Zondag 1 augustus, wandeldag 11
van Kranjska Gora (Slovenië) (810m)
naar bergrestaurant Mihov Dom (1085m)
7 uur inclusief heel veel schuilen, ± 7 km,
± 275 m klimmen en ± 20 m dalen
 |
het brede stroombed van de Pišnica
|
Van schuilplaats naar schuilplaats
Het is halfzeven, ik loop nu al heen en weer in mijn regenjas naar de ongeriefelijke wastafels van deze Eco-camping. Erger was de regen en het onweer vannacht. Toch nog maar terug in mijn slaapzak. Volgens de weersberichten zou het juist later op de dag gaan regenen. Dat laatste klopte. Toen ik de beheerder de 20 euro voor deze matige camping betaalde liet hij mij op zijn mobiel opbeurend zien dat het de hele dag zou regenen.
Rond halftien heb ik mij bij een opklaring met zelfs een beetje zon toch laten verleiden en alles afgebroken en ingepakt. Dom in een tentje liggen stompt ook zo af. Geen ge-rob-de-nijs met zachtjes tikkende regen op het zolderraam, een trieste dag kunnen we er altijd nog van maken. Vandaag wil ik naar Trenta aan de andere kant van de Vršič Pas. Eerst 1032 meter omhoog en aan de andere kant 1221 meter omlaag, uitgesmeerd over bijna 19 kilometer. Pittig. |
| onderweg naar het centrum van Kranjska Gora maak ik wat foto's |
Schuilplaats 1
Na mijn vertrek vanochtend was ik in een klein halfuurtje in het centrum van het oude Kranjska Gora. Net op tijd om een overdekt terras op te vluchten en droog dit deel van het centrum te bestuderen. Terwijl de ober ijzerenheinig doorgaat met het aankleden van de tafels heb ik tijd genoeg om mijn regenbroek aan te trekken. Een half uur zit ik droog met watervallen om mij heen.
 |
| kerk van Kranjska Gora |
Bij de kerk in Kranjska Gora is het een trieste stilte als ik weer verder trek. Hier loop je vandaag geen coronabesmetting op. De route gaat achter de kerk langs en brengt mij bij het riviertje Pišnica. Ik neem tenminste aan dat het normaal in de zomer een klein beekje is en alleen in de dooiperiode de kracht heeft om het enorme stroombed te vullen. Maar na de regen van de afgelopen nacht stroomt het behoorlijk onder mij als ik de brug passeer, helemaal grijs van de meegesleurde kalk.Heerlijk soepel wandelt het langs de oever van de Pišnica naar het twee kilometer verder gelegen Jasna meer. Het pad loopt mooi tussen dit meer en het immense stroombed van dit vandaag toch bescheiden riviertje. Misschien als je alle diverse stroompje bij elkaar zou voegen dat er toch meer water voorbij trekt dan je denkt. Het is een woest gezicht deze vlakte met al die geulen.Zo beweeglijk de Pišnica, zo glad is het meer. Er is geen wind en geen badgast om de waterspiegel te breken. Het moet hier bij mooi weer goed toeven zijn. De restaurants, terrassen en omliggende pensions bewijzen de aantrekkingskracht van dit blauwgroene water. Prachtig. Maar vandaag zijn de terrassen leeg, de parasols ingeklapt en de strandjes verlaten. Slechts enkele fietsers wagen zich hier buiten. Zonder ergernis van dagjesmensen peddelen ze doodgemoedereerd over de wandelpaden. Er zijn ook nog drie fantasten met een rugzak. Een paar honderd meter voor mij zie ik er namelijk nog twee. In korte broek zelfs. Die zijn het verst heen. |
| Jasna meer |
Al meer dan een half uur is het droog dus passeer ik vol overtuiging alle vluchtroutes naar terrassen en hutjes met overkappingen. That's the spirit! Genietend van deze natuur kuier ik langs het tweede deel van dit meer. Als ik zeshonderd meter verder het einde van het meer bereik gooit iemand weer een muntje in de regenautomaat. Stoïcijns sta ik twintig minuten onder een paar berken een volgende afwassing te weerstaan.
Schuilplaats 3
Berkenkruinen hebben maar een beperkte waterdichtheid. Of je nu onder berken nat wordt of gewoon wandelend maakt niet zoveel uit. Verder maar langs de Pišnica over een dertig centimeter breed padje aan de veilige kant van de vangrail langs een asfaltweg. Na achthonderd meter is het gekleef langs deze aanrijdbeveiliging voorbij en de regen gestopt. Het pad verlaat de N206 en de trekt langs de Pišnica het Sloveense Nationale Park Triglav binnen. Maar ook deze parken zijn niet waterdicht. Een kwartier later, het is inmiddels al halftwaalf geweest, gaat er weer een douche open. |
| voor mij wordt het gras doordrenkt met centimeters water |
Dit keer heb ik het geluk net een recreatiehutje te passeren. Het is omgeven door terrassen, waarvan ik de bank aan de luwe zijde neem. Voor mij vult zich het gras met centimeters water. Met sprongen klettert het van de trap die ik net omhoog klom. Wachten maar op drogere tijden. Ik schiet inmiddels flink op in het e-book 'Mijn naam is Selma'. Die aangrijpende geschiedenis relativeert het wachten op het einde van deze bui.Schuilplaats 4 Aan het tijdstip van mijn volgende foto kan ik zien dat ik drie kwartier later, rond kwart voor een, weer onderweg ben. Droog verder langs de oever van de Pišnica. Prachtig loopt het pad soms zelfs door het brede uitgesleten stroombed van witte kalkachtig grind en keien. Maar de uitdagingen nemen toe. Er is de laatste uren zoveel regen gevallen dat het een truc wordt om de zijbeken over te steken. Nu heb ik profijt van mijn ervaringen in Lapland en IJsland. Bij voorkeur niet op een smal snel stromend stuk oversteken tenzij je er makkelijk over heen kunt springen. Beter bij een breed stuk door ondiepere delen waden met je schoenen om je nek, sandalen om je voeten en de rugzakgordel los. Prachtige theorie, maar ik heb helemaal geen zin om mijn schoenen uit te doen en met dit kille weer het koude water in te stappen. Wanneer ik tegen een brede beek oploop waag ik de oversteek in eerste instantie niet op het breedste stuk bij de uitstroom in de Pišnica. Dus toch eigenwijs zoeken naar hogere delen om te kijken of ik er over kan springen of met een soort hinkstapsprong over een aantal rotsblokken aan de overkant kan komen. Maar het stroomt daar nog veel harder. En springen van rotsblok naar rotsblok met een zak op je rug geeft maar korte zweefmomenten. Ik vrees meer plons- dan zweefeffecten.
Tien minuten later strompel ik tussen de keien en rotsblokken terug naar het brede ondiepe stuk. Goed kijken waar ik mijn voeten neer ga zetten en dan met de zege van de weergoden met enkele grote stappen naar de overkant. Tot mijn opluchting en enigszins verbaasd bereik ik droog de overkant. Dat is toch wel een voordeel van hoge wandelschoenen.Om ongeveer halfdrie is het weer tijd voor de volgende onweersbui. Ik ben net zonder mijn nek te breken met sprongen droog over de Pišnica zelf gekomen en sta voor een monumentje ter nagedachtenis aan verongelukte alpinisten. Aan de naambordjes te zien zijn dat er veel te veel geweest. Het monumentje is overkapt en biedt mij net voldoende ruimte om droog te zitten op het fundament. Op de tegenoverliggende steile wand verschijnen nieuwe watervallen en om mij heen zoekt het water naar ruimte. Om de afkoeling tegen te gaan nemen de kledinglagen toe terwijl de verzetsverhalen van Joodse Selma de triestheid van deze dag accentueren.
Naar de laatste schuilplaats Anderhalf uur later, de regen is afgenomen, komen de twee Amerikaanse fietsers weer langs gewandeld die ik al zag bij het begin van deze plensbuien. Ze zitten hier al meer dan een etmaal op het buitenterras van een huisje vijfhonderd meter verder. Ze raken steeds meer ingesloten door het wassende water waar ze met hun fietsen niet over heen kunnen. Om me bij hun aan te sluiten hang ik mijn rugzak weer om en verlaat mijn droogte. Maar in plaats van de twee jonge VSers kom ik een soort herder met twee vervaarlijke honden tegen. Op mijn vraag kent hij het restaurant dat ik eerder op een van de weinige reclameborden zag aangekondigd. Volgens hem verhuren ze er ook kamers. Dat ga ik dan liever proberen dan buiten op een terras kamperen.
De semi-herder leidt me door een kudde bronstige koeien waar een stier geen last heeft van de regen. Prima, zo lang hij bezig is een koe te bespringen heeft hij geen tijd mij lastig gevallen. Ik zwaai nog een keer naar de Amerikanen op hun terras en volg snel de herder die mij via een klein voetgangersbruggetje over de buiten zijn oevers getreden beek leidt. Op de normale doorwaadbare plaats stroomt het water nu hard met een diepte van zeker veertig centimeter. Ik vergeet helaas foto's te maken, mijn wil om een kamer te scoren heeft de overhand.
 |
| foto van internet |
De laatste vijftien minuten klimmen gaan snel. En gelukkig daar verschijnt een huis dat als horeca is aangekleed. De deur is open en er verschijnt ook bediening. Ja ik mag na enig intern overleg blijven. De kamer moet blijkbaar nog in orde gemaakt worden.Het is een Spartaans hokje waar een tweepersoonsbed in is gepropt. Verder niks, zelf bed opmaken. Het is er warm, omdat de schoorsteen aan de kamer grenst. Goed om mijn natte spullen te drogen.
Met veel pijn en moeite zit ik zo om kwart over vier in iets dat een kruising is tussen een hut en een eenvoudig restaurant. Weinig bijzonders, maar na uren in de regen, of beter gezegd schuilen voor de regen, ben ik er weer echt blij mee. Dat is deze trektocht al meer gebeurd.
Het gezin in dit bergrestaurant gebruikt de eetzaal ook als een vervangende woonkamer. Ze eten er, spelen er spelletjes op hun computer en bestuderen hun smartphone. Zij hebben zeker wifi. Stroom komt uit allerlei verlengsnoeren en verdeelstekkerdozen. Het is een echt houtje-touwtje huis, maar ik ben blij dat ik hier zit. Niemand is verder geïnteresseerd in de gast. Daar hebben ze er zeker al genoeg van gezien. Laat ik maar naar mijn kamer gaan. Mijn internetverbinding heeft zich aan het huis aangepast en doet het alleen buiten. Bellen met Judith lukt niet, alleen een paar whatsapps weten naar Nederland te ontvluchten.
 |
| foto van de website van Mihov Dom, hier mogen ze trots op zijn |
Nog één keer kom ik naar beneden: voor het diner, dat is een groot woord voor avondeten. Gelukkig heeft de menukaart net als bij de Chinees foto's van de gerechten. Hier overtreft de werkelijkheid mijn verwachtingen. Deze soep ziet eruit als een soort goulaschsoep en smaakt als een soort soljanka, die ik ooit net na de Wende in voormalig Oost-Duitsland verslond. Hiermee scoren ze bij Mihov Dom punten, verrukkelijk. Het is dat mijn fototoestel wordt opgeladen bij het enige stopcontact in de buurt, maar voor de statistieken: in de kom voor mij zie ik worst, bonen, knolselderij, wortel, ui, linzen en veel kruiden. Het smaakt net zo ouderwets als dit huis. Heerlijk. Deze dag wordt er niet mee goed gemaakt maar zo goed smaakt een bord soep alleen als je zo hebt staan te knoeien in de nattigheid. Morgen ga ik wel weer uitzoeken wat de zeven kilometer van vandaag betekent voor mijn gedachte etappeplanning. Het lijkt erop dat mijn tweede reservedag vandaag al verbruikt is. Eerst nog wat lezen, dat is vandaag wel goed gelukt.
De dagberichten zijn aaneengeregen in totaalverslagen:
(van de Grossglockner naar Döbriach)
Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review
