Tour du Mont Blanc 2014; van Les Chapieux, via Col de la Seigne en Refuge Elisabetta Soldini naar Refuge Maison Vieille

Even doorlopen

Dinsdag 19 augustus, wandeldag 6

Van Les Chapieux via Col de la Seigne en Refuge Elisabetta Soldini 

naar Refuge Maison Vieille

(± 10 uur, incl rusten, ± 1305m klimmen,± 830m dalen, ± 28 km)

Multi purpose Informatiekiosk

'Le groupe de huit heure, partir!'. Onze buren van gisteren konden nog om mijn aanwijzing lachen, maar de rest van de schuilende mensen niet. Het was ook een heel gedrang onder de overkapping van de informatiekiosk. Gelukkig kwam er net een busje aan waarin de meeste mensen instapten.

Ook onze oude buren van gisteren op de camping Le Pontet in Les Contamines hadden hun regenpakken aan en stonden op het punt van vertrek. Ze hadden in de stromende regen hun tentjes afgebroken. Wij hadden nog even gewacht en waren eerst lekkere geitenworst, geitenkaas en brood gaan kopen in het enige winkeltje. Daarom was het nu onze beurt om op de banken te picknicken. Vonden wij.

Het weer had zich keurig aan le meteo gehouden. Volgens diezelfde weersverwachting op het prikbord van de toeristeninformatie, zou de regen niet zo lang duren deze ochtend en gevolgd worden door eclaires, opklaringen. En omdat de Franse weermannen en vrouwen tot nu toe iedere keer gelijk hadden, waren wij vanochtend alleen even naar het toilet gerend en daarna weer in onze slaapzak gedoken.

Waarom de oude buren in de regen hun tenten gingen afbreken, om daarna onder een balkon van het gesloten hotel en tenslotte onder de overkapping van de informatiekiosk te gaan schuilen, was mij niet duidelijk geworden. Dan moet je toch wel heel erg graag meters willen maken.

Terugblik op Les Chapieux

La Ville des Glaciers

Dat er veel wandelaars van gisteren in een busje stapten gaf te denken. Is het volgende stuk niet interessant of is het te zwaar voor deze day-packers? 

Om 9.45 gingen we droog op weg om het uit te zoeken. Na het passeren van de refuge ontdekten we dat Les Chapieux uit nog meer huizen bestond, waaronder zelfs iets café-achtigs. Het einde van de bebouwde kom lag hiermee honderd meter verder dan verwacht. 
Tot aan een samenraapsel van enkele boerderijen met schuren, grotesk 'La Ville des Glaciers' genaamd, bestond de route uit een langzaam stijgend asfaltweggetje, waar les navettes (de busjes) af en aan reden. Waar ze de day-packers naar toe brachten hebben we door de laaghangende bewolking niet kunnen zien. 

La Ville des Glaciers

De enige die wij onderweg tegenkwamen was een Chinese atleet, die de route voor de 'Ultra-Trail du Mont-Blanc' (168 km hardlopen) verkende en de stukken waar ze niet langs zouden komen in vier wandeldagen wilde afleggen. Hij wil natuurlijk net als wij kunnen zeggen dat ie de hele TMB gelopen heeft. Aardige jongen. Had nog wel tijd voor een kort praatje en een foto, maar hij moest natuurlijk snel door. Heel snel.

Hij moest natuurlijk snel door. Heel snel.

Tijdens de frisse rust op het kruispunt van beschaving, La Ville des Glaciers, kwamen we onze oude bekenden, Hanz und Andrea, tegen. Wederom een vriendelijk weerzien na de laatste keer, twee dagen geleden, vlakbij de Col de Voza. 

Ze hadden nog steeds geen geld en waren nog steeds in beste stemming. Overnacht hadden ze in de hooggelegen Refuge du Col de la Croix du Bonhomme, waar wij gisteren nog lunchten. Waar ze dat dan weer van hadden betaald, hebben we niet gevraagd. Je mengt je niet in buitenlandse geldzaken. Vanuit die refuge waren ze vanochtend via de hoge Col des Fours over een variant naar hier gelopen. Ook zij moesten weer door. Richting Courmayeur, want daar moesten bestimmt geldautomaten zijn.

overstap op weg richting Refuge Les Mottets

Terugblik in de richting van La Ville des Glaciers 

Blik tijdens de klim naar de Col de la Seigne richting Glaciers des Glaciers

Bij een spaarzame gelegenheid dat ik voorop en vooruit liep kon ik een foto maken van Frank in actie

Grensovergang Col de la Seigne
Geleidelijk ging het omhoog naar Refuge des Mottets (1870m). Maar vanaf daar waren we weer echt aan de beurt. Met een flink aantal lange lussen ging het rap omhoog. Daarna vlakte het wat af en vervolgden we over uitgesleten paden. 

Op het laatste stuk naar de Col de la Seigne (2512m) maakten we nog verscheidene keren ruim baan voor naar beneden scheurende mountainbikers. 

De col zelf was een winderig, kaal plateau met een oriëntatietafel, een steenman en een richtingzuil. Dat je hier Italië binnentrekt merk je alleen aan de Italiaanse namen van de steden op de oriëntatietafel. Altijd handig om te weten dat Roma hier 782 km vandaan ligt. 

Je krijgt nu ook meer zicht op de lange zuidoostelijke zijde van het Mont-Blancmassief. Je betreedt namelijk de valleien die het massief aan die zijde omgeven; de Val de Veny en de Val Ferret. Dit zouden de dalen moeten zijn met het beste zicht op de diverse hoge bergen van het massief, zegt Noes Nautier. We zijn benieuwd!
Dat we benieuwd waren verzin ik thuis bij het schrijven van dit verhaal. Eigenlijk hadden we het gewoon koud. Het was op de Col de Seigne zeven graden en er stond een harde wind. Snel weg hier. Snel naar beneden.

 

Vallon de la Lee Blanche
Hadden we tot de col te maken gehad met opklaringen, in het nieuwe Italiaanse dal scheen voortdurend de zon. Bij de afdaling hadden wij de wind in de rug en met daar een grote zak scheelt dat aanzienlijk. Je kreeg zodoende het rare beeld dat wij in korte broek en T-shirt liepen en enkele tegenliggers in lange broeken en gewatteerde jasjes omhoog gingen. En toch zagen ze er nog koud uit. Vreemd, want normaal zijn dat warme jasjes en ik ga er van uit die jasje niet gevuld zijn met watjes. Gewatteerde jasjes zijn blijkbaar in de mode dit jaar. Trendy loop je er wel mee rond. 

afdaling van de Col de Seigne

In een omgeving van zwart steengruis ging het vlot naar beneden. Om enkele Italianen, die we al meer hadden ontmoet, een compliment te maken riep ik dat het in Italia caldo was. Ik had dat woord afgelopen zomer tijdens onze gezinsvakantie onthouden omdat je als Nederlander gevoelsmatig denkt aan koud terwijl er warm wordt bedoeld. Of mijn uitspraak van het Italiaans liet nog te wensen over of ze snapten het niet bij deze lage temperaturen, maar het lokte geen enkele reactie uit. Niet eens hoon was mijn deel.

We treuzelden nog even bij het informatiecentrum La Casermetta (2365m). Een vrij nieuw alleenstaand huis aan het eind van de vallei als je vanuit Italië naar de Col de Seigne klimt. We hadden trek in koffie, maar daar deden ze niet aan.

Voordat we daarna aan de grote vlakke Vallon de la Lee Blanche begonnen moest je nog even op en neer door een soort ravijntje en over een bruggetje. In dat stuk kon Frank nog net een aardige foto maken van een marmot. We hadden hun gepiep onder weg al dikwijls gehoord maar ze niet eerder kunnen zien. Mooie, maar schuwe beestjes.

Vallon de la Lee Blanche 

Het eerste, hogere deel van de Vallon de la Lee Blanche tot aan de Refuge Elisabetta Soldini bestaat uit een grote brede weide, die langzaam steeds steniger wordt. Het is een beetje vreemd dal. Noes Nautier beschrijft het als een dalkom. Of het ooit uitgesleten is door ijs lees ik echter nergens. 

Doorlopen?
Een besluit is vaak gebaseerd op feiten. Het komt ook voor dat je die feiten combineert met intuïtie. Wij combineerden het met gevoel.
Over Refuge Elisabetta Soldini wordt op internet veelal in positieve bewoordingen geschreven. Heerlijk waren dan ook de cola, de expresso en het bier. Hoewel deze refuge in de oorspronkelijke planning het einddoel was voor vandaag, besloten we echter aan het eind van onze rust verder te trekken. 

Refuge Elisabetta Soldini

Het was een opeenstapeling van redenen. Het begon met de ontdekking dat de refuge niet aan het pad lag maar dertig meter hoger. Op zich onbetekenend als je de hele dag klimt en daalt. Dus zeker geen doorslaggevende reden. Verder konden we niet direct een goede plek voor onze tenten ontwaren. Die plekken schijnen er wel te zijn maar wij zagen ze niet. Slapen bij de bouwvallen direct langs het pad trok ons ook niet. 

Eenmaal in de refuge verstoorde een Italiaanse familie de rust gigantisch met een soort woordspel waarbij vooral de kinderen onder goedkeuring van de ouders tegen elkaar op schreeuwden. Ook de niet onvriendelijke jongeman van de bediening had daar geen problemen mee. Onderhouden van sociale contacten had voor hem een hogere prioriteit. Tussendoor deed hij aan bediening in een tempo waarbij je heel oud kunt worden. Heel oud worden willen wij ook wel, alleen niet nu al. 

We keken op ons horloge. Drie uur. We kunnen ook doorlopen. Hoever is de volgende refuge? Dat wordt dan Refuge Maison Vieille. Met rusten erbij ongeveer 4 uur. Ach, we zien wel. Desnoods zetten we de tent ergens onderweg op of komen we nog iets anders tegen. Even later daalden we dus af naar het lage deel van de Vallon de la Lee Blanche.  

het lage deel van de Vallon de la Lee Blanche met op de achtergrond Lac Combal

Avondetappe

Eten werd nu ineens weer belangrijk. Daarom installeerden we ons bij Lac de Combal voor het innemen van nieuwe energie. We hadden daar van dichtbij een goed zicht op die eigenaardige dijk van puin die het dal afsluit en er een soort moeras van maakt met talrijke beekjes die allen samenkomen in een beek die verder naar de Val Veny stroomt. Een mooi stukje natuur hoewel het een beetje kunstmatig op ons overkwam met die puindijk. 

Daar waar die dijk het dal bijna afsloot ging de TMB weer omhoog op de oostelijk helling van de vallei. Hier begonnen de voor vandaag niet ingecalculeerde klimmeters; van 1970 meter naar 2435 meter op het hoogste punt. 

het puinbed van de gletsjer Miage

Al stijgend kwamen we er achter dat de door mij aangeduide dijk in werkelijkheid een afzettingswal was van de inmiddels 'teruggesmolten' gletsjer Miage. Van bovenaf is goed te zien hoe deze gletsjer ooit vanuit het massief met een bocht over een enorme afstand de vallei in 'stroomde'. Het reusachtig puinbed ligt er nog steeds. 

Heel lang klommen we door in de heerlijke avondzon. Bij een boerenschuur, Arp Vieille Superieur genaamd (2303m), hielden we nog een rust en belden we om een uur of half zeven naar Nederland. Apart om op zo'n tijdstip met zo een mooie zon en zo hoog op een verlate plek naar huis te bellen. Op beide plekken was het gelukkig goed. 

vlakbij Arp Vieille Superieur

Na het bereiken van het hoogste punt bleef het pad lange tijd min of meer op de zelfde hoogte. Onder het lopen hadden we een prachtig zicht op de hoge pieken van het tegenoverliggende massief. 

Rond zeven uur zakte de zon achter hetzelfde massief en daalde de temperatuur. Langzaam daalden we af naar het gebied met verschillende skiliften. Waar blijft nou die refuge? Ik wordt het zat. Frank huppelt vrolijk voort. 

Ik trek mijn jas aan en volg. Het blijkt tenslotte toch nog verder en lager dan gedacht. Tegen achten bereiken we eindelijk Refuge Maison Vieille. De eigenaar loopt net toevallig buiten om de paarden in de omheining te drijven. Nee, kamperen is hier niet de bedoeling, het is op deze hoogte zelfs niet toegestaan. Maar op eigen verantwoording mochten we het wel proberen in het bos aan de andere kant van de paardenwei. 

slaapplek in het bos met aan de andere kant van de wei refuge Maison Vieille

Dat leverde twee mooie plekken op in het woud en twee extra klanten voor de refuge. Om negen uur zaten we achter twee grote flessen Italiaans bier en als extra service op dit tijdstip ook nog twee grote borden met hoge hopen spaghetti met parmakaas. 

Onze gastheer in refuge Maison Vieille

Eetzaal annex bar van refuge Maison Vieille

Terwijl wij nog dik zaten te eten waren de meeste gasten al naar de slaapvertrekken. De tafeltjes om ons heen werden al voor het ontbijt gedekt. Dat wordt deze vakantie een bekend tafereel. Maar voorlopig, deze kennismaking met de Italiaanse gastvrijheid in een gezellige oude kroeg sluit een lange dag op een prima manier af. Nu alleen nog in het donker onze tenten in het bos terugvinden. Waar was ook alweer het bos?

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
aparte pagina Verslag Tour du Mont-Blanc (TMB) 2014

voor tips en ervaringen ga naar mijn Review