ANWB wandelroute bij Wageningen: Vrede tussen de uiterwaarden

Wereldrondje 

Zaterdag 18 december 2021
13 kilometer

Geen capitulatie

Even een korte winterwandeling om de gang er in te houden. Eisen: niet langer dan vijftien kilometer, niet te ver van huis en horeca onderweg die open is.  Ik keek even voor goede ideeën op de website Wandelen met Martin en kwam uit bij de ANWB-wandelroute 'Vrede tussen de uiterwaarden'. Door mij vertaald naar  'Wereldrondje'. Martin waarschuwde nog wel voor modderige stroken.

De Canadese generaal Foulkes in onderhandeling met Kolonel-generaal Blaskowitz

Het kwam allemaal uit: wandelafstand 13 kilometer en voor ons maar 30 kilometer rijden om bij de start te komen. Die start ligt bij het bekende Hotel De Wereld waar op 5 mei 1945 de Canadese generaal Foulkes met de Duitse bezetter in de persoon van Kolonel-generaal Blaskowitz onderhandelde over de uitvoering van de capitulatie. Deze capitulatie was een dag eerder op 4 mei getekend op de Lüneburger Heide in Noord-Duitsland. Zie het artikel Capitulatie in Wageningen in mei 1945 is geschiedvervalsing van het online geschiedenismagazine Historiek.

Ik capituleerde niet toen 'de modderige stroken' van Martin zich aandienden. Of dat verstandig was valt te betwijfelen. Frank nam een uitdagende route omhoog door het struikgewas, deed er langer over, maar bleef wel schoon. Soms is een langere, laffere route wel verstandig. Zeker toen ik halverwege niet meer terug kon en dreigde om te vallen. De rest is geschiedenis.

Ook al is de echte capitulatie niet getekend in Wageningen, de onderhandelingen in Hotel De Wereld zijn voor Nederland wel het kenmerkende beeld bij het formele einde van vijf jaar oorlog. Buiten herinneren een standbeeld en een plaquette aan dat moment.

Wageningse Bovenpolder

Met een korte aanloop sta je binnen no time buiten de stad op de hoge Grebbedijk. Voor je strekt zich een natuurgebied in de uiterwaarden uit; de Wageningse Bovenpolder. Het is een verruigd gebied rondom een oude nevengeul van de rivier. Er zijn door Staatsbosbeheer verschillende wandelroutes uitgezet. De paden gaan dwars door rietvelden en enorme bramenstruiken. Paden die waarschijnlijk voor de begrazing ook door koeien en paarden worden gebruikt.

naar de Wageningse Bovenpolder

terugblik richting Wageningen en de Grebbedijk vanuit de Bovenpolder

Als wij vandaag de Grebbedijk afdalen en de polder betreden stuiten we halverwege naar de nevengeul op een jonge vrouw met een soort jachthond aan een lijn van wel vijftig meter. Zo kan hij wel flink rondsnuffelen en tegelijk niet ontsnappen is de uitleg. Ze vraagt of wij naar de brug gaan. Wij weten van geen brug af en zien er ook geen in de directe omgeving. Snel maar doorlopen voordat wij ook aan zo'n lange riem worden geketend. Ze ziet er verder niet eng uit en wenst ons zelfs een plezierige wandeling.

bij de nevengeul

Als we de meest westelijke punt van de nevengeul hebben gerond belanden we bij de eerder beschreven modderstrook. Door de vette blubber klimmen we naar een hoger talud. We modderen door tussen de bramenstruiken en glibberen en klunen nog een halve kilometer over droge stukken platgetrapt riet naar de rivier. Ondanks de trage vordering overstijgt ons energieverbruik het dagelijks gemiddelde ruim. Wandelen is op deze manier erg goed voor je lijn.

Langs de Lek

Terwijl we zo voortbaggeren horen we onzichtbaar voor ons tussen de bramenstruiken en verwilderde wilgenbossen stemmen van jongeren. Wat moeten die nu weer in dit natuurgebied?

Dichterbij de rivier wordt de begaanbaarheid van de paden beter en kunnen we, zonder het gevaar in een modderwak te klunen, weer ontspannen om ons heen kijken. Op de zomerdijk trekken we langs de oever. In het Nederlandse vage decemberlicht heeft een rivier altijd weer een aparte sfeer: grauwig, kalle takken, een zon die niet door de wolken heen komt, iets tussen Sinterklaas en Kerst in, een waterstroom in adventschemer.

Jeugdsentiment

Voort gaat het richting een oude steenfabriek. Daar bloeit Franks' hart open. Daar kwamen dus die jeugdgeluiden vandaan. Hij ziet stalen sloepen liggen en weet direct dat hier een zeeverkenners onderkomen is. We passeren de sloepenloods en zien een groep die bezig is met 'winteronderhoud'. Frank weet er nog alles van. Tijden van weleer. Dat het nog bestaat! Snel een foto voor het jeugdsentiment. Mijn ogen zijn meer gericht op het hoge natte gras. Daar kan ik de eerste pogingen doen om mijn schoenen horeca-positief te maken.

Het pad verlaat de Lek en buigt af op zoek naar een uitgang uit de polder. In alle plassen die we tegenkomen geven we onze schoenen een wasbeurt met teleurstellend resultaat. Een onbekommerde fazantenhaan ziet het van een afstand aan en schudt zijn hoofd. Tegemoetkomende wandelaars wijzen wij op dit potentieel Kerstmaal. Ze hebben al moeite om de haan te ontwaren en de link naar Kersteten gaat aan ze voorbij. Toch lacht iedereen vriendelijk naar elkaar. Er is inderdaad vredig in deze uiterwaarden. Laat maar komen die stuwwallen, dit kan niet meer kapot.

Veluwse Stuwwal

Nog een keer wordt onze bravoure getart bij het beklimmen van de stuwwal. De hartslag gaat voor de tweede keer omhoog, maar boven is het uitzicht de moeite meer dan waard. 

Ver kijk je uit over de Lek. Naar de overkant en op sommige plekken in het verlengde van de rivier met een mooi wazig beeld met een rits van strekdammen.

We laten de bomentuin, het zogenaamde Belmonte Arboretum, voor wat het is en stomen zonder modder onder de zolen door naar het Fletcher Hotel. Daar maken ze geen probleem van mijn schoenen als je maar een mondkapje draagt en als je maar betaalt. Na twee goudgekleurde en met goud betaalde punten appelgebak stappen we een stuk lichter naar buiten. Dat inflatie zo een invloed heeft op de appelkoersen.

Op het terrein van het hotel bekijken we nog een grote reproductie van een schilderij dat blijkbaar op die plek gemaakt is. Dat is gratis. Hoewel het Fletcher Hotel op Wagenings terrein staat hebben de buren uit Renkum blijkbaar deze geste nodig geacht om ons te boeien.

Met een kleine zoektocht vinden we weer het pad boven op de stuwwal waar je nog anderhalve kilometer bovenop slingert met een mooi zicht op de uiterwaarden beneden.

Oranje Nassau Oord

Aan het eind van deze wal tussen Wageningen en Renkum steek je over naar het bosgebied ten noorden van de N225 en mogen we de koninklijk gang maken naar het Oranje Nassau Oord.

In 1881 kocht Koning Willem III dit huis van Graaf van Rechteren van Appeltern. 

Willem III hoopte dat de omgeving zijn vrouw Emma van Waldeck-Pyrmont zou doen denken aan haar geboortestreek in Hessen en haar heimwee zou verzachten. In 1883 was het paleis, dat de naam Oranje Nassau's Oord kreeg, na verbouwingen gereed voor bewoning. Emma heeft er uiteindelijk slechts enkele zomers doorgebracht.

Tegenwoordig is het een woonzorgcentrum met allure waar je volgens de website woont op een groen landgoed met koninklijke geschiedenis. Dat wisten wij al. In april 2013 liepen we hier ook op weg naar Oosterbeek op het Maarten van Rossempad. Toen liepen we hier nog met Jack, onze terriër. Die is nu in ruste als wij het keerpunt op deze wandeling ronden.

De Wereld rond

Jack is er alleen nog in gedachten bij als wij de bossen rondom de Wageningse Berg binnendringen. Geen geglij meer over modderige padden maar schrijdend gaat het voort over droge bosalleeёn. Comfortabel loopt het terug naar de oostkant van Wageningen. We passeren enkele wijngaarden en worden geleid naar de noordzijde van het Belmonte Arboretum. We slingeren wat door de bomentuin en zien dat de bloemperken als mest en bescherming tegen de kou bedekt zijn met bijeen geblazen bladeren. Zo leer je nog wat voor thuis.

Wageningse wijngaarden

Na de bomentuin gaat het pad aan de andere kant van de Holleweg geruime tijd over het hoger gelegen Bergpad met rechts karakteristieke bouwwerken zoals Het Schip van Blauw, ontworpen door architect Cornelis Jouke Blauw. Met behulp van Wikipedia herkennen wij duidelijk de Amsterdamse School van rond 1920.

Schip van Blauw - bron Wikipedia

De Bovenpolder komt weer in beeld en we lopen op zolderhoogte van de aanpalende huizen langs de zuidrand van Wageningen. Dat iedereen zo je huis kan inzien spreekt ons niet aan. De inrichting van sommige zolders kan beter stellen we vast.

Op gevoel en met enig geluk lopen we rechtstreeks naar het 5 Mei Plein om daar in Hotel De Wereld deze ronde met een verfrissend biertje te voltooien. Buiten branden vuurkorven, binnen brandt de verlichting in de kerstversiering. De mondkapjes mogen af en sommige groepen verliezen in de gezelligheid het gevoel voor afstand. Wij sluiten deze ronde af in de rustigere serre. Het was een mooie gezonde wandeling en dat moet het ook blijven. Wij gaan naar huis en wensen iedereen een fijn Kerstfeest en een gezond Nieuwjaar. Tot 2022.

route te zien op de ANWB website
 https://www.anwb.nl/wandelen/routes/vrede-tussen-de-uiterwaarden

Zie al mijn wandelingen in Nederland