Monte Bianco dag
Donderdag 21 augustus, wandeldag 8
Van Courmayeur naar Refuge Elena
(± 10 uur incl rusten, ± 1250 m klimmen,± 650m dalen, ± 24 km)
Vandaag was het de mooiste 'massief dag'. We hebben gekozen voor de route, die grotendeels in de Val Ferret bleef, de vallei direct grenzend aan het Massief. Dat pad bleef redelijk horizontaal op een hoogte van ongeveer 1900 meter. Daardoor konden we bij een temperatuur van 22 graden lekker rustig in de zon lopen en naar de 'overkant' kijken. Schitterende panorama's.
Voor diegenen die de route kennen of op een kaart volgen, we zijn na Refuge Bertone via Alp Leuchey Superieur naar Refuge Walter Bonatti gelopen. Deze route is niet alleen korter met minder hoogteverschil dan over de Mont de la Saxe, maar geeft een veel mooier zicht op de Monte Bianco, de Italiaanse benaming voor de Mont Blanc. Ook de andere toppen, zoals de Grande Jorasses, maken vanaf deze route een grootse indruk. Je loopt over die alpenweides op een zogenaamd balkon. Hoe het ook heet je hebt hier het beste 'contact' met het massief van de hele TMB.
Camping Grande Jorasses
Onze camping van afgelopen nacht is vernoemd naar de berg die er pal boven oprijst. Gisteren waren we al aan het eind van de middag teruggekeerd uit Courmayeur en sloten we de dag af met een pizzamaaltijd in de receptie-winkel-bar-kantine. En dat alles in een lokaal van acht bij acht meter, zonder een opgepropt gevoel. Waarlijk een ruimtelijke prestatie.
 |
| Monte Bianco |
 |
| zicht op het massief in noordelijke richting vanaf het pad in de omgeving van Leuchey |
Camping Grande Jorasses
Druk was het in de bus richting Courmayeur. Achterin was nog net een plek naast een aantal oudere lopers en loopsters. In Courmayeur wachtte de gids op ze. Ze gingen verder met de TMB, waarbij hun bagage werd vervoerd op muildieren. Terwijl wij na aankomst onze rugzakken gereed maakten voor de wandeling, luisterde ik ook nog even mee naar de instructies die ze kregen.
Mooi geluk hadden ze. Er werd op horloges gekeken. Misschien liet de gids wel alle horloges gelijk zetten. Ik weet het met mijn ontbrekende kennis van het Italiaans niet echt zeker, maar alles leek erop dat ze voor vertrek nog even in de stad mochten rondlopen. Mazzelkonten. In mijn fantasie hoor ik de gids nog roepen 'maar wel op tijd terug, hè!' Je moet ook streng zijn voor die zeventigjarigen.
Later toen wij bezig waren met de klim naar Refuge Bertone moesten we zo'n groep passeren. Zij naar beneden en wij omhoog. Het is net een soort cruise, maar dan met een muildier.
De Italiaanse familie
Via de kerk en het gidsenmuseum liepen we naar de buitenrand van Courmayeur. Veel van de huizen die we passeerden waren opgetrokken in traditionele stijl. Maar dan in een retro-stijl. Als je wat langer keek zag je namelijk dat de meeste huizen helemaal niet oud waren.
De Italiaanse familie
Via de kerk en het gidsenmuseum liepen we naar de buitenrand van Courmayeur. Veel van de huizen die we passeerden waren opgetrokken in traditionele stijl. Maar dan in een retro-stijl. Als je wat langer keek zag je namelijk dat de meeste huizen helemaal niet oud waren.
 |
| dit was wel een oud gebouw |
Huizen in aanbouw lieten zien dat er om een modern betonnen casco oud aandoende planken en balken op de traditionele manier werd aangebracht. Tot en met nep-deuren aan toe. En toch gaf het een eigen sfeer. Zeker ook door de vele zware leien tegels als dakbedekking. Een methode die hier zo te zien nog bewust in ere wordt gehouden.
Bijna bij Refuge Bertone zagen we hoe het transport ook anders kan. Met een helikopter werden aan een kabel grote transportzakken afgeleverd en afval mee terug genomen.
 |
| Terugblik op Dolonne en Courmayeur onderweg naar Refuge Bertone |
 |
| Refuge Giorgio Bertone |
 |
| Refuge Walter Bonatti |
Tussen de beide refuges, vernoemd naar de voor ons sinds vandaag bekende Italiaanse bergbeklimmers Girogio Bertone en Walter Bonatti, zagen we niet alleen panorama's. Kort na het verlaten van de Refuge Bertone kun je bijvoorbeeld goed de inrit van de Mont Blanc-tunnel zien. Zeker met de zoomlens van Frank.
Op de berghelling ten noorden van de Mont-Blanc was ook te zien dat de Italianen werken aan de modernisering van de kabelbaan die vanuit het dal bij La Palud start en via een aantal overstappen over het hele massief naar Chamonix loopt. Je schijnt er een schitterend uitzicht te hebben op de verschillende toppen en de grote gletsjer Glacier du Geant. Zie de video hieronder.
Naast een bezoek aan Courmayeur is zo'n tocht met deze kabelbaan ook het proberen waard. Voorlopig zagen wij het vanaf de overkant van het dal. Wat zij aan de overkant bij skistation Mont Frety niet zagen, maar wij hier wel, was een net geboren lam. Iets wat wij als echte agrarische deskundigen weer niet verwachtten in augustus.
Halverwege naar Walter (die van Bonatti) hebben we er tijdens onze picknick op ons gemak van genoten; het landschap, de zon, de worst en de geitenkaas. Je wordt overigens zelf ook weer in de gaten gehouden.
Gedoogd |
| in de diepte de ingang van de Mont-Blanctunnel aan de Italiaanse zijde |
 |
| Skitstation Mont Frety waar je ook een terras en een museum hebt, met de lens dichtbij gehaald. |
Naast een bezoek aan Courmayeur is zo'n tocht met deze kabelbaan ook het proberen waard. Voorlopig zagen wij het vanaf de overkant van het dal. Wat zij aan de overkant bij skistation Mont Frety niet zagen, maar wij hier wel, was een net geboren lam. Iets wat wij als echte agrarische deskundigen weer niet verwachtten in augustus.
In de oorspronkelijke planning stond Refuge Bonatti als eindpunt voor deze dag al met een vraagteken genoteerd. Uit ervaring weten we dat naarmate wij vorderen op een trektocht de planning minder strak wordt. Zeker op deze TMB met al die refuges plak je er zo weer een stuk aan vast.
Om 15.30 waren we bij Refuge Bonatti. Te vroeg om te stoppen. Net als eergisteren besloten we om verder te trekken. Dit keer naar Refuge Elena. Frank berekende meteen dat we morgen naar Champex Lac konden lopen. Dat gaan we morgen wel bekijken. Even weer lekker rusten en dan verder.
 |
| Terugblik op de Val Ferret met Refuge Walter Bonatti alweer een stuk kleiner (links midden op de foto) |
Binnen een kwartier ziet Bonatti er al een stuk kleiner uit. Walter tot ziens. We gaan niet, zoals op mijn kaart en in de gidsen als officiële route staat, naar het dal, maar blijven heerlijk op hoogte lopen op de flanken van deze vallei.
Na een uur komen we ter hoogte van de parkeerplaats Arnouva beneden in het dal. Een doorsteek naar het pad richting Refuge Elena zit er helaas niet in en de route dwingt ons met lange lussen naar beneden. Daar wachtte ons de plezierige kennismaking met Chalet Val Ferret.
Zonder planning zaten we alweer op een terras. Als Nederlander moet je tegen half zes ook weer wat eten en drinken. En huppetee, weer een bier, een cola en een panini. Die Italianen hebben er echt kijk op.
 |
| Terugblik op de parkeerplaats Arnouva en Chalet Val Ferret |
Na de rust gaat het nog een uur over bergweides omhoog naar Refuge Elena. De avondzon begeleidt ons tot halverwege de klim. In de schaduw gaat het tenslotte naar het einde van de Val Ferret.
 |
| Het einde van de vallei. |
Eenmaal bij de Refuge is het rond halfacht verlaten. Nergens zijn tenten te bekennen. Binnen is het echter een drukte van belang. Dat hoeft niet bijzonder te zijn, maar in deze refuge hangt een andere sfeer. Een moderne, luxe sfeer. Men is hier met een soort aperitief bezig, om zo dadelijk te gaan dineren.
Dit is meer een hotel-restaurant op een verlaten plek. Bij de bar vragen we onze waterzakken te vullen. Dat moeten we maar doen bij de toiletten. Naar het toilet mogen we niet, want daar is net een tweetal schoonmaaksters bezig. Als we teruggekeerd aan personeelsleden in keurige kleding vragen of en waar je hier mag kamperen, wordt er onderling overlegd. Zo te zien weten ze dat het niet van de hotelleiding mag, maar als we nu aan de rechterzijde uit het zicht blijven dan weten zij zo te voelen van niks. Oké dan.
Na wat heen en weer zoeken installeren we ons op een plek die redelijk aan de wensen van beide partijen voldoet. Geluk dat we al bij Chalet Val Ferret iets gegeten hebben. We gaan terug naar het voorterras van de refuge en bellen met thuis.
Daarna gaan we naar binnen en omdat iedereen in de eetzaal zit hebben wij in de barruimte vrije keuze. Dat zal straks wel gezelliger worden denken wij nog hoopvol. Maar net als in Maison Vieille gaan al deze mensen na de maaltijd naar hun kamers. Die gaan er vannacht of morgen zeker flink tegenaan.
Alleen een ouder Zwitsers echtpaar kwam onze kant op. We hebben er genoeglijk mee gesproken over hun wandelervaring. Dat bracht ons weer even op aarde. Met hun zeventig plus deden ze niet meer echt aan klimmen, maar klautertrajecten nog wel. Als idee voor een volgende trektocht adviseerden ze ons der Dolomiten Höhenweg nr. 1. Wij beloofden dit te onthouden.
Net als ons bier sloeg na twintig minuten vragen stellen ook dit gesprek dood. Om 21.20 is echt iedereen naar de kamer en zitten wij als niet hotelgasten als laatste in de bar. De relatie met de dames achter de bar is door ons geciviliseerd gedrag een stuk gastvrijer geworden dan aan het begin van de avond. Maar als gedoogkampeerders willen we de gastvrijheid niet teveel oprekken. Voor tienen liggen ook wij op onze luxe lichtgewicht luchtbedjes met gletsjeruitzicht.
 |
| Bivak bij Refuge Elena met zicht op de Glacier de Pre de Bar |
De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een
aparte pagina Verslag Tour du Mont-Blanc (TMB) 2014
aparte pagina Verslag Tour du Mont-Blanc (TMB) 2014
voor tips en ervaringen ga naar mijn Review
Geen opmerkingen:
Een reactie posten