Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

donderdag 30 januari 2014

Maarten van Rossumpad; Wandelen van Ruinerwold via de Havelterberg naar Steenwijk

 Ruinerwold - Steenwijk
29 januari 2014

Gemiddeld 90 punten, 
patiënt niet overleden

Ik had medelijden met de gewonde. Niet dat ze iets tegen de procedure deden. Ze hadden de gewonde keurig met het pantserrupsvoertuig, met het rode kruis op de zijkant, uit het oefenterrein opgehaald. Dertig meter voor het bord met de letters AP (afhaalpunt?), vlakbij de Johannes Postkazerne bij Havelte, werd er gekeerd. 
Dit is een foto van internet, 
maar toont hetzelfde type voertuig als vandaag
Alleen daarna was de voertuigcommandant het overzicht blijkbaar kwijt. Even niet gezien dat er naast het tankspoor nog een wal lag, want hij leidde de chauffeur achterwaarts rijdend met een van de rupsen over een bult zand van ruim een meter hoog. Ik hoop niet dat de gewonde van de brancard is gegleden. Als het goed is lag hij vastgesnoerd, maar aangenaam kan het niet zijn geweest. Het was waarschijnlijk een oefengewonde, dus die mag niet klagen dat hij in de geneeskundige afvoerketen lekker op zijn rug mocht liggen.
ook deze foto heb ik van internet geleend. met dank aan Niek Peeters.
Voor de rest ging alles prima. Toen het gepantserde gewondenvoertuig het afgesproken punt bereikte kwam daar precies op tijd de militaire ambulance om de gewonde over te nemen. Voor de procedure gaven wij daarom honderd punten en voor de uitvoering toch nog wel tachtig punten. Deze beoordeling maakten we al lopend omdat het gisteren, woensdag 29 januari, met een temperatuur net boven nul en een dunne wind, te guur koud was om lekker stilstaand te blijven kijken.
Opoes Erfenis
Van restaurant naar restaurant
We hebben de bijna 22 kilometer van Ruinerwold naar Steenwijk trouwens helemaal niet stilgestaan en in een ruk doorgelopen. We waren gisterenochtend met de bus van Meppel naar Ruinerwold gereden en zagen dat er langs de weg daar naartoe mooi onderhouden boerderijen staan met prachtige voorhuizen. Ook Ruinerwold maakte een aardige indruk. Leuk is de kleinste kruidenier van Nederland 'Opoes erfenis'.
Dat café Centraal en restaurant De Klok op een woensdag voor twaalven nog gesloten waren konden wij tolereren en togen daarom meteen op pad. Buiten Ruinerwold was het wat eentonig door de open winderige polders met grote kale winterse vlaktes.
Maar na 5 kilometer zouden we gaan rusten bij een restaurant langs de Drentse Hoofdvaart. Althans daar stond een restaurantteken op onze kaart. De geplande rust bij wegrestaurant Linthorst werd echter erg kort en goedkoop, omdat allerlei aanhangwagenbezitters het interieur van de failliete tent aan het demonteren waren. Het was blijkbaar de afhaaldag, na de kortgeleden gehouden executieveiling. Niet inhouden dus en snel doorlopen.
Boerderijen in Eursinge bij Havelte
Snel faut
Het voordeel was dat ons gemiddelde tempo hoog bleef en eenmaal in het buurtschap Eursinge konden we ons weer vergapen aan de grote monumentale boerderijen. Schitterend. Hoewel, een erg rustige omgeving. Te rustig naar onze zin en dus niet door ons aangemerkt als een mogelijke toekomstige woonplaats.
Na Eursinge volgden verschillende bosrandpaden langs hoger gelegen essen. We trokken langs Darp, met herinneringen aan spannende beveiligingsopdrachten in het verleden, passeerden een paar oude kluizenaars in dito oude hutjes en begonnen daarna aan het mooiste deel van de tocht over de grote stille heide in de omgeving van de Hunebeddenweg.

De hunebedden hebben we helaas nooit gezien, net zomin als de koffie met appelgebak bij Theehuis t' Hunebed. Bij de laatste was het verboden voor honden en we vonden het te koud om Jack een half uur buiten te laten staan. Teleurstelling verwerken en door naar het Hunehuis van de Nivon. Prachtig over de hei. Zo prachtig dat we bij het Hunehuis rechtdoor gingen over het militair oefenterrein in plaats van linksaf over de verharde weg. 
Onze weg over de wilde heidevlakte was natuurlijk veel mooier en wij bleven lange tijd ontkennen dat we niet goed zaten ook al ontbraken er markeringen bij zijpaden. Maar een beetje woudloper peilt zijn locatie en maakt een alternatieve route. Geen hunebed maar spoedig wel de demonstratie van de eerder genoemde gewondenafvoer. Ook onderhoudend.
in Kallenkote staat alles in een lint
Uitgestelde finale
De rest van de tocht ging een heel eind over het noordelijke deel van het oefenterrein en langs de Johannes Postkazerne. Via het mooie lintdorp Kallenkote bereikten we Steenwijk binnen vier uur. Een verlate of te vroege ooievaar hield ons nog even staande in een buitenwijk en  we genoten langs de Meppelerweg nog van enkele art nouveau gevels van huizen uit het begin van de vorige eeuw.
Even later waren we in de oude vesting, maar de temperatuur was er niet naar om een extra rondwandeling door Steenwijk te maken. We omcirkelden de kerk, passeerden het mooi gehuisveste hospice en zochten daarna snel de warmte van het station. Het warmst bleek de entree, waar Jack voor een groepje Chinese toeristen een bezienswaardigheid bleek. Dat wisten wij al, maar om daar nu helemaal voor uit China te komen is toch bewonderenswaardig.
vlakbij de markt in Steenwijk
Woensdag liepen we de laatste etappe van het Maarten van Rossumpad zonder dat dit onze finale kilometers waren. Gisteren hadden we maar tijd voor 22 km omdat Frank 's avonds nog een vergadering had. Daarom liepen we naar het eindpunt van het Maarten van Rossumpad zonder dat we hem afrondden. De volgende keer, de laatste keer, hebben we ingetekend voor 29 kilometer voor het stuk tussen Balkbrug en Ruinerwold. Dan heb je ook beter gevoel bij de afsluiting.

Dit is een vervolgbericht in de serie over onze wandelingen over het Maarten van Rossumpad. Het aaneengesloten verhaal staat ook in de aparte pagina
Maarten van Rossumpad 2012-2013
(zie de rechter kolom)

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie: mijn wandelingen in Nederland

zondag 5 januari 2014

Westerborkpad; Wandelen Nijkerk - Putten - Ermelo - Harderwijk - Nunspeet

Karakter
Karakter
Het Westerborkpad heeft een dualistisch karakter. Dat bespeurde ik al bij de opening in januari 2012. Enerzijds was er de plezierige hernieuwde kennismaking met initiatiefnemer Jan Dokter en de onverwachte ontmoeting met oud-collegae, anderzijds was er de omgeving van kamp Westerbork. 

Ik was daar nog nooit geweest en dwaalde voorafgaande aan de presentatie door de historische verzameling. Dan wordt je met beelden en teksten indringend herinnerd aan wat zich daar heeft afgespeeld. Je hebt er vroeger op school al van gehoord en het vele malen in documentaires gezien. En iedere keer blijft het moeilijk deze uitroeiing van medemensen te bevatten. Op zo'n plek als Westerbork dringt ook nog eens het planmatige erachter tot je door, dat maakt het helemaal macaber.
Jan Dokter bij de Hollandse Schouwburg
Tegen dat tweeslachtige loop je ook aan tijdens de wandelingen. Jan Dokter heeft de spoorlijn van Amsterdam naar Westerbork, waarover zijn familie is weggevoerd, als richtsnoer voor zijn wandeling genomen. Het lopen langs die spoorlijn heeft het grote voordeel dat je op grote delen van het pad eenvoudig met de trein naar het laatst bereikte punt kunt reizen. De andere kant van de medaille is dat stations in de bebouwde kom liggen waardoor je iedere keer aan het begin en einde van de etappe door buitenwijken en soms ook bedrijventerreinen loopt.

Harderwijk uit
Op de verschillende etappes die ik de laatste maanden tussen Nijkerk en Harderwijk heb gelopen vond ik het deel ter hoogte van Oldenaller bij Nijkerk mooi. Ook het stuk tussen Putten en Ermelo is de moeite waard, met onder andere de Groevenbeekse Heide.

Vandaag, 5 januari, liep ik van Harderwijk naar Nunspeet. Omdat ik het traject door de mooie oude binnenstad al eerder had gelopen, liep ik rechtstreeks parallel aan de spoorlijn naar het oosten. De eerste kilometers wordt je niet opgewonden. De Al Muhsinin moskee is het enige opvallende gebouw.
Buiten Harderwijk op het grondgebied van Hierden wordt het nog erger. Daar is een wedstrijd geweest wie de meeste en grootste stallen op zijn land kan zetten. Dat is echt Nederland; kleine oude, vervallen stallen rondom het woonhuis. Grotere uit de jaren zeventig-tachtig er achter en daarna de nieuwere joekels van stallen waar het moderne leven zich afspeelt. Of er wel leven is blijft onduidelijk, want wat er in die stallen zit of wat er binnen gebeurt zie je totaal niet. Opvallend bij zo'n complex aan stallen is de vaak bescheiden en weinig fraaie woning die er voor staat. Mijn advies: met versnelde pas doorlopen en recht vooruit kijken.
twee typisch Nederlandse struisvogels waren 
de enige levende wezens buiten de stallen
Qua natuur wordt de wandeling aangenaam na het overschrijden van de spoorlijn naar het Leuvenemse Bos. Daar is het heerlijk lopen en langzaam sterven de geluiden van de A28 weg. Onbekommerd liep ik er en verloor daardoor de markeringsstickers uit het oog. Met de kaart en op gevoel heb ik een aantal kilometers mijn eigen weg gezocht. Daardoor, en met enig geluk, liep ik tegen de Hierdense beek op. Het lopen langs deze beek was weer een onverwacht geluk. Prachtig om deze kronkelende beek te volgen.
Het Hulshorsterzand gezien vanaf het uitkijkpunt 
Hulshorsterzand
Bij de bosvilla het 'Witte Zand' kon ik weer vaststellen waar ik was. Een kwartier later zat ik, en weer op de route, en op het mooiste stuk van de dag; het Hulshorsterzand. Schitterend deze zandvlakte, zeker bij het overvloedige winterzonlicht op deze zondag.
Na een korte pauze op het uitkijkpunt zijn Jack en ik de vlakte op gegaan om te ontdekken wat die betonnen paal midden op het zand betekende. 
Vanaf de noordkant naderend leek het een  Rijksdriehoekspunt van het kadaster, althans zulke zgn. trangulation points heb ik in Groot Brittannië verscheidene keren gezien. Het bleek echter een kunstwerk met aan de zuidkant de verrassing van een muntjespers, waarmee je 5-centstukken een andere opdruk kan geven!
Jack was er niet van onder de indruk. Hij zag er slechts de noodzaak van een geurvlag.
Verder sjokten we over de zandvlakte in oostelijke richting naar de bosrand van het zand. De laatste paar kilometers gingen door de meer bewoonde bosrand ten zuiden van Hulshorst. Niet vervelend, maar minder spectaculair dan de zandvlakte. Tenslotte de reeds beschreven noodzakelijkheid van de gang door buitenwijken om bij het station te komen. Dit keer ook nog langs een bedrijventerrein langs het spoor. Ach, je kunt niet alles hebben.

Bezinning 
Wandelen is een aangename bezigheid. Maar het is voor Jan Dokter ook een doel geweest om momenten van bezinning te bieden. Op bijna alle wandeltrajecten wordt op een of twee punten  uitgelegd wat daar tijdens de Tweede Wereldoorlog is gebeurd. Punten om letterlijk even bij stil te staan en te overdenken. 
Zo liep ik in december van Ermelo naar Harderwijk door een straat in de bosrijke buitenwijken van Ermelo waar de wandelgids wees op het onderduikadres van Eva en Bram Beem en waarbij de volgende beschrijving stond;

'De familie Hillebrandt bood tussen 1942 en 1944 onderdak aan twee evacueetjes; Jan en Lini de Witt. In werkelijkheid waren zij Joodse onderduikers, namelijk Eva en Bram Beem uit Leeuwarden. Zij zaten aanvankelijk met hun ouders, Hartog en Rosette Beem, ondergedoken in een tussenwoning in Leeuwarden. Omdat de bewegingsruimte er zeer beperkt was, werd besloten de kinderen onder te brengen op de Veluwe, waar ze zich vrij konden bewegen. Eva en Bram namen in Ermelo actief deel aan het dagelijkse leven. Ze gingen naar school en speelden er met leeftijdgenootjes. Door verraad werden ze eind februari 1944 toch gepakt. Ondanks pogingen van de familie Hillebrandt om de kinderen vrij te krijgen, werden Eva en Bram via kamp Westerbork naar Auschwitz gedeporteerd, waar ze op 6 maart 1944 zijn vermoord. Hun ouders overleefden de oorlog, maar zijn het verlies van hun kinderen nooit te boven gekomen: "We lachen slechts van buiten met ons gezicht, maar niet meer van binnen met ons hart", zo schreef Hartog Beem.'


Alle berichten van de wandelingen op dit pad staan verzameld op mijn pagina Westerborkpad 

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie: mijn wandelingen in Nederland