000 Duitse slachtoffers en een terreinwinst kleiner dan onze wandeling van vandaag.
Bij het station drinken we een cola bij café de Kaasdaele direct naast een schildering van een wachtende soldaat op vervoer naar het front. Hij ziet er nog goed gekleed uit. Of hij er echt zin in heeft is niet goed in te schatten.
We kijken om ons heen. Naar de bediening met mondkapje. Naar de overkant van de weg. Dit deel van Passendale rondom het voormalige station wordt op onze kaart Kaasmakerij genoemd naar de grote kaasfabriek. Dat brengt je weer terug in het heden. Ondanks de naweeën van corona een stuk beter.
Vagevuur
Al ontwijkend tussen de fietsers vervolgen we over de voormalige spoorlijn richting het buurtschap Vagevuur. In het vagevuur zien we ons zelf liever niet. In dit buurtschap geven ze ons vast een inkijk. Het valt mee en we zwaaien terug. 
lekker veel aardappelen in het Vagevuur
Verwoesting
De spoorlijn laten we achter ons en we slaan af naar Moorslede. De oorlog laat je in dit deel van België niet zomaar los. Ook Moorslede heeft zijn deel van de gevechten meegekregen. Volgens de beschrijving in onze gids kwam door de slag om Passendale de frontlinie veel dichterbij te liggen: "De nagenoeg totale vernietiging van Moorslede vond voornamelijk plaats in 1917-1918 door Britse beschietingen en het opblazen van strategische gebouwen door de Duitsers." 
Een armloos borstbeeld op een hoge zuil herinnert ons niet alleen aan de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog maar doet ook dienst als herinnering voor de verliezen in de Tweede. Aan het aantal namen af te lezen waren die kleiner. Ik denk niet dat je dat een geluk mag noemen.
de Kouterweg
Kouters
Tot de avond zien we de rest van de route geen directe herinneringen aan de oorlog. Na Moorslede duiken we de kouters in: de weides en akkers. Onderweg verbazen we ons over de hoeveelheid lichamelijke arbeid die een groenteteler moet leveren voor een krat met kolen. Bukken, met een lang mes de kool los snijden, keurig in een kratje leggen, bukken, afsnijden, voorzichtig wegleggen, bukken, ... 
Apart is ook de waarschuwing om niet in zijn waterreservoir te gaan zwemmen. Dat Belgen sportief zijn wisten we, maar dat de zwemlust zo ver gaat hadden we niet verwacht.

Afronding
Met een heerlijk zon en een aangename temperatuur leidt de route ons verder door een agrarische omgeving. Er komt na deze lange dag enige sleet in de waarnemingen. Van Kasteel Koekuit zien we door de bomen niets, we rusten bij een vlasveld, maken nog een foto van de kerk in Zilverberg en zijn vier kilometer verder. 
Voorbij Zilverberg nog een korte blik op een prachtig gebouwd landhuis, verkeerd lopen bij het Natuurreservaat De Kleiputten en het negeren van de omleidingen door het Sterrenbos. Dat laatste was een gemis, want het kasteel en de bijgebouwen zagen er vanaf de voorzijde aantrekkelijk uit. We waren het een beetje zat en gingen meteen door naar hotel Vijfwegen. 
Stadhuis van Roeselare aan de Grote Markt
's Avonds nog twee kilometer wandelen naar het centrum van Roeselare om op de Grote Markt heerlijk te dineren met het zicht op de mooie gevel van het stadhuis. Op een herdenkingsgevel zien we dat ook deze stad veel heeft geleden onder de oorlog. De gevel geeft de heropbouw wel letterlijk weer. Geheel in Belgische stijl is er gewoon een verdieping op het oude gebouw gezet en daarna de zege van Jezus gevraagd. Daar moet je je als Nederlander niet mee bemoeien, er is hier al genoeg geleden. Gewoon terug gaan naar het hotel en slapen.

Elk jaar maken we enkele wandelingen over dit mooie pad. De dagberichten staan in een totaalverslag: GR 128 Vlaanderenroute