Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

woensdag 29 augustus 2018

Trektocht Tiroler Höhenweg 2018: van Mayrhofen tot anderhalf uur west van de Gamshütte

Maandag 6 augustus, wandeldag 1
van hotel Glockenstuhl in Mayrhofen (633m)
tot anderhalf uur voorbij de Gamshütte (1916m),
in het Zillertal, Tirol, Oostenrijk
± 8 uur inclusief pauzes,
± 12,5 km, ± 1400m klimmen en ± 50 m dalen


De Ponchotent

Het is half zeven 's avonds. Droog is het onder het afdak achter de kleine hut waar ik anderhalf uur geleden aankwam. Het hutje staat gedeeltelijk onder een overhangend rotsblok. Daarmee zit ik van twee kanten droog en in de luwte, terwijl ik een kop koffie maak. Met het onweer, dat ook al anderhalf uur rommelt, zit ik hier goed. Liever had ik binnen gezeten maar het hutje zit stevig op slot. Je kunt hier dus wel schuilen maar het is geen echte schuilhut. Voorlopig ben ik er blij mee. Net voor het begon te regenen en te onweren kwam dit hutje te voorschijn. Een geschenk uit de hemel. 
Waar ik ook blij mee ben is mijn try-out vorige week thuis achterin de tuin hoe je van een poncho een geïmproviseerd tentje kunt maken. Een YouTube-instructiefilmpje vond ik nog geen garantie voor succes als de gelegenheid zich zou voordoen. En die gelegenheid doet zich nu meteen voor op de eerste wandeldag. Wel erg drastisch.
Ook al heb ik nu een bivakzak bij me, het is toch wel prettig dat er een provisorisch dak boven zit. Hopelijk is dat niet trendsettend voor de rest van de tocht. Mijn 'tent' staat twintig meter van het hutje op een van de zeldzame horizontale plekken op deze berghellingen. Aan de restanten van enkele muurtjes te zien heeft hier vroeger een huisje of een stal gestaan.
van binnenuit ziet het er beter uit
Een keer is het wel aardig onder zo'n poncho, maar het blijft behelpen. Het was ook niet echt de bedoeling om deze dag zo af te sluiten. Voor de rest is de dag prima verlopen. Nog voor het ontbijt had ik deze morgen mijn nieuwe rugzak goed ingepakt en voor de meeste spullen een min of meer standaard plek gevonden. Of het voorspellende waarde had betwijfel ik, maar zonder de tent voelde ik mij vanochtend al gehandicapt. Minder vrijheid geeft het. Ter compensatie die bivakzak. Meer bedoelt voor nood, want daarmee ga je bijvoorbeeld niet zo snel op een camping liggen. 
Het eigenlijke doel van de nieuwe aankopen is wel bereikt. Mijn rugzak is nu vier kilo lichter dan tijdens de eerste poging over de Tiroler Höhenweg. En dat moet een groot voordeel worden. Laten we zeggen dat aan het eind van deze eerste wandeldag het voordeel wegvalt tegen het nadeel. Maar dat is de schuld van mijn eigen keuze om door te wandelen.

Leve Eisenbacher
Het ontbijt in het hotel was uitstekend. Met vooruitziende blik heb ik het dubbele van normaal gegeten. Als afscheidscadeautje kreeg ik nog een chocoladereep mee. De rating van hotel Glockenstuhl schoot bij mij naar recordhoogte. Nog blijer werd ik een half uur later bij de gisteren verkende ijzerhandel Eisenbacher. Ze hadden zowaar een gastankje dat op mijn brander paste. Wauw. Warm eten, warme thee en koffie zijn nu zekergesteld! Hoe je s' morgens om negen uur al echt gelukkig kunt zijn. Zo'n gevoel van "Yes, we zijn er klaar voor". 
Niet dat ik veel eten bij me heb, want de wandeling is gericht op verblijf in berghutten. Min of meer voor nood en onverwachte situaties heb ik twee poedermaaltijden en twee ontbijten bij me. Deze avond ga ik dus het gas al direct onverwacht aanspreken. Toch wel lekker dat ik alles bij me heb. Maar het hoeft geen gewoonte te worden.
Subtropisch
Na de bijna tropische nacht in het hotel werd de wandeling van Mayrhofen naar het volgende, hoger gelegen dorp Finkenberg al in de zon en toenemende warmte afgelegd. Het ging als eerste opstap langs wat beken omhoog van 633 naar 850 meter. Finkenberg is meer dan Mayrhofen een bergdorp met chalets. Een beetje inzweten tussen chalets dus. Dat hoeft natuurlijk niet. Evenals Mayrhofen heeft Finkenberg een skilift waarmee allerlei luie wandelaars tot grote hoogte klimmen. Bovendien gaat die lift naar de verkeerde berg.
bovenin Finkenberg met links op de foto de beboste Gamsberg
Van een hoteleigenaar in Finkenberg hoorde ik dat het morgen lager in het Zillertal achtendertig graden wordt. Half Europa is dit jaar van slag. Je ziet ook steeds meer van die Japanse petjes met een lap aan de achterzijde. Of zijn het petjes van het vreemdelingenlegioen? In ieder geval minimaal van subtropische origine. De hoteleigenaar liet me ook webcambeelden zien van de Hintertuxer Gletscher. Er werd nog druk geskied, maar het was om halfelf in de ochtend al zeven graden boven nul, wat volgens deze kenner uitzonderlijk warm was op die hoogte.
Teufelsbrücke 
Gamsberg en Gamshütte
Door Finkenberg slingerde ik mee met de hoofdweg omhoog, passeerde de Tuxbach vlakbij de houten Teufelsbrücke en begon tenslotte aan de echte klim naar de Gamshütte op 1916 meter hoogte. Drie uur lang ging het zigzaggend omhoog op de beboste flanken van de Gamsberg. Wel mooi lopen, maar een beetje eentonig. Op de enkele uitzichtpunten was inmiddels een miniatuur versie van Mayrhofen te zien.
 
 
 
 
Al om twee uur zat ik in de zon op het terras van de Gamshütte. Eerst een cola, dan een heerlijk, koud, groot glas bier en een bijpassend  pannenkoekengerecht met appelmoes. Je bent in Tirol, dan ook maar deze nieuwe combinatie. Een meer dan flinke lunch, zodat ik vanavond met het luchtpakketje van vanochtend en enkele mueslirepen een gemakkelijke avondmaaltijd heb. Want ik ga hier niet blijven. Nog veel te vroeg. 
 
Om tien voor drie hang ik weer om. Een echtpaar, dat mij eerder inhaalde, vraagt of ik nog helemaal naar het negen uur verder gelegen Friesenberghaus ga? "Neeh, maar ik ga wel minstens enkele uren van de aangekondigde zware etappe afhalen. Dan is het morgen leuker. Nu is het nog mooi weer en onderweg is er volgens mijn kaart nog een Almwirtschaft, een soort 'bergcafé'. Misschien kan je daar ook slapen. Wie weet. We zullen wel zien. En anders slaap ik wel ergens verstopt op een helling"."Heb je dan een tent?". "Nee, want je mag hier niet kamperen. Ik heb wel een bivakzak."
Het klonk nog zo goed. Dat het anderhalf uur later al zover was had niet direct gehoeven. Maar oké, voorlopig lig ik hier droog, al tikt die regen wel erg hard tegen mijn poncho. Als het morgen hier tropisch warm moet worden dan moet dat onweer en die regen toch gauw stoppen. Half negen, het wordt al wat minder grijs. Of laat ik dat mijzelf geloven? Niet teveel naar buiten kijken vanuit mijn openluchttent.

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:
De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review

zondag 26 augustus 2018

Tiroler Höhenweg 2018: Heenreis en opstart

Zondag 5 augustus
van huis naar Mayrhofen


Het gastankjessyndroom

Na de perikelen tijdens de vorige poging is de start bij deze tweede aanval op de de Tiroler Höhenweg toch wat bedeesder. Gaat het deze keer wel lukken en hoe zijn die gestippelde trajecten op de de kaart? De legenda zegt dat het steilere stukken zijn op smalle paden. Ik vond het de vorige keer al steil en smal. Hoe smal en steil zijn die stukken dan? Er is maar één goede manier om dat uit te vinden; walk and see. Ten slotte wordt ik weer in beslag genomen door het eeuwige gastankje dat na aankomst op de kop getikt moet worden. In een forum las ik dat het niet in Mayrhofen te krijgen zou zijn. Dan heb ik een uitdaging als er geen hut te bereiken is. Koud een poedermaaltijd eten zal de wandelvreugde niet verhogen.
Judith brengt mij al om zeven uur op deze stille zondagochtend naar het station. Gisteren hebben we als afscheid heerlijk gegeten in het restaurant waar we elkaar ooit beter leerden kennen. Wellicht daardoor gaat het afscheid nu wat sneller. Een kus, een paar keer zwaaien en ik loop het stationsgebouw binnen. Vanavond zal ik verslag uitbrengen over de heenreis via whatsapp. Dan zie je elkaar ook nog via de video. Zolang er tenminste verbinding is, want dat is de komende dagen niet altijd gegarandeerd.
De reis gaat als gepland. Vanaf Innsbruck gaat het met de trein naar Mayrhofen. Eerst een klein stuk met een 'Railjet' naar Jenbach en daar overstappen op de Zillertalbahn waar een klein boemeltje je rustig op een smalspoor naar het laatste en hoogste station in het dal brengt: Bahnhof Mayrhofen. Het is een soort ouderwets Märklintreintje met een diesellocomotief voorop. Onderweg passeren we zelfs een goederenversie met een stoomlocomotief. Het is minstens dertig graden, de ramen van de coupé staan open, terwijl we rustig onze weg door het dal slingeren. De onthaasting is ingezet.
Vanaf halfvijf ga ik op zoek naar een hotelkamer en een gastankje. Dat laatste was in Innsbruck niet gelukt, omdat op zondag daar alle winkels gesloten zijn. Vreemd genoeg hebben de sportwinkels en outdoorshops in Mayrhofen werkelijk geen gastankjes. Verbazingwekkend. Alle hoop is nu gevestigd op ijzerwaren- en gereedschappenhandel Eisenbacher, die morgenochtend om acht uur pas open gaat.
Hoewel het kleine Mayrhofen eenenzestig hotels heeft en bovendien nog een aantal pensions, was dat geen garantie voor een kamer. De eerste pogingen mislukken, waarna ik verwezen wordt naar het handige digitale overzichtsscherm midden in het dorp waarop de hotels met vrije kamers zijn af te lezen. Wanneer je echter onderweg naar je gekozen hotel toch weer een outdoorshop in loopt ben je even later gedesoriënteerd en de weg naar je gehoopte overnachting kwijt. Als ik daarna gewoon lukraak een hotellobby in loop heb ik wel beet bij hotel Glockenstuhl. 
In eerste instantie geeft de aardige dame mij een tweepersoonskamer. Nadat ik teleurgesteld terugkeer van een verdere speurtocht naar een gastankje ruilde ze de kamer om voor een goedkopere eenpersoonskamer van 65 euro. Ondertussen heb ik wel alvast de weg naar Eisenbacher verkend. Die Eisenbacher wordt steeds belangrijker.
Op advies van de dame van hotel Glockenstuhl zit ik nu bij restaurant Tiroler Stub'n met ook al zo'n typisch Tiroler uitstraling. Zat ik gisteren nog samen met Judith aan een heerlijke Noordzee-tong, nu zit ik alleen aan een tafeltje aan de Oostenrijkse varkenslever. Duidelijk anders. Mijn fototoestel ben ik vergeten om de verder prima smakende varkenslever met rösli en uien vast te leggen.
Na terugkeer in het hotel ga ik eerst mijn nieuwe rugzak beter inpakken en de route nog een keer bestuderen. Daarna moeten we er klaar voor zijn, mijn rugzak en ik. Morgen wacht de tocht naar de eerste hut: de Gamshütte. Tenminste, dat denk ik op dat moment nog.


De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:
De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review

donderdag 23 augustus 2018

Trektocht Tiroler Höhenweg 2018: Tweede poging



Missie geslaagd

De tweede poging om de Tiroler Höhenweg te wandelen is gelukt! Dit keer geen overvloedige sneeuwvelden als showstoppers. Op enkele onweersbuien na was het aangenaam wandelweer. Hoewel, laaghangende wolken en mist hebben tot een vreemde overnachting geleid. Bij opkomend onweer regelde de voorzienigheid dat er zich steeds net een schuilmogelijkheid aanbood, soms wel enigszins geïmproviseerd. Niet altijd was er plaats in de herberg en was domweg doorlopen de oplossing.
In het Pfelderstal werd ik nog een keer getest op mijn  koelbloedigheid bij het overschrijden van een schuin sneeuwveld. Met verhoogde hartslag en een enkele krachtterm werd de overkant bereikt. Even verder keek ik nog uitgebreid naar de plek waar ik in juni over de sneeuw naar beneden gleed, een aparte flashback. Zonder sneeuw waren deze plekken geen enkel probleem en in een doorgaande tred te passeren. 
Gaande de wandeling over deze Höhenweg werd de term 'Höhe' steeds tastbaarder. Zeker voor een laaglandman met beperkte bergervaring van de GR 20 op Corsica en de GR 10 in de Pyreneeën. Deze bergen zijn echt een tik hoger. Gelukkig was het geklauter op Corsica een goede basis bij de verschillende op- en afstappen die dit terrein regelmatig aanbiedt. Sommige etappestukken hadden de kwalificatie nur für Geübten. Die proeven van bekwaamheid zijn soms met enige vrees afgelegd, maar leidden nog niet overtuigend tot het gevoel van geübt. Of ik op ga voor een vervolgcursus betwijfel ik. Ondanks de uitdagingen van dit soort hoge tochten moet wandelen geen black-jack worden. 
Kortom het was weliswaar inspannend, maar over het algemeen aangenaam wandelen waarbij het terrein en mijn eigen keuzes tot voldoende avontuur leidden om de aardigheid erin te houden. In aparte dagberichten zal ik het meer in detail beschrijven. Tot binnenkort.
De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:
De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review